125
Omar Rayo | "Sitiditis", 1976
Estymacja:
150,000 zł - 250,000 zł
Sprzedane
140,000 zł
Aukcja na żywo
Sztuka Współczesna. Abstrakcja Geometryczna i Op-Art
Artysta
Omar Rayo (1928 - 2010)
Wymiary
66 x 66 cm
Kategoria
Opis
olej/płótno, 66 x 66 cm, sygnowany, datowany i opisany na odwrociu: 'OMAR RAYO | NEW YORK | 1976 | 26 x 26 | "SITIDITIS"'
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
Omar Rayo jest jednym z najbardziej znanych latynoamerykańskich przedstawicieli op-artu. Prezentowana praca powstała w 1976 roku, w dojrzałym okresie twórczości artysty, już po ekspansji największej fascynacji kierunkiem w Europie Zachodniej i Stanach Zjednoczonych.
Rayo studiował na Academie Zier w Buenos Aires, gdzie odkrył zachodnie tendencje oraz dostosował je do własnego języka form plastycznych. W 1970 roku zdobył pierwszą nagrodę na Salonie Artystów Kolumbijskich, która potwierdziła jego wysoką pozycję na rodzimym rynku sztuki.
Według Marty Smolińskiej, badaczki opisywanej tendencji, korzeni sztuki optycznej należy szukać w malarstwie 2. połowy XIX wieku. „Donald Judd, jeden z czołowych artystów nurtu minimal art, a także krytyk sztuki, był wówczas nieco zdziwiony zjawiskiem tzw. Optycznej histerii, jaka wybuchła w Stanach Zjednoczonych w drugiej połowie lat 60. XX wieku. Szczególnie zaś zaskakiwało go przekonanie, że nurt ten opisywano jako nowy i totalnie odkrywczy, co kłóciło się z jego wiedzą na temat sztuki europejskiej lat 30. dwudziestego stulecia. To właśnie w tym okresie, a nawet wcześniej, należy szukać korzeni op artu. Badacze tego nurtu podkreślają, że ustalając genealogię tzw. malarstwa optycznego, można wskazać nawet na tak wczesne zjawiska jak twórczość romantyków: Eugène`a Delacroix czy Williama Turnera. Obaj ci malarze, uznawani także za prekursorów impresjonizmu, w wyjątkowy sposób umieli operować barwą, przesycać ją światłem i po mistrzowsku wydobywać kolorystyczne niuanse. Kolor na ich płótnach sprawia wrażenie wibracji i rozedrgania, a efekty te służą oddaniu mglistego, wilgotnego krajobrazu lub rozedrganego, rozgrzanego słońcem, rozrzedzonego powietrza. (...) Pierwsze dekady XX wieku, wraz z dynamicznym rozwojem nurtów awangardowych, przynoszą cały wachlarz postaw, z których tzw. malarstwo optyczne, rozwijające się w drugiej połowie tego stulecia, będzie obficie czerpać. Orfizm, symultanizm, suprematyzm, rajonizm, neoplastycyzm, futuryzm, a także wybrane prace Marcela Duchampa, Wassilego Kandinskiego oraz Johannesa lttena i Josefa Albersa generują najistotniejsze impulsy dla przyszłych twórców op artu. Awangardziści mają świadomość kinetycznych właściwości kolorów. W ich twórczości sąsiedztwa barw komplementarnych inicjują efekt ruchu powolnego, spokojnego i płynnego, zaś zestawienia barw kontrastowych i dysonansowych - wrażenie ruchu dynamicznego, pełnego energii i pędu. Niektórzy z nich świadomie operują także rytmami powtarzalnych form i techniką powielania identycznych elementów, co pokrytą nimi powierzchnię wprowadza w optyczną wibrację. W centrum uwagi staje więc ekspansywność kształtów i barw, które zyskują szczególną dynamikę w kontakcie z odbiorcą. Badaniu podlega również proces percepcji, dzięki czemu szczególne zainteresowanie kieruje się na odbiorcę - oba te aspekty zostaną odziedziczone i intensywnie rozwinięte przez op art. (...) Cyril Barrett, jeden z pierwszych badaczy op artu jako nurtu, sugeruje, że jego izolowane przejawy są widoczne już w latach 40. XX wieku. Dla konsolidacji tzw. malarstwa optycznego w wyraźny nurt kluczowe znaczenie miała jednak dopiero wystawa `Le Mouvement`, która odbyła się w kwietniu 1955 roku w Paryżu w galerii Denise René. Częściami integralnymi dzieła sztuki uczyniono wówczas aspekty ruchu i czasowości, sugerując pożegnanie z tradycyjnym obrazem dwuwymiarowym i jego nieprzystawalność do dynamicznie rozwijającej się rzeczywistości. W wystawie udział wzięli między innymi: Marcel Duchamp, Jean Tinguely oraz Victor Vasarely, uznany później za ojca op artu” (Marta Smolińska, Julian Stańczak. Op art. i dynamika percepcji, Warszawa 2014, s.48-51).
Od 1955 roku op-art rozwijał się niezwykle dynamicznie. Zarówno w Europie, jak i w Stanach Zjednoczonych bardzo szybko rodziły się kolejne ośrodki sztuki optycznej: w Paryżu działały grupy GRAV i EQUIPO 57, w Mediolanie Gruppo T oraz MID (Movimento Imagine Dimensione), w Padwie zaś Gruppo N. W Ameryce op-art bardzo szybko znalazł się w obiegu galeryjnym. Na marginesie kanonicznej historii sztuki pozostała jednak Ameryka Środkowa i Południowa, w której - jak mówiła Liliane Zafrani - op-art był wszechobecny. „Dorastając w Wenezueli, byłam praktycznie otoczona op-artem i sztuką kinetyczną - była ona obecna na uniwersytecie, w muzeach, na wystawach i innych imprezach artystycznych, jak też w prywatnych kolekcjach, do których, jak wspominałam, miałam szczęście posiadać dostęp. Trzeba też wspomnieć o staraniach na rzecz wspierania współpracy między artystami różnych dziedzin, jakie w tamtym okresie, w ramach programu integracji sztuk na Ciudad Universitaria de Caracas, prowadził renomowany architekt Carlos Raul Villanueva. Te integracyjne działania w znaczący sposób przyczyniły się do zaakceptowania sztuki abstrakcyjnej i upowszechnienia jej w formie radykalnie powiązanej z otoczeniem człowieka i jego życiem codziennym: chodzi mi tu o proklamowanie końca pracy na sztaludze i integrację sztuki z przestrzenią architektoniczną” (tamże). Jak widać w przytoczonej powyżej wypowiedzi, w Ameryce Łacińskiej op-art „wychodził” poza sztywne ramy rynku sztuki. Omar Rayo rozwijał swoje malarstwo przez kolejne dekady - pozwoliło mu to uzyskać bardzo wysoką pozycję na latynoamerykańskiej scenie artystycznej. W 1981 roku ufundował Museum of Rayo de Dibujo y Grabado Latinomericano, w którym znajduje się ponad 2000 prac Rayo i około 500 obrazów, grafik i rysunków innych latynoskich artystów. Przez lata swojej kariery malarz zajmował się także popularyzacją sztuki artystów ze swojej części świata - muzeum było kulminacją tej kampanii.
Omar Rayo jest jednym z najbardziej znanych latynoamerykańskich przedstawicieli op-artu. Studiował na Academie Zier w Buenos Aires, gdzie odkrył zachodnie tendencje oraz dostosował je do własnego języka form plastycznych. W 1970 roku zdobył pierwszą nagrodę na Salonie Artystów Kolumbijskich, która potwierdziła jego wysoką pozycję na rodzimym rynku sztuki.
Description:
"Sitiditis", 1976
oil/canvas, 66 x 66 cm; signed, dated and described on the reverse: 'OMAR RAYO | NEW YORK | 1976 | 26 x 26 | "SITIDITIS"',
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
Omar Rayo jest jednym z najbardziej znanych latynoamerykańskich przedstawicieli op-artu. Prezentowana praca powstała w 1976 roku, w dojrzałym okresie twórczości artysty, już po ekspansji największej fascynacji kierunkiem w Europie Zachodniej i Stanach Zjednoczonych.
Rayo studiował na Academie Zier w Buenos Aires, gdzie odkrył zachodnie tendencje oraz dostosował je do własnego języka form plastycznych. W 1970 roku zdobył pierwszą nagrodę na Salonie Artystów Kolumbijskich, która potwierdziła jego wysoką pozycję na rodzimym rynku sztuki.
Według Marty Smolińskiej, badaczki opisywanej tendencji, korzeni sztuki optycznej należy szukać w malarstwie 2. połowy XIX wieku. „Donald Judd, jeden z czołowych artystów nurtu minimal art, a także krytyk sztuki, był wówczas nieco zdziwiony zjawiskiem tzw. Optycznej histerii, jaka wybuchła w Stanach Zjednoczonych w drugiej połowie lat 60. XX wieku. Szczególnie zaś zaskakiwało go przekonanie, że nurt ten opisywano jako nowy i totalnie odkrywczy, co kłóciło się z jego wiedzą na temat sztuki europejskiej lat 30. dwudziestego stulecia. To właśnie w tym okresie, a nawet wcześniej, należy szukać korzeni op artu. Badacze tego nurtu podkreślają, że ustalając genealogię tzw. malarstwa optycznego, można wskazać nawet na tak wczesne zjawiska jak twórczość romantyków: Eugène`a Delacroix czy Williama Turnera. Obaj ci malarze, uznawani także za prekursorów impresjonizmu, w wyjątkowy sposób umieli operować barwą, przesycać ją światłem i po mistrzowsku wydobywać kolorystyczne niuanse. Kolor na ich płótnach sprawia wrażenie wibracji i rozedrgania, a efekty te służą oddaniu mglistego, wilgotnego krajobrazu lub rozedrganego, rozgrzanego słońcem, rozrzedzonego powietrza. (...) Pierwsze dekady XX wieku, wraz z dynamicznym rozwojem nurtów awangardowych, przynoszą cały wachlarz postaw, z których tzw. malarstwo optyczne, rozwijające się w drugiej połowie tego stulecia, będzie obficie czerpać. Orfizm, symultanizm, suprematyzm, rajonizm, neoplastycyzm, futuryzm, a także wybrane prace Marcela Duchampa, Wassilego Kandinskiego oraz Johannesa lttena i Josefa Albersa generują najistotniejsze impulsy dla przyszłych twórców op artu. Awangardziści mają świadomość kinetycznych właściwości kolorów. W ich twórczości sąsiedztwa barw komplementarnych inicjują efekt ruchu powolnego, spokojnego i płynnego, zaś zestawienia barw kontrastowych i dysonansowych - wrażenie ruchu dynamicznego, pełnego energii i pędu. Niektórzy z nich świadomie operują także rytmami powtarzalnych form i techniką powielania identycznych elementów, co pokrytą nimi powierzchnię wprowadza w optyczną wibrację. W centrum uwagi staje więc ekspansywność kształtów i barw, które zyskują szczególną dynamikę w kontakcie z odbiorcą. Badaniu podlega również proces percepcji, dzięki czemu szczególne zainteresowanie kieruje się na odbiorcę - oba te aspekty zostaną odziedziczone i intensywnie rozwinięte przez op art. (...) Cyril Barrett, jeden z pierwszych badaczy op artu jako nurtu, sugeruje, że jego izolowane przejawy są widoczne już w latach 40. XX wieku. Dla konsolidacji tzw. malarstwa optycznego w wyraźny nurt kluczowe znaczenie miała jednak dopiero wystawa `Le Mouvement`, która odbyła się w kwietniu 1955 roku w Paryżu w galerii Denise René. Częściami integralnymi dzieła sztuki uczyniono wówczas aspekty ruchu i czasowości, sugerując pożegnanie z tradycyjnym obrazem dwuwymiarowym i jego nieprzystawalność do dynamicznie rozwijającej się rzeczywistości. W wystawie udział wzięli między innymi: Marcel Duchamp, Jean Tinguely oraz Victor Vasarely, uznany później za ojca op artu” (Marta Smolińska, Julian Stańczak. Op art. i dynamika percepcji, Warszawa 2014, s.48-51).
Od 1955 roku op-art rozwijał się niezwykle dynamicznie. Zarówno w Europie, jak i w Stanach Zjednoczonych bardzo szybko rodziły się kolejne ośrodki sztuki optycznej: w Paryżu działały grupy GRAV i EQUIPO 57, w Mediolanie Gruppo T oraz MID (Movimento Imagine Dimensione), w Padwie zaś Gruppo N. W Ameryce op-art bardzo szybko znalazł się w obiegu galeryjnym. Na marginesie kanonicznej historii sztuki pozostała jednak Ameryka Środkowa i Południowa, w której - jak mówiła Liliane Zafrani - op-art był wszechobecny. „Dorastając w Wenezueli, byłam praktycznie otoczona op-artem i sztuką kinetyczną - była ona obecna na uniwersytecie, w muzeach, na wystawach i innych imprezach artystycznych, jak też w prywatnych kolekcjach, do których, jak wspominałam, miałam szczęście posiadać dostęp. Trzeba też wspomnieć o staraniach na rzecz wspierania współpracy między artystami różnych dziedzin, jakie w tamtym okresie, w ramach programu integracji sztuk na Ciudad Universitaria de Caracas, prowadził renomowany architekt Carlos Raul Villanueva. Te integracyjne działania w znaczący sposób przyczyniły się do zaakceptowania sztuki abstrakcyjnej i upowszechnienia jej w formie radykalnie powiązanej z otoczeniem człowieka i jego życiem codziennym: chodzi mi tu o proklamowanie końca pracy na sztaludze i integrację sztuki z przestrzenią architektoniczną” (tamże). Jak widać w przytoczonej powyżej wypowiedzi, w Ameryce Łacińskiej op-art „wychodził” poza sztywne ramy rynku sztuki. Omar Rayo rozwijał swoje malarstwo przez kolejne dekady - pozwoliło mu to uzyskać bardzo wysoką pozycję na latynoamerykańskiej scenie artystycznej. W 1981 roku ufundował Museum of Rayo de Dibujo y Grabado Latinomericano, w którym znajduje się ponad 2000 prac Rayo i około 500 obrazów, grafik i rysunków innych latynoskich artystów. Przez lata swojej kariery malarz zajmował się także popularyzacją sztuki artystów ze swojej części świata - muzeum było kulminacją tej kampanii.
Omar Rayo jest jednym z najbardziej znanych latynoamerykańskich przedstawicieli op-artu. Studiował na Academie Zier w Buenos Aires, gdzie odkrył zachodnie tendencje oraz dostosował je do własnego języka form plastycznych. W 1970 roku zdobył pierwszą nagrodę na Salonie Artystów Kolumbijskich, która potwierdziła jego wysoką pozycję na rodzimym rynku sztuki.
Description:
"Sitiditis", 1976
oil/canvas, 66 x 66 cm; signed, dated and described on the reverse: 'OMAR RAYO | NEW YORK | 1976 | 26 x 26 | "SITIDITIS"',
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
Technika
olej/płótno
Sygnatura
sygnowany, datowany i opisany na odwrociu: 'OMAR RAYO | NEW YORK | 1976 | 26 x 26 | "SITIDITIS"'
Proweniencja
zakup bezpośrednio od artysty, 1986; Christie’s, Nowy Jork, 2012; kolekcja instytucjonalna, Polska
