120,5 x 80 cm

olej/płótno, 120,5 x 80 cm, na odwrociu stempel monachijskiego składu przyborów i podobrazi malarskich A. Schutzmann, na krośnie malarskim nalepka aukcyjna, na ramie nalepka aukcyjna, własnościowa oraz ołówkowe notatki własnościowe

Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.


Franciszek Streitt wpisuje się w nurt wykształconych w Akademii Monachijskiej artystów podejmujących tematykę malarstwa rodzajowego. Świetnie przyjmowane na Zachodzie dzieła Juliana Fałata, Alfreda Wierusza-Kowalskiego, Władysława Czachórskiego czy Aleksandra Gierymskiego obejmowały tematykę zarówno życia wsi Europy Środkowej, jak i sceny miejskie, często w otoczeniu natury. Jak w przypadku słynnego obrazu „W altanie” (1882, Muzeum Narodowe w Warszawie) Aleksandra Gierymskiego, tak iw pracy Streitta zderza się ze sobą tematyka zaczerpnięta ze sztuki dawnej, przede wszystkim rokoka, z elementami nowoczesnej mody i gustu. W przeciwieństwie jednak do luminizmu Gierymskiego, obraz Streitta sugeruje raczej porę wieczorną, delikatnie malowane tło podkreśla grę światła, które zdaje się padać z miejsca, które zajmuje widz. Interesujące jest zamknięcie dolnej partii pracy motywem bluszczu oplatającego kutą barierkę. To charakterystyczne spłaszczenie kompozycji mogłoby sugerować zainteresowanie modną wtedy estetyką japońską, co podkreślałby z kolei wachlarz trzymany w dłoni modelki. Streitt skupił się w swoim nastrojowym studium postaci nie tylko na otaczającej ją naturze, ale i na detalach. Szczególnie wyraźne staje się to w przypadku drobiazgowo odtwarzanej sukni damy, a także subtelnej, aczkolwiek bogatej biżuterii pod postacią perłowych kolczyków i naszyjnika, a także srebrnej spinki we włosach.
Pierwsze lekcje malarstwa pobierał we Lwowie. W latach 1856 - 66 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u W. Łuszczkiewicza i J. Matejki. Od 1871 naukę kontynuował w akademii wiedeńskiej u E. Engertha. W 1871 zamieszkał na stałe w Monachium, gdzie związał się z grupą artystów polskich, skupionych wokół osoby J. Brandta, tworzących tzw. 'sztab'. Razem z przyjacielem, malarzem Antonim Kozakiewiczem, prowadził pracownię. Stamtąd wyjeżdżał do Krakowa i na Węgry. Malował przede wszystkim sceny rodzajowe, często z postaciami dzieci lub Cyganów w nastrojowym otoczeniu, pejzaże i portrety, a we wcześniejszym okresie twórczości także sceny historyczne. Jego obrazy cieszyły się powodzeniem i były sprzedawane przez monachijskich 'kunsthändlerów' do Anglii i Ameryki. Wystawiał swoje prace w krakowskim TPSP już od 1861, później również w lwowskim TPSP i od 1867 w warszawskiej Zachęcie.

olej/płótno

0