19
"Szkoła Zakopiańska" | Indyk, lata 20.-30. XX w.
Estymacja:
13,000 zł - 18,000 zł
Pominięte
Aukcja na żywo
Rzeźba i Formy Przestrzenne
Artysta
"Szkoła Zakopiańska"
Wymiary
17,5 x 10 x 5,4 cm
Kategoria
Opis
brzost (wiąz górski), 17,5 x 10 x 5,4 cm,
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
Trudno o ciekawsze zjawisko w polskiej sztuce XX wieku niż szkoła zakopiańska. W historii sztuki i na rynku sztuki szczególnie ceni się rzeczy zrobione przez konkretnych autorów. Rzeczy anonimowe kupowane są rzadziej i mniej chętnie. W przypadku szkoły zakopiańskiej mamy do czynienia z autorem zbiorowym, grupą ludzi, którzy przeszli podobny trening i którzy bądź to nie odczuwali potrzeby wychodzenia przed szereg, bądź byli przyzwyczajeni do koncesjonowanej anonimowości.
Drewno było materiałem, w którym najpełniej mógł się odcisnąć charakter tworzącego te prace ludu. W polskim XX-leciu międzywojennym przypisywano mu, w kontekście artystycznym, właściwości niemal magiczne. To drzewa, wyrastające z rodzimej ziemi, wydawały się predestynowane do „mówienia” o niej. Przy czym Podhale traktowano jako przyczółek polskości, miejsce nieskażone kosmopolitycznymi wpływami.
Pod koniec XIX wieku w Zakopanem założono placówkę, z którą związany jest ten termin (szkoła zakopiańska). Jej celem było wykorzystanie twórczej energii, drzemiącej w miejscowej ludności. „Zawszem przypuszczał, (…) że górale tutejsi, obdarowani bystrym umysłem i życia fantazją, powinni z drzewa wyrabiać rzeczy, jak to często spotkać można u plemion góralskich Szwajcarii, Tyrolu i Szwarcwaldu. Przy małym zatrudnieniu w polu (…) jakżeby użytecznie ten czas mogli zapełnić rzeźbieniem różnych drobnostek, szczególnie chłopaki, co to lubią bawić się nożykiem” (Eugeniusz Arnold Janota, Wycieczka w Tatry, „Czas” 1863 [w:] Katarzyna Chrudzimska-Uhera, Stylizacje i Modernizacje. O rzeźbie i rzeźbiarzach w Zakopanem w latach 1879-1939, s. 17). Szkoła nie była akademią, raczej odgórnie zorganizowanym warsztatem rzemieślniczym, w którym codziennie uczono się przez pięć godzin. Skupiano się na kopiowaniu gipsowych odlewów oraz przede wszystkim na wykonywaniu mniejszych, funkcjonalnych wyrobów, które mogłyby być następnie sprzedawane przebywającym na Podhalu gościom.
Indyk, ta lapidarna plastycznie rzeźba, znakomita ze względu na przełożenie natury na konwencjonalny język rzeźby początków XX wieku, pochodzi z okresu świetności Szkoły Przemysłu Drzewnego (bo tak się teraz ta placówka nazywała), który nastał w latach w 20. i 30 XX wieku. Wiąże się on z nazwiskiem Karola Stryjeńskiego. W swojej pracy dydaktycznej odwoływał się on do wyobraźni plastycznej uczniów, do lapidarności formy sztuki ludowej oraz do oszczędnych i syntetycznych środków wyrazu polskiego formizmu, który wykorzystał elementy kubizmu, futuryzmu i ekspresjonizmu.
Description:
Turkey, lata 20.-30. XX w.
brzost (wiaz gorski), 17.5 x 10 x 5.4 cm;
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
Trudno o ciekawsze zjawisko w polskiej sztuce XX wieku niż szkoła zakopiańska. W historii sztuki i na rynku sztuki szczególnie ceni się rzeczy zrobione przez konkretnych autorów. Rzeczy anonimowe kupowane są rzadziej i mniej chętnie. W przypadku szkoły zakopiańskiej mamy do czynienia z autorem zbiorowym, grupą ludzi, którzy przeszli podobny trening i którzy bądź to nie odczuwali potrzeby wychodzenia przed szereg, bądź byli przyzwyczajeni do koncesjonowanej anonimowości.
Drewno było materiałem, w którym najpełniej mógł się odcisnąć charakter tworzącego te prace ludu. W polskim XX-leciu międzywojennym przypisywano mu, w kontekście artystycznym, właściwości niemal magiczne. To drzewa, wyrastające z rodzimej ziemi, wydawały się predestynowane do „mówienia” o niej. Przy czym Podhale traktowano jako przyczółek polskości, miejsce nieskażone kosmopolitycznymi wpływami.
Pod koniec XIX wieku w Zakopanem założono placówkę, z którą związany jest ten termin (szkoła zakopiańska). Jej celem było wykorzystanie twórczej energii, drzemiącej w miejscowej ludności. „Zawszem przypuszczał, (…) że górale tutejsi, obdarowani bystrym umysłem i życia fantazją, powinni z drzewa wyrabiać rzeczy, jak to często spotkać można u plemion góralskich Szwajcarii, Tyrolu i Szwarcwaldu. Przy małym zatrudnieniu w polu (…) jakżeby użytecznie ten czas mogli zapełnić rzeźbieniem różnych drobnostek, szczególnie chłopaki, co to lubią bawić się nożykiem” (Eugeniusz Arnold Janota, Wycieczka w Tatry, „Czas” 1863 [w:] Katarzyna Chrudzimska-Uhera, Stylizacje i Modernizacje. O rzeźbie i rzeźbiarzach w Zakopanem w latach 1879-1939, s. 17). Szkoła nie była akademią, raczej odgórnie zorganizowanym warsztatem rzemieślniczym, w którym codziennie uczono się przez pięć godzin. Skupiano się na kopiowaniu gipsowych odlewów oraz przede wszystkim na wykonywaniu mniejszych, funkcjonalnych wyrobów, które mogłyby być następnie sprzedawane przebywającym na Podhalu gościom.
Indyk, ta lapidarna plastycznie rzeźba, znakomita ze względu na przełożenie natury na konwencjonalny język rzeźby początków XX wieku, pochodzi z okresu świetności Szkoły Przemysłu Drzewnego (bo tak się teraz ta placówka nazywała), który nastał w latach w 20. i 30 XX wieku. Wiąże się on z nazwiskiem Karola Stryjeńskiego. W swojej pracy dydaktycznej odwoływał się on do wyobraźni plastycznej uczniów, do lapidarności formy sztuki ludowej oraz do oszczędnych i syntetycznych środków wyrazu polskiego formizmu, który wykorzystał elementy kubizmu, futuryzmu i ekspresjonizmu.
Description:
Turkey, lata 20.-30. XX w.
brzost (wiaz gorski), 17.5 x 10 x 5.4 cm;
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
Technika
brzost (wiąz górski)
