9
Zdzisław Beksiński (1929 - 2005) | Spotkanie, 1962
Estymacja:
35,000 zł - 50,000 zł
Cena wywoławcza:
30,000 zł
Aukcja na żywo
Sztuka Fantastyczna. Surrealizm i Realizm Magiczny
Artysta
Zdzisław Beksiński (1929 - 2005)
Wymiary
28,5 x 20 cm (w świetle passe-partout)
Kategoria
Opis
długopis/papier, 28,5 x 20 cm (w świetle passe-partout), sygnowany i datowany p.g.: 'BEKSIŃSKI 62',
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.
Tematyka rysunków Zdzisława Beksińskiego od początku oscylowała wokół wyalienowanych postaci ludzkich, które są uwikłane w wewnętrzne dramaty. Beksiński jako jeden z nielicznych artystów posiadł wyjątkową zdolność do przenoszenia poprzez swoje dzieła nieraz skrajnie silnych emocji, i to bez względu na zastosowane w danej pracy medium. Pomijając młodzieńcze próby, artysta w przypadku rysunku początkowo kopiował dzieła wielkich mistrzów, a jego pierwsze realizacje były utrzymane w konwencji ekspresjonistycznej. Pojawiały się już wtedy pierwsze nawiązania do surrealizmu. Po 1957 postacie na rysunkach artysty zaczęły podlegać geometryzacji oraz uproszczeniom. W latach 60. XX wieku rozpoczął eksperymenty z nadawaniem swoim realizacjom przestrzenności oraz stosowaniem delikatnych światłocieni. Zaprezentowana praca z 1962 powstała w czasie, kiedy artysta poświęcił się grafice oraz rysunkom nasyconym perwersyjnymi erotycznymi obsesjami, na których pojawiały się również symbole śmierci.
Źródeł fascynacji rysunkiem w twórczości Zdzisława Beksińskiego można doszukiwać się w jego edukacji. Artysta odebrał wykształcenie architektoniczne, a rysunek był tą formą twórczej aktywności, którą się zajmował, zanim podjął decyzję o poświęceniu się pracy artystycznej. Połowa XX wieku, kiedy Beksiński odbywał studia architektoniczne, to czas, gdy wszystkich architektów cechowała umiejętność wykonywania precyzyjnego rysunku ręcznego, rozwijana podczas studiów. Nie ulega wątpliwości, że taki właśnie profil edukacji pozwolił Beksińskiemu wyćwiczyć dokładność i uzyskać precyzję w medium rysunku.
W zaprezentowanych w katalogu pracach, zarówno z lat 60., jak i 90. XX wieku, widoczna jest niezwykła precyzja oraz dokładność. Są to realizacje charakteryzujące się wysokim poziomem szczegółowości oraz realizmu, które są dostrzegalne w sposobie potraktowania detali. Reprodukowane prace zamieszkują trudne do zidentyfikowania stworzenia: ludzko-potworne hybrydy czy kościotrupy. Towarzyszą im atrybuty zdające się pełnić funkcję symboli. Zaprojektowana przez Beksińskiego przestrzeń rysunków wypełniona jest atmosferą niesamowitości tworzonej przez obecność zadziwiających stworzeń oraz nieodgadnionych treści zaplanowanych przez artystę. Ważnym elementem były narzędzia pracy, które umożliwiały artyście osiągnięcie opisanych cech. Beksiński posługiwał się w przypadku rysunków piórem, czarnym tuszem lub barwnym atramentem. Nieraz sięgał po cienki długopis lub cienkopis.
W latach 1947-52 studiował na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej i przez kilka lat pracował w zawodzie. W 1955 wrócił do rodzinnego Sanoka i podjął pracę jako projektant autobusów i szyldów dla lokalnej fabryki Autosan. Następnie próbował swoich sił, tworząc fotogramy i fotomontaże, w których koncentrował się na tworzeniu unikalnych efektów fakturowych i świetlnych, pozostając jednak wierny figuracji. Dopiero w latach 60. rozpoczął eksperymenty z malarstwem olejnym, które zaowocowały wytworzeniem własnej, niepowtarzalnej techniki laserunkowej. Od 1974 tworzył niemal wyłącznie prace olejne. Chociaż to właśnie malarstwu fantastycznemu Beksiński poświęcił swoje życie, to jego zainteresowania wykraczały daleko poza zastosowanie tej techniki i obejmowały również rzeźbę, fotografię, rysunek, czy właśnie grafikę. Beksiński od początku swojej kariery był artystą chętnie wykorzystującym nowe zdobycze techniki, i to właśnie grafika, w tym komputerowa, otworzyła przed nim nowe możliwości w schyłkowym okresie jego życia.
Urodzony w 1929 w Sanoku fotograf, grafik, rysownik i malarz. Studiował na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej. Pod koniec lat 50. pracował jako stylista-plastyk w Dziale Głównego Konstruktora Fabryki „Autosan”. Rozpoczął działalność artystyczną jako fotograf. W 1957 zawiązała się nieformalna grupa: Beksiński, Lewczyński, Schlabs, która aktywnie działała do 1959. Ostatnia wystawa artystów miała miejsce w Deutsche Gesselschaft für Photografie w Kolonii zorganizowanej przez Otto Steinerta.
W latach 1957-1963 Beksiński był członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków i Związku Polskich Artystów Fotografików. Na przełomie lat 50. i 60. odwoływał się do poezji Reinera Marii Rilkego i treści egzystencjalnych. Dorobek fotograficzny artysty został zachowany w Muzeum Narodowym we Wrocławiu i pełni role reprezentatywną dla fotografii polskiej XX wieku. Główną modelką artysty była jego żona Zofia Beksińska. Początkowe ukazywanie piękna kobiety zaczęły przeradzać się w fotografię eksperymentalną z użyciem bandaży czy sznurka, jak w „Gorset sadysty”.
W połowie lat 60. zerwał z popularną myślą awangardową i w znacznej mierze zaczął poświęcać się malarstwu. Twierdził, że sztuka nowoczesna odchodzi na drugi plan, a uwagę przyciąga poszukiwanie syntezy w sprzecznych sobie kierunkach. Prowadziło to do zalążków myśli postmodernistycznej. Tworzył również rzeźby z gipsu i metalu nawiązując przy tym do twórczości Henry’ego Moore’a. Twórczość Beksińskiego spopularyzowała wystawa organizowana przez Janusza Boguckiego w 1964, w Starej Pomarańczarni w Warszawie. Wystawa kierowała się myślą o sprzecznościach Beksińskiego oraz zestawieniu nowatorstwa z tradycjonalizmem. Od końca lat 60. do początku 70. w jego twórczości pojawiały się motywy Dalekiego Wschodu. Prace z lat 80. cechuje przeplatanie się motywów barokowych i XIX-wiecznych z mocnym akcentem erotycznym. Określane były mianem „fotografii snów”. W latach 90. zaczął wprowadzać do prac grafikę komputerową stosowaną w oparciu o prywatny zbiór zdjęć.
Zmarły tragicznie w 2005 artysta poza Polską jest w wysokim stopniu ceniony w Korei Południowej, Japonii oraz Stanach Zjednoczonych. Jego prace znajdują się w licznych muzeach i galeriach w Polsce, m.in. Sanoku (najbogatsza kolekcja prac artysty), Warszawie, Krakowie, Częstochowie i Wrocławiu. Jest jedynym polskim artystą, którego dzieła były wystawiane w japońskim Muzeum Sztuki w Osace.
Artysta związany był z Piotrem Dmochowskim–entuzjastą sztuki Beksińskiego oraz jego marszandem. Pierwsza wystawa zorganizowana w ramach współpracy miała miejsce w Galerii Valmay w Paryżu, jesienią 1985. Wystawa zdobyła znaczący rozgłos. Następnie w 1989-96 Piotr Dmochowski otworzył we Francji galerię sztuki poświęconą pracom artysty. Marszand mówi o sztuce artysty jako zdumieniu i miłości od pierwszego wejrzenia, kiedy z żoną odwiedzili Warszawskie Biuro Wystaw Artystycznych.
Życie i sztuka Zdzisława Beksińskiego to zjawisko, które dalece wykracza poza kręgi miłośników sztuki – można uznać je za część pop-kultury. Artysta wraz z rodziną zainspirował powstanie wielu znakomitych książek, monografii, katalogów, itp. W 1964 powstał pierwszy film poświęcony artyści „Fotoplastykon”, w reżyserii Piotra Andrejewa. W 2016 powstał film reżyserii Jana Matuszyńskiego „Ostatnia rodzina”, który zdobył wiele nagród, w tym Srebrnego Lamparta dla najlepszego aktora – Andrzeja Seweryna. W 2017 roku powstał dokument „Beksińscy. Album wideofoniczny” w reżyserii Marcina Borchardta i film krótkometrażowy „Pars Pro Toto” Katarzyny Łęckiej. Oprócz tego powstał spektakl reżyserii Jerzego Satanowskiego „Beksiński. Obraz bez tytułu", a także widowisko taneczno-muzyczne reżyserii Agnieszki Glińskiej – Art Color Balet „KRYPTONIM 27”. Wpływ Beksińskiego sięga nawet świata mody. W 2017 angielski Vogue ukazał zdjęcia z pokazu jesień/zima na London Fashion Week. Swoje miejsce miały tam projekty nagradzanej polskiej projektantki – Joanny Berling, która w swoim pokazie inspirowała się twórczością Beksińskiego. W 2021 marka Bytom stworzyła kolekcję we współpracy z Muzeum Historycznym w Sanoku. Dzieła artysty pojawiły się na bluzkach i kurtkach. Japoński projektant Yoji Yamamoto zainteresował się obrazami Beksińskiego i stworzył kolekcje na sezon jesień-zima 2022/2023. Aktywnie działa też Fundacja Beksiński, założona w 2006. Celem fundacji jest promocja twórczości artysty, oraz Muzeum Historycznego w Sanoku z największą kolekcją artysty.
Description:
Composition, 1962
pen/paper, 28.5 x 20 cm (dimensions in passe-partout window); signed and dated upper right: 'BEKSINSKI 62', ,
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
- To this lot we apply 'artist's resale right' ('droit de suite') fee. Royalties are calculated using a sliding scale of percentages of the hammer price.
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.
Tematyka rysunków Zdzisława Beksińskiego od początku oscylowała wokół wyalienowanych postaci ludzkich, które są uwikłane w wewnętrzne dramaty. Beksiński jako jeden z nielicznych artystów posiadł wyjątkową zdolność do przenoszenia poprzez swoje dzieła nieraz skrajnie silnych emocji, i to bez względu na zastosowane w danej pracy medium. Pomijając młodzieńcze próby, artysta w przypadku rysunku początkowo kopiował dzieła wielkich mistrzów, a jego pierwsze realizacje były utrzymane w konwencji ekspresjonistycznej. Pojawiały się już wtedy pierwsze nawiązania do surrealizmu. Po 1957 postacie na rysunkach artysty zaczęły podlegać geometryzacji oraz uproszczeniom. W latach 60. XX wieku rozpoczął eksperymenty z nadawaniem swoim realizacjom przestrzenności oraz stosowaniem delikatnych światłocieni. Zaprezentowana praca z 1962 powstała w czasie, kiedy artysta poświęcił się grafice oraz rysunkom nasyconym perwersyjnymi erotycznymi obsesjami, na których pojawiały się również symbole śmierci.
Źródeł fascynacji rysunkiem w twórczości Zdzisława Beksińskiego można doszukiwać się w jego edukacji. Artysta odebrał wykształcenie architektoniczne, a rysunek był tą formą twórczej aktywności, którą się zajmował, zanim podjął decyzję o poświęceniu się pracy artystycznej. Połowa XX wieku, kiedy Beksiński odbywał studia architektoniczne, to czas, gdy wszystkich architektów cechowała umiejętność wykonywania precyzyjnego rysunku ręcznego, rozwijana podczas studiów. Nie ulega wątpliwości, że taki właśnie profil edukacji pozwolił Beksińskiemu wyćwiczyć dokładność i uzyskać precyzję w medium rysunku.
W zaprezentowanych w katalogu pracach, zarówno z lat 60., jak i 90. XX wieku, widoczna jest niezwykła precyzja oraz dokładność. Są to realizacje charakteryzujące się wysokim poziomem szczegółowości oraz realizmu, które są dostrzegalne w sposobie potraktowania detali. Reprodukowane prace zamieszkują trudne do zidentyfikowania stworzenia: ludzko-potworne hybrydy czy kościotrupy. Towarzyszą im atrybuty zdające się pełnić funkcję symboli. Zaprojektowana przez Beksińskiego przestrzeń rysunków wypełniona jest atmosferą niesamowitości tworzonej przez obecność zadziwiających stworzeń oraz nieodgadnionych treści zaplanowanych przez artystę. Ważnym elementem były narzędzia pracy, które umożliwiały artyście osiągnięcie opisanych cech. Beksiński posługiwał się w przypadku rysunków piórem, czarnym tuszem lub barwnym atramentem. Nieraz sięgał po cienki długopis lub cienkopis.
W latach 1947-52 studiował na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej i przez kilka lat pracował w zawodzie. W 1955 wrócił do rodzinnego Sanoka i podjął pracę jako projektant autobusów i szyldów dla lokalnej fabryki Autosan. Następnie próbował swoich sił, tworząc fotogramy i fotomontaże, w których koncentrował się na tworzeniu unikalnych efektów fakturowych i świetlnych, pozostając jednak wierny figuracji. Dopiero w latach 60. rozpoczął eksperymenty z malarstwem olejnym, które zaowocowały wytworzeniem własnej, niepowtarzalnej techniki laserunkowej. Od 1974 tworzył niemal wyłącznie prace olejne. Chociaż to właśnie malarstwu fantastycznemu Beksiński poświęcił swoje życie, to jego zainteresowania wykraczały daleko poza zastosowanie tej techniki i obejmowały również rzeźbę, fotografię, rysunek, czy właśnie grafikę. Beksiński od początku swojej kariery był artystą chętnie wykorzystującym nowe zdobycze techniki, i to właśnie grafika, w tym komputerowa, otworzyła przed nim nowe możliwości w schyłkowym okresie jego życia.
Urodzony w 1929 w Sanoku fotograf, grafik, rysownik i malarz. Studiował na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej. Pod koniec lat 50. pracował jako stylista-plastyk w Dziale Głównego Konstruktora Fabryki „Autosan”. Rozpoczął działalność artystyczną jako fotograf. W 1957 zawiązała się nieformalna grupa: Beksiński, Lewczyński, Schlabs, która aktywnie działała do 1959. Ostatnia wystawa artystów miała miejsce w Deutsche Gesselschaft für Photografie w Kolonii zorganizowanej przez Otto Steinerta.
W latach 1957-1963 Beksiński był członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków i Związku Polskich Artystów Fotografików. Na przełomie lat 50. i 60. odwoływał się do poezji Reinera Marii Rilkego i treści egzystencjalnych. Dorobek fotograficzny artysty został zachowany w Muzeum Narodowym we Wrocławiu i pełni role reprezentatywną dla fotografii polskiej XX wieku. Główną modelką artysty była jego żona Zofia Beksińska. Początkowe ukazywanie piękna kobiety zaczęły przeradzać się w fotografię eksperymentalną z użyciem bandaży czy sznurka, jak w „Gorset sadysty”.
W połowie lat 60. zerwał z popularną myślą awangardową i w znacznej mierze zaczął poświęcać się malarstwu. Twierdził, że sztuka nowoczesna odchodzi na drugi plan, a uwagę przyciąga poszukiwanie syntezy w sprzecznych sobie kierunkach. Prowadziło to do zalążków myśli postmodernistycznej. Tworzył również rzeźby z gipsu i metalu nawiązując przy tym do twórczości Henry’ego Moore’a. Twórczość Beksińskiego spopularyzowała wystawa organizowana przez Janusza Boguckiego w 1964, w Starej Pomarańczarni w Warszawie. Wystawa kierowała się myślą o sprzecznościach Beksińskiego oraz zestawieniu nowatorstwa z tradycjonalizmem. Od końca lat 60. do początku 70. w jego twórczości pojawiały się motywy Dalekiego Wschodu. Prace z lat 80. cechuje przeplatanie się motywów barokowych i XIX-wiecznych z mocnym akcentem erotycznym. Określane były mianem „fotografii snów”. W latach 90. zaczął wprowadzać do prac grafikę komputerową stosowaną w oparciu o prywatny zbiór zdjęć.
Zmarły tragicznie w 2005 artysta poza Polską jest w wysokim stopniu ceniony w Korei Południowej, Japonii oraz Stanach Zjednoczonych. Jego prace znajdują się w licznych muzeach i galeriach w Polsce, m.in. Sanoku (najbogatsza kolekcja prac artysty), Warszawie, Krakowie, Częstochowie i Wrocławiu. Jest jedynym polskim artystą, którego dzieła były wystawiane w japońskim Muzeum Sztuki w Osace.
Artysta związany był z Piotrem Dmochowskim–entuzjastą sztuki Beksińskiego oraz jego marszandem. Pierwsza wystawa zorganizowana w ramach współpracy miała miejsce w Galerii Valmay w Paryżu, jesienią 1985. Wystawa zdobyła znaczący rozgłos. Następnie w 1989-96 Piotr Dmochowski otworzył we Francji galerię sztuki poświęconą pracom artysty. Marszand mówi o sztuce artysty jako zdumieniu i miłości od pierwszego wejrzenia, kiedy z żoną odwiedzili Warszawskie Biuro Wystaw Artystycznych.
Życie i sztuka Zdzisława Beksińskiego to zjawisko, które dalece wykracza poza kręgi miłośników sztuki – można uznać je za część pop-kultury. Artysta wraz z rodziną zainspirował powstanie wielu znakomitych książek, monografii, katalogów, itp. W 1964 powstał pierwszy film poświęcony artyści „Fotoplastykon”, w reżyserii Piotra Andrejewa. W 2016 powstał film reżyserii Jana Matuszyńskiego „Ostatnia rodzina”, który zdobył wiele nagród, w tym Srebrnego Lamparta dla najlepszego aktora – Andrzeja Seweryna. W 2017 roku powstał dokument „Beksińscy. Album wideofoniczny” w reżyserii Marcina Borchardta i film krótkometrażowy „Pars Pro Toto” Katarzyny Łęckiej. Oprócz tego powstał spektakl reżyserii Jerzego Satanowskiego „Beksiński. Obraz bez tytułu", a także widowisko taneczno-muzyczne reżyserii Agnieszki Glińskiej – Art Color Balet „KRYPTONIM 27”. Wpływ Beksińskiego sięga nawet świata mody. W 2017 angielski Vogue ukazał zdjęcia z pokazu jesień/zima na London Fashion Week. Swoje miejsce miały tam projekty nagradzanej polskiej projektantki – Joanny Berling, która w swoim pokazie inspirowała się twórczością Beksińskiego. W 2021 marka Bytom stworzyła kolekcję we współpracy z Muzeum Historycznym w Sanoku. Dzieła artysty pojawiły się na bluzkach i kurtkach. Japoński projektant Yoji Yamamoto zainteresował się obrazami Beksińskiego i stworzył kolekcje na sezon jesień-zima 2022/2023. Aktywnie działa też Fundacja Beksiński, założona w 2006. Celem fundacji jest promocja twórczości artysty, oraz Muzeum Historycznego w Sanoku z największą kolekcją artysty.
Description:
Composition, 1962
pen/paper, 28.5 x 20 cm (dimensions in passe-partout window); signed and dated upper right: 'BEKSINSKI 62', ,
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
- To this lot we apply 'artist's resale right' ('droit de suite') fee. Royalties are calculated using a sliding scale of percentages of the hammer price.
Stan zachowania
0
Technika
długopis/papier
Sygnatura
sygnowany i datowany p.g.: 'BEKSIŃSKI 62'
Proweniencja
0
Literatura
0
Wystawiany
0
