Jan Stanisławski stał się jednym z filarów zreformowanej przez Juliana Fałata Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Objął on reaktywowaną wówczas katedrę pejzażu i na szeroką skalę rozpoczął działalność edukacyjną, która nie raz spotykała się z ostrą krytyką ze strony innych profesorów. Stanisławski zyskiwał przychylność studentów dzięki innowacyjnym i odchodzącym od utartych schematów metodom pedagogicznym. Przywiązywał dużą wagę do obserwacji natury w plenerze. Zachęcał studentów do wyrażania za pomocą pejzażu subiektywnej wizji rzeczywistości, oddającej ich wewnętrzne emocje. Pejzaż dla Jana Stanisławskiego był bowiem odbiciem duszy. Dzięki sile swojego charakteru i umiejętnościom pedagogicznym Jan Stanisławski zgromadził wokół siebie pokaźny krąg młodych artystów zafascynowanych jego metodami i sztuką, którzy to w kolejnych dekadach stali się kontynuatorami i godnymi mistrza spadkobiercami jego artystycznej spuścizny. Do ich grona należeli m.in. : Stanisław Kamocki, Henryk Szczygliński, Stanisław Czajkowski, Tadeusz Józef Makowski, Teodor Ziomek, Wlastimil Hofman, Stefan Filipkiewicz, Piotr Hipolit Krasnodębski, Marcin Samlicki czy Stanisław Gałek. Fenomen szkoły Jana Stanisławskiego trwa do dziś, czego wyrazem są organizowane współcześnie wystawy oraz niesłabnące zainteresowanie prywatnych kolekcjonerów pracami mistrza i jego uczniów.