Terminem „Szkoły monachijskiej” zwykło określać się nieformalną grupę polskich malarzy działających w 2. połowie XIX oraz na początku XX stulecia w bawarskiej stolicy. W środowisku tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych ukonstytuował się styl wielu naszych artystów, którzy obracali się w kręgu oficjalnych instytucji, ale też w orbicie Józefa Brandta – najbardziej rezonującego, polskiego malarza, związanego ściśle z Monachium. W tej właśnie metropolii wykreowane zostały nie tylko charakterystyczne grupy tematów, ale też stylistyka obrazów, z opisywanym wielokrotnie „stimmungiem”, czyli nastrojem i zgaszonymi barwami, określanymi mianem „sosów monachijskich”. Pośród bardzo szerokiej grupy twórców studiujących i działających wówczas nad Izarą można wymienić tak naprawdę większość wielkich nazwisk polskiego malarstwa takich jak: Matejko, Wierusz-Kowalski, Chełmoński, Gottlieb, Gierymscy, Czachórski, Podkowiński, Kotsis, Kochanowski czy Simmler.