8
Izabella Gustowska (1948) | "Względne cechy podobieństwa XXIII", 1983
Estymacja:
25,000 zł - 30,000 zł
Sprzedane
40,000 zł
Aukcja na żywo
Feminizm. Sztuka Kobiet
Artysta
Izabella Gustowska (1948)
Wymiary
134 x 91 cm
Kategoria
Opis
technika mieszana/papier, 134 x 91 cm, sygnowany, datowany i opisany ołówkiem u dołu: 'Względe cechy podobieństwa tech. mixte 1/12 XXIII Izabella Gustowska 1983r',
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
Cykl pt. „Względne cechy podobieństwa” zrodził się z fascynacji artystki koncepcją względności podobieństw. Gustowska prowadziła studia nad tematyką tak zwanej bliźniaczości zastępczej i bliźniaczości z wyboru aż do 1990. W tym czasie powstawały wielkoformatowe grafiki wykonywane głównie w technice offsetu, instalacje i prace wideo. Do swoich prac multimedialnych artystka zapraszała pary bliźniaczek, które następnie nagrywała podczas spotkań organizowanych regularnie w kolejnych tygodniach, miesiącach i latach. Eksploracje te stworzyły swoisty dziennik, który pozwala zagłębić się w duchowość i śledzić ewolucję przeżyć i odczuć kobiet. Prace z tego cyklu to nie tylko zapiski z badań nad obiektem, ale także studia autobiograficzne. We „Względnych cechach podobieństwa” odnajdziemy przede wszystkim bardzo osobiste poszukiwanie własnej tożsamości. Nie jest to jednak brutalna, psychologiczna wiwisekcja, ale bardziej subtelne i metodyczne studium własnej wrażliwości prowadzone z zachowaniem rygoru formalnego podyktowanego przez właściwości technik medialnych, z którymi eksperymentuje artystka. I choć Gustowska podejmuje bardzo zróżnicowane tematy dotykające na co dzień kobiety, to właśnie formalny rygor i często serialność jej prac stanowią o spójności całego cyklu. Czy to wideo, czy też niemal półtorametrowy offset, starannie wypracowany formalny uniformizm sprawia, że następujące po sobie prace z tego cyklu tworzą kolejne karty dziennika, na których Gustowska notuje swoje spostrzeżenia dotyczące względności podobieństw.
Co ciekawe, Izabela Gustowska sama jest bliźniaczką, co nadaje cyklowi jej prac dodatkowe znaczenie. Artystka często podkreśla, że ma aż troje bliźniąt. Naturalnego brata bliźniaka Macieja, oraz, jak to określa, „bliźniaczkę z wyboru”, swoją siostrę Lulę, a także „bliźniaczkę zastępczą”, czyli artystkę Krystynę Piotrowską. To właśnie z Piotrowską, Gustowska w latach 80. organizowała wspólne wystawy, które na stałe weszły do kanonu polskich wystaw poruszających temat sytuacji kobiet w społeczeństwie. Współpraca artystek rozwijała się od lutego 1978, kiedy to w poznańskim BWA otwarto wystawę zatytułowaną „Trzy kobiety. Ania Bednarczuk, Iza Gustowska, Krynia Piotrowska” (6 – 23 lutego 1978). Została ona przygotowana wspólnie przez trzy wystawiające artystki, które poznały się w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu, gdzie dwie pierwsze pracowały. Relacja między Gustowską a Piotrowską zaowocowała takimi pokazami jak „Sztuka kobiet” przygotowana w Galerii ON w 1980, „Odbicia II – Izabella Gustowska, „Krystyna Piotrowska” zorganizowana w 1986 w Galerii Nyköping czy też „Print and Video Works: Izabella Gustowska, Krystyna Piotrowska”, która
odbyła się w 1989 w Fine Art Building Gallery – University of Alberta w Edmonton. Choć artystki współpracowały ze sobą przez wiele lat, to tak naprawdę nigdy nie przygotowały wspólnej pracy, pozostając w stałej relacji, ale nie tworząc artystycznej jedności. Jak zasugerowała Agata Jakubowska, do określenia charakteru tej przyjaźni można posłużyć się koncepcją „współ-egzystencji” stworzoną przez włoskiego filozofa Giorgio Agambena (Agata Jakubowska, „Nie siostrzaństwo a przyjaźń. Odbicia – wystawy Izabelli Gustowskiej i Krystyny Piotrowskiej”, [w:] Historia wystaw sztuki kobiet w Polsce, [red.] Agata Jakubowska, „Sztuka i Dokumentacja”, nr 15, 2016, s. 76). Według Agambena pojęcia przyjaźni nie można zdefiniować poprzez semantyczne nadanie temu pojęciu zbioru cech ilościowych albo jakościowych, ale raczej przyjaźń określana jest poprzez na bieżąco stwarzający się i ewoluujący stan bliskości (Giorgio Agamben, What is an apparatus? And Other Essays, tłum. David Kishik i Stefan Pedatella, 2009, s. 28-29).
„Względne cechy podobieństwa” należy też odczytywać przez pryzmat sztuki kobiet, rozwijanej w świecie artystycznym od początku lat siedemdziesiątych, w dużej mierze pod wpływem ruchu kobiet czy idei feministycznych. Kluczową sprawą dla Gustowskiej stała się idea siostrzaństwa, która może być definiowana jako „relacja bliskości i poczucia więzi między kobietami niespokrewnionymi ze sobą, odsyłająca do wspólnoty doświadczeń wynikających z faktu bycia kobietą” (Agnieszka Mrozik, „Siostrzaństwo,” [w:] Encyklopedia gender. Płeć w kulturze, [red.] Monika Rudaś-Grodzka i in., Warszawa 2015, s. 511). W pracach Gustowskiej odnajdziemy również odniesienia do sytuacji. Jak pisała Maria Janion, koncepcja siostrzaństwa miała stanowić przeciwwagę dla braterstwa – dominującej w zachodnim świecie więzi między mężczyznami. Więzi, na których oparte jest nowoczesne pojęcie narodu i sposób jego funkcjonowania (Maria Janion, „Polonia powielona,” [w:] Polka. Medium. Cień. Wyobrażenie, Warszawa 2005, s. 23-24). Serialność prac Gustowskiej nadaje „Względnym cechom podobieństwa” kolejną warstwę znaczeń. Prace z tego cyklu to nie tylko zagadnienia dotyczące sobowtórów i bliźniaków, kwestii pokrewieństwa krwi, ale też bliźniaczości prac, czyli relacji między kopią a oryginałem, podobieństwo lustrzanego odbicia czy cienia do pierwowzoru.
„Względne cechy podobieństwa XXIII” to nie tylko zapis studiów artystki nad własną tożsamością, ale również bardzo interesująca praca z formalnego punktu widzenia. Jest to bez wątpienia jedna z ciekawszych prac graficznych, jakie powstały w Polsce po II wojnie światowej.
W 1972 roku ukończyła studia - w pracowni Tadeusza Brzozowskiego - PWSSP w Poznaniu. Obecnie profesor tej uczelni. W latach 1975-92 prowadziła poznańską Galerię ON, z którą współpracuje do dzisiaj. Tworzy grafikę, malarstwo, instalacje i instalacje wideo, wideo-performance, obiekty. Prace łączy w cykle, m.in.: Względne cechy podobieństwa I (1979-90; obiekty, grafiki, instalacje); Sny (1990-94; instalacje, instalacje wideo, grafiki); Płynąc (1994-97; obiekty, wideo-obiekty i instalacja); Life is a story (od 2002; instalacja wideo). Miała wiele wystaw indywidualnych w kraju i za granicą, m.in. w Warszawie, Wrocławiu, Sopocie, Hannoverze, Lundzie, Rennes i Edmonton. Artystka pokazywała swoje prace także w ramach wystaw zbiorowych: Biennale w Sao Paulo (dwukrotnie), w Wiedniu, Waszyngtonie, Dreźnie, Amsterdamie, Barcelonie i Nowym Jorku. Jej prace znajdują się w wielu międzynarodowych kolekcjach na całym świecie. Laureatka licznych nagród i wyróżnień.
Description:
"Relative similarities XXIII", 1983
mixed media/paper, 134 x 91 cm; signed, dated and described with a pencil at the bottom: 'Wzglede cechy podobienstwa tech. mixte 1/12 XXIII Izabella Gustowska 1983r', ,
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
Cykl pt. „Względne cechy podobieństwa” zrodził się z fascynacji artystki koncepcją względności podobieństw. Gustowska prowadziła studia nad tematyką tak zwanej bliźniaczości zastępczej i bliźniaczości z wyboru aż do 1990. W tym czasie powstawały wielkoformatowe grafiki wykonywane głównie w technice offsetu, instalacje i prace wideo. Do swoich prac multimedialnych artystka zapraszała pary bliźniaczek, które następnie nagrywała podczas spotkań organizowanych regularnie w kolejnych tygodniach, miesiącach i latach. Eksploracje te stworzyły swoisty dziennik, który pozwala zagłębić się w duchowość i śledzić ewolucję przeżyć i odczuć kobiet. Prace z tego cyklu to nie tylko zapiski z badań nad obiektem, ale także studia autobiograficzne. We „Względnych cechach podobieństwa” odnajdziemy przede wszystkim bardzo osobiste poszukiwanie własnej tożsamości. Nie jest to jednak brutalna, psychologiczna wiwisekcja, ale bardziej subtelne i metodyczne studium własnej wrażliwości prowadzone z zachowaniem rygoru formalnego podyktowanego przez właściwości technik medialnych, z którymi eksperymentuje artystka. I choć Gustowska podejmuje bardzo zróżnicowane tematy dotykające na co dzień kobiety, to właśnie formalny rygor i często serialność jej prac stanowią o spójności całego cyklu. Czy to wideo, czy też niemal półtorametrowy offset, starannie wypracowany formalny uniformizm sprawia, że następujące po sobie prace z tego cyklu tworzą kolejne karty dziennika, na których Gustowska notuje swoje spostrzeżenia dotyczące względności podobieństw.
Co ciekawe, Izabela Gustowska sama jest bliźniaczką, co nadaje cyklowi jej prac dodatkowe znaczenie. Artystka często podkreśla, że ma aż troje bliźniąt. Naturalnego brata bliźniaka Macieja, oraz, jak to określa, „bliźniaczkę z wyboru”, swoją siostrę Lulę, a także „bliźniaczkę zastępczą”, czyli artystkę Krystynę Piotrowską. To właśnie z Piotrowską, Gustowska w latach 80. organizowała wspólne wystawy, które na stałe weszły do kanonu polskich wystaw poruszających temat sytuacji kobiet w społeczeństwie. Współpraca artystek rozwijała się od lutego 1978, kiedy to w poznańskim BWA otwarto wystawę zatytułowaną „Trzy kobiety. Ania Bednarczuk, Iza Gustowska, Krynia Piotrowska” (6 – 23 lutego 1978). Została ona przygotowana wspólnie przez trzy wystawiające artystki, które poznały się w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu, gdzie dwie pierwsze pracowały. Relacja między Gustowską a Piotrowską zaowocowała takimi pokazami jak „Sztuka kobiet” przygotowana w Galerii ON w 1980, „Odbicia II – Izabella Gustowska, „Krystyna Piotrowska” zorganizowana w 1986 w Galerii Nyköping czy też „Print and Video Works: Izabella Gustowska, Krystyna Piotrowska”, która
odbyła się w 1989 w Fine Art Building Gallery – University of Alberta w Edmonton. Choć artystki współpracowały ze sobą przez wiele lat, to tak naprawdę nigdy nie przygotowały wspólnej pracy, pozostając w stałej relacji, ale nie tworząc artystycznej jedności. Jak zasugerowała Agata Jakubowska, do określenia charakteru tej przyjaźni można posłużyć się koncepcją „współ-egzystencji” stworzoną przez włoskiego filozofa Giorgio Agambena (Agata Jakubowska, „Nie siostrzaństwo a przyjaźń. Odbicia – wystawy Izabelli Gustowskiej i Krystyny Piotrowskiej”, [w:] Historia wystaw sztuki kobiet w Polsce, [red.] Agata Jakubowska, „Sztuka i Dokumentacja”, nr 15, 2016, s. 76). Według Agambena pojęcia przyjaźni nie można zdefiniować poprzez semantyczne nadanie temu pojęciu zbioru cech ilościowych albo jakościowych, ale raczej przyjaźń określana jest poprzez na bieżąco stwarzający się i ewoluujący stan bliskości (Giorgio Agamben, What is an apparatus? And Other Essays, tłum. David Kishik i Stefan Pedatella, 2009, s. 28-29).
„Względne cechy podobieństwa” należy też odczytywać przez pryzmat sztuki kobiet, rozwijanej w świecie artystycznym od początku lat siedemdziesiątych, w dużej mierze pod wpływem ruchu kobiet czy idei feministycznych. Kluczową sprawą dla Gustowskiej stała się idea siostrzaństwa, która może być definiowana jako „relacja bliskości i poczucia więzi między kobietami niespokrewnionymi ze sobą, odsyłająca do wspólnoty doświadczeń wynikających z faktu bycia kobietą” (Agnieszka Mrozik, „Siostrzaństwo,” [w:] Encyklopedia gender. Płeć w kulturze, [red.] Monika Rudaś-Grodzka i in., Warszawa 2015, s. 511). W pracach Gustowskiej odnajdziemy również odniesienia do sytuacji. Jak pisała Maria Janion, koncepcja siostrzaństwa miała stanowić przeciwwagę dla braterstwa – dominującej w zachodnim świecie więzi między mężczyznami. Więzi, na których oparte jest nowoczesne pojęcie narodu i sposób jego funkcjonowania (Maria Janion, „Polonia powielona,” [w:] Polka. Medium. Cień. Wyobrażenie, Warszawa 2005, s. 23-24). Serialność prac Gustowskiej nadaje „Względnym cechom podobieństwa” kolejną warstwę znaczeń. Prace z tego cyklu to nie tylko zagadnienia dotyczące sobowtórów i bliźniaków, kwestii pokrewieństwa krwi, ale też bliźniaczości prac, czyli relacji między kopią a oryginałem, podobieństwo lustrzanego odbicia czy cienia do pierwowzoru.
„Względne cechy podobieństwa XXIII” to nie tylko zapis studiów artystki nad własną tożsamością, ale również bardzo interesująca praca z formalnego punktu widzenia. Jest to bez wątpienia jedna z ciekawszych prac graficznych, jakie powstały w Polsce po II wojnie światowej.
W 1972 roku ukończyła studia - w pracowni Tadeusza Brzozowskiego - PWSSP w Poznaniu. Obecnie profesor tej uczelni. W latach 1975-92 prowadziła poznańską Galerię ON, z którą współpracuje do dzisiaj. Tworzy grafikę, malarstwo, instalacje i instalacje wideo, wideo-performance, obiekty. Prace łączy w cykle, m.in.: Względne cechy podobieństwa I (1979-90; obiekty, grafiki, instalacje); Sny (1990-94; instalacje, instalacje wideo, grafiki); Płynąc (1994-97; obiekty, wideo-obiekty i instalacja); Life is a story (od 2002; instalacja wideo). Miała wiele wystaw indywidualnych w kraju i za granicą, m.in. w Warszawie, Wrocławiu, Sopocie, Hannoverze, Lundzie, Rennes i Edmonton. Artystka pokazywała swoje prace także w ramach wystaw zbiorowych: Biennale w Sao Paulo (dwukrotnie), w Wiedniu, Waszyngtonie, Dreźnie, Amsterdamie, Barcelonie i Nowym Jorku. Jej prace znajdują się w wielu międzynarodowych kolekcjach na całym świecie. Laureatka licznych nagród i wyróżnień.
Description:
"Relative similarities XXIII", 1983
mixed media/paper, 134 x 91 cm; signed, dated and described with a pencil at the bottom: 'Wzglede cechy podobienstwa tech. mixte 1/12 XXIII Izabella Gustowska 1983r', ,
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
Technika
technika mieszana/papier
Sygnatura
sygnowany, datowany i opisany ołówkiem u dołu: 'Względe cechy podobieństwa tech. mixte 1/12 XXIII Izabella Gustowska 1983r'
Wystawiany
„Izabella Gustowska. Pamiętam jak … Pamiętam że… Wybór prac 1977-1996”, Państwowa Galeria Sztuki w Sopocie, 1.10–15.11.2015
