11
Leon Wyczółkowski | Fragment lasu, 1902
Estymacja:
240,000 zł - 300,000 zł
Sprzedane
220,000 zł
Aukcja na żywo
Sztuka Dawna. XIX wiek, Modernizm, Międzywojnie • Sesja I
Artysta
Leon Wyczółkowski (1852 - 1936)
Wymiary
60,5 x 45,5 cm
Kategoria
Opis
olej/płótno naklejone na tekturę, 60,5 x 45,5 cm, sygnowany monogramem i datowany u dołu: 'LW | 1902' oraz sygnowany l.g.: 'LWyczol', na odwrociu papierowa karta z orzeczeniem Kazimierza Buczkowskiego z dn. 10 października 1949 roku
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
„Drzewa – olbrzymy, dźwigające w swych konarach historię stuleci, ‘pomniki natury’, odwieczne dęby rogalińskie, sędziwe borów, ‘świętych gai’ tucholskie cisy, gotyckie, niebosiężne smreki Puszczy Białowieskiej i karpackiej, przebajeczne w formie i kolorze strzały starych sosen, wiekowe limby tatrzańskie przeglądające się w przejrzystej, lustrzanej tafli Morskiego Oka – to jakież częste tematy jego arcydzieł malarskich. (…) Drzewa, które tak Wyczół ukochał, odpłacały się wzajemnością, pozwalając Mu wyczarowywać bajeczne wizje malarskie, napawać Jego dobre, złote, kochane serce radosną twórczością”.
Włodzimierz Kawecki, Nasze drzewa i lasy w artystycznej twórczości Leona Wyczółkowskiego. [Wspomnienia pośmiertne], „Sylwan. Organ Polskiego Towarzystwa Leśnego” 1937, LV, nr 5
W 1883 roku Leon Wyczółkowski odbył podróż na Podole i Kijowszczyznę. Zafascynowany tamtejszą przyrodą i życiem lokalnej ludności zwrócił się w swoim malarstwie ku realizmowi, odchodząc od akademickich norm obrazowania. Zafascynowały go zjawiska typowe, proste i nieefektowne. Przedstawiał je w sposób bezpośredni, pozbawiony idealizacji i dydaktycznego komentarza. W warstwie inspiracji, ważnym punktem odniesienia dla pejzażowo-realistycznego malarstwa Wyczółkowskiego był między innymi kolorystyczny naturalizm Aleksandra Gierymskiego oraz obrazy Józefa Chełmońskiego, antycypujące teoretyczne założenia polskiego realizmu, sformułowane kilka lat później przez malarzy i teoretyków skupionych wokół „Wędrowca”.
Stosunek Wyczółkowskiego do przyrody był szczery i bezpośredni. Artysta umiał głęboko wzruszyć się zjawiskami przyrody. Obdarzony był ponadprzeciętnym zmysłem obserwacji, pozwalającym mu uchwycić nie tylko zewnętrzne, ale również ukryte, poetyckie piękno natury. To właśnie w trakcie pobytu i studiów ukraińskiego pejzażu, po raz pierwszy w malarstwie Wyczółkowskiego pojawił się las. Z kolei najwcześniejsze wizerunki samotnych drzew w malarstwie artysty pochodzą z roku 1895, zaś na początku lat 20. XX wieku, blisko kadrowane, pojedyncze drzewa stały się stałym elementem repertuaru artysty, który chętnie przedstawiał w różnych ujęciach i technikach do końca życia.
Las, jak wspominał artysta, robił na nim zawsze wielkie wrażenie. Interesowała go jego tajemniczość, mrok gęstwiny i leśne odgłosy. Utrwalał wizerunki drzew w znanych polskich puszczach i lasach, między innymi w Gościeradzu oraz w pobliskich nadleśnictwach, jak również w Lesie Ciemnosmreczyńskim – nazwanym tak i opiewanym przez młodopolskich poetów, na przykład Jana Kasprowicza czy Kazimierza Przerwę-Tetmajera. W Lesie Ciemnosmreczyńskim w Tatrach artysta bywał już prawdopodobnie w 1904 roku razem z Konstantym Laszczką. W 1905 roku w następujących słowach pisał do Feliksa Jasieńskiego: „Wyobraź sobie – byłem w Borze Ciemnosmreczyńskim, jestem oczarowany – przywiozłem kilka studii, ale to mnie nie zadawalnia. Muszę iść drugi raz; teraz jest chmurno i ma się na deszcz” (Maria Twarowska, Leon Wyczółkowski. Listy i wspomnienia, w: „Źródła do Dziejów Sztuki Polskiej”, t. XI, Wrocław 1960, s 254). Utrwalał również wizerunki drzew w znanych polskich puszczach i lasach, między innymi w Białowieży, której poświęcił wiele prac z lat 1921-1924. Białowieskie drzewa stały się polem eksperymentów w malarstwie akwarelowym, tuszu i grafice. Podsumowanie tych zainteresowań była „Wrażenia z Białowieży” (1922).
Prezentowane studium krajobrazowe jest wczesną wersją tematu. Cechuje je formalne nowatorstwo, wycinkowość, swoista impresyjność ujęcia. Traktowanie tematu odbiega od wymogów akademickich, forma drzewa naniesiona jest prędko, niedokładnie, modelowana układem plam i tonów, odpowiadających realnej prawdzie kolorów, traktowanych z pozorną wrażeniową niedbałością. Wyczółkowskiego interesowały przeważnie potężne, stare drzewostany, które nosiły aurę „pradawnych czasów”. Punktem odniesienia dla prezentowanej kompozycji może być zatem również cykl pejzaży tatrzańskich, w których najpełniej przejawiał się historyczno-symboliczny wymiar twórczości artysty. W widokach Tatr, w których polscy moderniści dostrzegali ostoję rodzimej kultury, kolebkę narodowej tożsamości i źródło odrodzenia, impresjonistyczne przesłanki w malarstwie artysty uległy przeobrażeniu pod wpływem historycznej refleksji. Nasycenie tatrzańskich motywów osobistym przeżyciem artysty wyraziło się w syntetyzującej formule stylistycznej, w zawężeniu gamy barwnej i wyborze mrocznej dominanty kolorystycznej (np. „Czarny Staw”). Podobne w charakterze są aluzyjnie traktowane sylwet średniowiecznych rycerzy zaklętych w skałach przestawionych w serii pasteli „Legendy tatrzańskie” z 1904 roku.
W latach 1869- 1875 studiował w Klasie Rysunkowej w Warszawie m.in. u W. Gersona, A. Kamińskiego, Hadziewicza. Naukę kontynuował w Akademii w Monachium, a w latach 1877-1879 uczęszczał do SSP w Krakowie, gdzie pobierał nauki u J. Matejki. W latach 1895-1911 był profesorem ASP w Krakowie, a od 1934 prowadził katedrę grafiki w SSP w Warszawie. W 1889 odbył podróż do Paryża, gdzie zetknął się z impresjonizmem. Początkowo malował obrazy historyczno - rodzajowe, później realistyczne portrety i modne sceny salonowe. Podczas pobytu na Ukrainie w latach 1883-1893 tworzył głównie sceny przedstawiające rybaków i chłopów, podejmując w nich problematykę światła i koloru. Po 1895 uległ na krótko wpływowi symbolizmu, po czym zwrócił się w kierunku swoistego koloryzmu. Posługiwał się głównie pastelem, akwarelą i tuszem. Malował nastrojowe pejzaże, głównie tatrzańskie, zabytki architektoniczne, martwe natury, zwłaszcza kwiaty. Tworzył też zróżnicowane stylistycznie, wnikliwe portrety. Od ok. 1918 zajął się grafiką (techniki trawione, autolitografia). Jego twórczość jest zaliczana do najwybitniejszych zjawisk artystycznych w sztuce polskiej przełomu XIX/XX w.
Description:
Forest view, 1902
oil/canvas mounted on paperboard, 60.5 x 45.5 cm; signed with monogram and dated at the bottom 'LW | 1902' and signed lower left: 'LWyczol', on the reverse a paper sheet with opinion by Kazimierz Buczkowski from10th October 1949,
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
„Drzewa – olbrzymy, dźwigające w swych konarach historię stuleci, ‘pomniki natury’, odwieczne dęby rogalińskie, sędziwe borów, ‘świętych gai’ tucholskie cisy, gotyckie, niebosiężne smreki Puszczy Białowieskiej i karpackiej, przebajeczne w formie i kolorze strzały starych sosen, wiekowe limby tatrzańskie przeglądające się w przejrzystej, lustrzanej tafli Morskiego Oka – to jakież częste tematy jego arcydzieł malarskich. (…) Drzewa, które tak Wyczół ukochał, odpłacały się wzajemnością, pozwalając Mu wyczarowywać bajeczne wizje malarskie, napawać Jego dobre, złote, kochane serce radosną twórczością”.
Włodzimierz Kawecki, Nasze drzewa i lasy w artystycznej twórczości Leona Wyczółkowskiego. [Wspomnienia pośmiertne], „Sylwan. Organ Polskiego Towarzystwa Leśnego” 1937, LV, nr 5
W 1883 roku Leon Wyczółkowski odbył podróż na Podole i Kijowszczyznę. Zafascynowany tamtejszą przyrodą i życiem lokalnej ludności zwrócił się w swoim malarstwie ku realizmowi, odchodząc od akademickich norm obrazowania. Zafascynowały go zjawiska typowe, proste i nieefektowne. Przedstawiał je w sposób bezpośredni, pozbawiony idealizacji i dydaktycznego komentarza. W warstwie inspiracji, ważnym punktem odniesienia dla pejzażowo-realistycznego malarstwa Wyczółkowskiego był między innymi kolorystyczny naturalizm Aleksandra Gierymskiego oraz obrazy Józefa Chełmońskiego, antycypujące teoretyczne założenia polskiego realizmu, sformułowane kilka lat później przez malarzy i teoretyków skupionych wokół „Wędrowca”.
Stosunek Wyczółkowskiego do przyrody był szczery i bezpośredni. Artysta umiał głęboko wzruszyć się zjawiskami przyrody. Obdarzony był ponadprzeciętnym zmysłem obserwacji, pozwalającym mu uchwycić nie tylko zewnętrzne, ale również ukryte, poetyckie piękno natury. To właśnie w trakcie pobytu i studiów ukraińskiego pejzażu, po raz pierwszy w malarstwie Wyczółkowskiego pojawił się las. Z kolei najwcześniejsze wizerunki samotnych drzew w malarstwie artysty pochodzą z roku 1895, zaś na początku lat 20. XX wieku, blisko kadrowane, pojedyncze drzewa stały się stałym elementem repertuaru artysty, który chętnie przedstawiał w różnych ujęciach i technikach do końca życia.
Las, jak wspominał artysta, robił na nim zawsze wielkie wrażenie. Interesowała go jego tajemniczość, mrok gęstwiny i leśne odgłosy. Utrwalał wizerunki drzew w znanych polskich puszczach i lasach, między innymi w Gościeradzu oraz w pobliskich nadleśnictwach, jak również w Lesie Ciemnosmreczyńskim – nazwanym tak i opiewanym przez młodopolskich poetów, na przykład Jana Kasprowicza czy Kazimierza Przerwę-Tetmajera. W Lesie Ciemnosmreczyńskim w Tatrach artysta bywał już prawdopodobnie w 1904 roku razem z Konstantym Laszczką. W 1905 roku w następujących słowach pisał do Feliksa Jasieńskiego: „Wyobraź sobie – byłem w Borze Ciemnosmreczyńskim, jestem oczarowany – przywiozłem kilka studii, ale to mnie nie zadawalnia. Muszę iść drugi raz; teraz jest chmurno i ma się na deszcz” (Maria Twarowska, Leon Wyczółkowski. Listy i wspomnienia, w: „Źródła do Dziejów Sztuki Polskiej”, t. XI, Wrocław 1960, s 254). Utrwalał również wizerunki drzew w znanych polskich puszczach i lasach, między innymi w Białowieży, której poświęcił wiele prac z lat 1921-1924. Białowieskie drzewa stały się polem eksperymentów w malarstwie akwarelowym, tuszu i grafice. Podsumowanie tych zainteresowań była „Wrażenia z Białowieży” (1922).
Prezentowane studium krajobrazowe jest wczesną wersją tematu. Cechuje je formalne nowatorstwo, wycinkowość, swoista impresyjność ujęcia. Traktowanie tematu odbiega od wymogów akademickich, forma drzewa naniesiona jest prędko, niedokładnie, modelowana układem plam i tonów, odpowiadających realnej prawdzie kolorów, traktowanych z pozorną wrażeniową niedbałością. Wyczółkowskiego interesowały przeważnie potężne, stare drzewostany, które nosiły aurę „pradawnych czasów”. Punktem odniesienia dla prezentowanej kompozycji może być zatem również cykl pejzaży tatrzańskich, w których najpełniej przejawiał się historyczno-symboliczny wymiar twórczości artysty. W widokach Tatr, w których polscy moderniści dostrzegali ostoję rodzimej kultury, kolebkę narodowej tożsamości i źródło odrodzenia, impresjonistyczne przesłanki w malarstwie artysty uległy przeobrażeniu pod wpływem historycznej refleksji. Nasycenie tatrzańskich motywów osobistym przeżyciem artysty wyraziło się w syntetyzującej formule stylistycznej, w zawężeniu gamy barwnej i wyborze mrocznej dominanty kolorystycznej (np. „Czarny Staw”). Podobne w charakterze są aluzyjnie traktowane sylwet średniowiecznych rycerzy zaklętych w skałach przestawionych w serii pasteli „Legendy tatrzańskie” z 1904 roku.
W latach 1869- 1875 studiował w Klasie Rysunkowej w Warszawie m.in. u W. Gersona, A. Kamińskiego, Hadziewicza. Naukę kontynuował w Akademii w Monachium, a w latach 1877-1879 uczęszczał do SSP w Krakowie, gdzie pobierał nauki u J. Matejki. W latach 1895-1911 był profesorem ASP w Krakowie, a od 1934 prowadził katedrę grafiki w SSP w Warszawie. W 1889 odbył podróż do Paryża, gdzie zetknął się z impresjonizmem. Początkowo malował obrazy historyczno - rodzajowe, później realistyczne portrety i modne sceny salonowe. Podczas pobytu na Ukrainie w latach 1883-1893 tworzył głównie sceny przedstawiające rybaków i chłopów, podejmując w nich problematykę światła i koloru. Po 1895 uległ na krótko wpływowi symbolizmu, po czym zwrócił się w kierunku swoistego koloryzmu. Posługiwał się głównie pastelem, akwarelą i tuszem. Malował nastrojowe pejzaże, głównie tatrzańskie, zabytki architektoniczne, martwe natury, zwłaszcza kwiaty. Tworzył też zróżnicowane stylistycznie, wnikliwe portrety. Od ok. 1918 zajął się grafiką (techniki trawione, autolitografia). Jego twórczość jest zaliczana do najwybitniejszych zjawisk artystycznych w sztuce polskiej przełomu XIX/XX w.
Description:
Forest view, 1902
oil/canvas mounted on paperboard, 60.5 x 45.5 cm; signed with monogram and dated at the bottom 'LW | 1902' and signed lower left: 'LWyczol', on the reverse a paper sheet with opinion by Kazimierz Buczkowski from10th October 1949,
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
Technika
olej/płótno naklejone na tekturę
Sygnatura
sygnowany monogramem i datowany u dołu: 'LW | 1902' oraz sygnowany l.g.: 'LWyczol'
