„Wsi spokojna, wsi wesoła! Który głos twej chwale zdoła? Kto twe wczasy, kto pożytki może wspomnieć zaraz wszytki?” (Pieśń świętojańska o Sobótce). W takich właśnie słowach wychwalał wieś jeden z najwybitniejszych polskich poetów, Jan Kochanowski. Wieś i przestrzeń z nią związana od wieków zajmuje szczególne miejsce w polskiej świadomości. Składa się na nią zarówno krąg ziemiańskiego dworku z całą swoją kulturotwórczą rolą, jak również i strefa skoncentrowana wokół wiejskiej chaty, pod strzechą której kryją się fascynujące obrzędy i barwne stroje. Również mit podhalańskiej sielanki wpisuje się w słowa klasyka oraz tendencje chłopomanii początku XX wieku. Te zgoła odmienne od siebie obszary od dawien dawna przenikały się wzajemnie i uzupełniały tworząc udany mariaż inspirujący całe rzesze artystów. Ci, podobnie jak mistrz Kochanowski, działając pod przemożnym wpływem wiejskiej przestrzeni utrwalali jej piękno i różnorodność w swoich malarskich dziełach.