200 x 135 cm

olej/płótno, 200 x 135 cm, sygnowany, datowany i opisany na odwrociu: 'Kiejstut Bereźnicki, 200x135 | Nad morzem | 2009-2014',

Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.


„To malarstwo odkrywa fascynującą, ale i zarazem przerażającą przestrzeń śmierci, W poczuciu naszej realności odsłania Bereźnicki pęknięcia i szczeliny, przez które zdaje się prześwitywać inna, tajemnicza wersja bytu. Jego obrazy są jak dotknięcie ciemnego przeczucia, które nagle odnajduje nas dla wieczności. Ten sam moment nie wypełnia się u Bereźnickiego ani krzykiem, ani trwogą, ale ciszą, jakiś kamiennym milczeniem znoszącego to wszystko człowieka. W tym milczeniu jest miejsce na naszą kontemplację i skupienie”. Kazimierz Nowosielski

Kiejstut Bereźnicki to jedna z najbardziej oryginalnych i interesujących indywidualności powojennego malarstwa, a także jeden z czołowych artystów związanych z gdańską akademią. Edukację artystyczną uzyskał studiując w PWSSP w pracowni malarstwa prowadzonej przez Stanisława Teisseyre’a, gdzie w 1958 otrzymał dyplom. W 1960 rozpoczął tam pracę pedagoga. Od 1982 kierował pracownią malarstwa, a w latach 1981-84 pełnił funkcję prorektora.
W środowisku szkoły sopockiej, tak silnie zdominowanej przez estetykę kolorystów, tworzyli również artyści zupełnie osobni, podążający własną ścieżką a należeli do nich Kiejstut Bereźnicki oraz Wiesław Markowski. Ich pozycję niezwykle trafnie ujęła Bożena Kowalska określając ich: „wielkimi samotnikami”, zawieszonymi między tradycją na nowoczesnością (Bożena Kowalska, Polska awangarda malarska 1945-1970, Warszawa 1975, s. 121). Droga, jaką obrał Bereźnicki, jest najzupełniej odrębna i dość osobliwa. Na przestrzeni lat wypracował bowiem zupełnie indywidualną, pozostającą poza wpływem kolorystycznej estetyki formułę malarstwa, łączącą w sobie świat realny, a przez swą metaforyczność – także surrealny.
Twórca określany przez krytykę mianem „neotradycjonalisty w obrębie neofiguracji”, zarówno w warstwie kompozycyjnej, jak i ikonograficznej zdaje się czerpać z twórczości malarzy epoki nowożytnej, zwłaszcza siedemnastowiecznych Holendrów. Tematyka tworzonych przez niego dzieł oscyluje więc wokół martwych natur, scen chrystologicznych, portretu oraz przedstawień karnawałowych. Tworzone przez niego uczty i wieczerze mają swój początek w portretach zbiorowych przy bankietowych stołach, w których specjalizowali się amsterdamscy malarze. Ucztujący wydają się być zatrzymani w hieratycznych pozach. Nadzy lub odziani w surowe stroje, pozbawieni są wszelkich atrybutów, wskazujących na czas w którym żyją. Ich twarze, każda podobna sobie, pozbawione są indywidualnych cech. Zawsze namalowane są jednak w ten sam sposób, z prostą linią nosa.
W zupełnie indywidualny sposób Bereźnicki przekłada te impulsy na język sztuki nowoczesnej. Jego „rodziny”, „wnętrza”, „martwe natury” z charakterystycznym nagromadzeniem obiektów o skrupulatnie i precyzyjnie zarysowanych kształtach, przenoszą widza w nastrój rzeczywistości innej, niżeli znana z prozaicznej codzienności. W malarstwie Bereźnickiego, dzięki powtarzalności zarówno postaci ludzkich, gestów, rekwizytów, wnętrz, scenerii z pustymi otworami można odczuć pewną rytualność. Artysta prowadzi bowiem nieustanny dialog z budowanym światem, aż do momentu całkowitego zjednoczenia postaci malarza z wykreowaną przezeń iluzją. W tych przepełnionych symboliką, pełnych poetyckich metafor dziełach dokonuje się nieustanne przenikanie życia i śmierci, codzienności ze sferą sacrum. Początkowo na płótnach artysty można było dostrzec zasadę „horror vacui”, od której z czasem zaczął odstępować, zmierzając wyraźnie w kierunku kompozycyjnych uproszczeń.
Obrazy Bereźnickiego zdają się być monochromatyczne a ich skala kolorystyczna, choć pogłębiona, nie jest nazbyt szeroka. Początkowo stosowana przez artystę paleta kolorystyczna zdominowana była przez chłodną gamę z dominantą odcieni niebieskich. W późniejszym okresie na płótnach artysty coraz częściej pojawiały się ugry, czernie oraz czerwienie. Bereźnicki z konsekwencją konstruuje swoje obrazy na zasadzie kontrastu, zderzając geometryczne bryły z miękkimi, realistycznie zobrazowanymi przedmiotami, szarobłękitne rozjaśnione plamy z ciemnymi płaszczyznami.
Studiował w PWSSP w Gdańsku, gdzie w 1958 uzyskał dyplom w pracowni prof. Stanisława Teisseyre'a. Od 1960 pracuje w tej uczelni, od 1982 prowadząc własną pracownię malarstwa. W latach 1981-1984 pełnił funkcję prorektora. Od 1984 jest profesorem. Uczestniczy w wystawach od 1959, osiągając liczne sukcesy, jak: I nagroda na Ogólnopolskiej Wystawie Młodego Malarstwa, Sopot 1965, złoty medal na VI Festiwalu Sztuk Pięknych, Warszawa 1968, nagroda na III Międzynarodowym Triennale Malarstwa Realistycznego, Sofia 1979. Uczestniczył ponadto m. in. w III Biennale Młodych, Paryż 1963 i VIII Biennale w Sao Paulo 1965, miał liczne wystawy indywidualne w kraju i za granicą. Odwołuje się do realizmu, co więcej, do sztuki dawnej o lokalnym, gdańskim rodowodzie i wyrazie. Tworzy archaizowane w tym nastroju martwe natury, uczty, sceny mitologiczne i alegorie, ale przede wszystkim hieratyczne mieszczańskie portrety, często podwójne i zbiorowe. Początkowo rozgrywający swe kompozycje w niemal monochromatycznych gamach barwnych, w latach 80. rozjaśnił i urozmaicił paletę, zwłaszcza w kompozycjach religijnych i serii "karnawałów". Podobnie w latach 90. powstała seria różowo-brązowych martwych natur.

Description:
"By The Sea", 2009-2014
oil/canvas, 200 x 135 cm; signed, dated and described on the reverse: 'Kiejstut Bereznicki, 200x135 | Nad morzem | 2009-2014',,

Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.

olej/płótno

sygnowany, datowany i opisany na odwrociu: 'Kiejstut Bereźnicki, 200x135 | Nad morzem | 2009-2014'