24 x 18 x 16 cm

drewno, gips patynowany, 24 x 18 x 16 cm

Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.


Zdzisław Beksiński, choć na przestrzeni lat zajmował się wieloma dziedzinami sztuk plastycznych – rzeźbą, grafiką komputerową, eksperymentalną fotografią i rysunkiem – zasłynął przede wszystkim jako malarz, twórca ikonicznych kompozycji surrealistycznych, przepełnionych grozą i uderzających samotnością. Rzeźb, takich jak prezentowana, wykonał bardzo niewiele: wszystkie datowane są na lata 1957-62. W tym okresie powstała również czarna głowa o pustych oczodołach wykonana z gipsu polichromowanego na czarno, którą prezentujemy w niniejszym katalogu.
Forma rzeźbiarska była krokiem milowym w biografii Zdzisława Beksińskiego. To właśnie dzięki reliefom, wykonanym w duchu aluzyjnej abstrakcji, twórca na dobre zaistniał w historii polskiej kultury. Wszedłszy w dominujący nurt sztuki nieprzedstawiającej, kreował swoje dzieła we właściwy sobie, niezależny sposób i świadomie odrzucał panujące tendencje. Zbiór niezwykle interesujących, wielopłaszczyznowych, abstrakcyjnych prac autor przekazał w latach 60. Muzeum Narodowemu we Wrocławiu. W latach 60., w tym samym czasie co reliefy, powstawały figuratywne kompozycje o literackich tytułach. Przedstawiają one uproszczone twarze, ukazane w układzie en face, których elementy składowe – oczy, usta i nos – podlegają zwielokrotnieniu. Kilka z tych dzieł, analogicznych do prezentowanego obiektu, znajduje się w zbiorach sanockiego muzeum. Porzucenie przez Beksińskiego rzeźby na rzecz rysunku w 1962 nie było spowodowane brakiem zainteresowania. Wręcz przeciwnie; jako powód artysta podawał prozaiczne ograniczenie przestrzenne i brak odpowiednich warunków.
Ze względu na specyficzny wolumen, geometryzację i uproszczenia cykl głów Beksińskiego przywodzi na myśl plemienną sztukę afrykańską, zwłaszcza figury i maski wykonane z ciemnego i twardego drewna. Inspirowała ona rzeźbiarzy już od I połowy XX wieku. Sięgał do niej Jacob Epstein po przyjeździe do Europy, gdy szokował publiczność odejściem od wzorców klasycznych na rzecz dzieł z Indii, wysp Pacyfiku i Afryki. Afrykańskie maski silnie wpłynęły na Amadeo Modiglianiego, co odcisnęło piętno zwłaszcza na jego przedstawieniach głów wykonywanych bezpośrednio w drewnie, bez uprzedniego modelowania w glinie.
Pod wpływem starożytnych Majów i Celtów tworzył jeden z najsłynniejszych rzeźbiarzy wszechczasów – Henry Moore. Trop inspiracji jego sztuką odnajdujemy w serii głów, do której należy prezentowana praca. Brytyjczyk wywarł wpływ na całe pokolenia artystów, również Polaków, po upadku socrealizmu chętnie czerpiących z jego dorobku. Zdzisław Beksiński zaczerpnął od Moore’a formę negatywową, urozmaicającą gładką powierzchnię gipsowych głów. Dzięki temu zabiegowi dzieło wchodzi w dialog z przestrzenią, wypełnia ją, wchłania w głąb siebie. Głowy uderzają swym eleganckim minimalizmem i jednocześnie pozostawiają widza w niełatwym odczuciu niepokoju, jakże typowym dla całej twórczości autora.
Dzieła abstrakcyjne Beksińskiego, które odpowiadają na tendencje zarysowujące się ówcześnie w sztuce europejskiej, należą do najciekawszych zjawisk rodzącej się wówczas awangardy. Niezwykła oryginalność poszukiwań, a także talent autora zaowocowały propozycją półrocznego stypendium w Stanach Zjednoczonych, zaproponowanego Polakowi przez ówczesnego prezesa AICA i dyrektora Muzeum Guggenheima w Nowym Jorku. Artysta nie skorzystał z niej. Niewątpliwie ta niewielka liczebnie, ale wybitna twórczość rzeźbiarska – obok obrazów-reliefów – również przyczyniła się do tego, że Beksiński jawi się jako jeden z najbardziej interesujących przedstawicieli awangardy przełomu lat 50. i 60.
Zdzisław Beksiński – urodzony w 1929 w Sanoku fotograf, grafik, rysownik i malarz. Studiował na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej. Pod koniec lat 50. pracował jako stylista-plastyk w Dziale Głównego Konstruktora Fabryki „Autosan”. Rozpoczął działalność artystyczną jako fotograf. Sukces przyniosła mu głównie twórczość malarska i rzeźbiarska. Na przełomie lat 50. i 60. odwoływał się do poezji Reinera Marii Rilkego i treści egzystencjalnych. Po 1964 zerwał z popularnymi wtedy awangardowymi działaniami i niemalże całkowicie oddał się malarstwu z pogranicza mrocznej fantastyki i surrealizmu, przemieszanego z jego własnymi wizjami. Tworzył również rzeźby z gipsu i metalu. Od końca lat 60. do początku 70. w jego twórczości pojawiały się motywy Dalekiego Wschodu. Od połowy lat 70. Beksiński zajmował się prawie wyłącznie malarstwem olejnym. Prace z lat 80. Cechuje przeplatanie się motywów barokowych i XIX-wiecznych z mocnym akcentem erotycznym. Określane były mianem „fotografii snów”. W latach 90. zaczął wprowadzać do prac grafikę komputerową stosowaną w oparciu o zbiór własnych zdjęć. Przez kilka lat związany był z Piotrem Dmochowskim – entuzjastą sztuki Beksińskiego, który otworzył we Francji galerię sztuki (1989-96) poświęconą pracom artysty. Artysta zmarł tragicznie w 2005 roku.

W 1999 roku Muzeum Historyczne przygotowało na zamku w Sanoku największą retrospektywną wystawę Beksińskiego. Prace artysty znajdują się w licznych muzeach i galeriach w Polsce, m.in. Sanoku (najbogatsza kolekcja prac artysty), Warszawie, Krakowie, Częstochowie i Wrocławiu. Jedyny polski artysta, którego dzieła były wystawiane w japońskim Muzeum Sztuki w Osace.
Na podstawie życia i twórczości artysty wydano wiele znakomitych książek, monografii, katalogów, itp. W 1964 powstał pierwszy film poświęcony artyści „Fotoplastykon”, w reżyserii Piotra Andrejewa. W 2016 powstał film reżyserii Jana Matuszyńskiego „Ostatnia rodzina”, który zdobył wiele nagród, w tym Srebrnego Lamparta dla najlepszego aktora – Andrzeja Seweryna (w roli Zdzisława Beksińskiego) na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Locarno w 2016 roku. W 2017 roku powstał dokument „Beksińscy. Album wideofoniczny” reżyserii Marcina Borchardta i film krótkometrażowy „Pars Pro Toto” Katarzyny Łęckiej. Oprócz tego powstał spektakl reżyserii Jerzego Satanowskiego „Beksiński. Obraz bez tytułu”, a także widowisko taneczno-muzyczne reżyserii Agnieszki Glińskiej – Art. Color Balet „KRYPTONIM 27”. Wpływ Beksińskiego sięga nawet świata mody. W 2017 roku w angielskim Vogue ukazano zdjęcia z pokazu jesień/zima na London Fashion Week. Były to projekty autorstwa nagradzanej polskiej projektantki – Joanny Berling, która w swoim pokazie inspirowała się twórczością Beksińskiego.

Description:
Head, circa 1957 - 1962
wood, gips patynowany, 24 x 18 x 16 cm;,

Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
- To this lot we apply 'artist's resale right' ('droit de suite') fee. Royalties are calculated using a sliding scale of percentages of the hammer price.

drewno, gips patynowany