67 x 40 x 40 cm

brąz, 67 x 40 x 40 cm, sygnowany monogramem artysty: 'TŁ'

Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.


Tadeusz Łodziana to jeden z najbardziej uznanych i cenionych artystów w historii rodzimej rzeźby. Zasłużony pedagog przynależał do grona artystów inicjujących przemiany na polu współczesnej skulptury, jakie nastąpiły na przełomie lat. 50 i 60. XX wieku, ściśle powiązane z odwilżą, jaka nastąpiła w 1956.
Rzeźbiarz urodził się w 1920 w niewielkiej miejscowości we wschodniej Galicji. Edukację plastyczną rozpoczął w Państwowym Instytucie Sztuk Plastycznych we Lwowie, którą przerwał wybuch II wojny światowej. Młody autor mógł wrócić do szkoły w 1941, po zajęciu Lwowa przez Armię Czerwoną. Jednym z najważniejszych nauczycieli rzeźbiarza był Marian Wnuk – wybitna postać polskiej sztuki, uczeń Karola Stryjeńskiego i dozgonny przyjaciel Antoniego Kenara. Po wojnie autor prezentowanych rzeźb udał się wraz ze swoim mentorem na Pomorze. To właśnie tam Wnuk, wraz z gronem bliskich mu artystów, założył Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Sopocie. Z czasem Łodziana, obok takich artystów jak Adam Smolana, Magdalena Więcek i Franciszek Duszenko, stał się częścią bardzo wpływowego środowiska, nazywanego szkołą sopocką. Mimo rygorystycznych wymogów sopockiej szkoły, w której natura i tradycja stanowiły mocną bazę warsztatową, wybitni pedagodzy pozwalali swoim studentom na swobodę twórczą. Poszukiwanie własnych środków ekspresji było najważniejszym wyzwaniem, które postawiono młodym autorom znajdującym się na początku swojej artystycznej drogi. Kiedy Wnuk otrzymał propozycję objęcia katedry rzeźby na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, Łodziana był jego młodszym asystentem. Razem dołączyli do warszawskiego środowiska artystycznego. Artysta przez wiele lat kształcił pokolenia artystów, pełnił funkcję dziekana i prorektora uczelni. W 1989 został profesorem zwyczajnym.
Szczególne miejsce w twórczości Łodziany zajmują studia kobiecego ciała. Artysta stał się mistrzem syntezy form kobiecych aktów, zachowując przy tym indywidualny rys oparty na sprawności warsztatowej oraz kunszcie modelunku. Twórca w świadomy sposób wykorzystuje haptyczne walory rzeźbiarskiego medium, tworząc w płaszczyźnie bryły, niezwykle wymowne i zróżnicowane fakturowo wgłębienia oraz wypukłości. Jak pisze Katarzyna Chrudzimska-Uhera: „Studiowanie ludzkiego ciała jest wyrazem poszukiwania własnej podmiotowej tożsamości w obszarze najbardziej indywidualnym i nieredukowalnym. Jest odkrywaniem różnorodności i odmienności w naturalnym środowisku człowieka, jakim jest jego fizyczność. Jeśli w tej perspektywie spróbujemy ‘przeczytać’ rzeźbiarskie akty Łodziany, odsłonią się one przed nami jako wcielenie odwiecznej – w tym sensie bardzo tradycyjnej – opowieści męskiego oka. Jako obraz kobiety-fragmenty, kobiety- obiektu, fetysza i przedmiotu męskiego zachwytu, źródła natchnienia, rozkoszy i cierpienia. Jako niezgłębiona tajemnica. W takim kontekście głębszego znaczenia nabiera także spójność ich formy, harmonijność i estetyka. Ukazuje się nam obraz – pierwowzór rzeźbiarza” (Tadeusz Łodziana, katalog wystawy w Galerii Dyląg, Kraków 2016, s. 7-8).
Prezentowane praca Łodziany „Otwarta” to bodaj najbardziej rozpoznawalna w twórczości rzeźbiarza forma. Anatomia zostaje tu sprowadzona do bliskiego abstrakcji enigmatycznego znaku, którą widz odczytuje na bazie doświadczania własnego ciała. Mimo tej innowacyjności rzeźbiarz odwoływał się do tradycyjnych reguł obrazowania, pozostając wierny naturze. Zaznaczał to czytelnym impulsem, pozwalającym nierzadko odszyfrować formę kobiecego ciała. Przestrzegał wymogów estetyki i atrakcyjności wizualnej – wskazuje na to precyzyjność modelunku, gładkość powierzchni, określoność granic formy. Jednocześnie Łodziana bronił statusu artysty, wpisując się w archetyp rzeźbiarza-demiurga, który wyzwala z bezforemnej materii uwięziony w niej zarys figury.
W 1937-39 oraz 1941-42 latach artysta studiował w Instytucie Sztuk Plastycznych we Lwowie. Po wojnie kontynuował naukę w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Sopocie. W latach 1949-50 pracował tam jako asystent. W roku 1954 uzyskał dyplom Wydziału Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie i rozpoczął pracę na uczelni. W latach 1966-69, 1972-78 był Dziekanem Wydziału Rzeźby. W latach 1968-72 pełnił funkcję prorektora. W 1989 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Tworzył monumentalne pomniki, rzeźbę plenerową, kameralną i portrety. Był autorem wielu pomników m.in.: Mauzoleum na Pawiaku w Warszawie, Ofiar Faszyzmu w Radogoszczy, Marszałka Józefa Piłsudskiego w Warszawie. W 1981 roku zdobył Grand Prix na Międzynarodowym Biennale Rzeźby w Monaco za rzeźbę "Otwarta II".

Description:
The open one II
bronze, 67 x 40 x 40 cm; signed with artist's monogram: 'TL',

Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
- To this lot we apply 'artist's resale right' ('droit de suite') fee. Royalties are calculated using a sliding scale of percentages of the hammer price.

brąz

sygnowany monogramem artysty: 'TŁ'