16
Stanisław Konarz-Konarzewski | Madonna, 1946
Estymacja:
14,000 zł - 20,000 zł
Sprzedane
17,000 zł
Aukcja na żywo
Sztuka Dawna. Prace na Papierze
Wymiary
71 x 68,5 cm, śr.:68,5 cm
Kategoria
Opis
akwarela, gwasz/papier naklejony na tekturę, 71 x 68,5 cm, śr.:68,5 cm, sygnowany i datowany l.d.: 'ST. KONARZ 46', opisany na passe-partout: 'ST KONARZ MADONNA IMPRES GRAFIKA'
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.
Stanisław Konarz-Konarzewski pod koniec lat 30. XX wieku wypracował swój własny, indywidualny styl, który rozwijał i kontynuował przez następne dekady. Kompozycje artysty zdradzają silne wpływy art déco, którego formy obecne były w sztuce aż do II wojny światowej. Przejęte z repertuaru stylu geometryzacja, płaskie przestrzenie i wyraźnie zaznaczony kontur to charakterystyczne cechy jego prac. Opis ten należałoby uzupełnić dodatkowo o daleko posuniętą dekoracyjność, stylizowaną ornamentykę oraz rytmizację. Konarz-Konarzewski wypowiadał się głównie w technice akwareli i gwaszu, tworząc dzieła o charakterze ilustracyjnych miniatur, na wzór tych umieszczanych w średniowiecznych manuskryptach. Malarz podejmował zróżnicowaną tematykę, zdominowaną przez motywy odwołujące się do polskiej tradycji, religii, a także kwestii żydowskich.
W kompozycji „Madonna” połączył twórca dwa z wymienionych wyżej aspektów – religię i ludowość. W pobocznych scenkach przemycił jeszcze dodatkowy motyw historyczno-symboliczny. Matka Boska ukazana została w szatach wzbogaconych elementami ludowymi. Sfera sacrum miesza się tutaj ze sferą profanum. Artysta uwspółcześnia kreowaną przez siebie scenę i nadaje jej lokalnego wyrazu. Coś, co jeszcze pod koniec XIX stulecia budziło spore kontrowersje tutaj zostaje w pewien sposób usankcjonowane. Przypomnieć wystarczy tylko skandal, jaki wywołał wizerunek świeckiej kobiety w roli Madonny, którą to ukazał Stanisław Wyspiański na jednym z projektów do witraży, notabene niezrealizowanych, przeznaczonych dla katedry lwowskiej. U samego Konarz-Konarzewskiego tego typu przedstawień jest znacznie więcej. Wymienić wystarczy chociażby inną jego scenę – Boże Narodzenie – której akcja rozgrywa się w chłopskiej chacie, a Maria i Józef to przebrana, niczym aktorzy, para chłopów.
W prezentowanym przedstawieniu uwidacznia się także silny wpływ i przywiązanie do sztuki dawnej. Postać Madonny i Dzieciątka ukazane zostały na bogato zdobionym, architektonicznym tronie. Zaraz za nim znajduje się kolejna, rozbudowana struktura być może stanowiąca jego dodatkowy element lub rodzaj cyborium osłoniętego kotarą. Kompozycja przywodzi na myśl późnośredniowieczne przedstawienia w duchu bizantyńskim oraz dzieła takich mistrzów jak Cimabue czy Giotto. Na średniowieczny rodowód koncepcji wskazywać mogą także frontalizm ujęcia i hieratyzm, z jakim artysta odtworzył rysy fizjonomii postaci. Widoczna jest również ścisła symetria i konsekwencja układu. Szaty Chrystusa i dolna część tuniki Marii poprzez swoje udrapowanie powtórnie odwołują widza do tradycji sztuki Bizancjum i charakterystycznego oddania fałd za pomocą szrafowania spotykanego na kartach wielu iluminowanych kodeksów.
Główna scena flankowana jest poprzez dwie osobne ilustracje o charakterze symbolicznym. W swej wymowie łączą się one zapewne z przedstawieniem Madonny, natomiast w kwestii formalnej stanowią w dziełach artysty częste rozwiązanie kompozycyjne. Po prawej, w przestrzeni świątyni, ukazane zostały modlące się kobiety. Po lewej natomiast świat pogrążony w pożodze wojennej – zrujnowany kościół, a przed nim wisielcy, trupy, złowieszcze czaszki oraz przerażeni ludzie. Te przedstawienia to być może reminiscencja tragicznych doświadczeń samego twórcy. Ukazane kobiety to wdowy, pomordowani to ich mężowie. Taka interpretacja tłumaczyć mogłaby surowe oblicze Marii rozmyślającej nad losem świata i ludzi. Również i malarz poprzez swą artystyczną kreację dokonuje tu analizy wydarzeń z historii. Staje rozdwojony pomiędzy życiem i śmiercią, pomiędzy dobrem i złem.
Studia malarskie odbył w Krakowie, które następnie kontynuował w Monachium i Paryżu. Po studiach został mianowany profesorem rysunku w lwowskim Instytucie Sztuk Plastycznych. We Lwowie zaprzyjaźnił się z Metropolią Andrzejem Szeptyckim. W czasie II wojny światowej przyjął od generała Kirchmayera misję kuriera między wileńską AK a Warszawą. Dwa wydarzenia naznaczyły życie Stanisława Konarza - Konarzewskiego: pierwsze - to kilkumiesięczny pobyt w więzieniu w Berezie Kartuskiej w 1935 roku za przemówienie wygłoszone we Lwowie nad grobem zabitego robotnika, drugie miało miejsce po 1947 roku. W 1947 roku Bierut ogłosił amnestię dla byłych żołnierzy AK. Nie przeczuwając podstępu, Stanisław Konarz - Konarzewski ujawnił się, po czym został aresztowany i wywieziony do Moskwy. Skazany na trzykrotną karę śmierci został bez sądu zesłany na 25 lat - najpierw do górnouralskiego, a potem włodzimierskiego więzienia. Po 10 latach więzienia Stanisław ogłosił głodówkę, po czym został przeniesiony do Moskwy. Następnie wraz z grupą 120 żołnierzy AK trafił do więzienia na Mokotowie. Dopiero stąd wyszedł na wolność. Jakże gorzka okazała się „wolność”. Żona Elżbieta została bestialsko zamordowana przez UB w sosnowieckim więzieniu. Jej brat z trudem rozpoznał zwłoki. Syn Jędruś, ciężko pobity, chorował i kilka lat później zmarł. W 1973 roku Stanisław Konarz - Konarzewski otrzymał paszport i od tego momentu zaczął się okres emigracyjny w jego życiu: kilkuletni pobyt we Francji, gdzie wystawiał swe prace malarskie w wielu miastach; następnie kilka lat przebywania w Monachium i praca dla Kościoła ukraińskiego. Od 1984 roku mieszkał w Kanadzie. Jego ziemska wędrówka zakończyła się w 1999 roku, gdy umarł w wieku 85 lat. Artystę interesował przede wszystkim człowiek i jego dzieje. W twórczości S. Konarza - Konarzewskiego dominuje tematyka historyczna, obyczajowa, biblijna oraz szeroko pojęte motywy religijne. Cykle jego obrazów są poświęcone historii narodu polskiego, Żydów polskich, Rusi Kijowskiej i obyczajom staropolskim. Technika malarska, którą się posługiwał, to miniatura iluminowana wykonana temperą na papierze z zastosowaniem specyficznej stylizacji i symboliki. W dorobku artysty są prace monumentalne w różnych kościołach parafialnych w Polsce. Artysta jest laureatem pięciu złotych medali i pięciu Grand Prix na międzynarodowych i indywidualnych wystawach, był kawalerem Międzynarodowej Gildii Sztuk Pięknych w Monte Carlo.
Description:
Madonna, 1946
watercolour, gouache/paper mounted on paperboard, 71 x 68.5 cm. diameter:68.5 cm; signed and dated lower left: 'ST. Branch 46 ', described on passe-partout: 'ST KONARZ MADONNA IMPRES GRAFIKA'
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 18 % of the hammer price.
- To this lot we apply 'artist's resale right' ('droit de suite') fee. Royalties are calculated using a sliding scale of percentages of the hammer price.
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.
Stanisław Konarz-Konarzewski pod koniec lat 30. XX wieku wypracował swój własny, indywidualny styl, który rozwijał i kontynuował przez następne dekady. Kompozycje artysty zdradzają silne wpływy art déco, którego formy obecne były w sztuce aż do II wojny światowej. Przejęte z repertuaru stylu geometryzacja, płaskie przestrzenie i wyraźnie zaznaczony kontur to charakterystyczne cechy jego prac. Opis ten należałoby uzupełnić dodatkowo o daleko posuniętą dekoracyjność, stylizowaną ornamentykę oraz rytmizację. Konarz-Konarzewski wypowiadał się głównie w technice akwareli i gwaszu, tworząc dzieła o charakterze ilustracyjnych miniatur, na wzór tych umieszczanych w średniowiecznych manuskryptach. Malarz podejmował zróżnicowaną tematykę, zdominowaną przez motywy odwołujące się do polskiej tradycji, religii, a także kwestii żydowskich.
W kompozycji „Madonna” połączył twórca dwa z wymienionych wyżej aspektów – religię i ludowość. W pobocznych scenkach przemycił jeszcze dodatkowy motyw historyczno-symboliczny. Matka Boska ukazana została w szatach wzbogaconych elementami ludowymi. Sfera sacrum miesza się tutaj ze sferą profanum. Artysta uwspółcześnia kreowaną przez siebie scenę i nadaje jej lokalnego wyrazu. Coś, co jeszcze pod koniec XIX stulecia budziło spore kontrowersje tutaj zostaje w pewien sposób usankcjonowane. Przypomnieć wystarczy tylko skandal, jaki wywołał wizerunek świeckiej kobiety w roli Madonny, którą to ukazał Stanisław Wyspiański na jednym z projektów do witraży, notabene niezrealizowanych, przeznaczonych dla katedry lwowskiej. U samego Konarz-Konarzewskiego tego typu przedstawień jest znacznie więcej. Wymienić wystarczy chociażby inną jego scenę – Boże Narodzenie – której akcja rozgrywa się w chłopskiej chacie, a Maria i Józef to przebrana, niczym aktorzy, para chłopów.
W prezentowanym przedstawieniu uwidacznia się także silny wpływ i przywiązanie do sztuki dawnej. Postać Madonny i Dzieciątka ukazane zostały na bogato zdobionym, architektonicznym tronie. Zaraz za nim znajduje się kolejna, rozbudowana struktura być może stanowiąca jego dodatkowy element lub rodzaj cyborium osłoniętego kotarą. Kompozycja przywodzi na myśl późnośredniowieczne przedstawienia w duchu bizantyńskim oraz dzieła takich mistrzów jak Cimabue czy Giotto. Na średniowieczny rodowód koncepcji wskazywać mogą także frontalizm ujęcia i hieratyzm, z jakim artysta odtworzył rysy fizjonomii postaci. Widoczna jest również ścisła symetria i konsekwencja układu. Szaty Chrystusa i dolna część tuniki Marii poprzez swoje udrapowanie powtórnie odwołują widza do tradycji sztuki Bizancjum i charakterystycznego oddania fałd za pomocą szrafowania spotykanego na kartach wielu iluminowanych kodeksów.
Główna scena flankowana jest poprzez dwie osobne ilustracje o charakterze symbolicznym. W swej wymowie łączą się one zapewne z przedstawieniem Madonny, natomiast w kwestii formalnej stanowią w dziełach artysty częste rozwiązanie kompozycyjne. Po prawej, w przestrzeni świątyni, ukazane zostały modlące się kobiety. Po lewej natomiast świat pogrążony w pożodze wojennej – zrujnowany kościół, a przed nim wisielcy, trupy, złowieszcze czaszki oraz przerażeni ludzie. Te przedstawienia to być może reminiscencja tragicznych doświadczeń samego twórcy. Ukazane kobiety to wdowy, pomordowani to ich mężowie. Taka interpretacja tłumaczyć mogłaby surowe oblicze Marii rozmyślającej nad losem świata i ludzi. Również i malarz poprzez swą artystyczną kreację dokonuje tu analizy wydarzeń z historii. Staje rozdwojony pomiędzy życiem i śmiercią, pomiędzy dobrem i złem.
Studia malarskie odbył w Krakowie, które następnie kontynuował w Monachium i Paryżu. Po studiach został mianowany profesorem rysunku w lwowskim Instytucie Sztuk Plastycznych. We Lwowie zaprzyjaźnił się z Metropolią Andrzejem Szeptyckim. W czasie II wojny światowej przyjął od generała Kirchmayera misję kuriera między wileńską AK a Warszawą. Dwa wydarzenia naznaczyły życie Stanisława Konarza - Konarzewskiego: pierwsze - to kilkumiesięczny pobyt w więzieniu w Berezie Kartuskiej w 1935 roku za przemówienie wygłoszone we Lwowie nad grobem zabitego robotnika, drugie miało miejsce po 1947 roku. W 1947 roku Bierut ogłosił amnestię dla byłych żołnierzy AK. Nie przeczuwając podstępu, Stanisław Konarz - Konarzewski ujawnił się, po czym został aresztowany i wywieziony do Moskwy. Skazany na trzykrotną karę śmierci został bez sądu zesłany na 25 lat - najpierw do górnouralskiego, a potem włodzimierskiego więzienia. Po 10 latach więzienia Stanisław ogłosił głodówkę, po czym został przeniesiony do Moskwy. Następnie wraz z grupą 120 żołnierzy AK trafił do więzienia na Mokotowie. Dopiero stąd wyszedł na wolność. Jakże gorzka okazała się „wolność”. Żona Elżbieta została bestialsko zamordowana przez UB w sosnowieckim więzieniu. Jej brat z trudem rozpoznał zwłoki. Syn Jędruś, ciężko pobity, chorował i kilka lat później zmarł. W 1973 roku Stanisław Konarz - Konarzewski otrzymał paszport i od tego momentu zaczął się okres emigracyjny w jego życiu: kilkuletni pobyt we Francji, gdzie wystawiał swe prace malarskie w wielu miastach; następnie kilka lat przebywania w Monachium i praca dla Kościoła ukraińskiego. Od 1984 roku mieszkał w Kanadzie. Jego ziemska wędrówka zakończyła się w 1999 roku, gdy umarł w wieku 85 lat. Artystę interesował przede wszystkim człowiek i jego dzieje. W twórczości S. Konarza - Konarzewskiego dominuje tematyka historyczna, obyczajowa, biblijna oraz szeroko pojęte motywy religijne. Cykle jego obrazów są poświęcone historii narodu polskiego, Żydów polskich, Rusi Kijowskiej i obyczajom staropolskim. Technika malarska, którą się posługiwał, to miniatura iluminowana wykonana temperą na papierze z zastosowaniem specyficznej stylizacji i symboliki. W dorobku artysty są prace monumentalne w różnych kościołach parafialnych w Polsce. Artysta jest laureatem pięciu złotych medali i pięciu Grand Prix na międzynarodowych i indywidualnych wystawach, był kawalerem Międzynarodowej Gildii Sztuk Pięknych w Monte Carlo.
Description:
Madonna, 1946
watercolour, gouache/paper mounted on paperboard, 71 x 68.5 cm. diameter:68.5 cm; signed and dated lower left: 'ST. Branch 46 ', described on passe-partout: 'ST KONARZ MADONNA IMPRES GRAFIKA'
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 18 % of the hammer price.
- To this lot we apply 'artist's resale right' ('droit de suite') fee. Royalties are calculated using a sliding scale of percentages of the hammer price.
Technika
akwarela, gwasz/papier naklejony na tekturę
Sygnatura
sygnowany i datowany l.d.: 'ST. KONARZ 46'
