14
Olga Niewska (1898 - 1943) | Portret kobiety, 1931
Estymacja:
35,000 zł - 50,000 zł
Sprzedane
50,000 zł
Aukcja na żywo
Rzeźba i Formy Przestrzenne
Artysta
Olga Niewska (1898 - 1943)
Wymiary
29 x 20 x 23 cm
Kategoria
Opis
brąz patynowany, 29 x 20 x 23 cm, sygnowany i datowany przy podstawie: 'Olga Niewska 1931', wymiary granitowego postumentu: 15 x 15 x 15 cm
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
Olga Niewska urodziła się w 1898 roku w Charkowie. Po latach sama opowiadała anegdoty o zamierzchłych początkach swojej działalności plastycznej – „Już od dzieciństwa miałam tendencję do lepienia. Ofiarą padało ciasto w domu rodzicielskim. A często był świeży chleb. Ojciec powtarzał, oczywiście w żartach: ‘Oby tylko nie została rzeźbiarką’” (Kazimiera Alberti, Rzeźby Olgi Niewskiej, „Świat Kobiecy”, 1929, nr 8, s. 165). Wbrew woli ojca Olga rzeźbiarką jednak została. W 1919 jako jedna z pierwszych kobiet podjęła studia w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Dostała się do pracowni wybitnego polskiego twórcy modernistycznego, Konstantego Laszczki. To pod okiem profesora ukształtował się indywidualny i bardzo interesujący styl Niewskiej. Artystka uzupełniła swoją edukację jeszcze w latach 1926-28 w Paryżu, a dokładniej w Academie de la Grande Chaumiere. Tam zetknęła się z wielką indywidualnością, jaką był Antoine Bourdelle. To on wyznaczył ścieżkę, którą artystka podążyła dalej. Stworzona przez nią w tym czasie postać „Łuczniczki” (1927) jest bodaj najlepszym wyrazem inspiracji dokonaniami Francuza. Na oeuvre polskiej rzeźbiarki oprócz klasycyzujących kompozycji składają się również prace o zupełnie odmiennym charakterze. Są to chociażby „Portret Ali ibn Abduh al Fanii” (1934-36, Muzeum Narodowe w Warszawie) przedstawiający czarnoskórego mężczyznę czy chociażby wyrażająca inspiracje Dalekim Wschodem ceramiczna figura „Japończyka”.
Do naszych czasów zachowały się liczne fotografie z warszawskiej pracowni artystki zlokalizowanej przy ulicy Zakroczymskiej. Na ich podstawie można identyfikować wiele projektów rzeźbiarki. Na jednej z nich dostrzec możemy analogiczny odlew rzeźby prezentowanej w katalogu aukcyjnym. Jest to wizerunek w pełni typowy dla okresu międzywojennego. Regularne, nieco przestylizowane rysy, silnie zaznaczone linie i precyzyjnie wymodelowana powierzchnia lica tworzą tutaj osobliwy portret nieznajomej. Jej puste oczy i hieratyczny wyraz twarzy przywodzą na myśl starogrecką rzeźbę archaiczną. Nic w tym zresztą dziwnego, wszak właśnie z tych wzorców czerpała Niewska, choć niebezpośrednio. Dopiero w jej dojrzałych projektach widać, jak silny wpływ wywarło na niej zetknięcie się z twórczością Bourdelle’a i rzeźbą francuską początku XX stulecia.
Mówiąc dzisiejszym językiem Niewska była idealną celebrytką swoich czasów. Znakomicie wpasowała się w panującą modę, a ponadto zachowała własny styl, a indywidualności i oryginalności jej nie brakowało. „Podobnie jak w rzeźbie sportowej, tak też i w portrecie Niewska odnajdowała się znakomicie. Nic więc dziwnego, że przez jej pracownię przewinęło się wiele osób wyrażających chęć pozowania do portretu. Byli to z reguły politycy, wyższej rangi oficerowie, artyści, a także przyjaciele i znajomi z kręgów rodzinnych” (Wojciech Przybyszewski, Olga Niewska. Piękno za kurtyną zapomnienia, Poznań 2001, s. 121). Na wielu fotografiach wykonanych w atelier przy Zakroczymskiej jej modele pozują razem ze swoimi rzeźbiarskimi portretami.
Studiowała w latach 1919-1923 na wydziale rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w pracowni Konstantego Laszczki. Debiutowała w 1920 roku wystawą w krakowskim Pałacu Sztuki. W kolejnych latach wystawiała regularnie w TPSP w Krakowie i w warszawskiej "Zachęcie". W 1922 roku pokazała na wystawie w Krakowie rzeźbę "Japończyk". Po ukończeniu studiów artystka przeniosła się do Warszawy, gdzie miała swoją pracownię. Rozgłos przyniosły jej rzeźba Marszałka Józefa Piłsudskiego (1926). W latach 1926-28 artystka wyjechała do Paryża, gdzie kontynuowała naukę u Emile'a A. Bourdelle' a. Obok rzeźby portretowej, Niewską inspirowała tematyka sportowa (tworzyła statuetki, puchary jako nagrody w zawodach sportowych) oraz animalistyczna (złoty medal za rzeźbę "Pelikan" na wystawie w Paryżu w 1937).
Description:
Portrait of woman, 1931
patinated bronze, 29 x 20 x 23 cm; signed and dated at the bottom: 'Olga Niewska 1931', dimensions of granitic base: 15 x 15 x 15 cm,
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
Olga Niewska urodziła się w 1898 roku w Charkowie. Po latach sama opowiadała anegdoty o zamierzchłych początkach swojej działalności plastycznej – „Już od dzieciństwa miałam tendencję do lepienia. Ofiarą padało ciasto w domu rodzicielskim. A często był świeży chleb. Ojciec powtarzał, oczywiście w żartach: ‘Oby tylko nie została rzeźbiarką’” (Kazimiera Alberti, Rzeźby Olgi Niewskiej, „Świat Kobiecy”, 1929, nr 8, s. 165). Wbrew woli ojca Olga rzeźbiarką jednak została. W 1919 jako jedna z pierwszych kobiet podjęła studia w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Dostała się do pracowni wybitnego polskiego twórcy modernistycznego, Konstantego Laszczki. To pod okiem profesora ukształtował się indywidualny i bardzo interesujący styl Niewskiej. Artystka uzupełniła swoją edukację jeszcze w latach 1926-28 w Paryżu, a dokładniej w Academie de la Grande Chaumiere. Tam zetknęła się z wielką indywidualnością, jaką był Antoine Bourdelle. To on wyznaczył ścieżkę, którą artystka podążyła dalej. Stworzona przez nią w tym czasie postać „Łuczniczki” (1927) jest bodaj najlepszym wyrazem inspiracji dokonaniami Francuza. Na oeuvre polskiej rzeźbiarki oprócz klasycyzujących kompozycji składają się również prace o zupełnie odmiennym charakterze. Są to chociażby „Portret Ali ibn Abduh al Fanii” (1934-36, Muzeum Narodowe w Warszawie) przedstawiający czarnoskórego mężczyznę czy chociażby wyrażająca inspiracje Dalekim Wschodem ceramiczna figura „Japończyka”.
Do naszych czasów zachowały się liczne fotografie z warszawskiej pracowni artystki zlokalizowanej przy ulicy Zakroczymskiej. Na ich podstawie można identyfikować wiele projektów rzeźbiarki. Na jednej z nich dostrzec możemy analogiczny odlew rzeźby prezentowanej w katalogu aukcyjnym. Jest to wizerunek w pełni typowy dla okresu międzywojennego. Regularne, nieco przestylizowane rysy, silnie zaznaczone linie i precyzyjnie wymodelowana powierzchnia lica tworzą tutaj osobliwy portret nieznajomej. Jej puste oczy i hieratyczny wyraz twarzy przywodzą na myśl starogrecką rzeźbę archaiczną. Nic w tym zresztą dziwnego, wszak właśnie z tych wzorców czerpała Niewska, choć niebezpośrednio. Dopiero w jej dojrzałych projektach widać, jak silny wpływ wywarło na niej zetknięcie się z twórczością Bourdelle’a i rzeźbą francuską początku XX stulecia.
Mówiąc dzisiejszym językiem Niewska była idealną celebrytką swoich czasów. Znakomicie wpasowała się w panującą modę, a ponadto zachowała własny styl, a indywidualności i oryginalności jej nie brakowało. „Podobnie jak w rzeźbie sportowej, tak też i w portrecie Niewska odnajdowała się znakomicie. Nic więc dziwnego, że przez jej pracownię przewinęło się wiele osób wyrażających chęć pozowania do portretu. Byli to z reguły politycy, wyższej rangi oficerowie, artyści, a także przyjaciele i znajomi z kręgów rodzinnych” (Wojciech Przybyszewski, Olga Niewska. Piękno za kurtyną zapomnienia, Poznań 2001, s. 121). Na wielu fotografiach wykonanych w atelier przy Zakroczymskiej jej modele pozują razem ze swoimi rzeźbiarskimi portretami.
Studiowała w latach 1919-1923 na wydziale rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w pracowni Konstantego Laszczki. Debiutowała w 1920 roku wystawą w krakowskim Pałacu Sztuki. W kolejnych latach wystawiała regularnie w TPSP w Krakowie i w warszawskiej "Zachęcie". W 1922 roku pokazała na wystawie w Krakowie rzeźbę "Japończyk". Po ukończeniu studiów artystka przeniosła się do Warszawy, gdzie miała swoją pracownię. Rozgłos przyniosły jej rzeźba Marszałka Józefa Piłsudskiego (1926). W latach 1926-28 artystka wyjechała do Paryża, gdzie kontynuowała naukę u Emile'a A. Bourdelle' a. Obok rzeźby portretowej, Niewską inspirowała tematyka sportowa (tworzyła statuetki, puchary jako nagrody w zawodach sportowych) oraz animalistyczna (złoty medal za rzeźbę "Pelikan" na wystawie w Paryżu w 1937).
Description:
Portrait of woman, 1931
patinated bronze, 29 x 20 x 23 cm; signed and dated at the bottom: 'Olga Niewska 1931', dimensions of granitic base: 15 x 15 x 15 cm,
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
Technika
brąz patynowany
Sygnatura
sygnowany i datowany przy podstawie: 'Olga Niewska 1931'
Literatura
porównaj: fotografia ukazująca analogiczny odlew, lata 30. XX w., fot. Stanisław Brzozowski, Muzeum Narodowe w Warszawie, sygn. DI 92431/133 MNW
