2
Edward Dwurnik | "Obraz nr 152", 2003
Estymacja:
150,000 zł - 200,000 zł
Sprzedane
140,000 zł
Aukcja na żywo
Very Peri
Artysta
Edward Dwurnik (1943 - 2018)
Wymiary
200 x 220 cm
Kategoria
Opis
akryl/płótno, 200 x 220 cm, sygnowany, datowany i opisany na odwrociu: 'XXV | 2977 | 2003 | E.DWURNIK | NR: 152', opisany na krośnie malarskim: 'XXV NR: 152 - 2977 | 220 x 200'
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.
Prezentowany w katalogu „Obraz nr 152” należy do serii abstrakcji tworzonych przez Edwarda Dwurnika od 2000. I choć malarstwo w stylu informel nie jest tym, z czym najbardziej kojarzona jest twórczość artysty, to właśnie abstrakcji poświęcił on ostatnie dekady swojego życia. Malarstwo niefiguratywne było dla Dwurnika rodzajem wyzwolenia czy też euforycznej ucieczki od treści oraz odpowiedzialności wobec znaczeń. Jak sam wspomniał w jednym z wywiadów, dopiero po 50 latach narracji był wystarczająco dojrzały artystycznie, aby „pomyśleć o prawdziwym malarstwie” i zmierzyć się z tematem wielkiej abstrakcji. O tym szczególnym okresie w twórczości artysty Maria Anna Potocka pisała:
„Najnowsze obrazy abstrakcyjne całkowicie rezygnują z komfortu cudzego piękna. Nie za bardzo przejmują się również tworzeniem własnego. Wydają się gwałtowną, ale również euforyczną ucieczką od treści. Artysta chce malować dużo i szybko, zapomnieć o myśleniu i uwolnić skumulowaną intuicję malarską. Ucieka od znaczeń, chroniąc tym samym malarstwo od służenia treści. Co robi malarstwo, kiedy musi malować samo siebie? To pytanie wraca w sztuce ostatnich 100 lat na różne sposoby. Jego najbardziej spektakularnym wyjściem był taszyzm, malarstwo automatyczne, marzące o wolności od swojego twórcy. Marzenie okazało się utopijne, ale efekty i refleksje bardzo cenne. (…) Edward Dwurnik otwarcie odwołuje się do taszyzmu, pielgrzymuje do domu Pollocka, robi sobie zdjęcia na tle jego domu i pracowni. Artysta, który tak postępuje, musi czuć się głęboko niezależnym od artysty, którego mogą mu wypomnieć. Musi się czuć wolny od zadań, jakie rozdawał taszyzm. I ma rację, bo dzisiejsze zadania wydają się inne” (Maria Anna Potocka, Niespodziewane uwolnienie malarstwa [w:] Thanks Jackson. Dwurnik 2001-2004. Cykl XXV, katalog wystawy, Kraków 2005, s. 93).
„Obraz nr 152” wydaje się czystą abstrakcją. Udowadnia, jak wielkim maksymalistą był Dwurnik, który podążając za Jacksonem Pollockiem, z gestu przelewania litrów farby na płótno, czerpał fizyczną wręcz przyjemność. W malarstwie informel pociągała go przede wszystkim możliwość powrotu do procesu kreacyjnego. Jak sam przyznał, prawie wszystkie obrazy abstrakcyjne, które się nie sprawdziły, ponownie przechodziły przez jego warsztat. Omawiane dzieło utrzymane jest w intensywnej palecie kolorystycznej, której dominantę stanowią odcienie fioletu rozproszone gdzieniegdzie czerwoną i pomarańczową farbą. Spodnia warstwa pokryta jest z kolei kolorem niebieskim. Była to charakterystyczna cecha większości obrazów abstrakcyjnych, które wyszły spod pędzla Dwurnika. Zdarzało się bowiem, że artysta „rozluźniał” realny obraz, a spod gmatwaniny nieregularnych linii i plam można było rozpoznać tak charakterystyczny dla starego Dwurnika błękitny pejzaż.
Studiował na wydziale malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, dyplom zdobył w pracowni prof. Eugeniusza Eibischa w 1970 roku. W 1966 roku stworzył najliczniejszy cykl jakim był "Podróże Autostopem". W latach 80. malarstwo Dwurnika stało się ekspresyjne i dramatyczne. W latach 90. tworzył kontynuację "Podróży Autostopem" czyli "Błękitne miasta", "Diagonalne", "Błękitne" i "Wyliczanka". W 1981 roku otrzymał nagrodę im. Cypriana Kamila Norwida, w 1983 Nagrodę Kulturalną Solidarności oraz nagrodę Coutts and Co International Private Banking w Zurychu. Brał udział w Documenta 7 w Kassel w 1982, Nouvelle Biennale de Paris w 1985 i w XIX Biennale Sztuki w Sao Paulo w 1987.
Description:
"Painting no. 152", 2003
acrylic/canvas, 200 x 220 cm; signed, dated and described on the reverse: 'XXV | 2977 | 2003 | E.DWURNIK | NR: 152' , described on the stretcher: 'XXV NR: 152 - 2977 | 220 x 200'
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
- To this lot we apply 'artist's resale right' ('droit de suite') fee. Royalties are calculated using a sliding scale of percentages of the hammer price.
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.
Prezentowany w katalogu „Obraz nr 152” należy do serii abstrakcji tworzonych przez Edwarda Dwurnika od 2000. I choć malarstwo w stylu informel nie jest tym, z czym najbardziej kojarzona jest twórczość artysty, to właśnie abstrakcji poświęcił on ostatnie dekady swojego życia. Malarstwo niefiguratywne było dla Dwurnika rodzajem wyzwolenia czy też euforycznej ucieczki od treści oraz odpowiedzialności wobec znaczeń. Jak sam wspomniał w jednym z wywiadów, dopiero po 50 latach narracji był wystarczająco dojrzały artystycznie, aby „pomyśleć o prawdziwym malarstwie” i zmierzyć się z tematem wielkiej abstrakcji. O tym szczególnym okresie w twórczości artysty Maria Anna Potocka pisała:
„Najnowsze obrazy abstrakcyjne całkowicie rezygnują z komfortu cudzego piękna. Nie za bardzo przejmują się również tworzeniem własnego. Wydają się gwałtowną, ale również euforyczną ucieczką od treści. Artysta chce malować dużo i szybko, zapomnieć o myśleniu i uwolnić skumulowaną intuicję malarską. Ucieka od znaczeń, chroniąc tym samym malarstwo od służenia treści. Co robi malarstwo, kiedy musi malować samo siebie? To pytanie wraca w sztuce ostatnich 100 lat na różne sposoby. Jego najbardziej spektakularnym wyjściem był taszyzm, malarstwo automatyczne, marzące o wolności od swojego twórcy. Marzenie okazało się utopijne, ale efekty i refleksje bardzo cenne. (…) Edward Dwurnik otwarcie odwołuje się do taszyzmu, pielgrzymuje do domu Pollocka, robi sobie zdjęcia na tle jego domu i pracowni. Artysta, który tak postępuje, musi czuć się głęboko niezależnym od artysty, którego mogą mu wypomnieć. Musi się czuć wolny od zadań, jakie rozdawał taszyzm. I ma rację, bo dzisiejsze zadania wydają się inne” (Maria Anna Potocka, Niespodziewane uwolnienie malarstwa [w:] Thanks Jackson. Dwurnik 2001-2004. Cykl XXV, katalog wystawy, Kraków 2005, s. 93).
„Obraz nr 152” wydaje się czystą abstrakcją. Udowadnia, jak wielkim maksymalistą był Dwurnik, który podążając za Jacksonem Pollockiem, z gestu przelewania litrów farby na płótno, czerpał fizyczną wręcz przyjemność. W malarstwie informel pociągała go przede wszystkim możliwość powrotu do procesu kreacyjnego. Jak sam przyznał, prawie wszystkie obrazy abstrakcyjne, które się nie sprawdziły, ponownie przechodziły przez jego warsztat. Omawiane dzieło utrzymane jest w intensywnej palecie kolorystycznej, której dominantę stanowią odcienie fioletu rozproszone gdzieniegdzie czerwoną i pomarańczową farbą. Spodnia warstwa pokryta jest z kolei kolorem niebieskim. Była to charakterystyczna cecha większości obrazów abstrakcyjnych, które wyszły spod pędzla Dwurnika. Zdarzało się bowiem, że artysta „rozluźniał” realny obraz, a spod gmatwaniny nieregularnych linii i plam można było rozpoznać tak charakterystyczny dla starego Dwurnika błękitny pejzaż.
Studiował na wydziale malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, dyplom zdobył w pracowni prof. Eugeniusza Eibischa w 1970 roku. W 1966 roku stworzył najliczniejszy cykl jakim był "Podróże Autostopem". W latach 80. malarstwo Dwurnika stało się ekspresyjne i dramatyczne. W latach 90. tworzył kontynuację "Podróży Autostopem" czyli "Błękitne miasta", "Diagonalne", "Błękitne" i "Wyliczanka". W 1981 roku otrzymał nagrodę im. Cypriana Kamila Norwida, w 1983 Nagrodę Kulturalną Solidarności oraz nagrodę Coutts and Co International Private Banking w Zurychu. Brał udział w Documenta 7 w Kassel w 1982, Nouvelle Biennale de Paris w 1985 i w XIX Biennale Sztuki w Sao Paulo w 1987.
Description:
"Painting no. 152", 2003
acrylic/canvas, 200 x 220 cm; signed, dated and described on the reverse: 'XXV | 2977 | 2003 | E.DWURNIK | NR: 152' , described on the stretcher: 'XXV NR: 152 - 2977 | 220 x 200'
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
- To this lot we apply 'artist's resale right' ('droit de suite') fee. Royalties are calculated using a sliding scale of percentages of the hammer price.
Technika
akryl/płótno
Sygnatura
sygnowany, datowany i opisany na odwrociu: 'XXV | 2977 | 2003 | E.DWURNIK | NR: 152'
