40
Edward Dwurnik | "Obraz nr 176" z cyklu "Dwudziesty piąty", 2003
Estymacja:
80,000 zł - 150,000 zł
Pominięte
Aukcja na żywo
Sztuka Współczesna. Klasycy Awangardy po 1945
Artysta
Edward Dwurnik (1943 - 2018)
Wymiary
140 x 114 cm
Kategoria
Opis
technika własna/płótno, 140 x 114 cm, sygnowany, datowany i opisany na odwrociu: '[wskazówki montażowe] | 2003 | E. DWURNIK | >>OBRAZ NR: 176 << | NR: XXV | 176 | 3002',
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.
„Edward Dwurnik otwarcie odwołuje się do taszyzmu, pielgrzymuje do domu Pollocka, robi sobie zdjęcia na tle jego domu i pracowni. Artysta, który tak postępuje musi czuć się głęboko niezależnym od artysty, którego mogą mu wypomnieć. Musi czuć się wolny od zadań jakie rozdawał taszyzm. I ma rację, bo dzisiejsze zadania wydają się inne”.
Maria Anna Potocka
Cykl „XXV” składa się z serii abstrakcji namalowanych przez Edwarda Dwurnika w latach 2001-2004. Ten rodzaj malarstwa stanowił dla artysty formę ucieczki od jego charakterystycznej narracyjności oraz zaangażowania społeczno-politycznego. Dwurnik, inspirowany techniką Jacksona Pollocka, eksplorował intuicyjność tworzenia poprzez dynamiczne chlapanie farbą, co pozwalało mu na emocjonalne i zmysłowe odkrywanie malarstwa. Od pewnego momentu zaczął malować ręką, co dodatkowo podkreślało ekspresję. Użycie ekspresyjnych chwytów i kompozycyjnych uproszczeń umożliwiało podporządkowanie przestrzeni i emocji towarzyszących aktowi tworzenia. Abstrakcja, fascynująca go swoją naiwnością, dostarczała mu również rozkoszy.
Odbiorcy i kolekcjonerzy sztuki Dwurnika, przy pierwszym kontakcie z jego abstrakcjami, często postrzegali je jako artystyczny wybryk, co było spójne z barwną osobowością artysty, skłonnego do szokowania, prowokowania i nieustających poszukiwań. To właśnie te poszukiwania, otwartość na nowe fascynacje i odwaga do zmian pozwoliły Dwurnikowi eksplorować nowy styl. O swoich obrazach abstrakcyjnych mówił: „Dla mnie malarstwo to właściwie życie, przez nie widzę świat. Malarze mają takie zboczenie, że wszędzie widzą albo światło, albo kolor, więc cały czas otacza nas malarstwo. Ale tylko widzieć, to byłoby zbyt łatwe, to byłby rodzaj ucieczki. To, co widzimy, trzeba w końcu przełożyć na obraz, na płaski obiekt, który w pewnym momencie musi zamienić się w mały świat. Ten obraz trzeba przysposobić, trochę nad nim popracować, żeby zawierał jakąś tajemnicę, magię, żeby oddziaływał, żeby pozwalał na kontakt. To wszystko świetnie widać w moich abstrakcjach, bo te obrazy dzielą się już tylko w sferze odczuć i uczuć, nie opowiadają historyjek, nie ma w nich narracji, która zjada i rozprasza malarstwo. W obrazach abstrakcyjnych pozostaje tylko obraz, ‘das Bild’”.
Edward Dwurnik
Dwurnik podkreślał, że gdy malował obrazy polityczne czy społeczne, najważniejszy był temat. Budowanie kompozycji było przypadkowe, a używał takich farb, jakie akurat miał pod ręką. Uważał, że nie ma sensu szukać wymarzonego koloru, gdyż to mija się z celem malarstwa. Dla niego malarstwo to nie posłuszne realizowanie wizji, ale spontaniczne działanie. „Nie mam czerwonego, a mam niebieski, bo łatwiej go kupić, to może być niebieski. Można namalować niebieskim, a napisać, że to czerwony. Wtedy poprzez kolor niebieski odbiorca musi zobaczyć czerwony obraz”.
Studiował na wydziale malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, dyplom zdobył w pracowni prof. Eugeniusza Eibischa w 1970 roku. W 1966 roku stworzył najliczniejszy cykl jakim był "Podróże Autostopem". W latach 80. malarstwo Dwurnika stało się ekspresyjne i dramatyczne. W latach 90. tworzył kontynuację "Podróży Autostopem" czyli "Błękitne miasta", "Diagonalne", "Błękitne" i "Wyliczanka". W 1981 roku otrzymał nagrodę im. Cypriana Kamila Norwida, w 1983 Nagrodę Kulturalną Solidarności oraz nagrodę Coutts and Co International Private Banking w Zurychu. Brał udział w Documenta 7 w Kassel w 1982, Nouvelle Biennale de Paris w 1985 i w XIX Biennale Sztuki w Sao Paulo w 1987.
Description:
"Painting No. 176" from the series "Twenty-fifth", 2003
\own technique/canvas, 140 x 114 cm; signed, dated and described on the reverse: '[montage instruction] | 2003 | E. DWURNIK | >>OBRAZ NR: 176 << | NR: XXV | 176 | 3002', ,
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
- To this lot we apply 'artist's resale right' ('droit de suite') fee. Royalties are calculated using a sliding scale of percentages of the hammer price.
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.
„Edward Dwurnik otwarcie odwołuje się do taszyzmu, pielgrzymuje do domu Pollocka, robi sobie zdjęcia na tle jego domu i pracowni. Artysta, który tak postępuje musi czuć się głęboko niezależnym od artysty, którego mogą mu wypomnieć. Musi czuć się wolny od zadań jakie rozdawał taszyzm. I ma rację, bo dzisiejsze zadania wydają się inne”.
Maria Anna Potocka
Cykl „XXV” składa się z serii abstrakcji namalowanych przez Edwarda Dwurnika w latach 2001-2004. Ten rodzaj malarstwa stanowił dla artysty formę ucieczki od jego charakterystycznej narracyjności oraz zaangażowania społeczno-politycznego. Dwurnik, inspirowany techniką Jacksona Pollocka, eksplorował intuicyjność tworzenia poprzez dynamiczne chlapanie farbą, co pozwalało mu na emocjonalne i zmysłowe odkrywanie malarstwa. Od pewnego momentu zaczął malować ręką, co dodatkowo podkreślało ekspresję. Użycie ekspresyjnych chwytów i kompozycyjnych uproszczeń umożliwiało podporządkowanie przestrzeni i emocji towarzyszących aktowi tworzenia. Abstrakcja, fascynująca go swoją naiwnością, dostarczała mu również rozkoszy.
Odbiorcy i kolekcjonerzy sztuki Dwurnika, przy pierwszym kontakcie z jego abstrakcjami, często postrzegali je jako artystyczny wybryk, co było spójne z barwną osobowością artysty, skłonnego do szokowania, prowokowania i nieustających poszukiwań. To właśnie te poszukiwania, otwartość na nowe fascynacje i odwaga do zmian pozwoliły Dwurnikowi eksplorować nowy styl. O swoich obrazach abstrakcyjnych mówił: „Dla mnie malarstwo to właściwie życie, przez nie widzę świat. Malarze mają takie zboczenie, że wszędzie widzą albo światło, albo kolor, więc cały czas otacza nas malarstwo. Ale tylko widzieć, to byłoby zbyt łatwe, to byłby rodzaj ucieczki. To, co widzimy, trzeba w końcu przełożyć na obraz, na płaski obiekt, który w pewnym momencie musi zamienić się w mały świat. Ten obraz trzeba przysposobić, trochę nad nim popracować, żeby zawierał jakąś tajemnicę, magię, żeby oddziaływał, żeby pozwalał na kontakt. To wszystko świetnie widać w moich abstrakcjach, bo te obrazy dzielą się już tylko w sferze odczuć i uczuć, nie opowiadają historyjek, nie ma w nich narracji, która zjada i rozprasza malarstwo. W obrazach abstrakcyjnych pozostaje tylko obraz, ‘das Bild’”.
Edward Dwurnik
Dwurnik podkreślał, że gdy malował obrazy polityczne czy społeczne, najważniejszy był temat. Budowanie kompozycji było przypadkowe, a używał takich farb, jakie akurat miał pod ręką. Uważał, że nie ma sensu szukać wymarzonego koloru, gdyż to mija się z celem malarstwa. Dla niego malarstwo to nie posłuszne realizowanie wizji, ale spontaniczne działanie. „Nie mam czerwonego, a mam niebieski, bo łatwiej go kupić, to może być niebieski. Można namalować niebieskim, a napisać, że to czerwony. Wtedy poprzez kolor niebieski odbiorca musi zobaczyć czerwony obraz”.
Studiował na wydziale malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, dyplom zdobył w pracowni prof. Eugeniusza Eibischa w 1970 roku. W 1966 roku stworzył najliczniejszy cykl jakim był "Podróże Autostopem". W latach 80. malarstwo Dwurnika stało się ekspresyjne i dramatyczne. W latach 90. tworzył kontynuację "Podróży Autostopem" czyli "Błękitne miasta", "Diagonalne", "Błękitne" i "Wyliczanka". W 1981 roku otrzymał nagrodę im. Cypriana Kamila Norwida, w 1983 Nagrodę Kulturalną Solidarności oraz nagrodę Coutts and Co International Private Banking w Zurychu. Brał udział w Documenta 7 w Kassel w 1982, Nouvelle Biennale de Paris w 1985 i w XIX Biennale Sztuki w Sao Paulo w 1987.
Description:
"Painting No. 176" from the series "Twenty-fifth", 2003
\own technique/canvas, 140 x 114 cm; signed, dated and described on the reverse: '[montage instruction] | 2003 | E. DWURNIK | >>OBRAZ NR: 176 << | NR: XXV | 176 | 3002', ,
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
- To this lot we apply 'artist's resale right' ('droit de suite') fee. Royalties are calculated using a sliding scale of percentages of the hammer price.
Technika
technika własna/płótno
Sygnatura
sygnowany, datowany i opisany na odwrociu: '[wskazówki montażowe] | 2003 | E. DWURNIK | >>OBRAZ NR: 176 << | NR: XXV | 176 | 3002'
Proweniencja
kolekcja prywatna, Wrocław
