11
Kazimierz Sichulski | Kwitnąca jabłoń, z serii "Wiosna", 1921
Estymacja:
50,000 zł - 70,000 zł
Sprzedane
50,000 zł
Aukcja na żywo
Art Outlet. Sztuka Dawna
Wymiary
94 x 66,5 cm
Kategoria
Opis
olej/tektura, 94 x 66,5 cm, sygnowany i datowany l.d.: 'Sich 921', opisany na odwrociu: 'nadawca KRAKÓW Ul. LENARTOWICZA | KONARSKI ROMAN 3/12', 'NADAWCA | KRAKÓW LENARTOWICZA 3 | KONARSKI' oraz 'Obraz', papierowa nalepka ze stemplem transportowym i opisem: '15 | PNIEWY | Waga 8 (wpisane ręcznie) kg 200 (wpisane ręcznie) gr' oraz inna papierowa nalepka transportowa
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
„Jest wśród najmłodszych generacji malarzy jedną z najciekawszych indywidualności, talentem zakrawającym na wielkie, może na potężne rozmiary. Wychowanek Akademii krakowskiej, uczeń Mehoffera i Wyspiańskiego, którzy sami zaledwie wiek męski osiągnęli, liczy się do artystów, których nazwiska wolno bez wywołania dysonansu wymienić w towarzystwie tytanów naszej sztuki. Naturalnie nie oznacza to, by do dorównywał im lub zbliżał się do nich doskonałością formy, świetnością wyrażania myśli artystycznej. Oznacza tylko miarę talentu znajdującego się w jednym z pierwszych okresu rozwoju”.
Stosław (Antoni Chołoniewski), Kazimierz Sichulski, „Świat” 1906, nr 27, s. 5-6
W twórczości Kazimierza Sichulskiego dochodzi do unikalnego mariażu form i tematów. Łączą się w niej bowiem motywy ludowe, religijne i mitologiczne. Wielokrotnie kompozycje malarza pomimo swej pozornej prostoty naznaczone zostają pewnego rodzaju mistycyzmem, który stanowi o ich wyjątkowym, jedynym w swoim rodzaju charakterze. Pierwiastki składające się na oeuvre Sichulskiego są oczywiście częściami składowymi ikonicznymi dla Młodej Polski i kontynuatorów jej dziedzictwa. Ludowość i religia wyrastają z nurtu chłopomanii i zakorzenienia w lokalnej tradycji, mitologia natomiast ma swoją genezę w ambiwalentnej strukturze sztuki europejskiej przełomu XIX ı XX stulecia, przesyconej symbolizmem.
Bez wątpienia należałoby uznać Sichulskiego za wiodącego propagatora wiedzy o Huculszczyźnie i głównego ilustratora życia tego regionu. Zainteresowanie wsią, szczególnie tą podkrakowską, towarzyszyło artystom – chłopomanom już od końca XIX stulecia. Pośród twórców zafascynowanych szeroko rozumianą wówczas ludowością znalazło się także wielu takich, którzy wykraczali daleko poza Kraków i otaczające go tereny. Władysław Jarocki, Teodor Axentowicz czy chociażby właśnie Kazimierz Sichulski, dogłębnie i z ogromną pasją odkrywali tę niedostępną i dziką przestrzeń Karpat Wschodnich. Interesował ich szczególnie folklor – barwne stroje, ludowe, nieco mistyczne obrzędy, ale i otaczająca tamtejszych górali przyroda. W twórczości Sichulskiego wielokrotnie pojawiają się aspekty metafizyczne. Zostają one w charakterystyczny dla niego sposób zespojone ze światem realnym. Sfera sacrum skontrastowana zostaje z profanum. Boże Narodzenie ma miejsce w huculskiej chacie, a wraz z nurtem Prutu płynie barka mitycznego Charona. W jego symbolicznych, wiosennych ogrodach bezpośrednio nawiązujących do odnowy sztuki i życia niejednokrotnie występują tajemnicze postaci. Wielokrotnie przestrzeń sadu czy właśnie ogrodu sama w sobie staje się głównym „bohaterem” przedstawienia.
Studiował w latach 1900-08 w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowniach Józefa Mehoffera, Leona Wyczółkowskiego i Stanisława Wyspiańskiego. Równolegle uzupełniał edukację artystyczną w wiedeńskiej Kunsgewerbeschule u Antona von Kennera. W roku 1904 odbył podróż po Europie odwiedzając Monachium, Drezno, Rzym, Florencję i Paryż, gdzie zatrzymał się na dłużej i gdzie uczęszczał do Académie Colarossi. Wspólnie z Ferdynadem Pautschem i Władysławem Jarockim spędził zimę 1904-05 na Huculszczyźnie, którą odwiedzał później wielokrotnie. Od roku 1907 mieszkał we Lwowie. Należał do Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka (od 1905) i do wiedeńskiego Hagenbundu (od 1907). W czasie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich. Po wojnie został profesorem w Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego we Lwowie (1920-1930), a następnie w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (1930-39). Malował sceny rodzajowe, często związane z życiem Hucułów, pejzaże, portrety oraz obrazy o tematyce historycznej i religijnej. Zajmował się ponadto wieloma dziedzinami sztuki użytkowej. Projektował witraże, mozaiki, kilimy, wystroje wnętrz. Uprawiał malarstwo ścienne, grafikę, także książkową, rysował karykatury. Swoje prace wystawiał regularnie, od 1903, w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie. Za granicą brał udział w wystawach w Paryżu, Budapeszcie, Pittsburgu, Helsinkach, Sztokholmie, Lipsku, Padwie, Moskwie, Rzymie i Berlinie.
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
„Jest wśród najmłodszych generacji malarzy jedną z najciekawszych indywidualności, talentem zakrawającym na wielkie, może na potężne rozmiary. Wychowanek Akademii krakowskiej, uczeń Mehoffera i Wyspiańskiego, którzy sami zaledwie wiek męski osiągnęli, liczy się do artystów, których nazwiska wolno bez wywołania dysonansu wymienić w towarzystwie tytanów naszej sztuki. Naturalnie nie oznacza to, by do dorównywał im lub zbliżał się do nich doskonałością formy, świetnością wyrażania myśli artystycznej. Oznacza tylko miarę talentu znajdującego się w jednym z pierwszych okresu rozwoju”.
Stosław (Antoni Chołoniewski), Kazimierz Sichulski, „Świat” 1906, nr 27, s. 5-6
W twórczości Kazimierza Sichulskiego dochodzi do unikalnego mariażu form i tematów. Łączą się w niej bowiem motywy ludowe, religijne i mitologiczne. Wielokrotnie kompozycje malarza pomimo swej pozornej prostoty naznaczone zostają pewnego rodzaju mistycyzmem, który stanowi o ich wyjątkowym, jedynym w swoim rodzaju charakterze. Pierwiastki składające się na oeuvre Sichulskiego są oczywiście częściami składowymi ikonicznymi dla Młodej Polski i kontynuatorów jej dziedzictwa. Ludowość i religia wyrastają z nurtu chłopomanii i zakorzenienia w lokalnej tradycji, mitologia natomiast ma swoją genezę w ambiwalentnej strukturze sztuki europejskiej przełomu XIX ı XX stulecia, przesyconej symbolizmem.
Bez wątpienia należałoby uznać Sichulskiego za wiodącego propagatora wiedzy o Huculszczyźnie i głównego ilustratora życia tego regionu. Zainteresowanie wsią, szczególnie tą podkrakowską, towarzyszyło artystom – chłopomanom już od końca XIX stulecia. Pośród twórców zafascynowanych szeroko rozumianą wówczas ludowością znalazło się także wielu takich, którzy wykraczali daleko poza Kraków i otaczające go tereny. Władysław Jarocki, Teodor Axentowicz czy chociażby właśnie Kazimierz Sichulski, dogłębnie i z ogromną pasją odkrywali tę niedostępną i dziką przestrzeń Karpat Wschodnich. Interesował ich szczególnie folklor – barwne stroje, ludowe, nieco mistyczne obrzędy, ale i otaczająca tamtejszych górali przyroda. W twórczości Sichulskiego wielokrotnie pojawiają się aspekty metafizyczne. Zostają one w charakterystyczny dla niego sposób zespojone ze światem realnym. Sfera sacrum skontrastowana zostaje z profanum. Boże Narodzenie ma miejsce w huculskiej chacie, a wraz z nurtem Prutu płynie barka mitycznego Charona. W jego symbolicznych, wiosennych ogrodach bezpośrednio nawiązujących do odnowy sztuki i życia niejednokrotnie występują tajemnicze postaci. Wielokrotnie przestrzeń sadu czy właśnie ogrodu sama w sobie staje się głównym „bohaterem” przedstawienia.
Studiował w latach 1900-08 w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowniach Józefa Mehoffera, Leona Wyczółkowskiego i Stanisława Wyspiańskiego. Równolegle uzupełniał edukację artystyczną w wiedeńskiej Kunsgewerbeschule u Antona von Kennera. W roku 1904 odbył podróż po Europie odwiedzając Monachium, Drezno, Rzym, Florencję i Paryż, gdzie zatrzymał się na dłużej i gdzie uczęszczał do Académie Colarossi. Wspólnie z Ferdynadem Pautschem i Władysławem Jarockim spędził zimę 1904-05 na Huculszczyźnie, którą odwiedzał później wielokrotnie. Od roku 1907 mieszkał we Lwowie. Należał do Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka (od 1905) i do wiedeńskiego Hagenbundu (od 1907). W czasie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich. Po wojnie został profesorem w Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego we Lwowie (1920-1930), a następnie w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (1930-39). Malował sceny rodzajowe, często związane z życiem Hucułów, pejzaże, portrety oraz obrazy o tematyce historycznej i religijnej. Zajmował się ponadto wieloma dziedzinami sztuki użytkowej. Projektował witraże, mozaiki, kilimy, wystroje wnętrz. Uprawiał malarstwo ścienne, grafikę, także książkową, rysował karykatury. Swoje prace wystawiał regularnie, od 1903, w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie. Za granicą brał udział w wystawach w Paryżu, Budapeszcie, Pittsburgu, Helsinkach, Sztokholmie, Lipsku, Padwie, Moskwie, Rzymie i Berlinie.
Technika
olej/tektura
Sygnatura
sygnowany i datowany l.d.: 'Sich 921'
Proweniencja
kolekcja prywatna, Kraków
Literatura
0
Wystawiany
0
