123 x 67 x 22 cm

drewno, metal, 123 x 67 x 22 cm,

Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.


Pierwsze formy przestrzenne Jadwigi Maziarskiej zostały zaprezentowane na Wystawie Sztuk Nowoczesnej w Krakowie w 1948. To właśnie one wraz z obrazami abstrakcyjnymi wykazały pierwsze cechy charakterystyczne jej twórczych realizacji. W latach 80. artystka aktywnie uczestniczyła w pokazach Kolekcji Grupy Krakowskiej – I pokaz odbył się w 1981 w Galerii Krzysztofory w Krakowie. W tym okresie, pełnej dojrzałości twórczej Maziarskiej, powstała prezentowana „Forma przestrzenna”.

Maziarska była znana przede wszystkim z abstrakcyjnych, strukturalnych prac bliskich malarstwu materii. Przez lata jednak warsztat pracy artystki pozostawał
nieodkryty. Szczególnie ważnym aspektem czekającym na szersze opracowanie są realizacje rzeźbiarskie artystki. Stąd „Forma przestrzenna” jest prawdziwym
unikatem. Dzieło było prezentowane na wystawie indywidualnej Jadwigi Maziarskiej „Atlas wyobrażonego”, która odbyła się w 2009 w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie (ekspozycja kuratorowana przez Barbarę Piwowarską i Józefa Robakowskiego, zaprzyjaźnionego z artystką w latach 90.). W ramach ekspozycji omawiana rzeźba stanowiła jedną całość z haptycznymi reliefami artystki. Obiekt stanowił uzupełnienie materii prezentowanej na płótnach, dominującej swoją fizycznością, cielesnością i wykraczającą poza płaski obraz.

Forma przypominająca tarczę zegara słonecznego charakteryzuje się cechami organicznymi i biomorficznymi typowymi dla działalności Maziarskiej. Rzeźby tej artystki ukazują podstawowe zagadnienia artystycznego języka z zakresu przestrzeni, skali, materii i ruchu. Obiekt wpisuje się w całokształt jej zainteresowań, które realizują spójną, autorską, koncepcję dzieła abstrakcyjnego ukazującego to, co niedostępne dla ludzkiego oka. Stąd dla Maziarskiej najbardziej odpowiednimi tematami była organiczność, biomorfizm materii, fizjologia, złożone struktury przyrody.

Jej prace, jak dostrzega Anna Markowska, posiadają cechy charakterystyczne dla sztuki kobiet: „Zdecydowana, oparta na filozoficzno-mistycznych przesłankach sztuka konfratra Malewicza różni się zdecydowanie od ‘naturalnej’ i poetyckiej twórczości Maziarskiej. Gdyby nie bać się tych zakłamań, jakie napisano o sztuce kobiecej – nie wahałabym się w zestawieniu Strzemiński-Maziarska powiedzieć o innej wrażliwości, wynikającej właśnie z płci: właśnie ta zupełnie kobieca zgodność z naturą (brak dramatu zarzucał jej w 1977 Maciej Gutowski), obejmowana jej swą intuicją i czynienia czegoś najzwyklejszego i rudymentarnego jest dla Maziarskiej charakterystyczne” (Anna Markowska, Jadwiga Maziarska, [w:] Artystki polskie, [red.] Agata Jakubowska, Warszawa 2011, s. 283).

Rzeźbę Maziarskiej można również odczytywać w kontekście optycznej podświadomości. Bliżej tej teorii przyjrzała się krytyczka Rosalind Krauss, która zwróciła uwagę na modernistyczną świadomość leżącą u podstaw awangardy. Poszukiwała ona w analogii z Freudowską psychoanalityczną interpretacją marzenia sennego istotnych cech niepełnej widzialności. Przedmiotem jej rozważań była sztuka Duchampa, Giacomettiego, surrealistów i Maxa Renta, a twórczość Maziarskiej w tym kontekście nabiera dodatkowego wymiaru. Podświadomość wizualna odgrywa istotną rolę w strukturze dzieł artystki.

Przez rok studiowała prawo na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. W 1933 rozpoczęła studia artystyczne w Prywatnej Szkole Malarskiej Alfreda Terleckiego w Krakowie. Kontynuowała je w latach 1934-39 w krakowskiej ASP u Władysława Jarockiego, Stefana Filipkiewicza i Ignacego Pieńkowskiego. Od 1945 roku była członkiem Grupy Młodych Plastyków, a od 1957 - reaktywowanej wówczas Grupy Krakowskiej. Brała udział w trzech Wystawach Sztuki Nowoczesnej (Kraków 1948-49, Warszawa 1957 i 1959). Decydujące dla twórczości artystki miały okazać się problemy struktury dzieła sztuki. Najpierw eksperymentowała z nakładaniem na płótno grubych warstw pigmentu. W 1947 wykonała pierwszą aplikację - pracę z różnobarwnych fragmentów tkanin o nieregularnych kształtach. W kompozycjach strukturalnych nie skupiała się tylko na stronie formalnej i technologicznej, ale nadawała im też aluzyjne tytuły. Sugerowały one chęć połączenia się poprzez sztukę z uniwesum ludzkich wyobrażeń, przeczuć i tęsknot. Później pojawiła się ciekawa seria obrazów wykonanych techniką łączenia farby olejnej ze stearyną. Kompozycje stearynowe eksponowały nie tylko fakturę ale również rytm, który dynamizował ale i harmonizował powierzchnię płótna. W latach 70. zaprzestała ich tworzenia skupiając się na malowaniu bardziej zdecydowanych, jednolitych fakturowo i ograniczonych kolorystycznie (niekiedy tylko do czerni i bieli) kompozycji. Kolejną metamorfozę przeszła w latach 90., kiedy jej malarstwo opanowała dziecięca niemal radość zestawiania jaskrawych kolorów. W 1991 w krakowskiej galerii Krzysztofory miała miejsce jej retrospektywna wystawa monograficzna.

Description:
Spatial composition, 1984
wood, metal, 123 x 67 x 22 cm;

Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
- To this lot we apply 'artist's resale right' ('droit de suite') fee. Royalties are calculated using a sliding scale of percentages of the hammer price.

drewno, metal