48 x 55 x 23 cm

ceramika szkliwiona (gres), 48 x 55 x 23 cm, sygnowany i opisany z tyłu, przy podstawie: 'Szymanowski | GRES. Emile Muller',

Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.


Dziś w powszechnej świadomości Wacław Szymanowski funkcjonuje głównie jako wybitny rzeźbiarz, autor pomnika Fryderyka Chopina w warszawskich Łazienkach Królewskich czy ikonicznego, choć niezrealizowanego nigdy w przewidywanej formie „Pochodu na Wawel”. Otóż Szymanowski rozpoczynał swoją artystyczną działalność jako malarz. Niezwykle bogate i silnie oddziałujące już w jego epoce oeuvre rzeźbiarskie skutecznie przysłoniło jednak początki jego kariery, w której to o wiele chętniej sięgał po pędzel, aniżeli po dłuto czy inne narzędzia rzeźbiarskie.

Szymanowski należał do artystów, których działalność od samego początku naznaczona była piętnem sukcesu. Urodził się w inteligenckiej rodzinie o rozległych koneksjach. Jego ojciec, który znał osobiście Cypriana Godebskiego, umożliwił synowi wyjazd wraz
z owym twórcą do Francji. Pobyt w Paryżu wywarł na Szymanowskim ogromny wpływ. Uczył się początkowo u Godebskiego, ale przebywał też przez pewien okres w kręgu Ecole des Beaux-Arts. Z Paryża udał się w podroż do Monachium. Zweryfikował swoją
dotychczasową edukację w tamtejszej Akademii. Równolegle malował i rzeźbił. Już w latach 80. XIX stulecia zaczął wystawiać swoje prace w ramach międzynarodowych wystaw. Dzieła Szymanowskiego eksponowano w Berlinie, Monachium, Paryżu i co
oczywiste także w kraju, w Warszawie czy Krakowie.

Studia we francuskiej stolicy bezsprzecznie ukształtowały wrażliwość artysty. Paryż na przełomie XIX i XX wieku stanowił centrum nowoczesnej myśli. Ścierały się tutaj przeróżne idee, często odmienne od siebie i niezwykle kontrowersyjne. Szymanowski podczas nauki, jak również i później mieszkając w Paryżu już jako w pełni świadomy twórca chłonął łapczywie wszystkie te nowości. Niczego nie kopiował, stworzył swój indywidualny styl przesycony symbolizmem i impresjonizmem, w którym początkowo istotną
rolę odgrywała giętka, secesyjna linia w pełni utrzymana w klimacie francuskiej Art Nouveau.

Do około 1900 roku obok przedstawień symboliczno-mitologicznych ważną część prac Szymanowskiego stanowiły kompozycje o tematyce ludowej utrzymane w nurcie chłopomańskich inspiracji. Owe zainteresowanie ludem i wiejską przestrzenią
najpełniej uwidoczniły się w malarstwie artysty. Znakomitymi przykładami mogą być tutaj chociażby obrazy „Huculi w rozmowie” z 1888 roku (Muzeum Narodowe w Krakowie) czy „Żniwiarz” znany również jako „Upał” namalowany w 1895 (kolekcja prywatna).
Szymanowski dał poznać się w omawianych przedstawieniach jako wnikliwy obserwator wiejskiego życia i jego nie zawsze sielankowych realiów.

Przedstawienia o charakterze fantastycznym, nasycone silnym pierwiastkiem emocjonalnym odgrywały jednak wówczas w jego twórczości wiodącą rolę. Doskonałym przykładem jest tutaj ekspresyjna „Śmiejąca się fala” o niepokojącym, nostalgicznym nastroju i secesyjnej, płynnej linii. Motywy wodne pojawiały się w tym czasie w oeuvre Szymanowskiego niezwykle często. Wymienić należy chociażby głowy „Trytonów” stworzone jako element wodotrysku czy nieco późniejszą „Falę” (przed 1903, Muzeum Narodowe w Warszawie). Wszystkie te prace sygnalizują zainteresowanie artysty żywiołami – nieokiełznanymi i dzikimi siłami natury, które na przełomie wieków wyrażać mogły idee katastrofizmu i dekadencką atmosferę epoki. Ludwig Hevesi pisząc o XV wystawie Secesji Wiedeńskiej, na której zaprezentowana została m.in. „Śmiejąca się fala”, mówił o wyjątkowym klimacie Sali z polskimi eksponatami (Ludwig Hevesi, Acht Jahre Sezession. Kritik – Polemik – Chronik, Wiedeń 1906, s. 402). Według niego, Polacy „oddychać mieli innym powietrzem”, a aranżacja wystawy tworzyć miała melancholijną „aleję westchnień”. W kontekście sztuki około roku 1900 nie było wówczas większego komplementu. Wypowiedź Hevesi’ego odnieść należy zatem także i do wystawianych w Wiedniu rzeźb Szymanowskiego, wielokrotnie prezentowanych i docenianych podczas ekspozycji Wiener Secession.



Najwybitniejszy rzeźbiarz polski doby modernizmu. Kształcił się w Klasie Rysunkowej u Wojciecha Gersona w Warszawie, a następnie w Paryżu, w pracowni Cypriana Godebskiego (1875-79) oraz École des Beaux-Arts pod kierunkiem Eugene Delaplanche'a (1979-90). Uczył się również malarstwa w akademii monachijskiej. W latach 1895-1905 mieszkał w Paryżu. W 1913 roku oraz w okresie 1921-22 przebywał we Włoszech. Od 1922 roku mieszkał w kraju. We wczesnej twórczości Szymanowski poświęcał się głównie malarstwu, tworząc obrazy o tematyce wiejskiej, pejzaże oraz portrety. Ok. 1976 roku poświęcił się niemal wyłącznie rzeźbiarstwu. W jego wczesnych rzeźbach zaznaczył się wpływ dbałej o detal i realistyczny modelunek estetyki akademickiej. Jednak później, dzięki inspiracji twórczością Constantina Meuniera, a zwłaszcza Auguste Rodina, forma rzeźb Szymanowskiego zaczęła podlegać uogólnieniu, pojawił się płynny, secesyjny kontur oraz szkicowe traktowanie bryły. Ulubionym motywem stosowanym przez artystę stała się asymetryczna, dynamizująca kompozycję forma układająca się w kształt fali. Do wybitnych zrealizowanych dzieł monumentalnych artysty należy POMNIK ARTURA GROTTGERA na Plantach w Krakowie (projekt 1898, odsłonięcie w 1903) oraz POMNIK FRYDERYKA CHOPINA w warszawskich Łazienkach. Wśród bogatego dorobku Szymanowskiego na uwagę zasługują również portrety, w których wierne oddanie fizjonomii modela łączy się ze szkicową wirtuozerią modelunku bryły (m.in. Jacka Malczewskiego, Leona Karwackiego, Janiny Wierusz-Kowalskiej).

Description:
"Laughing Wave" ("Laugh"), 1902
ceramika szkliwiona (gres), 48 x 55 x 23 cm; signed and inscribed on the backside: 'Szymanowski | GRES. Emile Muller',

Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.

ceramika szkliwiona (gres)

sygnowany i opisany z tyłu, przy podstawie: 'Szymanowski | GRES. Emile Muller'