90 x 65 cm (wymiary każdej pracy)

"Notation number 4 series C", "Notation number 5 series C", "Notation number 6 series C" - tryptyk
technika własna/płótno, 90 x 65 cm (wymiary każdej pracy), każda z części sygnowana wyszytym monogramem p.d.: 'EB', każda z części tryptyku sygnowana, datowana i opisana na odwrociu: 'EMILIA BOHDZIEWICZ | "NOTATION NUMBER 4 SERIES C" | 1979', 'EMILIA BOHDZIEWICZ | "NOTATION NUMBER 5 SERIES C" | 1979' oraz 'EMILIA BOHDZIEWICZ | "NOTATION NUMBER 6 SERIES C" | 1979'

Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.


„Charakter moich tkanin wynika z dążności do maksymalnej klarowności, precyzji i oszczędności przekazu. Brak obciążeń jakąkolwiek szkołą tkacką skłonił mnie do kreacyjnej samodzielności i zdecydował o takim a nie innym sposobie dokonań. Treścią są ich układy budowane z najprostszych elementów i stopniowe, logicznie prowadzone komplikowanie tych układów. Przekładam na język tkaniny, ujęte w systemy, graficzne zapisy analizowanych problemów. Rysunek znaczony jest czarną lub kolorową nitką na bieli płótna. Linie kreśli maszyna do szycia lub ręczny haft. Dążę do tego, aby surowa naturalna uroda użytych surowców była spójna z przejrzystością idei. Tak oto geometria nabiera dla mnie nowego życia” – pisała Emilia Bohdziewicz.
„Nigdy nie studiowałam tkactwa” – twierdziła artystka. To zdanie dobrze pokazuje, jak sama artystka definiowała swoją sztukę tkaniny oraz czym według niej samej były tworzone przez nią przedmioty – a właściwie, czym nie były. Bohdziewicz traktowała tkaninę jako medium, poprzez które przekazywała pewne treści, nie uważała jej ona za przedmiot czysto dekoracyjny czy użytkowy. Samo jej wytwarzanie pojmowała inaczej niż jako ręczne rzemiosło, którego efektem jest wyrób świadczący o zręczności i manualnej zdolności jego twórcy lub twórczyni. Tkanina była zatem przede wszystkim medium – nośnikiem znaczeń, które mogły być w niej zapisywane, tak jak w malarstwie czy fotografii. Jej funkcją była też analiza siebie samej – przedstawianie w ramach kompozycji obrazu świadczącego o zainteresowaniach artystki samą tkaniną i jej możliwościami kreowania wizualnego przekazu.
Dziełem Emilii Bohdziewicz, które przeszło do historii polskiej tkaniny było „Jedenaście możliwych układów linii pionowych i poziomych” (1978). Była to quasi-książka, której karty wykonano z tkaniny. Na każdej z jej włókiennych kart artystka naszyła linie pionowe i poziome zaprezentowane w rozmaitych układach. Tym samym potraktowała tkaninę w sposób analogiczny do tego, w jaki rozmaite media traktowano w obrębie konceptualizmu. Nie liczył się wówczas efekt wizualny, ale ich analityczny potencjał – możliwość studiowania w ich obrębie zagadnień kompozycyjnych i czysto teoretycznych. Wizualny efekt pracy wówczas nie był najważniejszy, nie był też celem samym w sobie (co nie oznacza, że był pozbawiony walorów estetycznych czy kompozycyjnych). Liczyła się możliwość zaprezentowania teoretycznego zagadnienia w sposób obrazowy.
Takie, bardzo oryginalne podejście do tkaniny artystycznej bynajmniej nie spowodowało, że Bohdziewicz pozostała na marginesie zjawiska zwanego „polską szkołą tkaniny”, wręcz przeciwnie. Szybko dostrzeżono jej wyróżniającą się postawę, a jej tkaniny zaprezentowano na prestiżowym Biennale Tkaniny w Lozannie. Artystka wystawiała tam dwukrotnie, w 1977 oraz 1979 (podczas tej ostatniej prezentacji eksponowała właśnie „Jedenaście możliwych…”).
Wizualnie prace Bohdziewicz często charakteryzowały się kompozycją geometryczną. Artystka wykorzystywała w nich proste motywy, które układały się w geometryczne ornamenty, chociaż ich znaczenie – jak już wskazano – często nie redukowało się do funkcji zdobniczej, wręcz przeciwnie, dekoracyjność nie była ich podstawowym celem.
W prezentowanej tutaj pracy artystka za pomocą czarnej nici zanotowała układy linii prostych, które ułożyły się w ornamentalne wzory. Bliskie ułożenie prostych w rzędach tworzy swoisty ornament, którego funkcją, jak się wydaje, nie było jednak zdobienie płaszczyzny. Najprawdopodobniej jest to notacja danych i analiza układów kompozycyjnych przeprowadzona przez artystkę w medium tkaniny.

Ukończyła studia na wydziale architektury wnętrz na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie uzyskała dyplom w 1969 roku. Pracowała jako projektant, później zwróciła się wyłącznie w stronę tkaniny artystycznej. Twórczość artystki została doceniona przez krytykę i publiczność, czego dowodem jest Grand Prix, zdobyte w 1987 roku na Międzynarodowej Wystawie w Kioto. Konceptualne realizacje tkackie artystki znajdują swoje miejsce w wielu zbiorach prywatnych w kraju i za granicą.

Description:
"Notation number 4 series C", "Notation number 5 series C", "Notation number 6 series C" - triptych, 1979
mixed media/canvas, 90 x 65 cm (dimensions of each); each part signed with the artist's monogram lower right: 'EB', each part signed, dated and described on the reverse: 'EMILIA BOHDZIEWICZ | "NOTATION NUMBER 4 SERIES C" | 1979', 'EMILIA BOHDZIEWICZ | "NOTATION NUMBER 5 SERIES C" | 1979' and 'EMILIA BOHDZIEWICZ | "NOTATION NUMBER 6 SERIES C" | 1979',

Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
- To this lot we apply 'artist's resale right' ('droit de suite') fee. Royalties are calculated using a sliding scale of percentages of the hammer price.

technika własna/płótno

każda z części sygnowana wyszytym monogramem p.d.: 'EB'