25 x 50 x 50 cm

mosiądz, 25 x 50 x 50 cm, sygnowany i datowany na spodzie monogramem wiązanym: '1970 | MW', unikat

Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.


Na tle powojennej historii polskiej rzeźby dekada lat 60. jawi się jako okres rozluźnienia, niosący pełnię twórczych eksperymentów zarówno z samą formą, jak i materiałem. Nie dość, że przestała obowiązywać socrealistyczna doktryna, a polscy artyści coraz chętniej eksperymentowali z abstrakcją, to swoją twórczość zaczęli traktować jako element szerszego kontekstu, nawiązując niejako do wypracowanej jeszcze przed wojną przez Katarzynę Kobro i Władysława Strzemińskiego koncepcji organizacji przestrzeni. Rzeźba stała się tym samym elementem miejskiej tkanki i zaczęła prowadzić wyraźny dialog z przestrzenią. Artystką niezwykle zaangażowaną na tej płaszczyźnie była Magdalena Więcek, której twórczość wyraźnie inspirowana jest architekturą. Jak możemy przeczytać we wspomnieniach rodzinnych artystki: „Miasto było formą współczesną i miasto było jej wielką inspiracją. Nie przyroda, choć uwielbiała jeziora i zieleń, a trudne formy miejskie, mosty, wiadukty, miejskie katedry, stawały się materiałem do przemyśleń i szkiców. Jej pierwszy wyjazd do Nowego Jorku w 1986 roku był kulminacją tych miłości” (Daniel Wnuk [w:] Magdalena Więcek. Przestrzeń jako gra, [red.] Anna Maria Leśniewska, Orońsko 2013, s. 126).
Formującym dla przyszłości nowoczesnej rzeźby wydarzeniem było Biennale Form Przestrzennych w Elblągu z perspektywy czasu określanego nierzadko mianem imprezy-legendy, czy jednym z najbardziej zmitologizowanych wydarzeń w historii polskiej sztuki. Pierwsza edycja Biennale odbyła się w 1965 z inicjatywy Gerarda Kwiatkowskiego oraz związanego z Galerią Krzywe Koło Mariana Bogusza. Zaangażowaną w dopracowywanie koncepcji Biennale była sama Więcek. Zgodnie z nią grupa kilkunastu twórców miała odbywać kilkumiesięczne twórcze rezydencje. Wśród zaproszonych artystów znaleźli się m.in.: Henryk Stażewski, Edward Krasiński, Jerzy Jarnuszkiewicz czy Magdalena Abakanowicz. Bazę miały tworzyć metalowe konstrukcje – abstrakcyjne formy porządkujące przestrzeń miasta jeszcze nie w pełni odbudowanego. W ramach pierwszego Biennale z rąk Więcek
powstała forma zatytułowana „Oderwanie/Struktura”. Konstrukcja powstała na bazie trzech pionowych rur, u których szczytu twórczyni umocowała kawałki powyginanej blachy. Dynamiczna struktura tej kompozycji tworzyła wrażenie lewitacji czy też wirowania w powietrzu. Niezwykle trafnie ten charakterystyczny dla Więcek zabieg określił Andrzej Osęka, pisząc, iż sztuka artystki „oparta jest na harmonii i dysharmonii ziemi i powietrza” (Andrzej Osęka [w:] Twórcze żywioły, „Polska”, 1967, nr 4, s. 31). W drugiej edycji wydarzenia powstała praca „Wzlot/ Kompozycja” – forma, w której artystka analizowała geometrię ruchu piłki. Kompozycja pierwotnie przeznaczona dla otoczenia stadionu klubu Olimpia, ostatecznie stanęła przed kolejowym dworcem, skąd w latach 90. została przeniesiona na dziedziniec galerii El.
Elbląskie sukcesy zaowocowały zaproszeniem Magdaleny Więcek wraz z trzema innymi artystami, m.in. ze wspomnianym już Marianem Boguszem do duńskiego miasta Aalborg, by tam zrealizowali formy przestrzenne. Jak po latach przyznała Więcek: „Każdą rzeźbę, którą robiłam, widziałam w przestrzeni, ale tylko nieliczne stoją w plenerze” (Magdalena Więcek w rozmowie z Andrzejem Martynią, „Art. & Buissnes”, 2007, nr 12, s. 34). Jedną z nich była zrealizowana w Aalborg „Lotna/Florale II”. Jak pisała monografistka artystki Anna Maria Leśniewska, mierząca 410 centymetrów „Lotna” stanęła w mieście na niewielkim wzniesieniu pomiędzy dwoma ciągami bloków – najwyższym punkcie mieszkaniowej dzielnicy. Zbudowana z kilku stalowych, wypolerowanych dysków kompozycja nałożona została na lekką konstrukcję wykonaną ze stalowych prętów, otwierając w wyobraźni perspektywę wolnej przestrzeni. Zainteresowanie lotem i ruchem artystka kontynuowała także w mniejszej skali, czego przykładem jest omawiana kompozycja wpisująca się w cykl mosiężnych, złotych „Lotnych” zbudowanych ze sferycznych form, kół, półkul, dysków przywodzących na myśl liczne skojarzenia z kosmosem czy mikrochemią. Cykl prac Więcek zainicjowała „Wzlotem dla Gagarina” w 1967.
Studiowała malarstwo w PWSSP w Sopocie pod kierunkiem Mariana Wnuka i rzeźbę w warszawskiej ASP. Dyplom uzyskała w 1952 roku w pracowni Franciszka Strynkiewicza. W tym samym roku debiutowała rzeźbą Górnicy. Wystawiała w pierwszej połowie lat 50 w Zachęcie na Ogólnopolskich Wystawach Plastyki, w 1955 roku wzięła udział w Wystawie Młodej Plastyki w Arsenale. Pierwszą wystawę indywidualną miała w 1960 w Galerii Krzywe Koło w Warszawie. W latach 1966-1982 pracowała w ASP w Poznaniu, w latach 1983-1984 wykładała w ASP w Hadze. Zaczęła także twórczą pracę za granicą. W 1986 i w latach następnych odbyła kilkumiesięczne podróże do Nowego Jorku, gdzie powstały liczne cykle rysunkowe i projekty rzeźb. Tworzyła w Warszawie i Berlinie. Zmarła nagle w grudniu 2008 podczas podróży do Egiptu.

Description:
Lotna (2), 1970
brass, 25 x 50 x 50 cm; signed and dated with artist's monogram on the bottom: '1970 | MW', unique artwork,

Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 20 % of the hammer price.
- To this lot we apply 'artist's resale right' ('droit de suite') fee. Royalties are calculated using a sliding scale of percentages of the hammer price.

mosiądz

sygnowany i datowany na spodzie monogramem wiązanym: '1970 | MW'