60 x 73 cm

olej/płótno, 60 x 73 cm, datowany p.d.: '1938'

Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.


Marek Włodarski (Henryk Streng) był polskim malarzem żydowskiego pochodzenia. Studiował we lwowskiej Wolnej Akademii Sztuk Pięknych i Państwowej Szkole Przemysłowej pod kierunkiem Kazimierza Sichulskiego i w paryskiej Académie Moderne u Fernanda Légera. Był zafascynowany naiwną sztuką prowincjonalną, jarmarcznym folklorem i lunaparkiem; często wykorzystywał motyw człowieka- manekina. W roku 1930 roku przyłączył się do grupy ARTES (należeli do niej m.in.: Jerzy Janisch, Mieczysław Wysocki, Aleksander Krzywobłocki, Ludwik Lille, Otto Hahn, Tadeusz Wojciechowski, Aleksander Riemer). Po wojnie wykładał w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Brał udział w pracach warszawskiego Klubu Młodych Artystów i Naukowców, uczestniczył w Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie (1948). Jego powojenna twórczość stanowi interesujący odpowiednik francuskiej i włoskiej abstrakcji lirycznej.
Prezentowana w katalogu martwa natura Włodarskiego pochodzi z niezwykle ciekawego okresu jego życia, tak prywatnego jak i artystycznego. W latach 30. XX wieku, w okresie gdy powstało omawiane dzieło, malarz zawiązał ścisłą więź przyjacielską i intelektualną z Brunonem Schulzem. Wspominając rozmowy z Schulzem Włodarski mówił: „Kładliśmy nacisk na materię naszych obrazów. Na ich materię literacką i plastyczną."
W obrazach z tego okresu zarysował się charakterystyczny dla Włodarskiego sposób malowania: grubo kładziona farba, zawiesista i klejąca z uwagi na dodatek żywicznych spoiw. Faktura jego obrazów stała się chropawa, na płótnie wyraźnie odznaczały się pociągnięcia pędzla. 1938 rok był nie tylko przededniem wybuchu wojny światowej, ale także ukonstytuowaniem się w malarstwie Włodarskiego tendencji abstrakcyjnych, chociaż forma konkretu wciąż była mu bliska. Nastąpiło też wówczas dość nieoczekiwane zbliżenie Włodarskiego do koloryzmu. Barwy na jego płótnach, przeważnie martwych naturach, stały się jaśniejsze, bardziej czyste i dźwięczne.
Włodarski od czasów studiów był pod bezpośrednim oddziaływaniem dzieł Légera. „Obrazy Włodarskiego odróżnia tylko nieco większy stopień indywidualizacji, widoczny zwłaszcza w charakterystyce twarzy. Zamiłowanie do drobiazgowo oddanego szczegółu, do rozbudowanej narracji, osłabia surowość technicystycznych deformacji i sztywność kompozycyjnych podziałów (…). Z czasem zespoły form geometrycznych, występujące dotąd w pracach Włodarskiego w tłach dużych figur i mające na ogół tematyczne uzasadnienie jako fragmenty wnętrza lub pejzażu, usamodzielniają się w układy gładko założonych kolorem lub reliefowo modelowanych kształtów abstrakcyjnych" (Piotr Łukaszewicz, Zrzeszenie Artystów Plastyków Artes 1929-1935, Wrocław 1975, s. 64).
Studiował we lwowskiej Wolnej Akademii Sztuk Pięknych i Państwowej Szkole Przemysłowej pod kierunkiem Kazimierza Sichulskiego i w paryskiej Académie Moderne u Fernanda Légera. Był zafascynowany naiwną sztuką prowincjonalną, jarmarcznym folklorem i lunaparkiem; często wykorzystywał motyw człowieka-manekina. W roku 1930 przyłączył się do grupy ARTES (należeli do niej m.in.: Jerzy Janisch, Mieczysław Wysocki, Aleksander Krzywobłocki, Ludwik Lille, Otto Hahn, Tadeusz Wojciechowski, Aleksander Riemer). Po wojnie wykładał w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Brał udział w pracach warszawskiego Klubu Młodych Artystów i Naukowców, uczestniczył w Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie (1948). Jego powojenna twórczość stanowi interesujący odpowiednik francuskiej i włoskiej abstrakcji lirycznej.

olej/płótno

datowany p.d.: '1938'