22 x 56,5 x 22,5 cm

brąz patynowany, 22 x 56,5 x 22,5 cm, sygnowany na podstawie: 'LPuget', na podstawie fragmentarycznie zachowana, papierowa nalepka wystawowa Międzynarodowej Wystawy Sztuki w Wenecji z 1914 roku oraz dwa austriackie stemple celne: 'K. K. HAUPT-ZOLLAMT | KRAKAU'

Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
- Obiekt importowany spoza terytorium UE na podstawie odprawy czasowej. Importowy podatek VAT w wysokości 8% kwoty wylicytowanej, będzie doliczony do ceny sprzedaży obiektu.

„Ludwik Puget, wykwintny portrecista, a przytem ciekawy, ilekroć szuka w zwierzętach (…) modeli dla swej sztuki. Każda z tych rzeźb Pugeta zaklina w patosie ten zewnętrzny świat, użyczając mu wewnętrznej sił, którą rzeźba dzisiaj nieraz lepiej uwydatni, aniżeli obraz, rozporządzając twardą linją”.

„Świat” 1921, nr 4, s. 8

Ludwik Puget (vel Puszet) był rzeźbiarzem, historykiem sztuki, literatem. Był synem Jana Pugeta, ktorego rodzina o francuskich korzeniach związała się z Polską w XVII wieku i Marii de Mylo. W rodzinnym domu matki w Krakowie od wczesnego dzieciństwa miał okazję obcować z artystyczną i intelektualną elitą miasta. W wieku gimnazjalnym przez kilka miesięcy zdobywał pierwsze artystyczne szlify pod okiem Juliusza Kossaka. W 1895 roku podjął naukę w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych w pracowni Teodora Axentowicza oraz na Uniwersytecie Jagiellońskim na kierunkach historia sztuki, historia, filozofia, oraz weterynaria, ostatecznie skupiając się na historii sztuki. Już w drugim półroczu studiów, namówiony przez przyjaciela, rzeźbiarza Alfreda Dauna, przeniósł się na kurs rzeźby. Pewne niezdecydowanie między wyborem sztuka a nauka w latach młodzieńczych, później miedzy działalnością artystyczną a działalnością literacką, dziennikarską oraz
prowadzaniem kabaretu, miało znaczący wpływ na kształt spuścizny, którą po sobie pozostawił.

Puget w okresie nauki dużo podróżował. Latem 1896 roku odwiedził między innymi Norymbergę, gdzie zainteresował się rzeźbą średniowieczną. W kwietniu 1897 roku, za namową Cypriana Godebskiego oraz Karola Potkańskiego, wyjechał z Krakowa i udał się na dalsze studia do Paryża do Academie Colarossi, gdzie studiował pod kierunkiem Jeana Antoine’a Injalberta. Wiadomo również, że w czasie nauki w Paryżu chodził do Jardin des Plantes, gdzie pod okiem Emmanuela Fremieta rysował zwierzęta, szkielety i odlewy rzeźby starożytnej. Po niespełna dwóch latach powrócił do Krakowa. Do Paryża udał się jeszcze w roku 1905. Tym razem zamieszkał w Paryżu na dwa lata. Zapisał się do Academie des Beaux-Arts i Academie de la Grande Chaumiere do pracowni Ernesta Hiolle’a, korzystając również z porad animalisty Georgesa Gardeta. W roku akademickim 1908/09 zapisał się ponownie do krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych do klasy Konstantego Laszczki.

Twórczość Pugeta, podobnie jak jego osobowość, była bogata i skomplikowana. Był wszechstronnie uzdolniony. Jego dzieło było na wskroś indywidulane, jedynie luźno poddając się wpływom współczesnych mu tendencji stylistycznych. Kluczowym elementem jego warsztatu były studia rysunkowe, które pozwalały mu na docieranie do esencji formy plastycznej. Jak zauważa Irena Bal, zasadniczą cechą jego postawy artystycznej, opartej z jednej strony na intelektualnym podejściu do rzeczywistości, z drugiej zaś na sensualnym odczuciu formy, był umiar. Chociaż początki jego twórczości wiązały się z malarstwem olejnym, szybko zajął się rzeźbą, w której pomimo studiów między innymi w pracowni Laszczki, uważał się za samouka. Przez całe życie zajmował się tworzeniem małych i kameralnych form. Tematyka jego prac w głównej mierze skupiała się na wątku animalistycznym, choć tworzył również niewielkie popiersia, intymne wizerunki kobiet
i dzieci. We wczesnym okresie unikał odlewów gipsowych, posługując się chętnie plasteliną i woskiem. Później zaczął modelować bezpośrednio w zastygającym gipsie. Najważniejszy był dla niego bezpośredni, niezakłócony kontakt z dziełem. Wczesne prace z lat 90. XIX stulecia charakteryzowała miękka, falista linia, ażurowa, rozbita bryła i charakterystyczna dla secesji atektoniczność. Po wyjeździe do Paryża w 1905 roku stworzył serię rzeźb przedstawiających zwierzęta o niemal naturalistycznej formie i impresjonistycznej fakturze, którą uzyskiwał dzięki nakładaniu kolejnych warstw materiału i nie zacieraniu śladów między nimi.

Za najbardziej płodny i twórczy okres uchodzą lata tuż przed I wojną światową. Artysta ograniczył wówczas efekty światłocieniowe na rzecz zwartości bryły. Rzeźby z tego czasu cechuje stopienie różnorakich wpływów: nierówna powierzchnia, będąca źródłem bogatych efektów światłocieniowych, zdradzająca oddziaływanie Rodina, oraz niespokojny a zarazem dekoracyjny zarys form, wiązany z secesją. Stworzył wówczas liczne popiersia i statuetki, stanowiące przenikliwe studia portretowe, np. całopostaciowy „Portret Olgi Boznańskiej” (1912, terakota, Muzeum Narodowe w Warszawie) oraz wyróżniające się rzeźby o tematyce animalistycznej, które zdradzają doskonałą znajomość nie tylko anatomii, ale także psychologii zwierząt, np. „Pantera ogryzająca kość” (1908, brąz, Muzeum Narodowe w Krakowie) czy
„Lwica” (1908, brąz, Muzeum Narodowe w Krakowie).

Prezentowane w ofercie aukcji „Walczące barany” to dzieło wyjątkowe pod wieloma względami. Pokazuje Pugeta jako wybitnego obserwatora świata zwierząt, który umiejętnie potrafił połączyć sylwetki zwierząt w harmonijną i spójną całość. Znakomicie wydobył z sylwetek osobnicze cechy baranów, łącząc je z kwestiami formalnymi i estetycznymi. W splątanych liniach rogów, widoczne są jeszcze wpływy secesji. Na pierwszy plan wysuwa się jednak nierówna powierzchnia, będąca źródłem bogatych efektów światłocieniowych
oraz dynamizm ujęcia, napięcie korpusów baranów zastygłych w walce. Sylwetki baranów ukazane są wrażeniowo, lecz z wielką dbałością o anatomię. Rzeźba jest bez wątpienia jedną z najlepszych prac, które wyszły spod ręki artysty, czego potwierdzeniem jest prezentacja pracy na XI Międzynarodowej Wystawie Sztuki w Wenecji w 1914 roku. Stanowiło to dla polskiego artysty wyróżnienie podkreślające jego talent na arenie międzynarodowej. Rzeźba jest ponadto jednym z nielicznych powstałych za życia Pugeta odlewów brązowych jego rzeźb. Artysta przez całą karierę był niechętny do tworzenia w trwałych materiałach, pozostawiając po sobie przeważnie gipsy.

„Walczące barany” podobnie jak każdą jego rzeźbę, cechuje głębokie uczucie i emocjonalność. Rzeźba Pugeta do dnia dzisiejszego pozostaje nienależycie rozpoznana. Badacze twórczości artysty przyczyn takiego stanu rzeczy dopatrują się w specyfice jego prac, pełnych dyskretności i intymności.Za życia autora, gdy mówiono o rzeźbach potężnych, pomnikach, które miały uświetnić polską niepodległość, Puget tworzył dzieła wolne od tak typowych dla jego czasów powiązań sztuki ze społeczeństwem, jej charakteru narodowego, wymagań awangardy oraz tzw. postępu.


Description:
"Fighting rams", 1911
patinated bronze, 22 x 56.5 x 22.5 cm; signed on the base: 'LPuget', on the base partly preserved label of the International Art Exhibition in Venice, 1914 and the Austrian customs stamps,

Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
- This lot has been imported from outside the EU and placed under Temporary Admission regime. Import VAT is payable at 8% on the hammer price.

brąz patynowany

sygnowany na podstawie: 'LPuget'