20
Olga Niewska (1898 - 1943) | Narciarz, 1926
Estymacja:
95,000 zł - 120,000 zł
Cena wywoławcza:
90,000 zł
Aukcja na żywo
Rzeźba i Formy Przestrzenne
Artysta
Olga Niewska (1898 - 1943)
Wymiary
29 x 55 x 15 cm
Kategoria
Opis
brąz patynowany, marmur, 29 x 55 x 15 cm, sygnowany i datowany: 'Olga Niewska | 1926' oraz znak odlewni na narcie: 'BR.ŁOPIEŃSCY| WARSZAWA', Nagroda Ministra Robót Publicznych za bieg turystyczny na Międzynarodowych Zawodach Narciarskich w Zakopanem w 1927 roku.
Rzeźba stworzona przez firmę Braci Łopińskich w 1926 na zamówienie rządowe.
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
Olga Niewska urodziła się w 1898 w Charkowie. Po latach sama opowiadała anegdoty o zamierzchłych początkach swojej działalności plastycznej: „Już od dzieciństwa miałam tendencję do lepienia. Ofiarą padało ciasto w domu rodzicielskim. A często był świeży chleb. Ojciec powtarzał, oczywiście w żartach: ‘Oby tylko nie została rzeźbiarką’”. (Kazimiera Alberti, Rzeźby Olgi Niewskiej, „Świat Kobiecy” 1929, nr 8, s. 165). Wbrew woli ojca Olga rzeźbiarką jednak została. W 1919 jako jedna z pierwszych kobiet podjęła studia w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Dostała się do pracowni wybitnego polskiego twórcy modernistycznego Konstantego Laszczki. To pod okiem profesora ukształtował się indywidualny i bardzo interesujący styl Niewskiej. Artystka uzupełniła swoją edukację jeszcze w latach 1926-28 w Paryżu, a dokładniej w Acadèmie de la Grande Chaumière. Tam zetknęła się z wielką indywidualnością, jaką był Antoine Bourdelle. To on wyznaczył ścieżkę, którą artystka podążyła dalej. Stworzona przez nią w tym czasie postać „Łuczniczki” (1927) jest bodaj najlepszym wyrazem inspiracji dokonaniami Francuza. Na oeuvre polskiej rzeźbiarki oprócz klasycyzujących kompozycji składają się również prace o zupełnie odmiennym charakterze. Są to chociażby „Portret Ali ibn Abduh al Fanii” (1934-36, Muzeum Narodowe w Warszawie) przedstawiający czarnoskórego mężczyznę czy chociażby wyrażająca inspiracje Dalekim Wschodem ceramiczna figura „Japończyka”.
Szczególne miejsce w oeuvre artystki zajmuje rzeźba sportowa, dzięki której zyskała ogromną popularność oraz wyprowadziła tę dziedzinę sztuki na prawdziwie jakościowy poziom. Również tematyka sportowa była ważnym elementem sztuki XX-lecia międzywojennego. „Aktywność sportowa cieszyła się popularnością w państwie odrodzonym po 1918, gdyż istniała w narodzie niezwykle intensywna potrzeba oddechu, odnowy, także fizycznej, po zaborach i wojnie. Sport postrzegano jako szansę odrodzenia biologicznego oraz gwaranta sprawnego żołnierza, potrzebnego wobec niepewnej sytuacji politycznej i zagrożenia ze strony byłych zaborców. Kultura fizyczna wraz z kulturą duchową stanowiły dla polskiego społeczeństwa źródło dumy i radości. W II Rzeczypospolitej sport uprawiali niemal wszyscy, bez względu na pochodzenie, wykształcenie czy wykonywany zawód”. (Michał Mazurkiewicz, Motywy sportowe w polskiej sztuce międzywojennej – rekonesans, [w:] Acta Universitatis Wratislaviensis, No 3772 Literatura i Kultura Popularna XXII, Wrocław 2016). Również Olga Niewska, jako doskonała przedstawicielka wyemancypowanego pokolenia artystek, uprawiała różne dziedziny sportowe: od narciarstwa aż po loty balonem. W aktywności sportowej widziała rozwiązanie problemów czysto formalnych, mówiąc „Staram się w swoich rzeźbach oddać duszę ludzką. Zrozumienie i odtworzenie psyche sportowca daje artyście pole do interesującej pracy. Biorę się do swojej pracy bardzo uczciwie. Gdy miałam rzeźbić postać lotnika, odbyłam podróż aeroplanem, by zapoznać się z żywiołem, w którym przebywa człowiek-ptak, i zrozumieć jego psyche. Rzeźbiąc narciarzy – uczyłam się tego sportu, którego umiejętności nie doprowadziłam zresztą nigdy do pożądanego poziomu”. (Adolf Szyszko-Bohusz, Olga Niewska – rzeźbiarka sportu, „Stadjon” nr 8, 1927, s. 4. Cyt. za: Wojciech Przybyszewski, Olga Niewska. Piękno za kurtyną zapomnienia, Poznań 2001, s. 101).
W rzeźbach sportowych krystalizuje się dojrzały styl artystki. Pionierka porzuca impresjonistyczne wzorce na rzecz syntetycznego realizmu: „To także niemal całkowita rezygnacja z doświadczeń wyniesionych z klasy mistrza Konstantego: rezygnacja z pracochłonnej, indywidualnej charakterystyki modela, szkicowej faktury i nade wszystko anegdoty, która w sposób oczywisty jest pozbawiona sensu tam, gdzie istotą wypowiedzi ma być (choć różnie rozumiane) samo piękno. Jest to więc piękno dekoracyjne, piękno nagiego ciała, piękno nie zawsze dostrzegane, czasem gdzieś zagubione, które z perspektywy czasu moglibyśmy nazwać pięknem za kurtyną zapomnienia. Mówiąc krótko: nie jest to już zwykłe zainteresowanie tematyką sportową, ale pasja, fascynacja sportem i sportowcami, fascynacja ciałem człowieka, zachwycająca artystkę jędrność tego ciała – turgor vitalis”. (Wojciech Przybyszewski, op. cit., s. 101). Charakterystyczną cechą rzeźbiarki jest idealne zatrzymanie sylwetki sportowca w decydującym momencie ruchu. Doskonałym przykładem dzieła o tematyce sportowej Niewskiej jest prezentowany w katalogu „Narciarz”, będący nagrodą Ministra Robót Publicznych za bieg turystyczny na Międzynarodowych Zawodach Narciarskich w Zakopanem w 1927. W imponujący sposób artystka, upraszczając sylwetkę narciarza, idealnie synchronizując charakterystyczną relacje „ręka – noga” przy ślizgu narciarskiego biegacza. Imponujące jest również doskonałe połączenie materiałów – narciarza odlanego z brązu z bielą marmuru imitującego śnieżny stok.
Studiowała w latach 1919-1923 na wydziale rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w pracowni Konstantego Laszczki. Debiutowała w 1920 roku wystawą w krakowskim Pałacu Sztuki. W kolejnych latach wystawiała regularnie w TPSP w Krakowie i w warszawskiej "Zachęcie". W 1922 roku pokazała na wystawie w Krakowie rzeźbę "Japończyk". Po ukończeniu studiów artystka przeniosła się do Warszawy, gdzie miała swoją pracownię. Rozgłos przyniosły jej rzeźba Marszałka Józefa Piłsudskiego (1926). W latach 1926-28 artystka wyjechała do Paryża, gdzie kontynuowała naukę u Emile'a A. Bourdelle' a. Obok rzeźby portretowej, Niewską inspirowała tematyka sportowa (tworzyła statuetki, puchary jako nagrody w zawodach sportowych) oraz animalistyczna (złoty medal za rzeźbę "Pelikan" na wystawie w Paryżu w 1937).
Description:
Skier, 1926
patinated bronze, marble, 29 x 55 x 15 cm; signed and dated: ‘Olga Niewska | 1926’ and the foundry mark on the ski: 'BR.LOPIENSCY| WARSZAWA', Award of the Minister of Public Works for the tourist race at the International Skiing Competition in Zakopane in 1927.
A sculpture created by the Lopinski Brothers company in 1926 on government order.,
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
Rzeźba stworzona przez firmę Braci Łopińskich w 1926 na zamówienie rządowe.
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
Olga Niewska urodziła się w 1898 w Charkowie. Po latach sama opowiadała anegdoty o zamierzchłych początkach swojej działalności plastycznej: „Już od dzieciństwa miałam tendencję do lepienia. Ofiarą padało ciasto w domu rodzicielskim. A często był świeży chleb. Ojciec powtarzał, oczywiście w żartach: ‘Oby tylko nie została rzeźbiarką’”. (Kazimiera Alberti, Rzeźby Olgi Niewskiej, „Świat Kobiecy” 1929, nr 8, s. 165). Wbrew woli ojca Olga rzeźbiarką jednak została. W 1919 jako jedna z pierwszych kobiet podjęła studia w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Dostała się do pracowni wybitnego polskiego twórcy modernistycznego Konstantego Laszczki. To pod okiem profesora ukształtował się indywidualny i bardzo interesujący styl Niewskiej. Artystka uzupełniła swoją edukację jeszcze w latach 1926-28 w Paryżu, a dokładniej w Acadèmie de la Grande Chaumière. Tam zetknęła się z wielką indywidualnością, jaką był Antoine Bourdelle. To on wyznaczył ścieżkę, którą artystka podążyła dalej. Stworzona przez nią w tym czasie postać „Łuczniczki” (1927) jest bodaj najlepszym wyrazem inspiracji dokonaniami Francuza. Na oeuvre polskiej rzeźbiarki oprócz klasycyzujących kompozycji składają się również prace o zupełnie odmiennym charakterze. Są to chociażby „Portret Ali ibn Abduh al Fanii” (1934-36, Muzeum Narodowe w Warszawie) przedstawiający czarnoskórego mężczyznę czy chociażby wyrażająca inspiracje Dalekim Wschodem ceramiczna figura „Japończyka”.
Szczególne miejsce w oeuvre artystki zajmuje rzeźba sportowa, dzięki której zyskała ogromną popularność oraz wyprowadziła tę dziedzinę sztuki na prawdziwie jakościowy poziom. Również tematyka sportowa była ważnym elementem sztuki XX-lecia międzywojennego. „Aktywność sportowa cieszyła się popularnością w państwie odrodzonym po 1918, gdyż istniała w narodzie niezwykle intensywna potrzeba oddechu, odnowy, także fizycznej, po zaborach i wojnie. Sport postrzegano jako szansę odrodzenia biologicznego oraz gwaranta sprawnego żołnierza, potrzebnego wobec niepewnej sytuacji politycznej i zagrożenia ze strony byłych zaborców. Kultura fizyczna wraz z kulturą duchową stanowiły dla polskiego społeczeństwa źródło dumy i radości. W II Rzeczypospolitej sport uprawiali niemal wszyscy, bez względu na pochodzenie, wykształcenie czy wykonywany zawód”. (Michał Mazurkiewicz, Motywy sportowe w polskiej sztuce międzywojennej – rekonesans, [w:] Acta Universitatis Wratislaviensis, No 3772 Literatura i Kultura Popularna XXII, Wrocław 2016). Również Olga Niewska, jako doskonała przedstawicielka wyemancypowanego pokolenia artystek, uprawiała różne dziedziny sportowe: od narciarstwa aż po loty balonem. W aktywności sportowej widziała rozwiązanie problemów czysto formalnych, mówiąc „Staram się w swoich rzeźbach oddać duszę ludzką. Zrozumienie i odtworzenie psyche sportowca daje artyście pole do interesującej pracy. Biorę się do swojej pracy bardzo uczciwie. Gdy miałam rzeźbić postać lotnika, odbyłam podróż aeroplanem, by zapoznać się z żywiołem, w którym przebywa człowiek-ptak, i zrozumieć jego psyche. Rzeźbiąc narciarzy – uczyłam się tego sportu, którego umiejętności nie doprowadziłam zresztą nigdy do pożądanego poziomu”. (Adolf Szyszko-Bohusz, Olga Niewska – rzeźbiarka sportu, „Stadjon” nr 8, 1927, s. 4. Cyt. za: Wojciech Przybyszewski, Olga Niewska. Piękno za kurtyną zapomnienia, Poznań 2001, s. 101).
W rzeźbach sportowych krystalizuje się dojrzały styl artystki. Pionierka porzuca impresjonistyczne wzorce na rzecz syntetycznego realizmu: „To także niemal całkowita rezygnacja z doświadczeń wyniesionych z klasy mistrza Konstantego: rezygnacja z pracochłonnej, indywidualnej charakterystyki modela, szkicowej faktury i nade wszystko anegdoty, która w sposób oczywisty jest pozbawiona sensu tam, gdzie istotą wypowiedzi ma być (choć różnie rozumiane) samo piękno. Jest to więc piękno dekoracyjne, piękno nagiego ciała, piękno nie zawsze dostrzegane, czasem gdzieś zagubione, które z perspektywy czasu moglibyśmy nazwać pięknem za kurtyną zapomnienia. Mówiąc krótko: nie jest to już zwykłe zainteresowanie tematyką sportową, ale pasja, fascynacja sportem i sportowcami, fascynacja ciałem człowieka, zachwycająca artystkę jędrność tego ciała – turgor vitalis”. (Wojciech Przybyszewski, op. cit., s. 101). Charakterystyczną cechą rzeźbiarki jest idealne zatrzymanie sylwetki sportowca w decydującym momencie ruchu. Doskonałym przykładem dzieła o tematyce sportowej Niewskiej jest prezentowany w katalogu „Narciarz”, będący nagrodą Ministra Robót Publicznych za bieg turystyczny na Międzynarodowych Zawodach Narciarskich w Zakopanem w 1927. W imponujący sposób artystka, upraszczając sylwetkę narciarza, idealnie synchronizując charakterystyczną relacje „ręka – noga” przy ślizgu narciarskiego biegacza. Imponujące jest również doskonałe połączenie materiałów – narciarza odlanego z brązu z bielą marmuru imitującego śnieżny stok.
Studiowała w latach 1919-1923 na wydziale rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w pracowni Konstantego Laszczki. Debiutowała w 1920 roku wystawą w krakowskim Pałacu Sztuki. W kolejnych latach wystawiała regularnie w TPSP w Krakowie i w warszawskiej "Zachęcie". W 1922 roku pokazała na wystawie w Krakowie rzeźbę "Japończyk". Po ukończeniu studiów artystka przeniosła się do Warszawy, gdzie miała swoją pracownię. Rozgłos przyniosły jej rzeźba Marszałka Józefa Piłsudskiego (1926). W latach 1926-28 artystka wyjechała do Paryża, gdzie kontynuowała naukę u Emile'a A. Bourdelle' a. Obok rzeźby portretowej, Niewską inspirowała tematyka sportowa (tworzyła statuetki, puchary jako nagrody w zawodach sportowych) oraz animalistyczna (złoty medal za rzeźbę "Pelikan" na wystawie w Paryżu w 1937).
Description:
Skier, 1926
patinated bronze, marble, 29 x 55 x 15 cm; signed and dated: ‘Olga Niewska | 1926’ and the foundry mark on the ski: 'BR.LOPIENSCY| WARSZAWA', Award of the Minister of Public Works for the tourist race at the International Skiing Competition in Zakopane in 1927.
A sculpture created by the Lopinski Brothers company in 1926 on government order.,
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
Stan zachowania
0
Technika
brąz patynowany, marmur
Sygnatura
sygnowany i datowany: 'Olga Niewska | 1926' oraz znak odlewni na narcie: 'BR.ŁOPIEŃSCY| WARSZAWA'
Proweniencja
kolekcja prywatna, Kraków
Literatura
0
Wystawiany
0
