28
Teodor Axentowicz | Dziewczyna z różą we włosach
Estymacja:
100,000 zł - 140,000 zł
Sprzedane
95,000 zł
Aukcja na żywo
Sztuka Dawna. Prace na Papierze
Artysta
Teodor Axentowicz (1859 - 1938)
Wymiary
59,5 x 47,5 cm
Kategoria
Opis
pastel/tektura, 59,5 x 47,5 cm, sygnowany p.d.: 'T. Axentowicz', opisany na odwrociu: 'Axentowicz'
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
Fin-de-siècle był okresem, zarówno w malarstwie europejskim jak i polskim, w którym wizerunki i portrety kobiet uległy wyraźnemu spopularyzowaniu. Modelki przedstawiane były w niezwykle zróżnicowany sposób. Mogły to być nostalgiczne portrety dam epatujących elegancją i zadumą, znane z obrazów autorstwa Olgi Boznańskiej, jak i wizerunki kobiet-demonów, erotycznych wampirów mówiących o potędze chuci, opisywanych w pismach Stanisława Przybyszewskiego, które swoje plastyczne rozwinięcie znalazły w obrazach Wojciecha Weissa. Kobieta w tamtym czasie stała modliszką, femme fatale, figurą, która zawładnęła wyobraźnią artystów przełomu wieków. Piękne, kuszące, z ledwie osłoniętym ciałem kobiety, były muzami poruszającymi wyobraźnię pisarzy i malarzy. Wokół takich wyobrażeń o kobiecie obracają się również obrazy Witolda Wojtkiewicza. Bohaterkami jego prac stały się kobiety upadłe (w kompozycji takich jak „Upojenie” czy „Rozpustnica) oraz postaci smutnych, efemerycznych „królewien” („Rozstanie”; „Porwanie królewny”). Dominowały jednak portrety pięknych, modenie odzianych, salonowych dam, wśród których najbardziej charakterystyczne są prace autorstwa Józef Mehoffer. Osiągnął on mistrzostwo w werystycznym oddawaniu fizjonomicznych rysów modelek, nadając wizerunkom zarówno intymny jak i reprezentacyjny charakter.
Wziętym autorem portretów i kobiecych „główek” w krakowskim środowisku był również Teodor Axentowicz. Artysta kształcił się w latach 1878-82 w monachijskiej akademii, pod kierunkiem Gabriela von Schacka, Sendora Wagnera i Gyuli Benczura. Na początku kariery podejmował zróżnicowaną tematykę. Tworzył inspirowane folklorem i tradycją ludową realistyczne sceny rodzajowe, kompozycje historyczne oraz portrety. W latach 1892-1895 uzupełnił studia malarskie w Paryżu pod kierunkiem Carlosa Durana. Zainteresował się również ilustratorstwem, współpracował między innymi z paryskim "Le Monde Illustré".
W Paryżu, bywając w salonach Godebskich i Sary Bernhard, wszedł w bliskie relacje i kontakty z artystyczno-towarzyską elitą Paryża. Dzięki portretom Sary Bernahard i słynnej paryskiej piękności Henrietty Fouqier, zyskał rozgłos i uznanie jako portrecista salonów. Malował wizerunki polskich artystów i kolekcjonerów, między innymi Cypriana Godebskiego oraz Wiktora Osławskiego, za który otrzymał członkostwo w Societé Nationale des Beaux-Arts. Często podróżował również do Londynu, gdzie udał się między innymi w 1890 roku w celu zrealizowania zamówienia na 12 portretów. Miał wówczas okazję z bliska poznać malarstwo XVIII-wiecznych portrecistów takich jak George’a Romney’a czy Thomasa Gainsborough, oraz konfrontować się ze współczesną mu twórczością europejską, artystów takich jak Johna Singer Sargenta czy Jamesa Whistler. Po paryski i londyńskich sukcesach osiadł na stałe w Krakowie. W 1895 został powołany na stanowisko profesora w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie i wkrótce na stanowisko rektora.
W jego malarstwie wyraźnie daje się zauważyć dążność do dekoracyjnej stylizacji, która znalazła rozwinięcie w wielu idealizowanych portretach młodych, pięknych kobiet. Najczęściej wykonywał je w doprowadzonej do wirtuozerii technice pastelowej. Posługiwał się w nich zazwyczaj falistą, miękką secesyjną linią. Wywodząca się z secesyjnej stylizacji maniera malarska, wzbogacana była niekiedy o elementy symbolizmu (w pracach takich jak „U wróżki”; „Młodość i Starość” „Dziewczyna i starzec”). W pastelowych portretach i główkach kobiecych, umiejętnie wykorzystywał atrybuty kobiecości – suknie balowe, eleganckie kapelusze, kosztowną biżuterię i karnawałowe maski, nasycając swoje kompozycje subtelnym erotyzmem. Gamę barwna tych kompozycji oparta była najczęściej na tonach czerni, różu, srebrzystych bieli i błękitów. W prezentowanej w ofercie aukcyjnej pracy, podobnie jak w wielu innych, artysta skupił się na ukazaniu delikatnie i wirtuozersko modelowanej twarzy i okalającej ją, zaznaczoną miękką linią chusty, w którą upięta została krwisto czerwona róża. Podobnie jak w większości portretów kobiecych, reszta ubioru kobiety został potraktowana w niezwykle szkicowy sposób. Lekkość i wirtuozeria kreski a jednocześnie nieco ekspresyjny i nerwowy sposób prowadzenia pastelu, czynią omawianą pracę obrazem o wyjątkowych walorach artystycznych. Ciekawym elementem kompozycji jest wyłaniająca się nad głową portretowanej maska. Tadeusz Jaroszyński pisząc o pastelowych „główkach” Axentowicza podkreślał: „Tchną te główki jakiemś niezrównanem wyrafinowaniem erotycznym, jakąś drażniącą i pobudzającą ciekawość nerwowością (…) jest (w nich) pewna przewrotność zmysłowa (…) Są one ogromnie ponętne, interesujące, pełne dziwnie odurzającej kobiecości i wytworności rasowej” (Tadeusz Jaroszyński, Album malarstwa polskiego, Warszawa-Paryż 1911-1912, s. nlb.).
Teodor Axentowicz studiował w akademii monachijskiej pod kierunkiem Gabriela von Hackla oraz u profesorów Sandora Wagnera i Guyli Benczura w latach 1879-82. W 1883 roku wyjechał do Paryża, gdzie uczył się w pracowni Emila Augusta Carolus-Durana. Odbył wiele podróży artystycznych m.in. do Włoszech, Londynu. W 1895 roku objął stanowisko profesora rysunku w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, a w 1910 został pierwszym jej rektorem z wyboru. Był współzałożycielem Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka" oraz członkiem wiedeńskiej "Secesji". Był jednym z najwybitniejszych polskich portrecistów; malował także sceny rodzajowe i historyczne. Ulubionym tematem artysty były sceny z motywami huculskimi - studia postaci, zwyczaje, wierzenia - malowane z dbałością o szczegóły, a jednocześnie bardzo swobodnie oraz przedstawienia symboliczne.
Description:
Girl with a rose in hair
pastel/paperboard, 59.5 x 47.5 cm; signed lower right: 'T. Axentowicz', described on the reverse: 'Axentowicz',
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
Fin-de-siècle był okresem, zarówno w malarstwie europejskim jak i polskim, w którym wizerunki i portrety kobiet uległy wyraźnemu spopularyzowaniu. Modelki przedstawiane były w niezwykle zróżnicowany sposób. Mogły to być nostalgiczne portrety dam epatujących elegancją i zadumą, znane z obrazów autorstwa Olgi Boznańskiej, jak i wizerunki kobiet-demonów, erotycznych wampirów mówiących o potędze chuci, opisywanych w pismach Stanisława Przybyszewskiego, które swoje plastyczne rozwinięcie znalazły w obrazach Wojciecha Weissa. Kobieta w tamtym czasie stała modliszką, femme fatale, figurą, która zawładnęła wyobraźnią artystów przełomu wieków. Piękne, kuszące, z ledwie osłoniętym ciałem kobiety, były muzami poruszającymi wyobraźnię pisarzy i malarzy. Wokół takich wyobrażeń o kobiecie obracają się również obrazy Witolda Wojtkiewicza. Bohaterkami jego prac stały się kobiety upadłe (w kompozycji takich jak „Upojenie” czy „Rozpustnica) oraz postaci smutnych, efemerycznych „królewien” („Rozstanie”; „Porwanie królewny”). Dominowały jednak portrety pięknych, modenie odzianych, salonowych dam, wśród których najbardziej charakterystyczne są prace autorstwa Józef Mehoffer. Osiągnął on mistrzostwo w werystycznym oddawaniu fizjonomicznych rysów modelek, nadając wizerunkom zarówno intymny jak i reprezentacyjny charakter.
Wziętym autorem portretów i kobiecych „główek” w krakowskim środowisku był również Teodor Axentowicz. Artysta kształcił się w latach 1878-82 w monachijskiej akademii, pod kierunkiem Gabriela von Schacka, Sendora Wagnera i Gyuli Benczura. Na początku kariery podejmował zróżnicowaną tematykę. Tworzył inspirowane folklorem i tradycją ludową realistyczne sceny rodzajowe, kompozycje historyczne oraz portrety. W latach 1892-1895 uzupełnił studia malarskie w Paryżu pod kierunkiem Carlosa Durana. Zainteresował się również ilustratorstwem, współpracował między innymi z paryskim "Le Monde Illustré".
W Paryżu, bywając w salonach Godebskich i Sary Bernhard, wszedł w bliskie relacje i kontakty z artystyczno-towarzyską elitą Paryża. Dzięki portretom Sary Bernahard i słynnej paryskiej piękności Henrietty Fouqier, zyskał rozgłos i uznanie jako portrecista salonów. Malował wizerunki polskich artystów i kolekcjonerów, między innymi Cypriana Godebskiego oraz Wiktora Osławskiego, za który otrzymał członkostwo w Societé Nationale des Beaux-Arts. Często podróżował również do Londynu, gdzie udał się między innymi w 1890 roku w celu zrealizowania zamówienia na 12 portretów. Miał wówczas okazję z bliska poznać malarstwo XVIII-wiecznych portrecistów takich jak George’a Romney’a czy Thomasa Gainsborough, oraz konfrontować się ze współczesną mu twórczością europejską, artystów takich jak Johna Singer Sargenta czy Jamesa Whistler. Po paryski i londyńskich sukcesach osiadł na stałe w Krakowie. W 1895 został powołany na stanowisko profesora w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie i wkrótce na stanowisko rektora.
W jego malarstwie wyraźnie daje się zauważyć dążność do dekoracyjnej stylizacji, która znalazła rozwinięcie w wielu idealizowanych portretach młodych, pięknych kobiet. Najczęściej wykonywał je w doprowadzonej do wirtuozerii technice pastelowej. Posługiwał się w nich zazwyczaj falistą, miękką secesyjną linią. Wywodząca się z secesyjnej stylizacji maniera malarska, wzbogacana była niekiedy o elementy symbolizmu (w pracach takich jak „U wróżki”; „Młodość i Starość” „Dziewczyna i starzec”). W pastelowych portretach i główkach kobiecych, umiejętnie wykorzystywał atrybuty kobiecości – suknie balowe, eleganckie kapelusze, kosztowną biżuterię i karnawałowe maski, nasycając swoje kompozycje subtelnym erotyzmem. Gamę barwna tych kompozycji oparta była najczęściej na tonach czerni, różu, srebrzystych bieli i błękitów. W prezentowanej w ofercie aukcyjnej pracy, podobnie jak w wielu innych, artysta skupił się na ukazaniu delikatnie i wirtuozersko modelowanej twarzy i okalającej ją, zaznaczoną miękką linią chusty, w którą upięta została krwisto czerwona róża. Podobnie jak w większości portretów kobiecych, reszta ubioru kobiety został potraktowana w niezwykle szkicowy sposób. Lekkość i wirtuozeria kreski a jednocześnie nieco ekspresyjny i nerwowy sposób prowadzenia pastelu, czynią omawianą pracę obrazem o wyjątkowych walorach artystycznych. Ciekawym elementem kompozycji jest wyłaniająca się nad głową portretowanej maska. Tadeusz Jaroszyński pisząc o pastelowych „główkach” Axentowicza podkreślał: „Tchną te główki jakiemś niezrównanem wyrafinowaniem erotycznym, jakąś drażniącą i pobudzającą ciekawość nerwowością (…) jest (w nich) pewna przewrotność zmysłowa (…) Są one ogromnie ponętne, interesujące, pełne dziwnie odurzającej kobiecości i wytworności rasowej” (Tadeusz Jaroszyński, Album malarstwa polskiego, Warszawa-Paryż 1911-1912, s. nlb.).
Teodor Axentowicz studiował w akademii monachijskiej pod kierunkiem Gabriela von Hackla oraz u profesorów Sandora Wagnera i Guyli Benczura w latach 1879-82. W 1883 roku wyjechał do Paryża, gdzie uczył się w pracowni Emila Augusta Carolus-Durana. Odbył wiele podróży artystycznych m.in. do Włoszech, Londynu. W 1895 roku objął stanowisko profesora rysunku w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, a w 1910 został pierwszym jej rektorem z wyboru. Był współzałożycielem Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka" oraz członkiem wiedeńskiej "Secesji". Był jednym z najwybitniejszych polskich portrecistów; malował także sceny rodzajowe i historyczne. Ulubionym tematem artysty były sceny z motywami huculskimi - studia postaci, zwyczaje, wierzenia - malowane z dbałością o szczegóły, a jednocześnie bardzo swobodnie oraz przedstawienia symboliczne.
Description:
Girl with a rose in hair
pastel/paperboard, 59.5 x 47.5 cm; signed lower right: 'T. Axentowicz', described on the reverse: 'Axentowicz',
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
Technika
pastel/tektura
Sygnatura
sygnowany p.d.: 'T. Axentowicz'
