20,5 x 13,5 cm

olej/deska, 20,5 x 13,5 cm, na odwrociu przyklejona kartka z opisem: 'malował | Tadeusz Brzozowski | obrazek podarowany K. Steckiemu w 1954. | W okresie gdy razem | malowali w LTP w [nieczytelne] | 25. X 76 | [nieczytelny podpis]'

Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.


Tadeusz Brzozowski na stałe związał się z Zakopanem w 1954, gdy objął posadę nauczyciela w Liceum Technik Plastycznych. Jako artysta wszechstronnie uzdolniony uprawiał malarstwo sztalugowe, ścienne, rysunek, projektował także tkaniny, witraże oraz scenografie teatralne. Wraz z żoną – Barbarą Gawdzik-Brzozowską, zaprojektował i wykonał w stylistyce uproszczonej figuracji polichromie we wnętrzach kościołów w Imielnie i Mogilanach. Po przeprowadzce do Zakopanego ich dom szybko stał się centrum lokalnego życia towarzysko-artystycznego. Angażując się w życie lokalnej społeczności, Brzozowski organizował interdyscyplinarne wystawy artystyczne prezentujące zarówno dzieła twórców zakopiańskich, jak i twórczość najważniejszych ówcześnie polskich artystów.
Powojenne prace Tadeusza Brzozowskiego pozostawały w obrębie figuracji, jednak uproszczonej i z wyraźnie nasilającą się z roku na rok tendencją do lirycznej deformacji i groteski. Obrazy Brzozowskiego pozostającego pod wpływem surrealizmu i malarstwa informel ostatecznie uległy defiguracji – w sposobie malowania uznał prymat materii i koloru potraktowanego ekspresyjnie. To właśnie kolor, faktura, gra laserunków i walorów składają się na całą „alchemię” charakteryzującą malarstwo tego autora. Prezentowana w katalogu praca Brzozowskiego, przedstawiająca Chrystusa na krzyżu, budzić może także skojarzenia ze sztuką ludową i prymitywizmem. Artysta podchodził do swojej twórczości z dużym dystansem, często bawiąc się nią, co trafnie nakreślił Aleksander Wojciechowski: „W twórczości Brzozowskiego przeplatają się ze sobą sprawy na serio i na niby. Żart staje się nieoczekiwanie powagą. Powaga – żartem. Zacierają się granice między uśmiechem a grymasem bólu. Artysta potrafi przeżywać głęboko dramatyczne uczucia, aż nagle jedną plamą, linią, błyskiem światła zaczyna drwić z nich. Nadyma swoje baloniki – by je natychmiast przekłuć. To samoobrona przed patosem. (…) W samym działaniu koloru, w jego natężeniu, blasku, nagłych wybuchach i nagłym gaśnięciu – zawarta jest emocja” (Aleksander Wojciechowski, „Tadeusz Brzozowski” [w:] „Przegląd Artystyczny”, maj – czerwiec 1958, nr 3).
Od 1936 studiował malarstwo w ASP w Krakowie, w latach 1940-1942 kontynuując naukę w Kunstgewerbeschule, powstałej w miejsce Akademii. W czasie okupacji związany był z Teatrem Podziemnym Tadeusza Kantora - grał w Balladynie (1943) i główną rolę w Powrocie Odysa (1944). W tym okresie zajmował się też konserwacją dzieł sztuki, co okazało się owocne dla jego własnej techniki malarskiej w przyszłości. W 1945 ostatecznie ukończył studia w krakowskiej ASP. Do 1948 wystawiał z Grupą Młodych Plastyków, uczestnicząc w najważniejszych wystawach młodego ruchu artystycznego, aż do narzucenia przez władze socrealizmu jako obowiązującego stylu obrazowania. W 1954 przeniósł się do Zakopanego, gdzie podjął pracę pedagogiczną w Szkole Kenara. W tym okresie, w toku samodzielnych prób i doświadczeń stał się wirtuozem techniki malarskiej. Kolor, faktura, gra laserunków i walorów, cała „alchemia“ jaką stosował w swoich obrazach złożyły się na niepowtarzalne zjawisko malarstwa abstrakcyjnego, które zdolne było „opowiadać“ samą swą formą. W 1955 powrócił do udziału w wystawach, uczestnicząc w licznych pokazach w Polsce i za granicą, organizując też wiele wystaw indywidualnych.

olej/deska