51 x 53 cm

pastel/papier, 51 x 53 cm, sygnowany i datowany p.d.: 'Fangor 69',

Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.


„Ta umiejętność Fangora polega na tym, że potrafi on uzyskać pulsowanie kolorów w stopniu, który prawie powoduje bol, kiedy się na nie patrzy”.
John Gruen

Choć postaci Wojciecha Fangora, ani jego twórczości nie trzeba nikomu specjalnie przedstawiać, to w dalszym ciągu istnieje jeden obszar jego działalności, który pozostaje – zupełnie niesłusznie – niejako w cieniu jego wielkich płócien. Mowa tutaj o licznych pracach wykonywanych rożnymi technikami, głownie kredkami olejnymi, na papierze. Zagadnienie to, pomimo zorganizowania licznych monograficznych prezentacji poświęconych temu tematowi, takich jak na przykład kluczowa wystawa zatytułowana „Prace na papierze w kolorze Wojciecha Fangora”, którą przygotowano w 2007 w Galerii aTAK w Warszawie, jest nadal w dużej mierze sprawą enigmatyczną.
Dla wielu prace na papierze są tylko wariacją lub studiami przygotowawczymi do tego, co Fangor wypracował na płótnach. Choć pozostaje to z pewnością kwestią dyskusji, właśnie w pracach na papierze, a nie w obrazach olejnych, ujawnia się najpełniej metoda twórcza Fangora. Rysunki, charakteryzujące się formą o wiele bardziej uproszczoną, pozwalają zarówno poznać rękę mistrza, jak i proces analityczny, który musiał on przejść, przenosząc na papier widziany przez siebie obraz.

Rysunki stanowią doskonałą ilustrację tego, co w słowniku twórczości Fangora kryje się pod hasłem Pozytywna Przestrzeń Iluzyjna – teoria, którą Fangor wypracował po odrzuceniu socrealizmu i malarstwa figuratywnego. Artysta słynął z interdyscyplinarności oraz istotnych zmian stylistyki. Tworzył zarówno dzieła figuratywne, jak i abstrakcyjne. W latach 50. nie tylko malował w nurcie socrealizmu, ale także
współtworzył Polską Szkołę Plakatu. W połowie lat 50. Wojciech Fangor odrzucił sztywne ramy socrealizmu i zwrócił się w kierunku badań nad właściwościami przestrzeni i możliwościami przekazywania odczucia przestrzenności za pośrednictwem dwuwymiarowych płaszczyzn. Zwrot przestrzenny nastąpił w wyniku bardzo owocnej współpracy, jaką artysta podjął z czołowymi polskimi architektami, m.in. z Jerzym Sołtanem i Stanisławem Zamecznikiem. Z tym pierwszym zrealizował aranżację podziemnych wnętrz dworca Warszawa Śródmieście. Dzięki temu zleceniu Fangor zaczął analizować relację między obiektem a otaczającą go przestrzenią. Z kolei dzięki współpracy z Zamecznikiem ta metoda analityczna osiągnęła pełną dojrzałość, czego owocem była wspólnie przygotowana wystawa zatytułowana „Studium przestrzeni”, którą artyści zaprezentowali w 1958 w Salonie Nowej Kultury w Warszawie. Wystawa ta była pierwszą w historii polskiej sztuki instalacją przestrzenną, która składała się z 20 obrazów optycznych namalowanych w rożnych formatach. Tylko cztery spośród tych prac zawisły na ścianach, pozostałe prezentowane były na specjalnie rozmieszczonych sztalugach. Widz odwiedzający wystawę współtworzył instalację poprzez wejście w optyczną interakcję z dziełem. Sam Fangor wspominał, że obraz optyczny został przez niego odkryty zupełnie przez przypadek. Pierwotnie planował zapełnić płótna rozmytymi figurami geometrycznymi, na których tle miały się pojawiać się rożne
elementy figuratywne. Jednak w momencie kiedy artysta namalował abstrakcyjne tło, zauważył, że niewyraźne figury oddziałują na przestrzeń przed obrazem. W odróżnieniu od typowego dla malarstwa sztalugowego zjawiska perspektywy, w którego przypadku głównym założeniem jest stworzenie wrażenie głębi „wewnątrz obrazu”, prace Fangora generują odczucie przestrzeni pomiędzy widzem a płótnem.

W przypadku rysunków prace olejne zostają poddane wiwisekcji, a widz może zrozumieć, w jaki sposób to złudzeni przestrzeni generowane jest za pomocą gradacji natężenia barwy i ostrości konturu. Dlatego też rysunki te tak naprawdę umożliwiają widzowi spojrzenie na świat oczami Wojciecha Fangora. Tym samym w rysunkach najpełniej uwidacznia się proces twórczy, który nie jest ukryty za zręcznie kładzionym
sfumato, tak jak ma to miejsce w przypadku prac na płótnach.

W czasie okupacji studiował prywatnie u Tadeusza Pruszkowskiego i Felicjana Szczęsnego Kowarskiego. Uzyskał dyplom w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych w 1946. Na festiwal Młodzieży i Studentów w Warszawie wraz z Henrykiem Tomaszewskim zaprojektował dekorację przestrzenną w plenerze. Odtąd prace malarskie były realizowane w relacji do przestrzeni poza obrazem - jak w słynnym “Studium przestrzeni" z 1958 roku, poprzedzającym światowe realizacje environments. Instalacje malarskie z lat 50. i 60., złożone z kolorowych kontrastujących kręgów i fal, dotykały problemów optycznych i były bliskie sztuce op-art. Ukoronowaniem tego okresu była indywidualna wystawa w Guggenheim Museum w Nowym Jorku (1970). Prowadził działalność pedagogiczną na uniwersytetach w Anglii i USA. Jego prace znajdują się w największych kolekcjach na świecie.

Description:
Untitled, 1969
pastel/paper, 51 x 53 cm; signed and dated lower right: 'Fangor 69', ,

Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
- To this lot we apply 'artist's resale right' ('droit de suite') fee. Royalties are calculated using a sliding scale of percentages of the hammer price.

pastel/papier

sygnowany i datowany p.d.: 'Fangor 69'