Okres dwudziestolecia międzywojennego w polskiej kulturze i sztuce to czas wyjątkowy. To moment, kiedy powstają nowe nurty i kreowane są zupełnie innowacyjne postawy. To także wielki powrót do tradycji i jej szalone perypetie. Taki właśnie opis najlepiej określa działalność Tadeusza Pruszkowskiego - wybitnego, warszawskiego profesora i zgromadzonych wokół niego twórców. Ich sztuka to fuzja tradycji i nowoczesności, tego, co dobrze znane z przeszłości i tego, co stanowiło powiew świeżości. To wyjątkowe dzieła wybitnych artystów, których poczynania w stołecznej Szkole Sztuk Pięknych i plenery w Kazimierzu Dolnym nad Wisłą obrosły już legendą.