70 x 45 x 25 cm

brąz, 70 x 45 x 25 cm

Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.


Magdalena Więcek to niewątpliwie jedna z najważniejszych polskich rzeźbiarek. To właśnie ona wraz z Magdaleną Abakanowicz, Aliną Szapocznikow oraz Aliną Ślesińską kształtowała oblicze powojennej sceny artystycznej i współtworzyła nowoczesny paradygmat polskiej rzeźby, wyraźnie odbiegający od obowiązujących tuż po wojnie kategorii artystycznych. Warto w tym miejscu przytoczyć słowa Janusza Bogackiego, który określił je gwiazdami odradzającej się nowoczesnej rzeźby polskiej, których sztuka rozbłyskała nie tylko w galeriach Muzeów Narodowych, ale także salonach zachodniej Europy (Janusz Bogucki, Sztuka Polski Ludowej, Warszawa 1983, s. 290).
Magdalena Więcek była artystką stale poszukującą. Przeszła drogę od rzeźb realistycznych, wykonywanych w gipsie i betonie, poprzez struktury nawiązujące do natury i jej form, po kompozycje spod znaku abstrakcji związane ze światem idei. Analizując twórczość Więcek, można odnieść jednak wrażenie, że wszelkie te przemiany wyraźnie zmierzały ku ujawnieniu przestrzenności formy, uwidocznionej zarówno w ciężkich, ekspresyjnych bryłach, jak i lekkich, ażurowych konstrukcjach tak podatnych na działanie światła i barwy. Trafnie rzeźby wychodzące z pracowni Więcek opisała Magdalena Hniedziewicz: „Są znakiem ograniczonym do najniezbędniejszych elementów, lapidarnym i prostym, a jednocześnie pełnym i nabrzmiałym znaczeniami. Wykonane z trwałych materiałów nie epatują widza ekspresją faktury, są wypolerowane, gładkie. Ich powierzchnia jest równie prosta i równie pełna zarazem, jak ich forma. Jest powierzchnią materialną, poddającą się dotykowi, prowadzącą rękę w zgodzie z formą. Rzeźby Magdaleny Więcek dają się oglądać dłonią równie dobrze jak wzrokiem. Więcej, prowokują do takiego oglądu, sprawiają wrażenie, że dopiero bliski i zmysłowy kontakt pozwoli odczytać je w pełni i do końca zrozumieć. Czy do końca – tego nie jestem pewna. Czyta się bowiem w twórczości Magdaleny Więcek spokojną, choć bynajmniej nie bezosobową i chłodną opowieść o człowieku, o jego duchowych potrzebach, jego tęsknotach do wielkości, do patosu nawet, mimo że rzeźby te patosu zupełnie są pozbawione. Gładko wypolerowane, kamienne bryły stają się cenne – cenne przez włożoną w ich powstawanie myśl, uczucie i pracę” (Magdalena Hniedziewicz, Przestrzeń wrażliwości i racjonalizmu, [w:] Magdalena Więcek. Przestrzeń jako narzędzie poznania, [red.] Anna Maria Leśniewska, Orońsko 2013, s. 114).
Obcując z rzeźbami Magdaleny Więcek, uwidacznia się jej silnie zarysowana osobowość twórcza. Sztukę utożsamiała bowiem z życiem, a jej działalność była motywowana dążeniem do nadania istnieniu głębszego sensu. Jak zaznacza monografistka artystki Anna Maria Leśniewska: „Utożsamianie życia i sztuki było znakiem pokolenia, do którego należała. Artyści traktowali ten tryb funkcjonowania jako naturalny sposób bycia. Więcek wierzyła w uzdrawiającą moc pracy twórczej zdolnej nadać istnieniu głębszy sens” (Anna Maria Leśniewska, Magdalena Więcek – przestrzeń jako narzędzie poznania, [w:] Magdalena Więcek, Orońsko 2013, s. 5). Twórczyni wręcz ostentacyjnie manifestowała swoją obecność na rodzimej scenie artystycznej, śmiało nazywając się rzeźbiarzem, nie rzeźbiarką. Pragnęła być postrzegana nie jako artystka, lecz artysta, którego rzemiosło niczym nie odbiega pracom mężczyzn. Unikała tłumaczenia swoich prac, opatrywania ich autorskim komentarzem. Dążyła do tego, by za pomocą swoich realizacji przekazywać to, co uważała za najistotniejsze. Pragnęła, aby jej rzeźby były nieinwazyjne, stawały się naturalnym elementem otoczenia, częścią rzeczywistości. W swoich kameralnych realizacjach kierowała się natomiast dążeniem do zaprezentowania możliwości takich materiałów jak brąz, aluminium czy stal.
Studiowała malarstwo w PWSSP w Sopocie pod kierunkiem Mariana Wnuka i rzeźbę w warszawskiej ASP. Dyplom uzyskała w 1952 roku w pracowni Franciszka Strynkiewicza. W tym samym roku debiutowała rzeźbą Górnicy. Wystawiała w pierwszej połowie lat 50 w Zachęcie na Ogólnopolskich Wystawach Plastyki, w 1955 roku wzięła udział w Wystawie Młodej Plastyki w Arsenale. Pierwszą wystawę indywidualną miała w 1960 w Galerii Krzywe Koło w Warszawie. W latach 1966-1982 pracowała w ASP w Poznaniu, w latach 1983-1984 wykładała w ASP w Hadze. Zaczęła także twórczą pracę za granicą. W 1986 i w latach następnych odbyła kilkumiesięczne podróże do Nowego Jorku, gdzie powstały liczne cykle rysunkowe i projekty rzeźb. Tworzyła w Warszawie i Berlinie. Zmarła nagle w grudniu 2008 podczas podróży do Egiptu.

Description:
"Helios"/"Galaxy", 1994
bronze, 70 x 45 x 25 cm;,

Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
- To this lot we apply 'artist's resale right' ('droit de suite') fee. Royalties are calculated using a sliding scale of percentages of the hammer price.

brąz