69
Edward Dwurnik | "Lublin" z cyklu "Podróże autostopem", 1993
Estymacja:
180,000 zł - 250,000 zł
Pominięte
Aukcja na żywo
Sztuka Współczesna. Klasycy Awangardy po 1945
Artysta
Edward Dwurnik (1943 - 2018)
Wymiary
155 x 210 cm
Kategoria
Opis
olej/płótno, 155 x 210 cm, sygnowany, datowany i opisany p.d.: 'LUBLIN | E.DWURNIK | 1993', sygnowany, datowany i opisany na odwrociu: '1923 | E.DWURNIK | 1993 maj. | (LUBLIN - panorama | IX - 661.'
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.
„Dla mnie malarstwo to właściwie życie, przez nie widzę świat. (…) To, co widzimy, trzeba w końcu przełożyć na obraz, na płaski obiekt, który w pewnym momencie musi zamienić się w mały świat”.
Edward Dwurnik
Najbardziej znanym i najliczniejszym cyklem Edwarda Dwurnika są malowane od lat 60. „Podróże autostopem”. Na początku lat 70., kiedy Dwurnik sporządzał spis swoich prac, nadając odpowiednie numery cyklom, „Podróżom autostopem” przypisał numer IX, co jest o tyle interesujące, że to najstarszy cykl rozpoczęty jeszcze w latach studiów artysty na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Dwurnik kontynuował serię, malując znane miasta do końca swojego życia. Wśród „Podróży autostopem” z lat 90. można wyróżnić dwie nieoficjalne podserie tzw. miasta diagonalne i niebieskie miasta. Przykład miasta malowanego w odcieniach niebieskich pojawia się na grudniowej aukcji i jest to obraz „Lublin” z 1993.
„Niebieskie miasta” Edwarda Dwurnika przedstawiają scenerie miejskie widziane z lotu ptaka. Malując je, Dwurnik sięgał po ultramarynę, błękit pruski czy kobalt, dzięki czemu utrzymywał jednolitą kolorystykę kompozycji. Wbrew pozorom te obrazy nie są wiernym odwzorowaniem prawdziwych układów urbanistycznych, lecz scenerią miejską złożoną z charakterystycznych dla danego miejsca motywów architektonicznych. Można powiedzieć więc, że nie są to realistyczne przestawienia, ale ujęcia po części fantastyczne. Pomimo że widoki nie są odtworzeniem topografii, to odwzorowywane miasta pozostają bez problemu rozpoznawalne. Dwurnik umiejętnie nakreślał ogromne przestrzenie niezależnie od wielkości podłoża malarskiego. Udawało mu się to dzięki wprawie i rutynie w stosowaniu geometrycznych zabiegów i uproszczeń, które pomagały mu w porządkowaniu obiektów na płaszczyźnie obrazu. Jak pisała Maria Anna Potocka, Dwurnik „(…) próbował dopasować zawiłą naturę miasta (za każdym razem rozpoznawalnego) do płaskości rysunku czy obrazu. Starał się ująć miasto w taki sposób, aby z jednej strony uchwycić jego istotę, z drugiej – i to wydaje się ważniejsze – osiągnąć obraz pozwalający na ‘przeżycie’ miasta, na wrażenie obecności w mieście. Próbował różnorodnych metod: szerokiego kąta, dekomponowania wyglądów realnych, przeinaczania proporcji, zmiennych punktów widzenia i zawieszenia. W końcu pojawiło się ‘spojrzenie’ zadowalające; namalowane miasto pozwalało po sobie chodzić, pozwalało doświadczać swoich komplikacji, ujawniało swoją strukturę i nastroje. Było to spojrzenie wielkoluda, zawieszonego nad miastem i patrzącego pod kątem 45° do przebiegu ulic” (Maria Anna Potocka, Thanks Jackson Dwurnik 2001-2004, Galeria Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki, 2005, s. 93.) W obrazie „Lublin” bez problemu można więc rozróżnić detale, czyli najważniejsze zabytki tego miasta. Widać .in.. Bramę Krakowską, Trybunał Koronny (Stary Ratusz), Zamek Lubelski wznoszący się w oddali na wzgórzu oraz Archikatedrę św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty wraz z placem katedralnym i Wieżą Trynitarską.
Podróże autostopem były malowane pod wpływem inspiracji malarstwem Nikifora, jedynego mistrza w życiu Dwurnika. Edward Dwurnik dzięki Nikiforowi odnalazł swoją drogę w malarstwie. Czerpał ze sposobu obrazowania mistrza z Krynicy oraz ze sztuki naiwnej, co doprowadziło go do określenia swojego indywidualnego stylu malowania. Dobrze opisują to słowa zawarte w katalogu do wystawy w Galerii OPUS, która odbyła się w 2004: „Oryginalność jego malarstwa nie polega więc na charakterystycznym, łatwo i z czasem coraz chętniej rozpoznawalnym przez publiczność stylu, lecz na tym, że styl ów został zbudowany na zapożyczeniu i zmianie kontekstu różnych języków i wprowadzeniu ich w obręb sztuki. Degeneruje tym samym przyjęte konwencje malarstwa, rezygnując z ‘własnego’ głosu na rzecz ujawniania ‘cudzych’ głosów. Automatycznie, i może nawet nie do końca świadomie, przestaje się mieścić w profilu modernistycznego artysty” (katalog wystawy „Pastele 1967”, Galeria OPUS, Wrocław 2004).
Studiował na wydziale malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, dyplom zdobył w pracowni prof. Eugeniusza Eibischa w 1970 roku. W 1966 roku stworzył najliczniejszy cykl jakim był "Podróże Autostopem". W latach 80. malarstwo Dwurnika stało się ekspresyjne i dramatyczne. W latach 90. tworzył kontynuację "Podróży Autostopem" czyli "Błękitne miasta", "Diagonalne", "Błękitne" i "Wyliczanka". Obecnie zajmuje się też sztuką abstrakcyjną. W 1981 roku otrzymał nagrodę im. Cypriana Kamila Norwida, w 1983 Nagrodę Kulturalną Solidarności oraz nagrodę Coutts and Co International Private Banking w Zurychu. Brał udział w Documenta 7 w Kassel w 1982, Nouvelle Biennale de Paris w 1985 i w XIX Biennale Sztuki w Sao Paulo w 1987.
Description:
"Lublin" from the series "Hitch-hiking journeys", 1993
oil/canvas, 155 x 210 cm; signed, dated and described lower right: 'LUBLIN | E.DWURNIK | 1993', signed, dated and described on the reverse: '1923 | E.DWURNIK | 1993 maj. | (LUBLIN - panorama | IX - 661.'
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
- To this lot we apply 'artist's resale right' ('droit de suite') fee. Royalties are calculated using a sliding scale of percentages of the hammer price.
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.
„Dla mnie malarstwo to właściwie życie, przez nie widzę świat. (…) To, co widzimy, trzeba w końcu przełożyć na obraz, na płaski obiekt, który w pewnym momencie musi zamienić się w mały świat”.
Edward Dwurnik
Najbardziej znanym i najliczniejszym cyklem Edwarda Dwurnika są malowane od lat 60. „Podróże autostopem”. Na początku lat 70., kiedy Dwurnik sporządzał spis swoich prac, nadając odpowiednie numery cyklom, „Podróżom autostopem” przypisał numer IX, co jest o tyle interesujące, że to najstarszy cykl rozpoczęty jeszcze w latach studiów artysty na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Dwurnik kontynuował serię, malując znane miasta do końca swojego życia. Wśród „Podróży autostopem” z lat 90. można wyróżnić dwie nieoficjalne podserie tzw. miasta diagonalne i niebieskie miasta. Przykład miasta malowanego w odcieniach niebieskich pojawia się na grudniowej aukcji i jest to obraz „Lublin” z 1993.
„Niebieskie miasta” Edwarda Dwurnika przedstawiają scenerie miejskie widziane z lotu ptaka. Malując je, Dwurnik sięgał po ultramarynę, błękit pruski czy kobalt, dzięki czemu utrzymywał jednolitą kolorystykę kompozycji. Wbrew pozorom te obrazy nie są wiernym odwzorowaniem prawdziwych układów urbanistycznych, lecz scenerią miejską złożoną z charakterystycznych dla danego miejsca motywów architektonicznych. Można powiedzieć więc, że nie są to realistyczne przestawienia, ale ujęcia po części fantastyczne. Pomimo że widoki nie są odtworzeniem topografii, to odwzorowywane miasta pozostają bez problemu rozpoznawalne. Dwurnik umiejętnie nakreślał ogromne przestrzenie niezależnie od wielkości podłoża malarskiego. Udawało mu się to dzięki wprawie i rutynie w stosowaniu geometrycznych zabiegów i uproszczeń, które pomagały mu w porządkowaniu obiektów na płaszczyźnie obrazu. Jak pisała Maria Anna Potocka, Dwurnik „(…) próbował dopasować zawiłą naturę miasta (za każdym razem rozpoznawalnego) do płaskości rysunku czy obrazu. Starał się ująć miasto w taki sposób, aby z jednej strony uchwycić jego istotę, z drugiej – i to wydaje się ważniejsze – osiągnąć obraz pozwalający na ‘przeżycie’ miasta, na wrażenie obecności w mieście. Próbował różnorodnych metod: szerokiego kąta, dekomponowania wyglądów realnych, przeinaczania proporcji, zmiennych punktów widzenia i zawieszenia. W końcu pojawiło się ‘spojrzenie’ zadowalające; namalowane miasto pozwalało po sobie chodzić, pozwalało doświadczać swoich komplikacji, ujawniało swoją strukturę i nastroje. Było to spojrzenie wielkoluda, zawieszonego nad miastem i patrzącego pod kątem 45° do przebiegu ulic” (Maria Anna Potocka, Thanks Jackson Dwurnik 2001-2004, Galeria Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki, 2005, s. 93.) W obrazie „Lublin” bez problemu można więc rozróżnić detale, czyli najważniejsze zabytki tego miasta. Widać .in.. Bramę Krakowską, Trybunał Koronny (Stary Ratusz), Zamek Lubelski wznoszący się w oddali na wzgórzu oraz Archikatedrę św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty wraz z placem katedralnym i Wieżą Trynitarską.
Podróże autostopem były malowane pod wpływem inspiracji malarstwem Nikifora, jedynego mistrza w życiu Dwurnika. Edward Dwurnik dzięki Nikiforowi odnalazł swoją drogę w malarstwie. Czerpał ze sposobu obrazowania mistrza z Krynicy oraz ze sztuki naiwnej, co doprowadziło go do określenia swojego indywidualnego stylu malowania. Dobrze opisują to słowa zawarte w katalogu do wystawy w Galerii OPUS, która odbyła się w 2004: „Oryginalność jego malarstwa nie polega więc na charakterystycznym, łatwo i z czasem coraz chętniej rozpoznawalnym przez publiczność stylu, lecz na tym, że styl ów został zbudowany na zapożyczeniu i zmianie kontekstu różnych języków i wprowadzeniu ich w obręb sztuki. Degeneruje tym samym przyjęte konwencje malarstwa, rezygnując z ‘własnego’ głosu na rzecz ujawniania ‘cudzych’ głosów. Automatycznie, i może nawet nie do końca świadomie, przestaje się mieścić w profilu modernistycznego artysty” (katalog wystawy „Pastele 1967”, Galeria OPUS, Wrocław 2004).
Studiował na wydziale malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, dyplom zdobył w pracowni prof. Eugeniusza Eibischa w 1970 roku. W 1966 roku stworzył najliczniejszy cykl jakim był "Podróże Autostopem". W latach 80. malarstwo Dwurnika stało się ekspresyjne i dramatyczne. W latach 90. tworzył kontynuację "Podróży Autostopem" czyli "Błękitne miasta", "Diagonalne", "Błękitne" i "Wyliczanka". Obecnie zajmuje się też sztuką abstrakcyjną. W 1981 roku otrzymał nagrodę im. Cypriana Kamila Norwida, w 1983 Nagrodę Kulturalną Solidarności oraz nagrodę Coutts and Co International Private Banking w Zurychu. Brał udział w Documenta 7 w Kassel w 1982, Nouvelle Biennale de Paris w 1985 i w XIX Biennale Sztuki w Sao Paulo w 1987.
Description:
"Lublin" from the series "Hitch-hiking journeys", 1993
oil/canvas, 155 x 210 cm; signed, dated and described lower right: 'LUBLIN | E.DWURNIK | 1993', signed, dated and described on the reverse: '1923 | E.DWURNIK | 1993 maj. | (LUBLIN - panorama | IX - 661.'
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
- To this lot we apply 'artist's resale right' ('droit de suite') fee. Royalties are calculated using a sliding scale of percentages of the hammer price.
Technika
olej/płótno
Sygnatura
sygnowany, datowany i opisany p.d.: 'LUBLIN | E.DWURNIK | 1993'
Proweniencja
kolekcja prywatna, Polska
Literatura
Dwurnik. Spis prac malarskich, [red.] Pola Dwurnik, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa 2001, wydane jako dodatek do katalogu wystawy „Edward Dwurnik. Malarstwo. Próba retrospektywy’, (08.09-07.10.2001), Cykl IX „Podróże autostopem” (od 1967), poz. 661, nr 1923, s. nlb.
