16
Tadeusz Brzozowski | "Wujobójca", 1982
Estymacja:
300,000 zł - 500,000 zł
Sprzedane
360,000 zł
Aukcja na żywo
Sztuka Współczesna. Klasycy Awangardy po 1945
Artysta
Tadeusz Brzozowski (1918 - 1987)
Wymiary
137 x 66 cm
Kategoria
Opis
olej/płótno, 137 x 66 cm, sygnowany, datowany i opisany na blejtramie na odwrociu: 'T. BRZOZOWSKI. | 131 x 62 | "WUJOBÓJCA" | 1984', sygnowany i datowany na odwrociu: 't. BRZOZOW- | - SKI. | 1984.' oraz wskazówka montażowa
na odwrociu nalepki z opisem pracy
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.
- Obiekt importowany spoza terytorium UE na podstawie odprawy czasowej. Importowy podatek VAT w wysokości 8% kwoty wylicytowanej, będzie doliczony do ceny sprzedaży obiektu.
Tadeusz Brzozowski był przedstawicielem powojennej krakowskiej sceny artystycznej, pozostając zawsze w pewnym stopniu twórcą osobnym. Obok Tadeusza Kantora, Kazimierza Mikulskiego, Mieczysława Porębskiego czy Jerzego Nowosielskiego brał udział w pierwszych przeglądach sztuki tamtejszego środowiska. Jednym z nich był pokaz Grupy Młodych Plastyków zorganizowany zaraz po wojnie w krakowskim Związku Literatów. Wystawę określono mianem „świadectwa żywotności młodej sztuki, wychodzącej zwycięsko z koszmaru okupacji, debiutem pokolenia dojrzewającego w latach wojny; manifestem na rzecz nowej sztuki, wyzwolonej z rygorów estetyki koloryzmu” (Aleksander Wojciechowski, Młode malarstwo polskie 1944-1974, Wrocław 1975, s. 23).
Brzozowski tworzył abstrakcyjne kompozycje, które nosiły znamiona symboliczno- -groteskowych, czego przykładem jest prezentowane dzieło. Jak sam przyznaje, inspirował się twórczością Zbigniewa Makowskiego: „Bardzo urzekł mnie Makowski, pomimo że wtedy zbyt dużo nie widziałem jego autentycznych obrazów, może wtedy nawet jeszcze w ogóle nie widziałem tych obrazów, tylko reprodukcje” (Muzeum wyobraźni, mówi Tadeusz Brzozowski, „Tygodnik Powszechny” 14.06.1992, nr 21). W pracach obojga artystów można odnaleźć fascynację słowem. U Makowskiego wyrażała się ona w poetyckich tytułach o często łacińskiej proweniencji, natomiast u Brzozowskiego manipulacją słowem i słowotwórstwem zakorzenionym w historii języka. Tytuł „wujobójca” sugeruje, że za abstrakcyjną formą kryje się makabryczna treść. Brzozowski za pomocą aluzyjnej nazwy odnosi się do ludzkiej moralności i sugeruje, aby doszukiwać się w kompozycji znamion portretu złoczyńcy. Tytuł jest integralną częścią kreatywnego procesu Brzozowskiego. Awangardzista zaznacza, że chętnie operuje ironią i żartem, ponieważ czynią one komunikat bardziej autentycznym. „W moich obrazach tytuły są przede wszystkim ironią, tytuły śmieszne, groteskowe, osadzone w Galicji, niezrozumiałe, prowincjonalne, a w każdym razie dla przeciętnego człowieka raczej śmieszne. Ale zawsze powtarzam aż do znudzenia, że jeśli dzisiaj ktoś chce coś powiedzieć naprawdę serio, to przegrywa. Dzisiaj nikt nie wierzy tego typu działaniom. Trzeba jednak zawsze mrugnąć okiem albo jakoś dać do zrozumienia, że to jednak są właściwie śmichy-chichy” – mówi (Muzeum Wyobraźni, mówi Tadeusz Brzozowski, „Tygodnik Powszechny”, 14.06.1992, nr 24). Słownym igraszkom akompaniują odrealnione formy przywodzące na myśl biologiczne organizmy widziane pod mikroskopem. O istotnych aspektach technicznych prac Brzozowskiego pisze historyk sztuki Andrzej Jakimowicz: „W obrazach Brzozowskiego ważne jest malowanie. Ważny sposób pokrywania powierzchni obrazu pigmentem. Ważny rodzaj uzyskanych lśnień, głębokość wydobytych cieniów, linia zarysowanych zygzaków” (Andrzej Jakimowicz, Zaubermalerei, „Przegląd Artystyczny”, 1957, nr 1, s. 38). Brudne odcienie czerwieni i granatu wraz z zamaszystym konturem stają się językiem formalnym wizualnych moralitetów. Prezentowana praca została namalowana w 1982 pod koniec życia Brzozowskiego. Z lat 80. XX wieku, poza seriami na papierze, pochodzą także kompozycje na płótnie – „Socjeta” (1980), „Mariasz” (1981) czy „Kuglarz” (1984).
Tadeusz Brzozowski ukończył malarstwo na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych zaraz po II wojnie światowej. Artysta wystawiał swoje prace początkowo z artystami polskiej awangardy w latach 40. i 50., m.in. jako członek Grupy Młodych Plastyków i II Grupy Krakowskiej. W kolejnym dziesięcioleciu jego kariera nabrała rozpędu, a Brzozowski był zapraszany na przeglądy zagraniczne. Wziął udział w nowojorskiej wystawie „15 Polish Painters” zorganizowanej w 1962 przez Museum of Modern Art. W tym samym roku reprezentował Polskę na 31. Międzynarodowej Wystawie Sztuki – la Biennale di Venezia wraz z Eugeniuszem Eibischem oraz duetem rzeźbiarskim: Stanisławem Horno-Popławskim i Aliną Szapocznikow. Artysta należy obecnie do kanonu polskiej awangardy, a jego prace stanowią ważną część państwowych kolekcji sztuki XX wieku.
Od 1936 studiował malarstwo w ASP w Krakowie, w latach 1940-1942 kontynuując naukę w Kunstgewerbeschule, powstałej w miejsce Akademii. W czasie okupacji związany był z Teatrem Podziemnym Tadeusza Kantora - grał w Balladynie (1943) i główną rolę w Powrocie Odysa (1944). W tym okresie zajmował się też konserwacją dzieł sztuki, co okazało się owocne dla jego własnej techniki malarskiej w przyszłości. W 1945 ostatecznie ukończył studia w krakowskiej ASP. Do 1948 wystawiał z Grupą Młodych Plastyków, uczestnicząc w najważniejszych wystawach młodego ruchu artystycznego, aż do narzucenia przez władze socrealizmu jako obowiązującego stylu obrazowania. W 1954 przeniósł się do Zakopanego, gdzie podjął pracę pedagogiczną w Szkole Kenara. W tym okresie, w toku samodzielnych prób i doświadczeń stał się wirtuozem techniki malarskiej. Kolor, faktura, gra laserunków i walorów, cała „alchemia“ jaką stosował w swoich obrazach złożyły się na niepowtarzalne zjawisko malarstwa abstrakcyjnego, które zdolne było „opowiadać“ samą swą formą. W 1955 powrócił do udziału w wystawach, uczestnicząc w licznych pokazach w Polsce i za granicą, organizując też wiele wystaw indywidualnych.
Description:
"The Uncle-killer", 1982
oil/canvas, 137 x 66 cm; signed, dated and described on the stretcher on the reverse: 'T. BRZOZOWSKI. | 131 x 62 | "WUJOBOJCA" | 1984' , signed and dated on the reverse: 't. BRZOZOW- | - SKI. | 1984.' and assembly tip
on the reverse there are stickers with a description of the artwork,
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
- To this lot we apply 'artist's resale right' ('droit de suite') fee. Royalties are calculated using a sliding scale of percentages of the hammer price.
- This lot has been imported from outside the EU and placed under Temporary Admission regime. Import VAT is payable at 8% on the hammer price.
na odwrociu nalepki z opisem pracy
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.
- Obiekt importowany spoza terytorium UE na podstawie odprawy czasowej. Importowy podatek VAT w wysokości 8% kwoty wylicytowanej, będzie doliczony do ceny sprzedaży obiektu.
Tadeusz Brzozowski był przedstawicielem powojennej krakowskiej sceny artystycznej, pozostając zawsze w pewnym stopniu twórcą osobnym. Obok Tadeusza Kantora, Kazimierza Mikulskiego, Mieczysława Porębskiego czy Jerzego Nowosielskiego brał udział w pierwszych przeglądach sztuki tamtejszego środowiska. Jednym z nich był pokaz Grupy Młodych Plastyków zorganizowany zaraz po wojnie w krakowskim Związku Literatów. Wystawę określono mianem „świadectwa żywotności młodej sztuki, wychodzącej zwycięsko z koszmaru okupacji, debiutem pokolenia dojrzewającego w latach wojny; manifestem na rzecz nowej sztuki, wyzwolonej z rygorów estetyki koloryzmu” (Aleksander Wojciechowski, Młode malarstwo polskie 1944-1974, Wrocław 1975, s. 23).
Brzozowski tworzył abstrakcyjne kompozycje, które nosiły znamiona symboliczno- -groteskowych, czego przykładem jest prezentowane dzieło. Jak sam przyznaje, inspirował się twórczością Zbigniewa Makowskiego: „Bardzo urzekł mnie Makowski, pomimo że wtedy zbyt dużo nie widziałem jego autentycznych obrazów, może wtedy nawet jeszcze w ogóle nie widziałem tych obrazów, tylko reprodukcje” (Muzeum wyobraźni, mówi Tadeusz Brzozowski, „Tygodnik Powszechny” 14.06.1992, nr 21). W pracach obojga artystów można odnaleźć fascynację słowem. U Makowskiego wyrażała się ona w poetyckich tytułach o często łacińskiej proweniencji, natomiast u Brzozowskiego manipulacją słowem i słowotwórstwem zakorzenionym w historii języka. Tytuł „wujobójca” sugeruje, że za abstrakcyjną formą kryje się makabryczna treść. Brzozowski za pomocą aluzyjnej nazwy odnosi się do ludzkiej moralności i sugeruje, aby doszukiwać się w kompozycji znamion portretu złoczyńcy. Tytuł jest integralną częścią kreatywnego procesu Brzozowskiego. Awangardzista zaznacza, że chętnie operuje ironią i żartem, ponieważ czynią one komunikat bardziej autentycznym. „W moich obrazach tytuły są przede wszystkim ironią, tytuły śmieszne, groteskowe, osadzone w Galicji, niezrozumiałe, prowincjonalne, a w każdym razie dla przeciętnego człowieka raczej śmieszne. Ale zawsze powtarzam aż do znudzenia, że jeśli dzisiaj ktoś chce coś powiedzieć naprawdę serio, to przegrywa. Dzisiaj nikt nie wierzy tego typu działaniom. Trzeba jednak zawsze mrugnąć okiem albo jakoś dać do zrozumienia, że to jednak są właściwie śmichy-chichy” – mówi (Muzeum Wyobraźni, mówi Tadeusz Brzozowski, „Tygodnik Powszechny”, 14.06.1992, nr 24). Słownym igraszkom akompaniują odrealnione formy przywodzące na myśl biologiczne organizmy widziane pod mikroskopem. O istotnych aspektach technicznych prac Brzozowskiego pisze historyk sztuki Andrzej Jakimowicz: „W obrazach Brzozowskiego ważne jest malowanie. Ważny sposób pokrywania powierzchni obrazu pigmentem. Ważny rodzaj uzyskanych lśnień, głębokość wydobytych cieniów, linia zarysowanych zygzaków” (Andrzej Jakimowicz, Zaubermalerei, „Przegląd Artystyczny”, 1957, nr 1, s. 38). Brudne odcienie czerwieni i granatu wraz z zamaszystym konturem stają się językiem formalnym wizualnych moralitetów. Prezentowana praca została namalowana w 1982 pod koniec życia Brzozowskiego. Z lat 80. XX wieku, poza seriami na papierze, pochodzą także kompozycje na płótnie – „Socjeta” (1980), „Mariasz” (1981) czy „Kuglarz” (1984).
Tadeusz Brzozowski ukończył malarstwo na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych zaraz po II wojnie światowej. Artysta wystawiał swoje prace początkowo z artystami polskiej awangardy w latach 40. i 50., m.in. jako członek Grupy Młodych Plastyków i II Grupy Krakowskiej. W kolejnym dziesięcioleciu jego kariera nabrała rozpędu, a Brzozowski był zapraszany na przeglądy zagraniczne. Wziął udział w nowojorskiej wystawie „15 Polish Painters” zorganizowanej w 1962 przez Museum of Modern Art. W tym samym roku reprezentował Polskę na 31. Międzynarodowej Wystawie Sztuki – la Biennale di Venezia wraz z Eugeniuszem Eibischem oraz duetem rzeźbiarskim: Stanisławem Horno-Popławskim i Aliną Szapocznikow. Artysta należy obecnie do kanonu polskiej awangardy, a jego prace stanowią ważną część państwowych kolekcji sztuki XX wieku.
Od 1936 studiował malarstwo w ASP w Krakowie, w latach 1940-1942 kontynuując naukę w Kunstgewerbeschule, powstałej w miejsce Akademii. W czasie okupacji związany był z Teatrem Podziemnym Tadeusza Kantora - grał w Balladynie (1943) i główną rolę w Powrocie Odysa (1944). W tym okresie zajmował się też konserwacją dzieł sztuki, co okazało się owocne dla jego własnej techniki malarskiej w przyszłości. W 1945 ostatecznie ukończył studia w krakowskiej ASP. Do 1948 wystawiał z Grupą Młodych Plastyków, uczestnicząc w najważniejszych wystawach młodego ruchu artystycznego, aż do narzucenia przez władze socrealizmu jako obowiązującego stylu obrazowania. W 1954 przeniósł się do Zakopanego, gdzie podjął pracę pedagogiczną w Szkole Kenara. W tym okresie, w toku samodzielnych prób i doświadczeń stał się wirtuozem techniki malarskiej. Kolor, faktura, gra laserunków i walorów, cała „alchemia“ jaką stosował w swoich obrazach złożyły się na niepowtarzalne zjawisko malarstwa abstrakcyjnego, które zdolne było „opowiadać“ samą swą formą. W 1955 powrócił do udziału w wystawach, uczestnicząc w licznych pokazach w Polsce i za granicą, organizując też wiele wystaw indywidualnych.
Description:
"The Uncle-killer", 1982
oil/canvas, 137 x 66 cm; signed, dated and described on the stretcher on the reverse: 'T. BRZOZOWSKI. | 131 x 62 | "WUJOBOJCA" | 1984' , signed and dated on the reverse: 't. BRZOZOW- | - SKI. | 1984.' and assembly tip
on the reverse there are stickers with a description of the artwork,
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
- To this lot we apply 'artist's resale right' ('droit de suite') fee. Royalties are calculated using a sliding scale of percentages of the hammer price.
- This lot has been imported from outside the EU and placed under Temporary Admission regime. Import VAT is payable at 8% on the hammer price.
Technika
olej/płótno
Sygnatura
sygnowany, datowany i opisany na blejtramie na odwrociu: 'T. BRZOZOWSKI. | 131 x 62 | "WUJOBÓJCA" | 1984'
Proweniencja
kolekcja Hanny i Witolda Sylwestrowiczów, Bernardsville, USA; kolekcja prywatna, Europa; kolekcja instytucjonalna, Polska
Literatura
Masters of Contemporary Art in Poland, katalog wystawy, Herbert F. Johnson Museum of Art, 1986, poz. kat. 8 (il.); Tadeusz Brzozowski 1918-1987, [red.] Anna Żakiewicz, Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 1997, poz. kat. 476, s. 242
Wystawiany
„3 Artistes Peintres Polonais - Tadeusz Brzozowski”, Galerie Presidence, Bordeaux, 9-17.11.1984; „Masters of Contemporary Art in Poland”, Ithaca, Nowy Jork, 1986; Herbert F. Johnson Museum of Art, 2.04-18.05.1986;
