14
Henryk Epstein | Widok z Saint-Cloud, 1917
Estymacja:
40,000 zł - 60,000 zł
Pominięte
Aukcja na żywo
Art Outlet. Sztuka Dawna
Artysta
Henryk Epstein (1891 - 1944)
Wymiary
48,8 x 64,8 cm
Kategoria
Opis
olej/płótno, 48,8 x 64,8 cm, sygnowany i datowany p.d.: 'H. Epstein | 1917', opisany wtórnie na krośnie malarskim: 'H. Epstein „St. Cloud" | 1922', na ramie papierowa nalepka pracowni ramiarskiej
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
Henryk Epstein w 1910 roku wyjechał po raz pierwszy do Monachium. Już na wstępie zetknął się tam z twórczością rewolucyjnych malarzy ekspresjonistów z działającej w Niemczech od 1905 grupy „Die Brücke”. Najprawdopodobniej obserwował w stolicy Bawarii także narodziny kolejnego stowarzyszenia – „Der Blaue Reiter”. Pomimo, że obecność Epsteina w Monachium nie była długa, to bez wątpienia odcisnęła wyraźne piętno na jego dalszej karierze. Docelowym punktem artystycznych wędrówek stał się, nie bez małych perturbacji, Paryż. To tam twórca rozwijał swoje umiejętności i zapoznał się bezpośrednio u źródła z europejską awangardą. Jeszcze przed pierwszą wojną swiatową, jak także w czasie jej trwania zajmował pracownię w osławionej La Ruche, nie w pełni zgadzając się jednak z artystycznymi wizjami swoich „domowników”.
„W latach 1917-1919 Epstein rozwija swoje zdolności malarskie w plenerze. Kontynuuje przy tym oryginalną umiejętność geometryzowania form oraz pogłębia zdolności sprawnego operowania kolorem. Struktura pejzażu Epsteina i sposób malowania noszą w sobie znamiona fascynacji malarstwem Cézanne’a. Artysta odbywa niedalekie podróże, początkowo głównie na południe od Paryża. Powstają wówczas pejzaże między innymi z Saint-Cloud, Clamart, Issy-les-Moulineaux, Meudon” (Henri Epstein. Mistrzowie École de Paris, katalog wystawy, red. Artur Winiarski, Villa la Fleur, Warszawa 2015, s. 37). Odtąd kolor i sposób prowadzenia pędzla będzie czymś, co zacznie identyfikować sztukę malarza. Te formalne zabiegi wpływające na fakturalność i pogłębioną dynamikę jego kompozycji zbliżały Epsteina do malarstwa ekspresjonistów, które jak widać pozostawiło w jego umyśle trwały ślad. Rosła też w jego działalności plastycznej rola plenerów, a obserwacja natury stała się czymś zupełnie koniecznym. Artysta wykorzystywał w swoich kompozycjach dokonania fowistów i kubistów, których wpływ uwidacznia się w kreowanych przez twórcę strukturach oderwanych od rzeczywistości.
W prezentowanym pejzażu z Saint-Cloud powstałym około 1917 roku widzimy jeszcze stosunkowo uporządkowaną przestrzeń nieprzefiltrowaną przez radykalne doświadczenia awangardy. Owszem, widok na niewielki pałacyk sugeruje już widzowi syntezę obserwowanych kształtów, ale jest jednocześnie widokiem tektonicznym i w pełni spójnym z rzeczywistością. Podobnie kolorystyka nie jest jeszcze tak agresywna jak ta w pracach pochodzących z początku lat 20. XX wieku. Barwy są tutaj „jeszcze bardziej osobliwe, skąpane w metalicznych błękitach, zgaszonych zieleniach i łososiowych różach” (Henri Epstein…, dz. cyt., s. 37). Rzeczywiście dominują w tej kompozycji odcienie chłodne, wśród których przeważają jasne błękity i srebrzyste szarości. Delikatne róże stanowią tu tylko nieznaczne akcenty. Ten konkretny pejzaż Epsteina jest zatem zdecydowanie bliższy nastrojowym krajobrazom Alfreda Sisleya, częstego gościa i „portrecisty” okolic Saint-Cloud, który wykorzystywał w swoich dziełach analogiczną paletę barwną. Nie sposób oczywiście odmówić tu Epstein’owi miana malarza – reformatora. O jego innowacyjności świadczą syntetyzm i ekspresja ujęcia. Charakterystyczną cechą dla prezentowanego dzieła, jak także i innych obrazów z tego czasu, jest wykorzystanie płaskich, względnie jednolitych przestrzeni budujących partie ziemi i nieba.
Uczył się malarstwa przez pewien czas w Monachium. Około 1911 roku wyjechał na stałe do Paryża, gdzie uczęszczał do jednej z pracowni artystycznych na Montparnassie. Był zaprzyjaźniony z Utrillem, Chaimem Soutinem i Amadeo Modiglianim. Wystawiał na Salonach Niezależnych (1921-23, 1925, 1928) oraz na Salonie Jesiennym w 1921 roku i Salonie Tuileryjskim w latach 1927-31. Początkowo interesował się przede wszystkim postimpresjonizmem - syntetyzmem Paula Gauguina i Ecole de Pont-Aven. Później wszedł w krąg malarzy fowistów - André Deraina, Maurice'a Vlamincka i Raoula Dufy, a także Pabla Picassa i Susanne Valadon. W obrazach z lat 1915-20 wyczuwalne są wpływy Cézanne'a i kubizmu, połączone z inspiracją fowizmem i ekspresjonizmem. W latach dwudziestych i trzydziestych Epstein coraz bardziej dynamizował formy, wprowadzał ostre kontrasty barwne i światłocieniowe, czasem stosował wyrazisty kontur. Malował przede wszystkim pejzaże, portrety, martwe natury, ale też kompozycje rodzajowe z wieśniakami, rybakami czy kobietami z półświatka. W latach 1929-31 Epstein odwiedził Bretanię - przebywał w Quiberon oraz w Concarneau - gdzie malował obrazy i akwarele z widokami portów i rybaków, a także "bretońskie" martwe natury z ekspresyjnie przedstawionymi rybami, ptakami i owocami morza.
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
Henryk Epstein w 1910 roku wyjechał po raz pierwszy do Monachium. Już na wstępie zetknął się tam z twórczością rewolucyjnych malarzy ekspresjonistów z działającej w Niemczech od 1905 grupy „Die Brücke”. Najprawdopodobniej obserwował w stolicy Bawarii także narodziny kolejnego stowarzyszenia – „Der Blaue Reiter”. Pomimo, że obecność Epsteina w Monachium nie była długa, to bez wątpienia odcisnęła wyraźne piętno na jego dalszej karierze. Docelowym punktem artystycznych wędrówek stał się, nie bez małych perturbacji, Paryż. To tam twórca rozwijał swoje umiejętności i zapoznał się bezpośrednio u źródła z europejską awangardą. Jeszcze przed pierwszą wojną swiatową, jak także w czasie jej trwania zajmował pracownię w osławionej La Ruche, nie w pełni zgadzając się jednak z artystycznymi wizjami swoich „domowników”.
„W latach 1917-1919 Epstein rozwija swoje zdolności malarskie w plenerze. Kontynuuje przy tym oryginalną umiejętność geometryzowania form oraz pogłębia zdolności sprawnego operowania kolorem. Struktura pejzażu Epsteina i sposób malowania noszą w sobie znamiona fascynacji malarstwem Cézanne’a. Artysta odbywa niedalekie podróże, początkowo głównie na południe od Paryża. Powstają wówczas pejzaże między innymi z Saint-Cloud, Clamart, Issy-les-Moulineaux, Meudon” (Henri Epstein. Mistrzowie École de Paris, katalog wystawy, red. Artur Winiarski, Villa la Fleur, Warszawa 2015, s. 37). Odtąd kolor i sposób prowadzenia pędzla będzie czymś, co zacznie identyfikować sztukę malarza. Te formalne zabiegi wpływające na fakturalność i pogłębioną dynamikę jego kompozycji zbliżały Epsteina do malarstwa ekspresjonistów, które jak widać pozostawiło w jego umyśle trwały ślad. Rosła też w jego działalności plastycznej rola plenerów, a obserwacja natury stała się czymś zupełnie koniecznym. Artysta wykorzystywał w swoich kompozycjach dokonania fowistów i kubistów, których wpływ uwidacznia się w kreowanych przez twórcę strukturach oderwanych od rzeczywistości.
W prezentowanym pejzażu z Saint-Cloud powstałym około 1917 roku widzimy jeszcze stosunkowo uporządkowaną przestrzeń nieprzefiltrowaną przez radykalne doświadczenia awangardy. Owszem, widok na niewielki pałacyk sugeruje już widzowi syntezę obserwowanych kształtów, ale jest jednocześnie widokiem tektonicznym i w pełni spójnym z rzeczywistością. Podobnie kolorystyka nie jest jeszcze tak agresywna jak ta w pracach pochodzących z początku lat 20. XX wieku. Barwy są tutaj „jeszcze bardziej osobliwe, skąpane w metalicznych błękitach, zgaszonych zieleniach i łososiowych różach” (Henri Epstein…, dz. cyt., s. 37). Rzeczywiście dominują w tej kompozycji odcienie chłodne, wśród których przeważają jasne błękity i srebrzyste szarości. Delikatne róże stanowią tu tylko nieznaczne akcenty. Ten konkretny pejzaż Epsteina jest zatem zdecydowanie bliższy nastrojowym krajobrazom Alfreda Sisleya, częstego gościa i „portrecisty” okolic Saint-Cloud, który wykorzystywał w swoich dziełach analogiczną paletę barwną. Nie sposób oczywiście odmówić tu Epstein’owi miana malarza – reformatora. O jego innowacyjności świadczą syntetyzm i ekspresja ujęcia. Charakterystyczną cechą dla prezentowanego dzieła, jak także i innych obrazów z tego czasu, jest wykorzystanie płaskich, względnie jednolitych przestrzeni budujących partie ziemi i nieba.
Uczył się malarstwa przez pewien czas w Monachium. Około 1911 roku wyjechał na stałe do Paryża, gdzie uczęszczał do jednej z pracowni artystycznych na Montparnassie. Był zaprzyjaźniony z Utrillem, Chaimem Soutinem i Amadeo Modiglianim. Wystawiał na Salonach Niezależnych (1921-23, 1925, 1928) oraz na Salonie Jesiennym w 1921 roku i Salonie Tuileryjskim w latach 1927-31. Początkowo interesował się przede wszystkim postimpresjonizmem - syntetyzmem Paula Gauguina i Ecole de Pont-Aven. Później wszedł w krąg malarzy fowistów - André Deraina, Maurice'a Vlamincka i Raoula Dufy, a także Pabla Picassa i Susanne Valadon. W obrazach z lat 1915-20 wyczuwalne są wpływy Cézanne'a i kubizmu, połączone z inspiracją fowizmem i ekspresjonizmem. W latach dwudziestych i trzydziestych Epstein coraz bardziej dynamizował formy, wprowadzał ostre kontrasty barwne i światłocieniowe, czasem stosował wyrazisty kontur. Malował przede wszystkim pejzaże, portrety, martwe natury, ale też kompozycje rodzajowe z wieśniakami, rybakami czy kobietami z półświatka. W latach 1929-31 Epstein odwiedził Bretanię - przebywał w Quiberon oraz w Concarneau - gdzie malował obrazy i akwarele z widokami portów i rybaków, a także "bretońskie" martwe natury z ekspresyjnie przedstawionymi rybami, ptakami i owocami morza.
Technika
olej/płótno
Sygnatura
sygnowany i datowany p.d.: 'H. Epstein | 1917'
Proweniencja
kolekcja prywatna, Warszawa
Literatura
0
Wystawiany
0
