160 x 140 cm

olej/płótno, 160 x 140 cm, sygnowany i datowany l.d.: 'TP 97', sygnowany i datowany na odwrociu: 'T. Pągowska | 97'

Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.


Dzieła Teresy Pągowskiej już od ponad 60 lat nieprzerwanie fascynują swoją nieoznaczonością tematu i niezwykłą otwartością formy. Jest to malarstwo mocno kontemplacyjne, którego najważniejszą cechą jest wyjątkowa podatność na interpretacje. Pągowska w swojej twórczości zazwyczaj stosuje program otwarty, unika definiowania i sztywnego opisywania rzeczywistości, co w przypadku malarstwa nurtu nowego realizmu jest zjawiskiem dosyć rzadkim. Artystka nie narzuca też widzowi swojej wizji, prace tytułuje lapidarnie, jedynie sugerując pewien scenariusz. Pomimo oszczędności środków, jej malarstwo jest niezwykle bogate w treść, co dotyczy zarówno wielorakości zastosowanych zabiegów formalnych, jak i różnorodności tematów podejmowanych przez artystkę. Jej pulsujące kolorem prace bardzo silnie działają na wyobraźnię widza, nierzadko zachęcając do budowania własnych interpretacji i umożliwiając mu swobodne popuszczenie wodzy fantazji.
W obrazach Pągowskiej regularnie powtarzają się dwa elementy. Pierwszym z nich jest schematycznie zarysowana postać, najczęściej kobieta, której sylwetkę artystka składa z uproszczonych, częstokroć ciemnych wieloboków przypominających elementy wycinane z papieru. Pągowska pozbawia swoje modelki cech indywidualnych i ukazuje je w nieoczekiwanych, często tanecznych pozach. Bohaterami prac artystki są najczęściej pojedyncze obiekty, zarówno ludzie i zwierzęta, jak i martwe przedmioty. Figury Pągowskiej bardzo często uchwycone są w ruchu lub w jakiejś kluczowej dla rozwoju narracji chwili, który to moment staje się przyczynkiem do dalszych rozważań nad rozwojem wypadków. Drugim elementem, który można odnaleźć w wielu pracach Pągowskiej, jest mistrzowsko kładziona plama barwna. Artystka niemal nonszalancko prowadzi pędzel po płótnie, co wydawać by się mogło, będzie skutkować pewną naiwnością kompozycji i brakiem kontekstu. Przeciwnie, efekt końcowy jest zupełnie niewspółmierny do zastosowanych prze nią środków. Oto bowiem Pągowskiej wystarczą dwa pociągnięcia pędzla, aby jej siedząca w fotelu dama stała się smutna, albo żeby namalowany na płótnie kot zaczął obawiać się podchodzącego do obrazu widza. Tak wielka trafność wypowiedzi to cecha przypisywana tylko wielkim mistrzom – artystom, dla których malowanie jest jedynie etapem końcowym złożonego procesu twórczego, który obejmuje długi namysł, obserwacje, a przede wszystkim opiera się na głębokim odczuwaniu świata zewnętrznego. Najpełniejszy opis tej wyjątkowej umiejętności znajdziemy w słowach samej artystki: „Trzeba dużo widzieć, by dużo odrzucać, poprzez eliminację zyskiwać większe bogactwo, a skrót formalny ma służyć jasności wypowiedzi i zwiększać siłę obrazu. Ciągle szukać własnego ‘ja’ i walczyć z tym szczęściem, którym jest malowanie”.
Praca zatytułowana „Dama w fotelu” z późnego okresu twórczości Pągowskiej, to suma jej zgromadzonego ogromnego doświadczenia artystycznego. To także jeden z najlepszych dowodów na to, jak znakomitą obserwatorką życia codziennego była artystka. Niewielu jest bowiem twórców kultury, którzy przy użyciu bardzo oszczędnych środków potrafią przekazać tak wiele treści.
Skończyła poznańską Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych – malarstwo i techniki ścienne pod kierunkiem Wacława Taranczewskiego i Eustachego Wasilkowskiego. W okresie studiów była asystentką Jacka Piaseckiego. W latach 1950-64 była pedagogiem w gdańskiej PWSSP, po czym przeniosła się do Warszawy. Po kilkuletniej przerwie kontynuowała pracę pedagogiczną: w latach 1971-73 w łódzkiej PWSSP (aktualnie ASP), a następnie przez wiele lat w akademii warszawskiej. W roku 1988 uzyskała tytuł profesora zwyczajnego. Artystka zawsze zdradzała nieprzeciętną wrażliwość kolorystyczną, rozwiniętą pod wpływem sztuki Piotra Potworowskiego. Skupiła się jednak na postaci ludzkiej. W latach 60. jej malarstwo zdominował motyw silnie zdeformowanej, traktowanej skrótowo, ludzkiej (głównie kobiecej) figury, ukazywanej często w nieoczekiwanych, dynamicznych, często tanecznych, układach. Od tamtej pory postać ludzka jest w tym malarstwie obecna jako pozbawiona rysów indywidualnych zwarta, mocna sylweta. Artystka chętnie operowała gwałtownymi spięciami sumarycznych kształtów oraz kontrastami plam jednolitego koloru. Przez tę umowność odbiera bohaterom jednoznaczny charakter.

Description:
"Lady in armchair", 1997
oil/canvas, 160 x 140 cm; signed and dated lower left: 'TP 97', signed and dated on the reverse: 'T. Pagowska | 97',

Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.

olej/płótno

sygnowany i datowany l.d.: 'TP 97'