21
Tadeusz Makowski | Portret rodzinny z osłem, 1925
Estymacja:
65,000 zł - 80,000 zł
Sprzedane
75,000 zł
Aukcja na żywo
Sztuka Dawna. Prace na Papierze
Artysta
Tadeusz Makowski (1882 - 1932)
Wymiary
16 x 20 cm
Kategoria
Opis
akwarela, gwasz, tusz/papier, 16 x 20 cm, opisany i datowany poniżej kompozycji: 'A bientôt cher ami, La Comellle le 5 septembre 25', na odwrociu opisany i sygnowany: 'Mes hommages à Madame Chéron et salutations à Mademoiselle Micheline | Makowski'
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
UROCZE LIŚCIKI DO MARSZANDA
Tadeusz Makowski jest zaliczany do grona najważniejszych polskich artystów 1 połowy XX wieku. Zajmował się malarstwem, rysunkiem oraz grafiką. Uczył się pod okiem młodopolskich mistrzów – Józefa Mehoffera oraz Jana Stanisławskiego, studiując jednocześnie filologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1908, po ukończeniu Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, na przełomie 1908/1909 udał się do Paryża. Początkowo planował przebywać w stolicy Francji przez rok, natomiast pozostał tam do końca życia. Paryż oddziaływał na twórczość Makowskiego dwojako. Z jednej strony młody artysta studiował dzieła znajdujące się w Luwrze, będąc pod ich wielkim wrażeniem, z drugiej zaś śledził nowo powstające awangardowe kierunki. Początkowo przyglądał się im z niechęcią i dystansem. Przechadzając się po paryskich salonach, zauważał, że są one „stekiem najrozmaitszych manier” i że „należy być odpornym, by się nie dać porwać tym błyskotliwym na zewnątrz sposobom malowania”. Dopiero kontakt z malarstwem Puvisa de Chavannesa i Paula Cézanne’a stanowił pierwszy krok ku porozumieniu z paryską sztuką współczesną. Od 1918 w jego dziele zjawiał się emblematyczny dla całego dorobku temat: przedstawienia dzieci.
Pierwszym dziełem, które reprezentuje tę tematykę wśród jego prac, jest kompozycja „Vita brevis, ars longa”, obecnie w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie. W tym czasie Makowski był już doświadczonym artystą, który zintegrował w swoim malarstwie lekcję kubizmu. Latem 1913 za namową Henriego Le Fauconniera wyjechał do bretońskiej miejscowości Ploumanac’h, co pozwoliło mu przezwyciężyć formalny rygor awangardowego kierunku. Po wybuchu Wielkiej Wojny przeniósł się do Doëlan, gdzie mieszkał u Ślewińskiego, następnie osiadł na farmie Keranquernat koło Le Pouldu. Bretoński pejzaż stał się dla twórcy źródłem nowej harmonii malarskiej, stymulował powrót do konkretu przedmiotów. Lekcja kubizmu okazała się jednak dla Makowskiego fundamentalna, zaważyła bowiem na poszukiwaniu przez niego praw konstrukcji i architektoniki obrazu. W dalszych latach jego działalności ujawniły się inspiracje sztuką Niderlandów, przede wszystkim Holandii oraz Belgii, przejawiające się w scenach rodzajowych oraz pejzażach – wykazujących związek z dziełami Pietera Bruegla, Davida Teniersa oraz Jakoba Ruisdaela.
Pod koniec lat 20. XX wieku coraz częściej w swoim malarstwie eksplorował motyw dziecka. Wtedy też wypracował swój indywidualny język formalny, na który składa się linearyzm, naiwna stylizacja, jasna oraz matowa paleta barwna. „Z biegiem lat stosunek Makowskiego do dziecka nabiera jeszcze więcej tkliwości. Rzadko pozostawia je samo – widzimy je prawie zawsze w towarzystwie kota, psa, królika, kozy czy koguta – przy czym i zwierzęce modele są również pełne zindywidualizowanego wyrazu. Zmiana ta następuje mniej więcej od 1920 roku. Dzieci Makowskiego to już nie biedne wiejskie popychadła – na ich twarzach pojawia się uśmiech, w oczach zamiast apatii błysk dowcipu i ciekawości. Temu zjawisku psychologicznemu towarzyszy przeobrażenie stylistyczne. Obserwujemy przede wszystkim znaczne uproszczenie dziecięcej fizjognomii; rysunek staje się delikatniejszy, faktura gładsza, modelunek mniej kontrastowy. Twarze dzieci tracą niejako trzeci wymiar, stają się bardziej płaskie, mniej realne. Okrągły owal twarzy, okrągłe oczy powodują, że małe modele są jeszcze bardziej ‘dziecinne’, jakby dziecinną rysowane ręką. W gruncie rzeczy ta ‘dziecinna’ linia jest bardzo kunsztowna i wyrafinowana w delikatnym rytmie formy. Jej wysublimowana wrażliwość jeszcze bardziej niż w studiach olejnych uwydatnia się w ołówkowych rysunkach z tego czasu, w których, z wyjątkiem delikatnego jak mgła konturu i lekkich zacierań, nie ma żadnego cieniowania, żadnej zbytecznej kreski” (Władysława Jaworska, Tadeusz Makowski. Polski malarz w Paryżu, Warszawa 1976, s. 26).
Urocza akwarela oferowana w katalogu została opisana dedykacją skierowaną do marszanda Makowskiego – Gastona Chérona, który od 1919 współpracował z artystą i w swej paryskiej galerii wystawiał jego prace. Artysta pozdrawia również córkę oraz żonę przyjaciela. Dziecięca kompozycja, tak charakterystyczna dla stylu Makowskiego, została stworzona w burgundzkim miasteczku La Comelle, szczególnie bliskim dla artysty miejscu, skąd pochodzą inne adresowane do paryskiego marszanda listy czy akwarelowe pocztówki.
Tadeusz Makowski jest jednym z najwybitniejszych artstów polskich 1 połowy XX wieku. Był malarzem, grafikiem i rysownikiem. W latach 1903-08 uczył się w Akademii krakowskiej u Józefa Unierzyskiego, Józefa Mehoffera i Jana Stanisławskiego; jednocześnie studiował filologię na Uniwersytecie Jagiellońskiem. W roku 1908, przez Monachium, wyjechał do Paryża, gdzie zamieszkał na stałe. Stamtąd wyjeżdżał na letnie sezony do Bretanii, Owerni oraz na południe Francji. Odbył też podróż artystyczną do Holandii i Belgii (1921). W Paryżu przyjaźnił się z wieloma znakomitymi malarzami, pisarzami oraz marszandami. Utrzymywał żywe kontakty z artystami polskimi przebywającymi we Francji i był prezesem paryskiego "Towarzystwa Artystów Polskich". Swoje prace wystawiał w kraju - w Krakowie i Warszawie (od 1907) i Lwowie (1910) oraz za granicą: w Paryżu, Barcelonie, Wiedniu, Budapeszcie i Amsterdamie. Malował kompozycje figuralne, pejzaże, martwe natury i portrety, zwłaszcza dzieci. Eksperymentując z malarstwem kubistycznym wypracował swój indywidualny styl. Formą, kolorem i światłem, a także pewną deformacją budował pełne liryzmu choć czasami nie pozbawione pewnej ironii czy drwiny kompozycje malarskie.
Description:
Family portrait with a donkey, 1925
watercolour, gouache, ink/paper, 16 x 20 cm; described and dated below the composition: 'A bientôt cher ami, La Comellle le 5 septembre 25', on the verso described and signed: 'Mes hommages a Madame Chéron et salutations a Mademoiselle Micheline | Makowski',
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
UROCZE LIŚCIKI DO MARSZANDA
Tadeusz Makowski jest zaliczany do grona najważniejszych polskich artystów 1 połowy XX wieku. Zajmował się malarstwem, rysunkiem oraz grafiką. Uczył się pod okiem młodopolskich mistrzów – Józefa Mehoffera oraz Jana Stanisławskiego, studiując jednocześnie filologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1908, po ukończeniu Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, na przełomie 1908/1909 udał się do Paryża. Początkowo planował przebywać w stolicy Francji przez rok, natomiast pozostał tam do końca życia. Paryż oddziaływał na twórczość Makowskiego dwojako. Z jednej strony młody artysta studiował dzieła znajdujące się w Luwrze, będąc pod ich wielkim wrażeniem, z drugiej zaś śledził nowo powstające awangardowe kierunki. Początkowo przyglądał się im z niechęcią i dystansem. Przechadzając się po paryskich salonach, zauważał, że są one „stekiem najrozmaitszych manier” i że „należy być odpornym, by się nie dać porwać tym błyskotliwym na zewnątrz sposobom malowania”. Dopiero kontakt z malarstwem Puvisa de Chavannesa i Paula Cézanne’a stanowił pierwszy krok ku porozumieniu z paryską sztuką współczesną. Od 1918 w jego dziele zjawiał się emblematyczny dla całego dorobku temat: przedstawienia dzieci.
Pierwszym dziełem, które reprezentuje tę tematykę wśród jego prac, jest kompozycja „Vita brevis, ars longa”, obecnie w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie. W tym czasie Makowski był już doświadczonym artystą, który zintegrował w swoim malarstwie lekcję kubizmu. Latem 1913 za namową Henriego Le Fauconniera wyjechał do bretońskiej miejscowości Ploumanac’h, co pozwoliło mu przezwyciężyć formalny rygor awangardowego kierunku. Po wybuchu Wielkiej Wojny przeniósł się do Doëlan, gdzie mieszkał u Ślewińskiego, następnie osiadł na farmie Keranquernat koło Le Pouldu. Bretoński pejzaż stał się dla twórcy źródłem nowej harmonii malarskiej, stymulował powrót do konkretu przedmiotów. Lekcja kubizmu okazała się jednak dla Makowskiego fundamentalna, zaważyła bowiem na poszukiwaniu przez niego praw konstrukcji i architektoniki obrazu. W dalszych latach jego działalności ujawniły się inspiracje sztuką Niderlandów, przede wszystkim Holandii oraz Belgii, przejawiające się w scenach rodzajowych oraz pejzażach – wykazujących związek z dziełami Pietera Bruegla, Davida Teniersa oraz Jakoba Ruisdaela.
Pod koniec lat 20. XX wieku coraz częściej w swoim malarstwie eksplorował motyw dziecka. Wtedy też wypracował swój indywidualny język formalny, na który składa się linearyzm, naiwna stylizacja, jasna oraz matowa paleta barwna. „Z biegiem lat stosunek Makowskiego do dziecka nabiera jeszcze więcej tkliwości. Rzadko pozostawia je samo – widzimy je prawie zawsze w towarzystwie kota, psa, królika, kozy czy koguta – przy czym i zwierzęce modele są również pełne zindywidualizowanego wyrazu. Zmiana ta następuje mniej więcej od 1920 roku. Dzieci Makowskiego to już nie biedne wiejskie popychadła – na ich twarzach pojawia się uśmiech, w oczach zamiast apatii błysk dowcipu i ciekawości. Temu zjawisku psychologicznemu towarzyszy przeobrażenie stylistyczne. Obserwujemy przede wszystkim znaczne uproszczenie dziecięcej fizjognomii; rysunek staje się delikatniejszy, faktura gładsza, modelunek mniej kontrastowy. Twarze dzieci tracą niejako trzeci wymiar, stają się bardziej płaskie, mniej realne. Okrągły owal twarzy, okrągłe oczy powodują, że małe modele są jeszcze bardziej ‘dziecinne’, jakby dziecinną rysowane ręką. W gruncie rzeczy ta ‘dziecinna’ linia jest bardzo kunsztowna i wyrafinowana w delikatnym rytmie formy. Jej wysublimowana wrażliwość jeszcze bardziej niż w studiach olejnych uwydatnia się w ołówkowych rysunkach z tego czasu, w których, z wyjątkiem delikatnego jak mgła konturu i lekkich zacierań, nie ma żadnego cieniowania, żadnej zbytecznej kreski” (Władysława Jaworska, Tadeusz Makowski. Polski malarz w Paryżu, Warszawa 1976, s. 26).
Urocza akwarela oferowana w katalogu została opisana dedykacją skierowaną do marszanda Makowskiego – Gastona Chérona, który od 1919 współpracował z artystą i w swej paryskiej galerii wystawiał jego prace. Artysta pozdrawia również córkę oraz żonę przyjaciela. Dziecięca kompozycja, tak charakterystyczna dla stylu Makowskiego, została stworzona w burgundzkim miasteczku La Comelle, szczególnie bliskim dla artysty miejscu, skąd pochodzą inne adresowane do paryskiego marszanda listy czy akwarelowe pocztówki.
Tadeusz Makowski jest jednym z najwybitniejszych artstów polskich 1 połowy XX wieku. Był malarzem, grafikiem i rysownikiem. W latach 1903-08 uczył się w Akademii krakowskiej u Józefa Unierzyskiego, Józefa Mehoffera i Jana Stanisławskiego; jednocześnie studiował filologię na Uniwersytecie Jagiellońskiem. W roku 1908, przez Monachium, wyjechał do Paryża, gdzie zamieszkał na stałe. Stamtąd wyjeżdżał na letnie sezony do Bretanii, Owerni oraz na południe Francji. Odbył też podróż artystyczną do Holandii i Belgii (1921). W Paryżu przyjaźnił się z wieloma znakomitymi malarzami, pisarzami oraz marszandami. Utrzymywał żywe kontakty z artystami polskimi przebywającymi we Francji i był prezesem paryskiego "Towarzystwa Artystów Polskich". Swoje prace wystawiał w kraju - w Krakowie i Warszawie (od 1907) i Lwowie (1910) oraz za granicą: w Paryżu, Barcelonie, Wiedniu, Budapeszcie i Amsterdamie. Malował kompozycje figuralne, pejzaże, martwe natury i portrety, zwłaszcza dzieci. Eksperymentując z malarstwem kubistycznym wypracował swój indywidualny styl. Formą, kolorem i światłem, a także pewną deformacją budował pełne liryzmu choć czasami nie pozbawione pewnej ironii czy drwiny kompozycje malarskie.
Description:
Family portrait with a donkey, 1925
watercolour, gouache, ink/paper, 16 x 20 cm; described and dated below the composition: 'A bientôt cher ami, La Comellle le 5 septembre 25', on the verso described and signed: 'Mes hommages a Madame Chéron et salutations a Mademoiselle Micheline | Makowski',
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
Technika
akwarela, gwasz, tusz/papier
Sygnatura
opisany i datowany poniżej kompozycji: 'A bientôt cher ami, La Comellle le 5 septembre 25'
Proweniencja
kolekcja prywatna, Francja; kolekcja prywatna, Polska
Literatura
0
Wystawiany
0
