4
Stanisław Wyspiański | Szkic do kompozycji "Grób", 1897
Estymacja:
20,000 zł - 28,000 zł
Pominięte
Aukcja na żywo
Sztuka Dzisiaj. Wybór Kuratora
Wymiary
19,8 x 31,6 cm
Kategoria
Opis
kredka/papier, 19,8 x 31,6 cm, opisany śr.d.: '3ego Lipca, grób', na odwrociu p.d. opisany: 'Rysunek Stanisława Wyspiańskiego | A. Chmielewski (?)'
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
Motyw „teatru śmierci”, grobu, sennych mar czy szkieletów przewija się w całym artystycznym œuvre Wyspiańskiego – zarówno w kompozycjach malarskich, jak i dziełach literackich. Młodopolski artysta, który dostrzegał i rozpoznawał dramat wszędzie wokół siebie, pojmował w jego kategoriach rzeczywistość realną. Eskalacja tematu związanego ze śmiercią pojawia się w latach 1900-01, kiedy Wyspiański stworzył projekty do witraży wawelskich – wykorzystując motyw grobowców wybranych bohaterów narodowych, którego analogie dostrzec można w prezentowanym rysunku. Jednak oferowana praca stanowi studium przygotowawcze do pastelu „Skarby sezamu” – nazywanego również przez samego artystę „Moczarami”. Tajemnicza kompozycja nawiązuje do sobótkowej legendy o młodzieńcu, który poszukuje skarbu w noc świętojańską. Zagadkowym skarbem są nie materialne dobra lecz potężne siły ukryte pod korzeniami powalonego drzewa. Z czeluści skręconych konarów, które obwijają się wokół ciał bohaterów rodzimych legend, kryje się potęga i misterium pierwotnych praw natury. Z otchłani praźródła bije seledynowe światło nawiązujące do błękitnej arabeski spowijającej ciało z opisywanego rysunku. Również szkic można łączyć z działalnością dramaturgiczną Wyspiańskiego, związaną z pracą nad „Legendą”. Analogie można także odnaleźć w rysunkowych studiach do „Iliady”.
Dramatopisarz, poeta, malarz i reformator teatru. W latach 1884-85 i 1887-95 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych (był m.in. uczniem i współpracownikiem Jana Matejki) oraz na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1890-94 przebywał za granicą, głównie w Paryżu, gdzie oddziałała na niego sztuka Paula Gauguina, nabistów oraz drzeworyt japoński. W latach 1898-98 był kierownikiem graficznym krakowskiego czasopisma "Życie". W latach 1898-1905 działał m.in. jako inscenizator w krakowskim teatrze. W 1906 roku został docentem w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych. Od 1897 roku był członkiem Towarzystwa Sztuka. Ulubioną techniką Stanisława Wyspiańskiego był pastel. Zajmował się też grafiką (m.in. ilustracje do Iliady, winiety i układy graficzne tygodnika krakowskiego "Życie" oraz publikowanych własnych dramatów). Ważne miejsce w jego działalności, rozpoczętej współpracą z Janem Matejką i Józefem Mehofferem przy polichromii Kościoła Mariackiego, zajmowały projekty witraży i polichromii wnętrz: np. w krakowskim kościele Franciszkanów 1897-1905, w katedrze lwowskiej 1892-94 i wawelskiej 1900-02 (nie zrealizowane). W twórczości plastycznej Wyspiańskiego przeważał portret, w dziedzinie którego reprezentował ekspresjonizm (np. portrety Kazimierza Lewandowskiego i Lucjana Rydla 1898) i pejzaż (m.in. cykl widoków na Kopiec Kościuszki 1904-05). Wyspiański opracowywał scenografie do własnych dramatów, projekty dekoracji wnętrz (np. Towarzystwa Lekarskiego w Krakowie), mebli i tkanin oraz projekty architektoniczne. Był jednym z twórców programu i praktyki tzw. sztuki stosowanej w Polsce, reformatorem grafiki książkowej. W jego stylu widoczny jest zarówno trwały wpływ Matejki, jak i żywe związki z secesją (dekoracyjność, charakterystyczna giętka i kapryśna linia, stylizacje roślinne) oraz wpływy impresjonizmu.
Description:
Sketch for the composition "Grob", 1897
crayon/paper, 19.8 x 31.6 cm; described in the middle: '3ego Lipca, grob', on the reverse lower right described: 'Drawing by Stanislaw Wyspianski | A. Chmielewski (?)'
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
Motyw „teatru śmierci”, grobu, sennych mar czy szkieletów przewija się w całym artystycznym œuvre Wyspiańskiego – zarówno w kompozycjach malarskich, jak i dziełach literackich. Młodopolski artysta, który dostrzegał i rozpoznawał dramat wszędzie wokół siebie, pojmował w jego kategoriach rzeczywistość realną. Eskalacja tematu związanego ze śmiercią pojawia się w latach 1900-01, kiedy Wyspiański stworzył projekty do witraży wawelskich – wykorzystując motyw grobowców wybranych bohaterów narodowych, którego analogie dostrzec można w prezentowanym rysunku. Jednak oferowana praca stanowi studium przygotowawcze do pastelu „Skarby sezamu” – nazywanego również przez samego artystę „Moczarami”. Tajemnicza kompozycja nawiązuje do sobótkowej legendy o młodzieńcu, który poszukuje skarbu w noc świętojańską. Zagadkowym skarbem są nie materialne dobra lecz potężne siły ukryte pod korzeniami powalonego drzewa. Z czeluści skręconych konarów, które obwijają się wokół ciał bohaterów rodzimych legend, kryje się potęga i misterium pierwotnych praw natury. Z otchłani praźródła bije seledynowe światło nawiązujące do błękitnej arabeski spowijającej ciało z opisywanego rysunku. Również szkic można łączyć z działalnością dramaturgiczną Wyspiańskiego, związaną z pracą nad „Legendą”. Analogie można także odnaleźć w rysunkowych studiach do „Iliady”.
Dramatopisarz, poeta, malarz i reformator teatru. W latach 1884-85 i 1887-95 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych (był m.in. uczniem i współpracownikiem Jana Matejki) oraz na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1890-94 przebywał za granicą, głównie w Paryżu, gdzie oddziałała na niego sztuka Paula Gauguina, nabistów oraz drzeworyt japoński. W latach 1898-98 był kierownikiem graficznym krakowskiego czasopisma "Życie". W latach 1898-1905 działał m.in. jako inscenizator w krakowskim teatrze. W 1906 roku został docentem w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych. Od 1897 roku był członkiem Towarzystwa Sztuka. Ulubioną techniką Stanisława Wyspiańskiego był pastel. Zajmował się też grafiką (m.in. ilustracje do Iliady, winiety i układy graficzne tygodnika krakowskiego "Życie" oraz publikowanych własnych dramatów). Ważne miejsce w jego działalności, rozpoczętej współpracą z Janem Matejką i Józefem Mehofferem przy polichromii Kościoła Mariackiego, zajmowały projekty witraży i polichromii wnętrz: np. w krakowskim kościele Franciszkanów 1897-1905, w katedrze lwowskiej 1892-94 i wawelskiej 1900-02 (nie zrealizowane). W twórczości plastycznej Wyspiańskiego przeważał portret, w dziedzinie którego reprezentował ekspresjonizm (np. portrety Kazimierza Lewandowskiego i Lucjana Rydla 1898) i pejzaż (m.in. cykl widoków na Kopiec Kościuszki 1904-05). Wyspiański opracowywał scenografie do własnych dramatów, projekty dekoracji wnętrz (np. Towarzystwa Lekarskiego w Krakowie), mebli i tkanin oraz projekty architektoniczne. Był jednym z twórców programu i praktyki tzw. sztuki stosowanej w Polsce, reformatorem grafiki książkowej. W jego stylu widoczny jest zarówno trwały wpływ Matejki, jak i żywe związki z secesją (dekoracyjność, charakterystyczna giętka i kapryśna linia, stylizacje roślinne) oraz wpływy impresjonizmu.
Description:
Sketch for the composition "Grob", 1897
crayon/paper, 19.8 x 31.6 cm; described in the middle: '3ego Lipca, grob', on the reverse lower right described: 'Drawing by Stanislaw Wyspianski | A. Chmielewski (?)'
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
Technika
kredka/papier
Sygnatura
opisany śr.d.: '3ego Lipca, grób'
Proweniencja
kolekcji Bernarda Steinberga, 1925; kolekcja Alfreda Lenicy
