405
Vanessa Beecroft (1969) | "VB 43.019", 2000
Estymacja:
130,000 zł - 150,000 zł
Sprzedane
250,000 zł
Aukcja na żywo
Grażyna Kulczyk Collection. Powiększenie
Artysta
Vanessa Beecroft (1969)
Wymiary
229 x 180 cm
Kategoria
Opis
C-Print/diasec, papier fotograficzny, 229 x 180 cm,
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.
Nagie, półnagie, w bikini od Toma Forda, w puchowych kurtkach i prochowcach. Pomalowane na czarno, pomalowane na biało, pokryte gliną, z perukami, tylko rudymi włosami, tylko białymi włosami, głowami w workach. Boso lub – zdecydowanie częściej – w szpilkach, raz ze stopami w ziemi, posadzonymi niczym rośliny.
Zazwyczaj młode, posągowe kobiety z performansów Vanessy Beecroft bez słowa stały, leżały i siedziały w największych światowych muzeach (Guggenheim Museum), przestrzeniach publicznych (lotnisko Johna Kennedy’ego), galeriach handlowych (historyczna Galleria Vittorio Emanuele II w Mediolanie) i na Biennale w Wenecji. To, co bywało krytykowane przez oponentów artystki, jest jednocześnie kluczem do jej międzynarodowego sukcesu – absolutna konsekwencja. Włoska artystka od prawie 30 lat pozostaje wierna konwencji swoich performansów opartych na figurach kobiet, których zmieniające się atrybuty i pozycje wchodzą w dialog z różnymi kontekstami: społecznymi, politycznymi, jak i komercyjnymi.
Pierwszy z performansów Vanessy Beecroft dotyczył jej historii zaburzeń odżywiania. W „VB01” kobiety ubrane w odzież artystki podawały sobie książkę „Book of food” z dokumentacją wszystkich produktów, jakie Beecroft spożyła w latach 1985 i 1993. Od tego czasu każdy performans oznaczany jest następującymi po sobie numerami i oparty na motywie grup ludzkich.
„VB43” zostało stworzone na pierwszą indywidualną prezentację artystki w Wielkiej Brytanii, w 2000 roku w Gagosian Gallery. Nagie kobiety z włosami w kolorze włosów Beecroft powolnie zmieniały pozycje w przestrzeni galerii. Ich wygląd nawiązywał do brytyjskiego stylu, pozy przywodziły na myśl figury z klasycznego malarstwa i rzeźby. Kobiety u Beecroft jednocześnie prawie zawsze przywodzą na myśl ikoniczne kobiety z fotografii Helmuta Newtona, zgrabne, nieme superbohaterki, zawieszone w czasie, z obietnicą historii do odkrycia. Performansy trwały nawet trzy godziny, przez co stawały się też opowieściami o fizyczności i wytrzymałości, szczególnie kobiecej.
Z czasem prace Beecroft zaczęły wykraczać poza opowieść o swojej płci i cielesności. Jedno z najbardziej zaangażowanych – i jednocześnie wzbudzających wiele kontrowersji – dzieł artystki zostało pokazane na 52 Biennale w Wenecji. W „Still Death! Darfur Still Deaf?” około 30 sudańskich kobiet leżało bez ruchu na płótnie pokrytym czerwonymi plamami, niczym martwe ciała. Beecroft w ten sposób odniosła się do ludobójstwa w Darfurze w Sudanie. Jednocześnie jej cielesne scenografie objawiają także swoje komercyjne oblicze. Uświetniły one otwarcie sklepu Luis Vuitton na Champs-Élysées w Paryżu czy premierowy odsłuch albumu Kayne Westa. W ten sposób artystka zdaje się mówić publiczności, że konsekwencja artystyczna nie oznacza braku elastyczności i tym samym jej wypowiedzi rozwijają język zarówno sztuki, jak i popkultury.
Description:
"VB 43.019", 2000
C-Print/diasec, photographic paper, 229 x 180 cm; , ,
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
- To this lot we apply 'artist's resale right' ('droit de suite') fee. Royalties are calculated using a sliding scale of percentages of the hammer price.
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.
Nagie, półnagie, w bikini od Toma Forda, w puchowych kurtkach i prochowcach. Pomalowane na czarno, pomalowane na biało, pokryte gliną, z perukami, tylko rudymi włosami, tylko białymi włosami, głowami w workach. Boso lub – zdecydowanie częściej – w szpilkach, raz ze stopami w ziemi, posadzonymi niczym rośliny.
Zazwyczaj młode, posągowe kobiety z performansów Vanessy Beecroft bez słowa stały, leżały i siedziały w największych światowych muzeach (Guggenheim Museum), przestrzeniach publicznych (lotnisko Johna Kennedy’ego), galeriach handlowych (historyczna Galleria Vittorio Emanuele II w Mediolanie) i na Biennale w Wenecji. To, co bywało krytykowane przez oponentów artystki, jest jednocześnie kluczem do jej międzynarodowego sukcesu – absolutna konsekwencja. Włoska artystka od prawie 30 lat pozostaje wierna konwencji swoich performansów opartych na figurach kobiet, których zmieniające się atrybuty i pozycje wchodzą w dialog z różnymi kontekstami: społecznymi, politycznymi, jak i komercyjnymi.
Pierwszy z performansów Vanessy Beecroft dotyczył jej historii zaburzeń odżywiania. W „VB01” kobiety ubrane w odzież artystki podawały sobie książkę „Book of food” z dokumentacją wszystkich produktów, jakie Beecroft spożyła w latach 1985 i 1993. Od tego czasu każdy performans oznaczany jest następującymi po sobie numerami i oparty na motywie grup ludzkich.
„VB43” zostało stworzone na pierwszą indywidualną prezentację artystki w Wielkiej Brytanii, w 2000 roku w Gagosian Gallery. Nagie kobiety z włosami w kolorze włosów Beecroft powolnie zmieniały pozycje w przestrzeni galerii. Ich wygląd nawiązywał do brytyjskiego stylu, pozy przywodziły na myśl figury z klasycznego malarstwa i rzeźby. Kobiety u Beecroft jednocześnie prawie zawsze przywodzą na myśl ikoniczne kobiety z fotografii Helmuta Newtona, zgrabne, nieme superbohaterki, zawieszone w czasie, z obietnicą historii do odkrycia. Performansy trwały nawet trzy godziny, przez co stawały się też opowieściami o fizyczności i wytrzymałości, szczególnie kobiecej.
Z czasem prace Beecroft zaczęły wykraczać poza opowieść o swojej płci i cielesności. Jedno z najbardziej zaangażowanych – i jednocześnie wzbudzających wiele kontrowersji – dzieł artystki zostało pokazane na 52 Biennale w Wenecji. W „Still Death! Darfur Still Deaf?” około 30 sudańskich kobiet leżało bez ruchu na płótnie pokrytym czerwonymi plamami, niczym martwe ciała. Beecroft w ten sposób odniosła się do ludobójstwa w Darfurze w Sudanie. Jednocześnie jej cielesne scenografie objawiają także swoje komercyjne oblicze. Uświetniły one otwarcie sklepu Luis Vuitton na Champs-Élysées w Paryżu czy premierowy odsłuch albumu Kayne Westa. W ten sposób artystka zdaje się mówić publiczności, że konsekwencja artystyczna nie oznacza braku elastyczności i tym samym jej wypowiedzi rozwijają język zarówno sztuki, jak i popkultury.
Description:
"VB 43.019", 2000
C-Print/diasec, photographic paper, 229 x 180 cm; , ,
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
- To this lot we apply 'artist's resale right' ('droit de suite') fee. Royalties are calculated using a sliding scale of percentages of the hammer price.
Technika
C-Print/diasec, papier fotograficzny
Literatura
Paweł Leszkowicz, GK Collection #1, Poznań 2007, s. 113 (il.)
Wystawiany
„GK Collection #1", Art Stations, Poznań, 18.03-17.06.2007; „Performer”, Art Stations, Poznań, 18.01-5.05.2013
