64 x 50 cm

olej/tektura, 64 x 50 cm, sygnowany po prawej, wewnątrz kompozycji: 'WWeiss',

Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.


W czasie gdy zawiązywała się grupa nazwana Komitetem Paryskiem, w kraju coraz liczniejsi artyści zaczęli interesować się sprawą koloru w malarstwie, jako elementem organizującego kompozycje. W kierunku „koloryzmu” zwrócił się również Wojciech Weiss. W latach 20. i 30 kolor w jego twórczości nabrał cech koloru sugestywnego, znaczącego emocjonalnie. Plama barwna zaczęła być związana luźno z linią. Kolorystyczne rozwiązania w malarstwie Weissa wysuwają się na pierwszy plan zwłaszcza w pejzażach, martwych naturach i aktach.
Pierwsze zainteresowania kolorystycznymi rozwiązaniami pojawiały się u Weissa w trakcie jego pobytu na południu Francji w 1923 roku. Prace olejne z tego wyjazdu zadziwiają intensywnością kolorytu. Równie chętnie zaczął sięgać po kolorystyczne rozwiązania tworząc pejzaże z zacisza małego kalwaryjskiego domu. Ten właśnie szeroki, zmienny pejzaż urzekał artystę do końca jego twórczości. Pełnię osiągnął artysta w przedstawieniach wielokrotnie malowanego rozsłonecznionego kalwaryjskiego sadu, gdzie Irena wiesza chusty lub zrywa owoce, a starsi już rodzice jakby ostatni już raz siedzą obok siebie w cieniu wielkiej gruszy wsłuchani w szum sadu. Natura w tych pejzażach raz jeszcze „odrzeczywistnia się, przemienia w wizję utkaną ze światła i barwy". Kolor kładziony cienko pozostaje w stanie ciągłego drżenia i traktowany jest na poły dekoracyjnie, na poły naturalistycznie. W pejzażach włoskich, francuskich czy nadbałtyckich dokonują się ważne zmiany w traktowaniu barwy. Struktura kolorystyczna uległa rozluźnieniu. Plama barwna przejmuje na siebie rolę głównego środka ekspresji, uzyskująca szczególne nasycenie i fakturalną gęstość. W późnych, malowanych w Kalwarii pejzażach plama barwna zostaje rozbita na okruchy czystych kolorów: purpury, fioletów, błękitów, oranży. Te mocne, kontrastowe zestawienia odsyłają nas do malarstwa Renoira. Echa sztuki Renoira, odnaleźć można w gamie kolorystycznej wielu późnych aktów, W latach 20-tych i 30-tych. Weiss już jako wirtuoz nadal poszukuje szczególnie trudnych i ciekawych zestawień kolorystycznych. W tych właśnie poszukiwaniach poddaje się inspiracjom Renoira. Tak dzieje się w słynnym akcie Plecy na czerwonym tle (1924) lub Akcie czerwonym (1925). W obu obrazach jasna karnacja ciał modelek nasyca się karminowymi refleksami tła. Kolorystyczne inspiracje widoczne są również w mocno konstruowanych, związanych kolorem martwych naturach.
Wojciech Weiss zapisał się w historii malarstwa polskiego jako nauczyciel i wykładowca pokoleń polskich kolorystów. W roku 1913 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W roku akademickim 1918 – 1919 Weiss powołany zostaje na stanowisko pierwszego w niepodległej Polsce rektora krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Funkcję tę będzie piastował jeszcze w latach 1933 – 1934 i 1935 – 1936. W latach międzywojennych studiowało w jego pracowni wielu malarzy, których nazwiska zapisały się później w historii polskiej sztuki. Wśród nich należy wymienić między innymi Jerzego Fedkowicza, Eugeniusza Eibischa, Nachta-Samborskiego, Czesław Rzepińskiego, Jana Szancenbacha, Leona Dołzyckiego, Henryka Gotliba, Jana Hrynkowskiego, Mariana Szczurbuły. Wojciech Weiss był w początkowym okresie również nauczycelem wielu przyszłych kapistów. Studia w jego pracowni rozpoczęli między innymi niektórzy kapiści, np. Józef Czapski czy Zygmunt Waliszewski, którzy dopiero później przeszli do klasy Pankiewicza. Niektórzy z jego studentów uczyli się w klasie Weissa przez kilka lat, niektórzy tylko przez kilka miesięcy. Jednak wpływ Wojciecha Weissa na drugą generację kolorystów jest bezsporny. To właśnie przedstawiciele nurtu kolorystycznego stanowili najbardziej wyróżniającą się grupę jego uczniów, którzy dziedziczyli po Weissie kult malarskiej rzetelności. Maria Rzepińska pisała, iż „Koloryzm był (…) ostatnią> szkołą< wykazującą spoistość ideologii. Bo dzięki swej jednostronności była ona spoista, choć równie elastyczna, gdyż dopuszczała ogromną ilość rozwiązań (Maria Rzepińska, Historia koloru w dziejach malarstwa europejskiego, Kraków 1983, s. 621). Bardzo „malarski” stosunek Weissa do obrazu, jego mocno skonstruowane i związane kolorem martwe natury i pejzaże, portrety zbliżone w estetyce to tych Renoira, w swojej zmysłowej, pełnej nasyconych kolorach kompozycjach, inspirowały i wyznaczały artystyczne dla pokoleń czołowych polskich malarzy kolejnych dekad. Artur Nacht-Samborski pisał w liście do Weissa „Odczuwam serdeczną potrzebę podziękowania za dwa i pół lat nauki, za wszystkie te mądre i głębokie słowa jakie przez ten czas z ust Pańskich usłyszałem (…) Nie próbuję nawet wyrazić mojej ogromnej wdzięczności jaką czuję dla Pana profesora, który mi wskazał jedyną drogę do sztuki, do prawdziwej, a na która dopiero dziś zaczynam wstępować.” (List Artura Nachta do Wojceicha Weissa, Berlin, 9 marca 1920, cyt. za Wojciech Weiss w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, Janusz Antos, Zofia Weiss Nowina-Konopka (red.), Kraków 2010, s.56-57)
Artysta studiował w krakowskiej SSP w latach 1890 - 1899. Nagrodą za ukończenie szkoły- obok złotego medalu- było roczne stypendium na pobyt w Paryżu. W malarstwie artysty splatały się różne poetyki: realistyczna, ekspresjonistyczna i secesyjno-dekoracyjna. Stałą zaś cechą twórczości Weissa było inspirowanie się naturą, której głęboka znajomość leżała u podstaw każdego z namalowanych przez artystę dzieł.

Description:
Poppies in a vase
oil/paperboard, 64 x 50 cm; signed on the right, inside the composition: 'WWeiss',

Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.

olej/tektura

sygnowany po prawej, wewnątrz kompozycji: 'WWeiss'