37
Jacek Sienicki | Wnętrze pracowni, 1981
Estymacja:
90,000 zł - 120,000 zł
Pominięte
Aukcja na żywo
Sztuka Współczesna. Klasycy Awangardy po 1945
Artysta
Jacek Sienicki (1928 - 2000)
Wymiary
160 x 110 cm
Kategoria
Opis
olej/płótno, 160 x 110 cm, sygnowany i datowany p.g.: '3 VIII 81 JS.', opisany p.d.: 'JC. 8 IX 80'
numerowany na krośnie malarskim na odwrociu: '576'
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
Jacek Sienicki był wierny doskonalonemu przez lata własnemu językowi malarskiemu. Miał w zwyczaju mierzyć się wciąż na nowo z już wcześniej podejmowanymi tematami. Dzięki stosowaniu rozmaitych wariantów kolorystycznych i kompozycyjnych przedstawienia zyskiwały kolejne, interesujące kreacje. Wachlarz podejmowanych tematów był dosyć wąski, najczęściej to przedstawienia martwych natur, czyli garnków, kwiatów, czaszek zwierząt czy kawałków mięsa. Pojawiały się również autoportrety czy szczupłe postaci o pociągłych ciałach, widoki z okna lub wnętrza pracowni. Ponowne mierzenie się z tymi samymi tematami stanowiło wyzwanie dla artysty, które nieustannie sam przed sobą stawiał.
W każdym obrazie Jacek Sienicki zawierał cząstkę własnego ja. W dziełach malarza zawarta jest jego wrażliwość i doświadczenie. Przed pracą bardzo ważne było dla niego, aby wprowadzić się w odpowiedni nastrój, dać się porwać intuicji, ponieważ ostateczna wizja ujawniała się podczas tworzenia, nigdy przed. Pracował w pełnym skupieniu. Fragmenty otaczającej go rzeczywistości stawały się odbiciem wizerunku samego artysty. Jacek Sienicki szedł z boku głównych nurtów malarskich swoich czasów, dzięki czemu pozostawił twórczość pod wieloma względami odrębną, a jego prace są na tyle wyjątkowe, że trudno jest je pomylić z dziełami jakiegokolwiek innego malarza.
Wnętrze pracowni z 1981 powstało w dojrzałym okresie twórczości Jacka Sienickiego, gdy artysta osiągnął już w pełni proces samookreślenia i wypracował swój własny, niepowtarzalny styl. Zaprezentowana praca jest studium wnętrza pracowni artysty. Sienicki świadomie nobilituje wybrane elementy swoich kompozycji. Przestrzeń oraz przedmioty, które odgrywają główną rolę w malarstwie artysty, zostały jedynie zarysowane ostrymi pociągnięciami pędzla. Jest to cecha charakterystyczna malarstwa Sienickiego, który nie miał zamiaru odwzorowywać powszedniego wyglądu rzeczywistości. Dążył natomiast do uchwycenia prawdy kryjącej się w głębi przedstawienia. Sienicki zazwyczaj doprowadzał obrazy do granicy abstrakcji, jednak zawsze wychodził od rzeczywistości, życia, które go otaczało, w tym przypadku realnego wnętrza, w którym na co dzień przebywał. W toku pracy nakładał i zdrapywał farbę z płótna, modyfikował i przetwarzał obraz czasem tak intensywnie, że wizerunek zaczynał oddalać się od wyglądu pierwowzoru i zbliżał się do obrazu „nieprzedstawiającego”. Jak sam artysta mówił: „Po drodze tak często wszystko się zmienia, przetwarza, że komuś, kto nie zna początku, obraz wydaje się abstrakcyjny. Dla mnie pozostaje jednak na przykład wnętrzem pracowni, bo ono było źródłem i wciąż nim pozostaje” (Jacek Sienicki w rozmowie z Elżbietą Dzikowską, Artyści mówią. Wywiady z mistrzami malarstwa, Izabelin – Warszawa 2011, s. 208). Wygląd pracowni artysta określił kolorem, którym potrafił posługiwać się doskonale. Kompozycja jest utrzymana w odcieniach niebiesko-zielonych, ale pojawiają się również złamane odcienie innych barw. Równoległymi pociągnięciami pędzla artysta namalował refleksy światła wpadającego przez okno do wnętrza pomieszczenia. Światło w obrazie miało dla Jacka Sienickiego naczelne znaczenie, o czym świadczą jego własne słowa: „Obraz to światło wypowiedziane barwą, tworząc przestrzeń” (op. cit., s. 204).
Obrazy Sienickiego wymagają poświęcenia czasu na refleksję, zatrzymania się i zgłębienia kryjącego się za nimi przesłania. Kompozycje zawsze orientowane są wertykalnie. Sienicki, malując wnętrza, zazwyczaj nie zapełniał ich niczym, nie prowadzał też wielu przedmiotów, które jeżeli już się pojawiały, to były rozmyte. Najczęściej Sienicki nakładał grube warstwy farby na powierzchnię płótna, uzyskując interesującą fakturę. Obrazy utrzymane były w odcieniach szarości preferowanych przez artystę, który stronił od mocnych kontrastów. Jeżeli już wprowadzał intensywniejszy kolor, to stanowił on zaledwie akcent koncentrujący na sobie uwagę. Zredukowana tonacja była środkiem do uzyskania klarowności i prostoty wypowiedzi artystycznej.
Studiował w warszawskiej ASP pod kierunkiem A. Nachta-Samborskiego; przez wiele lat był jego asystentem a następnie profesorem macierzystej uczelni. Debiutował na wystawie "Przeciw wojnie, przeciw faszyzmowi" w warszawskim Arsenale w 1955 Uprawiał malarstwo w ograniczonej, przygaszonej palecie barw. Dążył do maksymalnej syntezy przekazu. Tematy czerpał z natury - pojedyncze rośliny, pejzaże czy z najbliższego otoczenia - np. wnętrze pracowni, mieszkania. Używając oszczędnie środków malarskich, tworzył obrazy o ogromnym bogactwie materii. Laureat Nagrody Krytyki Artystycznej im. C. K. Norwida w 1975, niezależnej Nagrody im. J. Cybisa w 1983 oraz nowojorskiej Nagrody Fundacji A. Jurzykowskiego w 1993
Description:
Studio interior, 1981
oil/canvas, 160 x 110 cm; signed and dated upper right: '3 VIII 81 JS.', described lower right: 'JC. 8 IX 80'
numbered on the stretcher on the reverse: '576',
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
numerowany na krośnie malarskim na odwrociu: '576'
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
Jacek Sienicki był wierny doskonalonemu przez lata własnemu językowi malarskiemu. Miał w zwyczaju mierzyć się wciąż na nowo z już wcześniej podejmowanymi tematami. Dzięki stosowaniu rozmaitych wariantów kolorystycznych i kompozycyjnych przedstawienia zyskiwały kolejne, interesujące kreacje. Wachlarz podejmowanych tematów był dosyć wąski, najczęściej to przedstawienia martwych natur, czyli garnków, kwiatów, czaszek zwierząt czy kawałków mięsa. Pojawiały się również autoportrety czy szczupłe postaci o pociągłych ciałach, widoki z okna lub wnętrza pracowni. Ponowne mierzenie się z tymi samymi tematami stanowiło wyzwanie dla artysty, które nieustannie sam przed sobą stawiał.
W każdym obrazie Jacek Sienicki zawierał cząstkę własnego ja. W dziełach malarza zawarta jest jego wrażliwość i doświadczenie. Przed pracą bardzo ważne było dla niego, aby wprowadzić się w odpowiedni nastrój, dać się porwać intuicji, ponieważ ostateczna wizja ujawniała się podczas tworzenia, nigdy przed. Pracował w pełnym skupieniu. Fragmenty otaczającej go rzeczywistości stawały się odbiciem wizerunku samego artysty. Jacek Sienicki szedł z boku głównych nurtów malarskich swoich czasów, dzięki czemu pozostawił twórczość pod wieloma względami odrębną, a jego prace są na tyle wyjątkowe, że trudno jest je pomylić z dziełami jakiegokolwiek innego malarza.
Wnętrze pracowni z 1981 powstało w dojrzałym okresie twórczości Jacka Sienickiego, gdy artysta osiągnął już w pełni proces samookreślenia i wypracował swój własny, niepowtarzalny styl. Zaprezentowana praca jest studium wnętrza pracowni artysty. Sienicki świadomie nobilituje wybrane elementy swoich kompozycji. Przestrzeń oraz przedmioty, które odgrywają główną rolę w malarstwie artysty, zostały jedynie zarysowane ostrymi pociągnięciami pędzla. Jest to cecha charakterystyczna malarstwa Sienickiego, który nie miał zamiaru odwzorowywać powszedniego wyglądu rzeczywistości. Dążył natomiast do uchwycenia prawdy kryjącej się w głębi przedstawienia. Sienicki zazwyczaj doprowadzał obrazy do granicy abstrakcji, jednak zawsze wychodził od rzeczywistości, życia, które go otaczało, w tym przypadku realnego wnętrza, w którym na co dzień przebywał. W toku pracy nakładał i zdrapywał farbę z płótna, modyfikował i przetwarzał obraz czasem tak intensywnie, że wizerunek zaczynał oddalać się od wyglądu pierwowzoru i zbliżał się do obrazu „nieprzedstawiającego”. Jak sam artysta mówił: „Po drodze tak często wszystko się zmienia, przetwarza, że komuś, kto nie zna początku, obraz wydaje się abstrakcyjny. Dla mnie pozostaje jednak na przykład wnętrzem pracowni, bo ono było źródłem i wciąż nim pozostaje” (Jacek Sienicki w rozmowie z Elżbietą Dzikowską, Artyści mówią. Wywiady z mistrzami malarstwa, Izabelin – Warszawa 2011, s. 208). Wygląd pracowni artysta określił kolorem, którym potrafił posługiwać się doskonale. Kompozycja jest utrzymana w odcieniach niebiesko-zielonych, ale pojawiają się również złamane odcienie innych barw. Równoległymi pociągnięciami pędzla artysta namalował refleksy światła wpadającego przez okno do wnętrza pomieszczenia. Światło w obrazie miało dla Jacka Sienickiego naczelne znaczenie, o czym świadczą jego własne słowa: „Obraz to światło wypowiedziane barwą, tworząc przestrzeń” (op. cit., s. 204).
Obrazy Sienickiego wymagają poświęcenia czasu na refleksję, zatrzymania się i zgłębienia kryjącego się za nimi przesłania. Kompozycje zawsze orientowane są wertykalnie. Sienicki, malując wnętrza, zazwyczaj nie zapełniał ich niczym, nie prowadzał też wielu przedmiotów, które jeżeli już się pojawiały, to były rozmyte. Najczęściej Sienicki nakładał grube warstwy farby na powierzchnię płótna, uzyskując interesującą fakturę. Obrazy utrzymane były w odcieniach szarości preferowanych przez artystę, który stronił od mocnych kontrastów. Jeżeli już wprowadzał intensywniejszy kolor, to stanowił on zaledwie akcent koncentrujący na sobie uwagę. Zredukowana tonacja była środkiem do uzyskania klarowności i prostoty wypowiedzi artystycznej.
Studiował w warszawskiej ASP pod kierunkiem A. Nachta-Samborskiego; przez wiele lat był jego asystentem a następnie profesorem macierzystej uczelni. Debiutował na wystawie "Przeciw wojnie, przeciw faszyzmowi" w warszawskim Arsenale w 1955 Uprawiał malarstwo w ograniczonej, przygaszonej palecie barw. Dążył do maksymalnej syntezy przekazu. Tematy czerpał z natury - pojedyncze rośliny, pejzaże czy z najbliższego otoczenia - np. wnętrze pracowni, mieszkania. Używając oszczędnie środków malarskich, tworzył obrazy o ogromnym bogactwie materii. Laureat Nagrody Krytyki Artystycznej im. C. K. Norwida w 1975, niezależnej Nagrody im. J. Cybisa w 1983 oraz nowojorskiej Nagrody Fundacji A. Jurzykowskiego w 1993
Description:
Studio interior, 1981
oil/canvas, 160 x 110 cm; signed and dated upper right: '3 VIII 81 JS.', described lower right: 'JC. 8 IX 80'
numbered on the stretcher on the reverse: '576',
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
Technika
olej/płótno
Sygnatura
sygnowany i datowany p.g.: '3 VIII 81 JS.'
