5
Stanisław Wyspiański | Dziewczynka z warkoczami, 1902
Estymacja:
40,000 zł - 60,000 zł
Pominięte
Aukcja na żywo
Grafika Artystyczna. Sztuka Dawna
Wymiary
24 x 17,8 cm (arkusz)
Kategoria
Opis
fluoroforta/papier, 24 x 17,8 cm (arkusz), sygnowana i datowana na płycie l.d.: '1902 | SW'
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
Technika fluoroforty została opracowana przez Tadeusza Estreichera, profesora chemii na Uniwersytecie Jagiellońskim. Używano tu kwasu fluorowodorowego do wytrawienia pokrytej woskiem szklanej szybki, po której rysowano igłą. W wyżłobienia wcierano farbę drukarską i ścierano do czysta z powierzchni szkła. Płyta była następnie podgrzewana w piecu tak długo, by przylgnął do niej papier chiński. Potem odbijano na nim kompozycję używając w tym celu gęstej szczotki (nadającej linii we fluoroforcie charakterystyczny, „kropkowany” wygląd). Pracę w tej technice podjęli – korzystając z instrukcji Estreichera i jego pomocy – obok Wyspiańskiego również Leon Wyczółkowski, Józef Mehoffer, Konstanty Laszczka i Ferdynand Ruszczyc. Świadomość trudności w dostępie do dobrze wyposażonych warsztatów graficznych w ówczesnej Polsce czyni zrozumiałym słowa wynalazcy fluoroforty: „Cały warsztat nie wymaga większego kapitały zakładowego jak pięć guldenów. Głównym narzędziem jest szczotka (…) w ciągu pół godziny można ukończyć pracę przygotowawczą, potem zaś w parę minut dawać gotową odbitkę” (Gordon, Sztuka graficzna. Z rozmów o sztuce polskiej w ogólności, a o grafice polskiej w szczególności, „Życie i sztuka”, 1904, nr 37, s. 1).
Dramatopisarz, poeta, malarz i reformator teatru. W latach 1884-85 i 1887-95 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych (był m.in. uczniem i współpracownikiem Jana Matejki) oraz na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1890-94 przebywał za granicą, głównie w Paryżu, gdzie oddziałała na niego sztuka Paula Gauguina, nabistów oraz drzeworyt japoński. W latach 1898-98 był kierownikiem graficznym krakowskiego czasopisma "Życie". W latach 1898-1905 działał m.in. jako inscenizator w krakowskim teatrze. W 1906 roku został docentem w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych. Od 1897 roku był członkiem Towarzystwa Sztuka. Ulubioną techniką Stanisława Wyspiańskiego był pastel. Zajmował się też grafiką (m.in. ilustracje do Iliady, winiety i układy graficzne tygodnika krakowskiego "Życie" oraz publikowanych własnych dramatów). Ważne miejsce w jego działalności, rozpoczętej współpracą z Janem Matejką i Józefem Mehofferem przy polichromii Kościoła Mariackiego, zajmowały projekty witraży i polichromii wnętrz: np. w krakowskim kościele Franciszkanów 1897-1905, w katedrze lwowskiej 1892-94 i wawelskiej 1900-02 (nie zrealizowane). W twórczości plastycznej Wyspiańskiego przeważał portret, w dziedzinie którego reprezentował ekspresjonizm (np. portrety Kazimierza Lewandowskiego i Lucjana Rydla 1898) i pejzaż (m.in. cykl widoków na Kopiec Kościuszki 1904-05). Wyspiański opracowywał scenografie do własnych dramatów, projekty dekoracji wnętrz (np. Towarzystwa Lekarskiego w Krakowie), mebli i tkanin oraz projekty architektoniczne. Był jednym z twórców programu i praktyki tzw. sztuki stosowanej w Polsce, reformatorem grafiki książkowej. W jego stylu widoczny jest zarówno trwały wpływ Matejki, jak i żywe związki z secesją (dekoracyjność, charakterystyczna giętka i kapryśna linia, stylizacje roślinne) oraz wpływy impresjonizmu.
Description:
Girl with braids, 1902
fluoroforta/paper, 24 x 17.8 cm (sheet);, signed and dated in the plate lower left: '1902 | SW',
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
Technika fluoroforty została opracowana przez Tadeusza Estreichera, profesora chemii na Uniwersytecie Jagiellońskim. Używano tu kwasu fluorowodorowego do wytrawienia pokrytej woskiem szklanej szybki, po której rysowano igłą. W wyżłobienia wcierano farbę drukarską i ścierano do czysta z powierzchni szkła. Płyta była następnie podgrzewana w piecu tak długo, by przylgnął do niej papier chiński. Potem odbijano na nim kompozycję używając w tym celu gęstej szczotki (nadającej linii we fluoroforcie charakterystyczny, „kropkowany” wygląd). Pracę w tej technice podjęli – korzystając z instrukcji Estreichera i jego pomocy – obok Wyspiańskiego również Leon Wyczółkowski, Józef Mehoffer, Konstanty Laszczka i Ferdynand Ruszczyc. Świadomość trudności w dostępie do dobrze wyposażonych warsztatów graficznych w ówczesnej Polsce czyni zrozumiałym słowa wynalazcy fluoroforty: „Cały warsztat nie wymaga większego kapitały zakładowego jak pięć guldenów. Głównym narzędziem jest szczotka (…) w ciągu pół godziny można ukończyć pracę przygotowawczą, potem zaś w parę minut dawać gotową odbitkę” (Gordon, Sztuka graficzna. Z rozmów o sztuce polskiej w ogólności, a o grafice polskiej w szczególności, „Życie i sztuka”, 1904, nr 37, s. 1).
Dramatopisarz, poeta, malarz i reformator teatru. W latach 1884-85 i 1887-95 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych (był m.in. uczniem i współpracownikiem Jana Matejki) oraz na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1890-94 przebywał za granicą, głównie w Paryżu, gdzie oddziałała na niego sztuka Paula Gauguina, nabistów oraz drzeworyt japoński. W latach 1898-98 był kierownikiem graficznym krakowskiego czasopisma "Życie". W latach 1898-1905 działał m.in. jako inscenizator w krakowskim teatrze. W 1906 roku został docentem w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych. Od 1897 roku był członkiem Towarzystwa Sztuka. Ulubioną techniką Stanisława Wyspiańskiego był pastel. Zajmował się też grafiką (m.in. ilustracje do Iliady, winiety i układy graficzne tygodnika krakowskiego "Życie" oraz publikowanych własnych dramatów). Ważne miejsce w jego działalności, rozpoczętej współpracą z Janem Matejką i Józefem Mehofferem przy polichromii Kościoła Mariackiego, zajmowały projekty witraży i polichromii wnętrz: np. w krakowskim kościele Franciszkanów 1897-1905, w katedrze lwowskiej 1892-94 i wawelskiej 1900-02 (nie zrealizowane). W twórczości plastycznej Wyspiańskiego przeważał portret, w dziedzinie którego reprezentował ekspresjonizm (np. portrety Kazimierza Lewandowskiego i Lucjana Rydla 1898) i pejzaż (m.in. cykl widoków na Kopiec Kościuszki 1904-05). Wyspiański opracowywał scenografie do własnych dramatów, projekty dekoracji wnętrz (np. Towarzystwa Lekarskiego w Krakowie), mebli i tkanin oraz projekty architektoniczne. Był jednym z twórców programu i praktyki tzw. sztuki stosowanej w Polsce, reformatorem grafiki książkowej. W jego stylu widoczny jest zarówno trwały wpływ Matejki, jak i żywe związki z secesją (dekoracyjność, charakterystyczna giętka i kapryśna linia, stylizacje roślinne) oraz wpływy impresjonizmu.
Description:
Girl with braids, 1902
fluoroforta/paper, 24 x 17.8 cm (sheet);, signed and dated in the plate lower left: '1902 | SW',
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
Stan zachowania
drobne naddarcie scalone (l.d.)
Technika
fluoroforta/papier
Literatura
Grafika i rysunki polskie w zbiorach polskich", Warszawa 1977, s. 25, il. 45; Stanisław Wyspiański. Katalog wystawy jubileuszowej, Muzeum Narodowe w Krakowie 1958, t. I, s. 116, poz. 2; Tadeusz Żuk-Skarszewski, Stanisław Przybyszewski, Stanisław Wyspiański. Dzieła malarskie, Bydgoszcz 1925, poz.544 (jako "Dziewczynka z warkoczami"), s. 61 (il.)
