51,5 x 51,5 cm (arkusz)

litografia/papier, 51,5 x 51,5 cm (arkusz), opisany na odwrociu: 'No 20' oraz pieczęć autorska: 'Étude CHAPELLE PERRIN FROMANTIN | ATELIER BERLEWI | VERSAILLES'

Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.


Henryk Berlewi reprezentował najbardziej radykalny nurt polskiej awangardy lat 20. XX wieku. Był członkiem Grupy Kubistów, Konstruktywistów i Suprematystów „Blok”, a także związany był z artystyczną awangardą europejską - m.in. Theo van Doesburgiem, Viktorem Eggelingiem, M. van der Rohe, László Moholyem Nagyem. W latach 1922-23 gdy przebywał w Berlinie, znalazł źródło inspiracji w wykorzystaniu nietradycyjnych materiałów w collage'ach dadaisty Kurta Schwittersa, oraz estetyce rosyjskiego konstruktywizmu i holenderskiego neoplastycyzmu, co zaowocowało sformułowaniem nowatorskiej teorii mechanofaktury, dzięki której artysta jest uznawany za prekursora op-artu. Ogłosił ją drukiem w 1924 w Warszawie oraz Berlinie, na łamach „Der Sturm”. Postulował odrzucenie iluzji przestrzennej w malarstwie na rzecz zaakcentowania dwuwymiarowości płótna oraz maksymalne zbliżenie sztuki i techniki, do czego prowadzić miało budowanie obrazu z powtarzalnych elementów geometrycznych. Nowy język geometrycznych form miał współgrać z przyspieszonym rytmem zmieniającej się współczesności, dawać wyraz postulowanemu przez konstruktywistów zjednoczeniu sztuki z życiem społeczeństwa.
W 1926 roku Berlewi postanowił wrócić do sztuki przedstawiającej, niemniej jednak artysta pod wpływem wystawy „Prekursorzy Sztuki Abstrakcyjnej w Polsce” powrócił do swoich artystycznych rozważań w 1957 roku, ponownie wpisując się w nurt sztuki abstrakcyjnej. Prezentowana „Mechanofaktura” odznacza się idealnie zrównoważonymi, rytmicznie rozmieszczonymi prostymi formami geometrycznymi. Piony i poziomy bieli tworzą iluzję optyczną. Iluzja ta charakteryzuje się postrzeganiem szarych elementów na przecięciach białych linii. Elementy znikają, gdy spojrzy się na konkretne przecięcie. Jest to nawiązanie do odkrycia niemieckiego fizjologa i fonetyka Ludimara Hermanna, który w 1890 roku stworzył model podobnej siatki, opatrzonej jego nazwiskiem.
Studiował w warszawskiej SSP, a następnie kontynuował naukę w Antwerpii i paryskiej Ecole des Beaux-Arts. Uznany za prekursora op-artu. Przedstawiciel najbardziej awangardowego nurtu polskiej polskiej sztuki nowoczesnej. Był członkiem ugrupowania "Blok", a także związany był z artystyczną awangardą europejską - m.in. T. van Doesburgiem, V. Eggelingiem, M. van der Rohe, L. Moholy-Nagyem. Jego zainteresowanie konstruktywizmem ukierunkował poznany przez artystę El Lissitzky. W latach dwudziestych wystawiał i przebywał w Berlinie. Miał tam wystawę indywidualną w 1926 w galerii Der Sturm. W 1924 ogłosił manifest "Mechano-Faktura", w którym odrzucił malarstwo iluzji przestrzennej na rzecz dwuwymiarowości płócien. Ograniczał skalę barw do białej, czarnej i czerwonej oraz posługiwał się szablonami. W 1928 zamieszkał na stałe w Paryżu, powrócił do malarstwa figuratywnego - malowałgłównie portrety. Przez krytykę światową uznany za jednego z kilkuset najwybitniejszych twórców XX wieku ("ARTof the 20th Century" TASCHEN 2000)

litografia/papier

0