106
Edward Krasiński | "Intervention", 1974
Estymacja:
300,000 zł - 400,000 zł
Sprzedane
300,000 zł
Aukcja na żywo
Sztuka Współczesna. Op-Art i Abstrakcja Geometryczna
Artysta
Edward Krasiński (1925 - 2004)
Wymiary
70 x 50 cm
Kategoria
Opis
akryl, taśma klejąca/płyta pilśniowa, 70 x 50 cm, opisany na odwrociu: 'E. KRASIŃSKI INTERVENTION - 1974'
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.
Pierwsze „Interwencje” Edwarda Krasińskiego powstały w 1973. W ramach działania realizowanego w przestrzeni architektonicznej artysta połączył serię aksonometrycznych obrazów i obiektów niebieską linią – paskiem taśmy blue scotch o szerokości 19 mm przyklejonym poziomo na wysokości 130 cm. Tym samym Krasiński badał formy reprezentacji geometrycznej i związek z fizycznym miejscem ich prezentacji. Niebieski pasek, będący znakiem rozpoznawczym dla twórczości Krasińskiego, po raz pierwszy pojawił się w jego działaniach w 1968 realizowanych we współpracy z fotografem Eustachym Kossakowskim.
W 1970 Krasiński wysłał na Biennale w Tokio telegram złożony z powtórzonego 5000 razy słowa „niebieski” oraz instrukcją prezentacji przekazanej pracy. Aktywność ta została uznana za pierwsze konceptualne działanie w polskiej historii sztuki. W tym samym roku taśma artysty pojawiła się na ścianach Musée d’art Moderne de la Ville de Paris i oknach galerii Rive Gauche. Wtedy to Krasiński poznał Daniela Burena, z którym się zaprzyjaźnił. Twórczość obu artystów łączy silne podobieństwo w konceptualnym podejściu do realizacji dzieł. Obaj używali niezmiennych i nieskończonych pasów, aby zakwestionować definicję sztuki, logikę geometrii i trójwymiarowej przestrzeni.
Po 1974 Krasiński przy użyciu niebieskiej taśmy realizował projekty aksonometryczne. Niebieska linia była naklejana w zaskakujących miejscach i tworzyła z nich nowe konstrukcje. Artysta interwencją tą oprawiał fragmenty rzeczywistości, takie jak klamka jego drzwi, drzewo przy domu w Zalesiu, biała ściana galerii Foksal, dziedziniec paryskiego muzeum, jak również łazienkowa półka z przyborami toaletowymi. Krasiński unikał przypisywania konkretnego znaczenia użytej taśmie. Uważał, że ona sama w sobie jest znaczeniem, które nie wymaga komentarza. Pytany o źródło inspiracji unikalnego języka artystycznego wskazał jego długi pobyt w szpitalu. Patrząc na depresyjny biały sufit, zdecydował się go urozmaicić właśnie niebieską linią. Pasek taśmy ma dla oglądającego absurdalny wydźwięk, ale wzbudza też refleksję na temat statusu dzieła sztuki: jak ono funkcjonuje w rzeczywistości. Jest on znakiem świadczącym o obecności artysty w danym miejscu.
Sam Krasiński uważał, że za jego pomocą mógł wszędzie dotrzeć, a naklejony „scotch” był oznaczeniem terenu. Krytyk sztuki Paweł Polit zwraca uwagę na linearny charakter narracji literackiej widocznej zarówno we wcześniejszych, jak i w późniejszych pracach Krasińskiego. Początkowe „kierunkowe” rysunki artysty i późniejsze „liniowe” dzieła kierują odbiorcę w głąb opowieści, niwelując różnicę między fikcją i rzeczywistością. Niebieski pasek przyjął status bytu fonetycznego, a linia odpowiednika „konsekutywności narracji”. Jest jednocześnie obrazem i tekstem, który nie można zamknąć w obrębie książki. Artysta, przy użyciu różnorodnych mediów oraz posługując się wieloma teoretycznymi aspektami, przekracza granicę między obrazem i tekstem, a także wymyka się wszelkim kategoriom stylistycznym.
Miejsce, które Krasiński jeszcze za życia uczynił spuścizną swojej twórczości i działań, była jego pracownia. Po śmierci Henryka Stażewskiego, z którym artysta dzielił miejsce pracy, mieszkanie było zapełniane pracami Krasińskiego powracającymi z wystaw oraz rzeczami powstałymi specjalnie dla tego miejsca. Samotne przebywanie w pracowni stało się dla artysty inspiracją do realizacji późniejszych jego prac z końca lat 80. Tam również nie mogło zabraknąć niebieskiego paska taśmy samoprzylepnej, który obiegał całe pomieszczenie. Jak zauważają Joanna Mytkowska i Andrzej Przywara: „Gest przyklejania paska: zaznaczania swego terytorium należy do niedościgłych romantycznych utopii. Postawa, która każe zmieniać życie w dzieło, jedną z niewielu dostępnych dziś form ascezy” (źródło: http://www.instytutawangardy.org/sites/default/files/studio.pdf).
W Krakowie podczas wojny uczęszczał do Kunstgewerbeschule. Po wojnie studiował w krakowskiej ASP. W latach 50 - tych przeniósł się do Warszawy. Wystawiał od 1962 roku. Początkowo związany był z kręgiem Galerii Krzywego Koła. Po jej zamknięciu, w 1966, razem z krytykami Wiesławem Borowskim, Anką Ptaszkowską i Mariuszem Tchorkiem i oraz artystami Tadeuszem Kantorem, Henrykiem Stażewskim i Zbigniewem Gostomskim był współtwórcą warszawskiej Galerii Foksal, w której wielokrotnie wystawiał swoje prace (15 wystaw indywidualnych, ostatnia w lutym 2004), z przerwą w latach 1970-1984. Od 1970 mieszkał wspólnie z Henrykiem Stażewskim w pracowni na ostatnim piętrze bloku przy ul. Świerczewskiego (obecnie al. Solidarności). Miał również liczne wystawy w innych galeriach polskich i zagranicznych (m.in. w 2003 w Anton Kern Gallery w Nowym Jorku). Przedstawiciel awangardy, od lat 70 znakiem rozpoznawczym jego prac była niebieska taśma samoprzylepna, umieszczona na pracach na wysokości 130 cm. Popularny w środowiskach artystycznych, bohater wielu anegdot. Twórczość Edwarda Krasińskiego jest zjawiskiem bardzo złożonym, ulotnym i nieuchwytnym. Najważniejszym jej aspektem było bowiem samo życie tego artysty i jego twórcza postawa wobec rzeczywistości, która wyrażała się poprzez „życie w sztuce”. Nieustannie oddziaływał on na świat swoją osobowością, ironią, humorem, podważając i kwestionując w subtelny sposób tradycyjne formy przejawiania się sztuki i jej sensy. Prace Edwarda Krasińskiego znajdują się w zbiorach m.in. Centre Georges Pompidou w Paryżu, Muzeum Narodowym w Warszawie, Krakowie i we Wrocławiu, w Muzeum Sztuki w Łodzi i Galerii Narodowej w Pradze.
Description:
"Intervention", 1974
acrylic, adhesive tape/fiberboard, 70 x 50 cm; described on the reverse: 'E. KRASINSKI INTERVENTION - 1974', ,
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
- To this lot we apply 'artist's resale right' ('droit de suite') fee. Royalties are calculated using a sliding scale of percentages of the hammer price.
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.
Pierwsze „Interwencje” Edwarda Krasińskiego powstały w 1973. W ramach działania realizowanego w przestrzeni architektonicznej artysta połączył serię aksonometrycznych obrazów i obiektów niebieską linią – paskiem taśmy blue scotch o szerokości 19 mm przyklejonym poziomo na wysokości 130 cm. Tym samym Krasiński badał formy reprezentacji geometrycznej i związek z fizycznym miejscem ich prezentacji. Niebieski pasek, będący znakiem rozpoznawczym dla twórczości Krasińskiego, po raz pierwszy pojawił się w jego działaniach w 1968 realizowanych we współpracy z fotografem Eustachym Kossakowskim.
W 1970 Krasiński wysłał na Biennale w Tokio telegram złożony z powtórzonego 5000 razy słowa „niebieski” oraz instrukcją prezentacji przekazanej pracy. Aktywność ta została uznana za pierwsze konceptualne działanie w polskiej historii sztuki. W tym samym roku taśma artysty pojawiła się na ścianach Musée d’art Moderne de la Ville de Paris i oknach galerii Rive Gauche. Wtedy to Krasiński poznał Daniela Burena, z którym się zaprzyjaźnił. Twórczość obu artystów łączy silne podobieństwo w konceptualnym podejściu do realizacji dzieł. Obaj używali niezmiennych i nieskończonych pasów, aby zakwestionować definicję sztuki, logikę geometrii i trójwymiarowej przestrzeni.
Po 1974 Krasiński przy użyciu niebieskiej taśmy realizował projekty aksonometryczne. Niebieska linia była naklejana w zaskakujących miejscach i tworzyła z nich nowe konstrukcje. Artysta interwencją tą oprawiał fragmenty rzeczywistości, takie jak klamka jego drzwi, drzewo przy domu w Zalesiu, biała ściana galerii Foksal, dziedziniec paryskiego muzeum, jak również łazienkowa półka z przyborami toaletowymi. Krasiński unikał przypisywania konkretnego znaczenia użytej taśmie. Uważał, że ona sama w sobie jest znaczeniem, które nie wymaga komentarza. Pytany o źródło inspiracji unikalnego języka artystycznego wskazał jego długi pobyt w szpitalu. Patrząc na depresyjny biały sufit, zdecydował się go urozmaicić właśnie niebieską linią. Pasek taśmy ma dla oglądającego absurdalny wydźwięk, ale wzbudza też refleksję na temat statusu dzieła sztuki: jak ono funkcjonuje w rzeczywistości. Jest on znakiem świadczącym o obecności artysty w danym miejscu.
Sam Krasiński uważał, że za jego pomocą mógł wszędzie dotrzeć, a naklejony „scotch” był oznaczeniem terenu. Krytyk sztuki Paweł Polit zwraca uwagę na linearny charakter narracji literackiej widocznej zarówno we wcześniejszych, jak i w późniejszych pracach Krasińskiego. Początkowe „kierunkowe” rysunki artysty i późniejsze „liniowe” dzieła kierują odbiorcę w głąb opowieści, niwelując różnicę między fikcją i rzeczywistością. Niebieski pasek przyjął status bytu fonetycznego, a linia odpowiednika „konsekutywności narracji”. Jest jednocześnie obrazem i tekstem, który nie można zamknąć w obrębie książki. Artysta, przy użyciu różnorodnych mediów oraz posługując się wieloma teoretycznymi aspektami, przekracza granicę między obrazem i tekstem, a także wymyka się wszelkim kategoriom stylistycznym.
Miejsce, które Krasiński jeszcze za życia uczynił spuścizną swojej twórczości i działań, była jego pracownia. Po śmierci Henryka Stażewskiego, z którym artysta dzielił miejsce pracy, mieszkanie było zapełniane pracami Krasińskiego powracającymi z wystaw oraz rzeczami powstałymi specjalnie dla tego miejsca. Samotne przebywanie w pracowni stało się dla artysty inspiracją do realizacji późniejszych jego prac z końca lat 80. Tam również nie mogło zabraknąć niebieskiego paska taśmy samoprzylepnej, który obiegał całe pomieszczenie. Jak zauważają Joanna Mytkowska i Andrzej Przywara: „Gest przyklejania paska: zaznaczania swego terytorium należy do niedościgłych romantycznych utopii. Postawa, która każe zmieniać życie w dzieło, jedną z niewielu dostępnych dziś form ascezy” (źródło: http://www.instytutawangardy.org/sites/default/files/studio.pdf).
W Krakowie podczas wojny uczęszczał do Kunstgewerbeschule. Po wojnie studiował w krakowskiej ASP. W latach 50 - tych przeniósł się do Warszawy. Wystawiał od 1962 roku. Początkowo związany był z kręgiem Galerii Krzywego Koła. Po jej zamknięciu, w 1966, razem z krytykami Wiesławem Borowskim, Anką Ptaszkowską i Mariuszem Tchorkiem i oraz artystami Tadeuszem Kantorem, Henrykiem Stażewskim i Zbigniewem Gostomskim był współtwórcą warszawskiej Galerii Foksal, w której wielokrotnie wystawiał swoje prace (15 wystaw indywidualnych, ostatnia w lutym 2004), z przerwą w latach 1970-1984. Od 1970 mieszkał wspólnie z Henrykiem Stażewskim w pracowni na ostatnim piętrze bloku przy ul. Świerczewskiego (obecnie al. Solidarności). Miał również liczne wystawy w innych galeriach polskich i zagranicznych (m.in. w 2003 w Anton Kern Gallery w Nowym Jorku). Przedstawiciel awangardy, od lat 70 znakiem rozpoznawczym jego prac była niebieska taśma samoprzylepna, umieszczona na pracach na wysokości 130 cm. Popularny w środowiskach artystycznych, bohater wielu anegdot. Twórczość Edwarda Krasińskiego jest zjawiskiem bardzo złożonym, ulotnym i nieuchwytnym. Najważniejszym jej aspektem było bowiem samo życie tego artysty i jego twórcza postawa wobec rzeczywistości, która wyrażała się poprzez „życie w sztuce”. Nieustannie oddziaływał on na świat swoją osobowością, ironią, humorem, podważając i kwestionując w subtelny sposób tradycyjne formy przejawiania się sztuki i jej sensy. Prace Edwarda Krasińskiego znajdują się w zbiorach m.in. Centre Georges Pompidou w Paryżu, Muzeum Narodowym w Warszawie, Krakowie i we Wrocławiu, w Muzeum Sztuki w Łodzi i Galerii Narodowej w Pradze.
Description:
"Intervention", 1974
acrylic, adhesive tape/fiberboard, 70 x 50 cm; described on the reverse: 'E. KRASINSKI INTERVENTION - 1974', ,
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
- To this lot we apply 'artist's resale right' ('droit de suite') fee. Royalties are calculated using a sliding scale of percentages of the hammer price.
Technika
akryl, taśma klejąca/płyta pilśniowa
Sygnatura
opisany na odwrociu: 'E. KRASIŃSKI INTERVENTION - 1974'
Proweniencja
kolekcja prywatna, Polska; kolekcja instytucjonalna, Polska
