2316
Kazimiera Dąbrowska | Miniatura - Portret Juliusza Osterwy, 1925
Estymacja:
10,000 zł - 15,000 zł
Sprzedane
9,800 zł
Aukcja online
Miniatury
Wymiary
6 x 8 cm
Kategoria
Opis
tempera/kość, 6 x 8 cm, sygnowany i datowany l.d.: 'K. Dąbrowska. 1925.'
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.
Kazimiera Dąbrowska, zanim wyjechała do Rzymu, bywała regularnie na przedstawieniach wystawianych na deskach warszawskich teatrów, zawsze z teczką zawierającą blok do szkicowania. Uwielbiała teatr, wielokrotnie portretowała aktorów i aktorki podczas pracy na scenie czy w kostiumach teatralnych. Pozostawiła po sobie liczne portrety artystów, m.in. Marii Brydzińskiej, Heleny Szmolcówny, Marii Majdrowicz. Jednakże najbardziej przez nią cenionym, wręcz uwielbianym, aktorem, w którym się zresztą podkochiwała, był Juliusz Osterwa. Dąbrowska portretowała go wielokrotnie, powstało blisko 20 miniatur portretowych, w większości przedstawiających aktora w rolach teatralnych. Proponowana miniatura przedstawia Juliusza Osterwę sportretowanego na tle figury Chrystusa niosącego krzyż – rzeźby projektu Andrzeja Pruszyńskiego, stojącej przed wejściem do Bazyliki Świętego Krzyża na Krakowskim Przedmieściu.
Juliusz Osterwa był znakomitym aktorem, reżyserem i teoretykiem teatru okresu międzywojennego, założycielem eksperymentalnego warszawskiego Teatru Reduta. Urodziwy, zgrabny, pomysłowy miał szczęście i został zaangażowany przez Ludwika Solskiego do Teatru Miejskiego w Krakowie. W tym czasie wybił się jako parodysta w kabarecie „Zielony Balonik”, zaprzyjaźnił się z artystyczną cyganerią. W sezonie 1906/07 był ulubieńcem publiczności w teatrze poznańskim, tu debiutował jako reżyser, wystawiając „Horsztyńskiego”. Dzięki Czartoryskim został wówczas wprowadzony w środowisko zamożnego ziemiaństwa, które umożliwiło mu wyjazdy zagraniczne. Ściągnięty przez Leona Śliwińskiego do zespołu farsy warszawskiej, od lutego 1910 zdobywał w stolicy nadzwyczajną popularność w postaciach wesołych uwodzicieli i lirycznych młokosów. W 1912 rola księcia Reichstadtu w „Orlątku” rozsławiła go na cały kraj. Odtąd miał już pozostać jednym z najlepiej opłacanych aktorów w Polsce. Osiągnąwszy mistrzostwo w zakresie odtwarzania lekkich amantów, skierował swe aktorskie i reżyserskie ambicje ku dramatowi, a zapędy reformatorskie przeciwko „złu w teatrze”. Pierwsze lata po wojnie spędził w Teatrze Rozmaitości. Popisem reżyserskim w „Weselu” (6 marca 1915) otworzył sobie wtedy drogę do kierownictwa artystycznego Teatru Rozmaitości. Nominacji jednak nie doczekał, gdyż jako poddany austriacki został 4 lipca 1915 deportowany do Samary nad Wołgą. Wespół z Wincentym Drabikiem obmyślał tam widowiska dla teatru w przyszłej, wyzwolonej Warszawie. Od 21 kwietnia do 30 czerwca 1918 przewodził grupie aktorskiej, która oderwawszy się od zespołu Rychłowskiego, dawała przedstawienia w klubie „Ogniwo”; nazywano ją „komuną Osterwy”. Z Kijowa wrócił do Warszawy (10 sierpnia 1918) i przez jedenaście miesięcy pracował u Szyfmana w Teatrze Polskim i Teatrze Małym. W jego reżyserii Warszawa po raz pierwszy ujrzała „Księcia Niezłomnego”. Wyzwolenie Polski w listopadzie 1918 powitał sugestywną postacią Konrada w „Wyzwoleniu”. W 1919, wraz z Mieczysławem Limanowskim, założył teatr laboratorium „Reduta”, początkowo przy Teatrze Rozmaitości, a od 1921 działający samodzielnie. „Redutą” kierował w Warszawie (1919 – 1924 i 1931 – 1939) oraz w Wilnie i Grodnie (1925 – 1929). Teatr na Pohulance w Wilnie stał się stałą siedzibą zespołu, to z niego docierał z występami do wielu miast w Polsce. Po II wojnie światowej współpracował z Teatrem Polskim w Warszawie i z Teatrem im. Juliusza Słowackiego w Krakowie.
Rysunku i malarstwa uczyła się w Żeńskiej Szkole Artystycznej w latach 1904-1905 u Leokadii Łempickiej. W latach 1907-1908 w Szkole Malarstwa i Rysunku Miłosza Kotarbińskiego. Malowała portrety, miniatury i grafikę użytkową. Od 1916 wystawiała swoje prace w warszawskiej Zachęcie, Krakowie i Lwowie. W latach 1929-1931 prezentowała swój dorobek w Salonie Sztuki Francuskiej w Paryżu w 1929 otrzymując wyróżnienie. Portretowała znanych polityków, arystokrację, aktorów w 1935 odznaczona została Złotym Krzyżem Zasługi. W grudniu 1936 wyjechała do Rzymu, pierwotnie pobyt miał trwać 3 miesiące, ale ostatecznie artystka w Rzymie pozostała na stałe. Zamieszkała w klasztorze sióstr św. Józefa z Cluny. 29 maja 1937 została odznaczona przez papieża Piusa XI krzyżem Krzyżem Dla Kościoła i Papieża („Pro Ecclesia et Pontifice”). W czasie II wojny światowej nie zaprzestała działalności wykonując miniatury Matki Boskiej Ostrobramskiej w 1941, Matki Boskiej Fatimskiej 1943 oraz miniatury portretowe polskich dowódców i generałów. W październiku 1949 została otwarta wystawa prac artystki w Watykanie z okazji Roku Świętego 1950. Na wystawie zaprezentowano 100 miniatur i 75 rysunków z tej okazji wydany został również pamiątkowy album. W 1952 artystka z powodu pogorszenia się stanu zdrowia wyjeżdża na leczenia do Szwajcarii do Fryburga po powrocie zaczyna projektować znaczki pocztowe dla Poczty Watykańskiej. W ciągu 18 lat zaprojektowała 28 emisji i 1 blok. W 1951 Ludovico Chigi della Rovere Albani wielki mistrz Zakonu Maltańskiego, którego sportretowała w 1940 przyznał artystce Krzyż Zasługi Zakonu Maltańskiego w 1960 Kazimiera Dąbrowska została odznaczona Orderem Zasługi Republiki Włoskiej V klasy. W 1970 z okazji 80 urodzin Muzeum Archidiecezjalne we Wrocławiu wystawiało prace Dąbrowskiej. Z polskiego okresu działalności artystki w czasie II wojny światowej przepadło ok. 400 prac, dziś zachowane prace można oglądać w Muzeum Narodowym w Warszawie, Muzeum Narodowym W Krakowie, Muzeum Teatralnym w Warszawie część jest również własnością osób prywatnych. Kazimiera Dąbrowska zmarła w Rzymie i tam została pochowana na cmentarzu przy Via Flaminga.
Description:
Miniature - Portrait of Juliusz Osterwa, 1925
tempera/bone, 6 x 8 cm; signed and dated lower left: 'K. Dabrowska. 1925.',
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 18 % of the hammer price.
- To this lot we apply 'artist's resale right' ('droit de suite') fee. Royalties are calculated using a sliding scale of percentages of the hammer price.
Opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.
Kazimiera Dąbrowska, zanim wyjechała do Rzymu, bywała regularnie na przedstawieniach wystawianych na deskach warszawskich teatrów, zawsze z teczką zawierającą blok do szkicowania. Uwielbiała teatr, wielokrotnie portretowała aktorów i aktorki podczas pracy na scenie czy w kostiumach teatralnych. Pozostawiła po sobie liczne portrety artystów, m.in. Marii Brydzińskiej, Heleny Szmolcówny, Marii Majdrowicz. Jednakże najbardziej przez nią cenionym, wręcz uwielbianym, aktorem, w którym się zresztą podkochiwała, był Juliusz Osterwa. Dąbrowska portretowała go wielokrotnie, powstało blisko 20 miniatur portretowych, w większości przedstawiających aktora w rolach teatralnych. Proponowana miniatura przedstawia Juliusza Osterwę sportretowanego na tle figury Chrystusa niosącego krzyż – rzeźby projektu Andrzeja Pruszyńskiego, stojącej przed wejściem do Bazyliki Świętego Krzyża na Krakowskim Przedmieściu.
Juliusz Osterwa był znakomitym aktorem, reżyserem i teoretykiem teatru okresu międzywojennego, założycielem eksperymentalnego warszawskiego Teatru Reduta. Urodziwy, zgrabny, pomysłowy miał szczęście i został zaangażowany przez Ludwika Solskiego do Teatru Miejskiego w Krakowie. W tym czasie wybił się jako parodysta w kabarecie „Zielony Balonik”, zaprzyjaźnił się z artystyczną cyganerią. W sezonie 1906/07 był ulubieńcem publiczności w teatrze poznańskim, tu debiutował jako reżyser, wystawiając „Horsztyńskiego”. Dzięki Czartoryskim został wówczas wprowadzony w środowisko zamożnego ziemiaństwa, które umożliwiło mu wyjazdy zagraniczne. Ściągnięty przez Leona Śliwińskiego do zespołu farsy warszawskiej, od lutego 1910 zdobywał w stolicy nadzwyczajną popularność w postaciach wesołych uwodzicieli i lirycznych młokosów. W 1912 rola księcia Reichstadtu w „Orlątku” rozsławiła go na cały kraj. Odtąd miał już pozostać jednym z najlepiej opłacanych aktorów w Polsce. Osiągnąwszy mistrzostwo w zakresie odtwarzania lekkich amantów, skierował swe aktorskie i reżyserskie ambicje ku dramatowi, a zapędy reformatorskie przeciwko „złu w teatrze”. Pierwsze lata po wojnie spędził w Teatrze Rozmaitości. Popisem reżyserskim w „Weselu” (6 marca 1915) otworzył sobie wtedy drogę do kierownictwa artystycznego Teatru Rozmaitości. Nominacji jednak nie doczekał, gdyż jako poddany austriacki został 4 lipca 1915 deportowany do Samary nad Wołgą. Wespół z Wincentym Drabikiem obmyślał tam widowiska dla teatru w przyszłej, wyzwolonej Warszawie. Od 21 kwietnia do 30 czerwca 1918 przewodził grupie aktorskiej, która oderwawszy się od zespołu Rychłowskiego, dawała przedstawienia w klubie „Ogniwo”; nazywano ją „komuną Osterwy”. Z Kijowa wrócił do Warszawy (10 sierpnia 1918) i przez jedenaście miesięcy pracował u Szyfmana w Teatrze Polskim i Teatrze Małym. W jego reżyserii Warszawa po raz pierwszy ujrzała „Księcia Niezłomnego”. Wyzwolenie Polski w listopadzie 1918 powitał sugestywną postacią Konrada w „Wyzwoleniu”. W 1919, wraz z Mieczysławem Limanowskim, założył teatr laboratorium „Reduta”, początkowo przy Teatrze Rozmaitości, a od 1921 działający samodzielnie. „Redutą” kierował w Warszawie (1919 – 1924 i 1931 – 1939) oraz w Wilnie i Grodnie (1925 – 1929). Teatr na Pohulance w Wilnie stał się stałą siedzibą zespołu, to z niego docierał z występami do wielu miast w Polsce. Po II wojnie światowej współpracował z Teatrem Polskim w Warszawie i z Teatrem im. Juliusza Słowackiego w Krakowie.
Rysunku i malarstwa uczyła się w Żeńskiej Szkole Artystycznej w latach 1904-1905 u Leokadii Łempickiej. W latach 1907-1908 w Szkole Malarstwa i Rysunku Miłosza Kotarbińskiego. Malowała portrety, miniatury i grafikę użytkową. Od 1916 wystawiała swoje prace w warszawskiej Zachęcie, Krakowie i Lwowie. W latach 1929-1931 prezentowała swój dorobek w Salonie Sztuki Francuskiej w Paryżu w 1929 otrzymując wyróżnienie. Portretowała znanych polityków, arystokrację, aktorów w 1935 odznaczona została Złotym Krzyżem Zasługi. W grudniu 1936 wyjechała do Rzymu, pierwotnie pobyt miał trwać 3 miesiące, ale ostatecznie artystka w Rzymie pozostała na stałe. Zamieszkała w klasztorze sióstr św. Józefa z Cluny. 29 maja 1937 została odznaczona przez papieża Piusa XI krzyżem Krzyżem Dla Kościoła i Papieża („Pro Ecclesia et Pontifice”). W czasie II wojny światowej nie zaprzestała działalności wykonując miniatury Matki Boskiej Ostrobramskiej w 1941, Matki Boskiej Fatimskiej 1943 oraz miniatury portretowe polskich dowódców i generałów. W październiku 1949 została otwarta wystawa prac artystki w Watykanie z okazji Roku Świętego 1950. Na wystawie zaprezentowano 100 miniatur i 75 rysunków z tej okazji wydany został również pamiątkowy album. W 1952 artystka z powodu pogorszenia się stanu zdrowia wyjeżdża na leczenia do Szwajcarii do Fryburga po powrocie zaczyna projektować znaczki pocztowe dla Poczty Watykańskiej. W ciągu 18 lat zaprojektowała 28 emisji i 1 blok. W 1951 Ludovico Chigi della Rovere Albani wielki mistrz Zakonu Maltańskiego, którego sportretowała w 1940 przyznał artystce Krzyż Zasługi Zakonu Maltańskiego w 1960 Kazimiera Dąbrowska została odznaczona Orderem Zasługi Republiki Włoskiej V klasy. W 1970 z okazji 80 urodzin Muzeum Archidiecezjalne we Wrocławiu wystawiało prace Dąbrowskiej. Z polskiego okresu działalności artystki w czasie II wojny światowej przepadło ok. 400 prac, dziś zachowane prace można oglądać w Muzeum Narodowym w Warszawie, Muzeum Narodowym W Krakowie, Muzeum Teatralnym w Warszawie część jest również własnością osób prywatnych. Kazimiera Dąbrowska zmarła w Rzymie i tam została pochowana na cmentarzu przy Via Flaminga.
Description:
Miniature - Portrait of Juliusz Osterwa, 1925
tempera/bone, 6 x 8 cm; signed and dated lower left: 'K. Dabrowska. 1925.',
Additional Charge Details
- In addition to the hammer price, the successful bidder agrees to pay us a buyer's premium on the hammer price of each lot sold. On all lots we charge 18 % of the hammer price.
- To this lot we apply 'artist's resale right' ('droit de suite') fee. Royalties are calculated using a sliding scale of percentages of the hammer price.
Technika
tempera/kość
Sygnatura
sygnowany i datowany l.d.: 'K. Dąbrowska. 1925.'
