17
Zofia Piramowicz | Pejzaż andaluzyjski z osiołkami, lata 20. XX w.
Estymacja:
22,000 zł - 30,000 zł
Sprzedane
19,000 zł
Aukcja na żywo
Sztuka Dawna. Prace na Papierze
Artysta
Zofia Piramowicz (1880 - 1958)
Wymiary
38,5 x 48 cm
Kategoria
Opis
akwarela, gwasz/papier, 38,5 x 48 cm, sygnowany p.d.: 'Piramowicz', na odwrociu nalepka z wystawy w Muzeum Etnograficznym w Krakowie z opisem obrazu
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
Artystkę Zofię Piramowicz należy łączyć z nurtem École de Paris. Rozpoczęła ona naukę malarstwa u Miłosza Kotarbińskiego, którą od 1904 kontynuowała w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Karola Tichy’ego. W latach 1910-1912 studiowała w Szkole Sztuki Dekoracyjnej w Dreźnie. Równolegle doskonaliła warsztat, tworząc kopie znanych dzieł wielkich mistrzów wystawionych w miejscowych galeriach. Z tego okresu zachowana jest kopia Madonny Sykstyńskiej Rafaela. W grudniu 1912 wspólnie ze swoją przyjaciółką Sarą Lipską – wszechstronnie utalentowaną artystką, rzeźbiarką, malarką i dekoratorką, a prywatnie muzą Xawerego Dunikowskiego – udała się do Paryża. Powodem wyjazdu był prawdopodobnie zawód miłosny doznany ze strony młodopolskiego artysty – Kazimierza Przerwy-Tetmajera, z którym wielokrotnie zrywała zaręczyny. Zofia Piramowicz po przybyciu do Francji kontaktowała się z Władysławem Ślewińskim, przypuszczalnie odwiedzając go w Bretanii. Jak podaje rodzina artystki, malarz z kręgu Szkoły z Pont-Aven udzielił jej wskazówek warsztatowych, co jednak nie wpłynęło na stylistyczny repertuar form stworzonych przez artystkę. W Paryżu Zofia Piramowicz zaprzyjaźniła się z Olgą Boznańską, wspólnie z którą udzielała się społecznie i towarzysko w kręgu polskich artystów. Po I wojnie światowej artystka, której pasją były podróże, przemierzała tereny Francji, Włoch czy Hiszpanii, również eksplorując egzotykę krajów Maghrebu: Algierii, Maroka i Tunezji. Pokochała folklor Orientu, nawiązała miejscowe przyjaźnie i zaczęła uczyć się arabskiego. Swoje podróże dokumentowała pędzlem i obiektywem, korzystając ze składanego, kieszonkowego Kodaka Vest Pocket na czarno-białych negatywach w formacie 6,5 × 4 cm.
Efektem rozmiłowania w podróżach jest prezentowana w katalogu praca przedstawiająca urokliwą uliczkę hiszpańskiego miasteczka. Piramowicz, mimo akwarelowej techniki uzupełnionej gwaszem, potrafiła oddać atmosferę gorącego południa w jednej z iberyjskich miejscowości. Artystka poprzez niezwykle ciepłą tonację świetlistych kolorów, z dominantą łagodnych ochr, ożywionych przez ogniste akcenty czerwieni i świetlistych bieli, doskonale oddała atmosferę letniego popołudnia. Stylistyka Piramowicz, wraz z charakterystyczną rozświetloną paletą jej prac, bliska jest „magicznemu realizmowi”.
Artystka również wielokrotnie prezentowała swoje prace na ekspozycjach Salonu des Indépendants, Salonu de Tuileries i Salonu d’Automne oraz w paryskich galeriach Barbazanges, Montaigne, d’Olympia czy w przestrzeniach wystawowych Towarzystwa „ORBIS” w Paryżu. Malowała pejzaże, sceny rodzajowe, typy ludzkie i kwiaty, a także karykatury. Wiele dzieł Zofii Piramowicz z okresu międzywojennego trafiło do kolekcjonerów w USA. Obrazy artystki zdobiły również mieszkania paryskiej śmietanki towarzyskiej, m.in. kultowego fryzjera Antoine’a Cierplikowskiego.
Rozpoczęła naukę malarstwa u Miłosza Kotarbińskiego, którą od 1904 roku kontynuowała w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Karola Tichy’ego. W latach 1910-12 studiowała w Szkole Sztuki Dekoracyjnej w Dreźnie. Równolegle doskonaliła warsztat tworząc kopie znanych dzieł wielkich mistrzów wystawionych w miejscowych galeriach. Z tego okresu zachowana jest kopia Madonny Sykstyńskiej Rafaela.
W grudniu 1912 roku wspólnie ze swoją przyjaciółką Sarą Lipską – wszechstronnie utalentowaną artystką rzeźbiarką, malarką i dekoratorką (prywatnie muzą Xawerego Dunikowskiego) wyjechała do Paryża. Większość historyków sztuki jako przyczynę wyjazdu podaje za Edwardem Waligórą (katalog krakowskiej wystawy Zofii Piramowicz w 1972 roku) zawód miłosny doznany ze strony Kazimierza Przerwy-Tetmajera, ale nie wydaje się, aby był to jedyny powód. Zaręczyny z Tetmajerem były zrywane i odnawiane więcej niż raz, a mimo to oboje pozostawali w przyjaźni aż do choroby poety. Zatem ważną rolę musiała odegrać chęć pracy w artystycznej stolicy Europy – Paryżu i zamiłowanie do podróży w ogóle. Wiadomo, że po przybyciu do Francji kontaktowała się z Władysławem Ślewińskim, przypuszczalnie odwiedzając go w Bretanii. Jak podaje rodzina artystki Ślewiński udzielił jej wskazówek warsztatowych, co niespecjalnie wpłynęło na sposób malowania Piramowicz.
W Paryżu Zofia Piramowicz zaprzyjaźniła się z Olgą Boznańską, wspólnie z którą udzielała się społecznie i towarzysko w kręgu polskich artystów.
Po I wojnie światowej dużo podróżowała po Francji (Nicea, Biarritz), do Włoch (Wenecja), Hiszpanii (Madryt, Toledo, Segovia, Andaluzja) i krajów Maghrebu: Algierii, Maroka i Tunisu (Tunezji). Odwiedzała także Polskę.
Pokochała folklor Orientu, nawiązała miejscowe przyjaźnie i zaczęła uczyć się arabskiego. Swoje podróże dokumentowała pędzlem i obiektywem korzystając ze składanego kieszonkowego Kodaka Vest Pocket na czarno-białych negatywach w formacie 6,5 x 4 cm.
Wystawiała na ekspozycjach Salon des Independants, Salon de Tuileries i Salon d’Automne (jako Societaire - członkini Stowarzyszenia) oraz w paryskich galeriach Barbazanges, Montaigne, d’Olympia, w salach wystawowych Towarzystwa „ORBIS” w Paryżu. Malowała pejzaże, sceny rodzajowe, typy ludzkie i kwiaty, także karykatury. Wiele obrazów Z.P. z okresu międzywojennego trafiło do kolekcjonerów w U.S.A. Zdobiły również mieszkania paryskich celebrytów (m.in. Antoine’a Cierplikowskiego).
W 1972 roku Muzeum Etnograficzne w Krakowie (dyr. Edward Waligóra, kurator dr Janusz Saryusz-Kamocki) zorganizowało wystawę monograficzną Zofii Piramowicz, szczególnie akcentując jej malarstwo dokumentujące folklor Maroka i innych krajów Maghrebu. Wystawiono również bogatą kolekcję zgromadzoną przez Zofię Piramowicz, a składającą się ze strojów ludowych, biżuterii i drobnych przedmiotów użytkowych z tego rejonu – obecnie w zbiorach Muzeum Etnograficznego w Krakowie – dar rodziny Artystki. Wystawę objął honorowym patronatem J. E. Ambasador Królestwa Maroka w Warszawie.
Aktualnie jedna ze sztandarowych prac Zofii Piramowicz przedstawiających plac targowy Jemaa el-Fnaa w latach 30. XX w., (olej/płótno) jest wystawiona w Muzeum w Pont-Aven na wystawie „Les Artistes Voyageuses 1880-1944” Evian-les-Bains/Pont-Aven 1922-23 (kuratorka Arielle Pelenc). Wystawa czynna do 5 listopada 1923
Obecnie we Francji i w Polsce prowadzone są badania naukowe nad życiorysem i twórczością Zofii Piramowicz, po ukończeniu których można się spodziewać możliwie pełnego katalogu prac artystki.
Description:
Andalusian landscape with donkeys, lata 20. XX w.
watercolour, gouache/paper, 38.5 x 48 cm; signed at the bottom right: 'Piramowicz', on the verso sticker with painting description from the exhibition at the Ethnographic Museum in Cracow,
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
Artystkę Zofię Piramowicz należy łączyć z nurtem École de Paris. Rozpoczęła ona naukę malarstwa u Miłosza Kotarbińskiego, którą od 1904 kontynuowała w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Karola Tichy’ego. W latach 1910-1912 studiowała w Szkole Sztuki Dekoracyjnej w Dreźnie. Równolegle doskonaliła warsztat, tworząc kopie znanych dzieł wielkich mistrzów wystawionych w miejscowych galeriach. Z tego okresu zachowana jest kopia Madonny Sykstyńskiej Rafaela. W grudniu 1912 wspólnie ze swoją przyjaciółką Sarą Lipską – wszechstronnie utalentowaną artystką, rzeźbiarką, malarką i dekoratorką, a prywatnie muzą Xawerego Dunikowskiego – udała się do Paryża. Powodem wyjazdu był prawdopodobnie zawód miłosny doznany ze strony młodopolskiego artysty – Kazimierza Przerwy-Tetmajera, z którym wielokrotnie zrywała zaręczyny. Zofia Piramowicz po przybyciu do Francji kontaktowała się z Władysławem Ślewińskim, przypuszczalnie odwiedzając go w Bretanii. Jak podaje rodzina artystki, malarz z kręgu Szkoły z Pont-Aven udzielił jej wskazówek warsztatowych, co jednak nie wpłynęło na stylistyczny repertuar form stworzonych przez artystkę. W Paryżu Zofia Piramowicz zaprzyjaźniła się z Olgą Boznańską, wspólnie z którą udzielała się społecznie i towarzysko w kręgu polskich artystów. Po I wojnie światowej artystka, której pasją były podróże, przemierzała tereny Francji, Włoch czy Hiszpanii, również eksplorując egzotykę krajów Maghrebu: Algierii, Maroka i Tunezji. Pokochała folklor Orientu, nawiązała miejscowe przyjaźnie i zaczęła uczyć się arabskiego. Swoje podróże dokumentowała pędzlem i obiektywem, korzystając ze składanego, kieszonkowego Kodaka Vest Pocket na czarno-białych negatywach w formacie 6,5 × 4 cm.
Efektem rozmiłowania w podróżach jest prezentowana w katalogu praca przedstawiająca urokliwą uliczkę hiszpańskiego miasteczka. Piramowicz, mimo akwarelowej techniki uzupełnionej gwaszem, potrafiła oddać atmosferę gorącego południa w jednej z iberyjskich miejscowości. Artystka poprzez niezwykle ciepłą tonację świetlistych kolorów, z dominantą łagodnych ochr, ożywionych przez ogniste akcenty czerwieni i świetlistych bieli, doskonale oddała atmosferę letniego popołudnia. Stylistyka Piramowicz, wraz z charakterystyczną rozświetloną paletą jej prac, bliska jest „magicznemu realizmowi”.
Artystka również wielokrotnie prezentowała swoje prace na ekspozycjach Salonu des Indépendants, Salonu de Tuileries i Salonu d’Automne oraz w paryskich galeriach Barbazanges, Montaigne, d’Olympia czy w przestrzeniach wystawowych Towarzystwa „ORBIS” w Paryżu. Malowała pejzaże, sceny rodzajowe, typy ludzkie i kwiaty, a także karykatury. Wiele dzieł Zofii Piramowicz z okresu międzywojennego trafiło do kolekcjonerów w USA. Obrazy artystki zdobiły również mieszkania paryskiej śmietanki towarzyskiej, m.in. kultowego fryzjera Antoine’a Cierplikowskiego.
Rozpoczęła naukę malarstwa u Miłosza Kotarbińskiego, którą od 1904 roku kontynuowała w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Karola Tichy’ego. W latach 1910-12 studiowała w Szkole Sztuki Dekoracyjnej w Dreźnie. Równolegle doskonaliła warsztat tworząc kopie znanych dzieł wielkich mistrzów wystawionych w miejscowych galeriach. Z tego okresu zachowana jest kopia Madonny Sykstyńskiej Rafaela.
W grudniu 1912 roku wspólnie ze swoją przyjaciółką Sarą Lipską – wszechstronnie utalentowaną artystką rzeźbiarką, malarką i dekoratorką (prywatnie muzą Xawerego Dunikowskiego) wyjechała do Paryża. Większość historyków sztuki jako przyczynę wyjazdu podaje za Edwardem Waligórą (katalog krakowskiej wystawy Zofii Piramowicz w 1972 roku) zawód miłosny doznany ze strony Kazimierza Przerwy-Tetmajera, ale nie wydaje się, aby był to jedyny powód. Zaręczyny z Tetmajerem były zrywane i odnawiane więcej niż raz, a mimo to oboje pozostawali w przyjaźni aż do choroby poety. Zatem ważną rolę musiała odegrać chęć pracy w artystycznej stolicy Europy – Paryżu i zamiłowanie do podróży w ogóle. Wiadomo, że po przybyciu do Francji kontaktowała się z Władysławem Ślewińskim, przypuszczalnie odwiedzając go w Bretanii. Jak podaje rodzina artystki Ślewiński udzielił jej wskazówek warsztatowych, co niespecjalnie wpłynęło na sposób malowania Piramowicz.
W Paryżu Zofia Piramowicz zaprzyjaźniła się z Olgą Boznańską, wspólnie z którą udzielała się społecznie i towarzysko w kręgu polskich artystów.
Po I wojnie światowej dużo podróżowała po Francji (Nicea, Biarritz), do Włoch (Wenecja), Hiszpanii (Madryt, Toledo, Segovia, Andaluzja) i krajów Maghrebu: Algierii, Maroka i Tunisu (Tunezji). Odwiedzała także Polskę.
Pokochała folklor Orientu, nawiązała miejscowe przyjaźnie i zaczęła uczyć się arabskiego. Swoje podróże dokumentowała pędzlem i obiektywem korzystając ze składanego kieszonkowego Kodaka Vest Pocket na czarno-białych negatywach w formacie 6,5 x 4 cm.
Wystawiała na ekspozycjach Salon des Independants, Salon de Tuileries i Salon d’Automne (jako Societaire - członkini Stowarzyszenia) oraz w paryskich galeriach Barbazanges, Montaigne, d’Olympia, w salach wystawowych Towarzystwa „ORBIS” w Paryżu. Malowała pejzaże, sceny rodzajowe, typy ludzkie i kwiaty, także karykatury. Wiele obrazów Z.P. z okresu międzywojennego trafiło do kolekcjonerów w U.S.A. Zdobiły również mieszkania paryskich celebrytów (m.in. Antoine’a Cierplikowskiego).
W 1972 roku Muzeum Etnograficzne w Krakowie (dyr. Edward Waligóra, kurator dr Janusz Saryusz-Kamocki) zorganizowało wystawę monograficzną Zofii Piramowicz, szczególnie akcentując jej malarstwo dokumentujące folklor Maroka i innych krajów Maghrebu. Wystawiono również bogatą kolekcję zgromadzoną przez Zofię Piramowicz, a składającą się ze strojów ludowych, biżuterii i drobnych przedmiotów użytkowych z tego rejonu – obecnie w zbiorach Muzeum Etnograficznego w Krakowie – dar rodziny Artystki. Wystawę objął honorowym patronatem J. E. Ambasador Królestwa Maroka w Warszawie.
Aktualnie jedna ze sztandarowych prac Zofii Piramowicz przedstawiających plac targowy Jemaa el-Fnaa w latach 30. XX w., (olej/płótno) jest wystawiona w Muzeum w Pont-Aven na wystawie „Les Artistes Voyageuses 1880-1944” Evian-les-Bains/Pont-Aven 1922-23 (kuratorka Arielle Pelenc). Wystawa czynna do 5 listopada 1923
Obecnie we Francji i w Polsce prowadzone są badania naukowe nad życiorysem i twórczością Zofii Piramowicz, po ukończeniu których można się spodziewać możliwie pełnego katalogu prac artystki.
Description:
Andalusian landscape with donkeys, lata 20. XX w.
watercolour, gouache/paper, 38.5 x 48 cm; signed at the bottom right: 'Piramowicz', on the verso sticker with painting description from the exhibition at the Ethnographic Museum in Cracow,
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
Technika
akwarela, gwasz/papier
Sygnatura
sygnowany p.d.: 'Piramowicz'
Proweniencja
kolekcja prywatna, Polska
Literatura
Edward Waligóra, Folklor Maroka w malarstwie Zofii Piramowicz, Muzeum Etnograficzne w Krakowie, Kraków 1972
Wystawiany
Folklor Maroka w malarstwie Zofii Piramowicz, Muzeum Etnograficzne w Krakowie, kwiecień-wrzesień 1972
