225
Krzysztof Wodiczko | "Instrument osobisty", 1972/2016
Estymacja:
12,000 zł - 15,000 zł
Pominięte
Aukcja na żywo
Sztuka Współczesna. Op-art i Abstrakcja Geometryczna | Instalacje, Environment, Nowe Media
Artysta
Krzysztof Wodiczko (1943)
Wymiary
20,4 x 90 cm (w świetle oprawy)
Kategoria
Opis
lambda/papier fotograficzny, pianka PCV, 20,4 x 90 cm (w świetle oprawy),
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.
„Instrument umożliwia przekształcenie dźwięków otoczenia.
Instrument funkcjonuje dzięki ruchom dłoni.
Instrument reaguje na światło słońca.
Instrument jest przenośny.
Instrument jest używany w dowolnym miejscu i dowolnym czasie.
Instrument jest przeznaczony wyłącznie do użytku autora.
Instrument umożliwia autorowi osiągnięcie wirtuozerii.”
KW
„Instrument osobisty” jako przyrząd do słuchania dźwięków otoczenia powstał w 1969 roku. W tym czasie Krzysztof Wodiczko pracował jako konsultant w Studiu Eksperymentalnym Polskiego Radia i właśnie tam „Instrument osobisty” został wyposażony we wszystkie niezbędne elementy elektroniczne, elektroakustyczne, filtry tranzystorowe. Główna konstrukcja instrumentu została wykonana w laboratorium prototypów Polskich Zakładów Optycznych. Instrument był zbudowany z mikrofonu, dużych, dźwiękoszczelnych słuchawek i dwóch rękawiczek. Mikrofon umieszczony na czole artysty zbierał dźwięki otoczenia. Przekazywał je do urządzenia filtrującego umieszczonego w słuchawkach i połączonego ze sterującymi nim czujnikami światła zainstalowanymi w rękawiczkach. Ruchy dłoni regulowały słyszalność dźwięków. Zamknięcie dłoni wyciszało, a obrócenie dłoni w kierunku światła otwierało dopływ dźwięków z otoczenia. Artysta jako użytkownik instrumentu wykonywanymi odpowiednio gestami sterował dźwiękiem w dowolny sposób. Po raz pierwszy „Instrument osobisty” był prezentowany w 1971 roku w Galerii Współczesnej w ramach „Wystawy młodych”. Fotografie z katalogu są dokumentacją performance’u przeprowadzonego przez Krzysztofa Wodiczkę na ulicach Warszawy w 1972 roku. Ideą „Instrumentu osobistego” jest świadomy wybór i kontrola tego, co chce się słyszeć. Artysta w taki sposób opisywał swoje dzieło: „Ważną w tamtym czasie pracą był dla mnie ‘Instrument osobisty’ (1969). Podobnie jak ‘Pojazd’ był performatywnym instrumentem prezentowanym na ulicach miasta. W posługiwaniu się nim uosabiałem pozbawionego głosu, niemego społecznie obywatela miasta, dla którego słuchanie było jedynym udziałem w tym, co się wokół niego działo. Instrument prywatny, zaprojektowany do funkcjonowania w przestrzeni publicznej, stanowił narzędzie filtrujące, służące doskonaleniu sztuki wybiórczego słuchanie i osiągania wirtuozerii w czytaniu między wierszami”. Dzięki instrumentowi była możliwa indywidualna ucieczka przed zniewoleniem w przestrzeni publicznej. (za: Krzysztof Wodiczko Przejście 1969-1979, Fundacja Profile, Warszawa 2013, s. 64) W wywiadzie z 1992 roku Wodiczko podkreślał również prekursorski charakter instrumentu dla jego dalszych działań artystycznych: „’Instrument osobisty’ stał się punktem wyjścia dla wszystkich moich prac publicznych, gdyż był pierwszą próbą merytorycznej definicji sytuacji człowieka jako ‘obywatela’ w zdominowanej ‘przestrzeni publicznej’. Był również pierwszą próbą strategii zabierania głosu i mówienia poprzez przestrzeń, nawet w warunkach praktycznego braku prawa do prywatnego głosu, w całkowicie upolitycznionej przez rząd przestrzeni. Proponował technikę mówienia poprzez przemilczanie, niedomówienia czy też groteskową egzaltację milczenia.” (Wywiad z Krzysztofem Wodiczko, rozmawiała Maria Morzuch, w: Krzysztof Wodiczko, katalog wystawy, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 1992, s. 6)
„Instrument osobisty” jest jednym z pierwszych instrumentów krytycznych autora. Później Wodiczko zaprojektował również: Pojazd dla bezdomnych (1988-89), Laskę tułacza (1992), Rzecznik obcego (1993), Egidę (1998) i Rozbroję (2000). Krzysztof Wodiczko jest artystą-projektantem. Tworzył obiekty, projekcje, filmy wideo oraz teksty na temat sztuki w przestrzeni publicznej. W latach 1962–1968 studiował wzornictwo przemysłowe w pracowni prof. Lecha Tomaszewskiego na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Pracował w Centralnym Biurze Wzornictwa, Zakładach Zjednoczenia Przemysłu Elektronicznego „Unitra” (1968-1970) oraz Polskich Zakładach Optycznych w Warszawie (1970-1975). Wykładał m.in. w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie i na Politechnice Warszawskiej, École Nationale Supérieure des Beaux Arts w Paryżu, Cooper Union School of Art w Nowym Jorku, University of Hartford w Hartford, Connecticut, Institute of Technology w Nowym Jorku, Ontario College of Art w Toronto. Był dyrektorem Center for Advanced Visual Studies w Massachusetts Institute of Technology, Cambridge. Wykłada w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie, na wydziale Nowych Mediów ASP w Warszawie oraz na Harvard University.
Twórca instalacji i performances. Jeden z najbardziej znanych na świecie polskich artystów wpółczesnych. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Od 1977 wykładał na kilku uczelniach artystycznych w USA (Boston, Nowy Jork). Zrealizował ponad 60 projekcji publicznych (rzutowanie obrazów na obiekty architektoniczne, czemu towarzyszą różne efekty dodatkowe) o treściach społecznych, utrzymanych w tonie oskarżycielsko-interwencyjnym. Jest autorem licznych prac multimedialnych odnoszących się do kwestii społecznych, takich jak bezdomność, emigracja. W projekcjach w przestrzeni publicznej porusza najbardziej bolesne problemy danej społeczności. Tworzy prace oparte na ścisłym współdziałaniu trzech elementów, dostosowując obraz oraz treść przekazu do miejsca jego prezentacji (budynku, pomnika). Tworzy też rozmaite "utopijne" pojazdy, stanowiące schronienie człowieka (bezdomnego imigranta). Ważniejsze projekcje m.in.: na Kolumnie Nelsona w Londynie (1985), na wieży Ratuszowej w Krakowie (1996).
Description:
'Personal Instrument', 1972/2016
lambda/photographic paper, pianka PCV, 20.4 x 90 cm (dimensions in frame); , ,
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 18 % of the hammer price.
- To this lot we apply 'artist's resale right' ('droit de suite') fee. Royalties are calculated using a sliding scale of percentages of the hammer price.
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.
„Instrument umożliwia przekształcenie dźwięków otoczenia.
Instrument funkcjonuje dzięki ruchom dłoni.
Instrument reaguje na światło słońca.
Instrument jest przenośny.
Instrument jest używany w dowolnym miejscu i dowolnym czasie.
Instrument jest przeznaczony wyłącznie do użytku autora.
Instrument umożliwia autorowi osiągnięcie wirtuozerii.”
KW
„Instrument osobisty” jako przyrząd do słuchania dźwięków otoczenia powstał w 1969 roku. W tym czasie Krzysztof Wodiczko pracował jako konsultant w Studiu Eksperymentalnym Polskiego Radia i właśnie tam „Instrument osobisty” został wyposażony we wszystkie niezbędne elementy elektroniczne, elektroakustyczne, filtry tranzystorowe. Główna konstrukcja instrumentu została wykonana w laboratorium prototypów Polskich Zakładów Optycznych. Instrument był zbudowany z mikrofonu, dużych, dźwiękoszczelnych słuchawek i dwóch rękawiczek. Mikrofon umieszczony na czole artysty zbierał dźwięki otoczenia. Przekazywał je do urządzenia filtrującego umieszczonego w słuchawkach i połączonego ze sterującymi nim czujnikami światła zainstalowanymi w rękawiczkach. Ruchy dłoni regulowały słyszalność dźwięków. Zamknięcie dłoni wyciszało, a obrócenie dłoni w kierunku światła otwierało dopływ dźwięków z otoczenia. Artysta jako użytkownik instrumentu wykonywanymi odpowiednio gestami sterował dźwiękiem w dowolny sposób. Po raz pierwszy „Instrument osobisty” był prezentowany w 1971 roku w Galerii Współczesnej w ramach „Wystawy młodych”. Fotografie z katalogu są dokumentacją performance’u przeprowadzonego przez Krzysztofa Wodiczkę na ulicach Warszawy w 1972 roku. Ideą „Instrumentu osobistego” jest świadomy wybór i kontrola tego, co chce się słyszeć. Artysta w taki sposób opisywał swoje dzieło: „Ważną w tamtym czasie pracą był dla mnie ‘Instrument osobisty’ (1969). Podobnie jak ‘Pojazd’ był performatywnym instrumentem prezentowanym na ulicach miasta. W posługiwaniu się nim uosabiałem pozbawionego głosu, niemego społecznie obywatela miasta, dla którego słuchanie było jedynym udziałem w tym, co się wokół niego działo. Instrument prywatny, zaprojektowany do funkcjonowania w przestrzeni publicznej, stanowił narzędzie filtrujące, służące doskonaleniu sztuki wybiórczego słuchanie i osiągania wirtuozerii w czytaniu między wierszami”. Dzięki instrumentowi była możliwa indywidualna ucieczka przed zniewoleniem w przestrzeni publicznej. (za: Krzysztof Wodiczko Przejście 1969-1979, Fundacja Profile, Warszawa 2013, s. 64) W wywiadzie z 1992 roku Wodiczko podkreślał również prekursorski charakter instrumentu dla jego dalszych działań artystycznych: „’Instrument osobisty’ stał się punktem wyjścia dla wszystkich moich prac publicznych, gdyż był pierwszą próbą merytorycznej definicji sytuacji człowieka jako ‘obywatela’ w zdominowanej ‘przestrzeni publicznej’. Był również pierwszą próbą strategii zabierania głosu i mówienia poprzez przestrzeń, nawet w warunkach praktycznego braku prawa do prywatnego głosu, w całkowicie upolitycznionej przez rząd przestrzeni. Proponował technikę mówienia poprzez przemilczanie, niedomówienia czy też groteskową egzaltację milczenia.” (Wywiad z Krzysztofem Wodiczko, rozmawiała Maria Morzuch, w: Krzysztof Wodiczko, katalog wystawy, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 1992, s. 6)
„Instrument osobisty” jest jednym z pierwszych instrumentów krytycznych autora. Później Wodiczko zaprojektował również: Pojazd dla bezdomnych (1988-89), Laskę tułacza (1992), Rzecznik obcego (1993), Egidę (1998) i Rozbroję (2000). Krzysztof Wodiczko jest artystą-projektantem. Tworzył obiekty, projekcje, filmy wideo oraz teksty na temat sztuki w przestrzeni publicznej. W latach 1962–1968 studiował wzornictwo przemysłowe w pracowni prof. Lecha Tomaszewskiego na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Pracował w Centralnym Biurze Wzornictwa, Zakładach Zjednoczenia Przemysłu Elektronicznego „Unitra” (1968-1970) oraz Polskich Zakładach Optycznych w Warszawie (1970-1975). Wykładał m.in. w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie i na Politechnice Warszawskiej, École Nationale Supérieure des Beaux Arts w Paryżu, Cooper Union School of Art w Nowym Jorku, University of Hartford w Hartford, Connecticut, Institute of Technology w Nowym Jorku, Ontario College of Art w Toronto. Był dyrektorem Center for Advanced Visual Studies w Massachusetts Institute of Technology, Cambridge. Wykłada w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie, na wydziale Nowych Mediów ASP w Warszawie oraz na Harvard University.
Twórca instalacji i performances. Jeden z najbardziej znanych na świecie polskich artystów wpółczesnych. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Od 1977 wykładał na kilku uczelniach artystycznych w USA (Boston, Nowy Jork). Zrealizował ponad 60 projekcji publicznych (rzutowanie obrazów na obiekty architektoniczne, czemu towarzyszą różne efekty dodatkowe) o treściach społecznych, utrzymanych w tonie oskarżycielsko-interwencyjnym. Jest autorem licznych prac multimedialnych odnoszących się do kwestii społecznych, takich jak bezdomność, emigracja. W projekcjach w przestrzeni publicznej porusza najbardziej bolesne problemy danej społeczności. Tworzy prace oparte na ścisłym współdziałaniu trzech elementów, dostosowując obraz oraz treść przekazu do miejsca jego prezentacji (budynku, pomnika). Tworzy też rozmaite "utopijne" pojazdy, stanowiące schronienie człowieka (bezdomnego imigranta). Ważniejsze projekcje m.in.: na Kolumnie Nelsona w Londynie (1985), na wieży Ratuszowej w Krakowie (1996).
Description:
'Personal Instrument', 1972/2016
lambda/photographic paper, pianka PCV, 20.4 x 90 cm (dimensions in frame); , ,
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 18 % of the hammer price.
- To this lot we apply 'artist's resale right' ('droit de suite') fee. Royalties are calculated using a sliding scale of percentages of the hammer price.
Technika
lambda/papier fotograficzny, pianka PCV
