Odkrycie przez artystów krajobrazu Karkonoszy związane jest w rodzącym się w II połowie XVIII stulecia ruchem turystycznym. Góry położone między Pragą a Wrocławiem, relatywnie blisko Drezna i Berlina stanowiły atrakcyjne miejsce krajoznawczych wypadów dla podróżników tamtej epoki. Pierwsze niemieckie grafiki przedstawiające to pasmo Sudetów w konwencjonalny sposób ujmowały klasyczne z punktu widzenia turystycznej geografii Karkonoszy miejsca: Śnieżkę, Śnieżne Kotły, Zamek Chojnik czy wodospady Szklarki i Kamieńczyka. W dobie przełomu oświeceniowo-romantycznego i w XIX wieku góry te przyciągały wędrowców dziką przyrodą i romantycznym urokiem. W kulturze niemieckiej tego czasu odżyła średniowieczna legenda Ducha Gór (Liczyrzepy, niem. Rübezahl) – fantastycznego, karkonoskiego stwora i górskiego przewodnika. Na przełomie XVIII i XIX wieku „baśniowe” Karkonosze odwiedzili wybitni twórcy europejskiego romantyzmu, Johann Wolfgang Goethe i Caspar David Friedrich. Szczególnie w II połowie XIX wieku Karkonosze stanowiły popularny temat malarski dla artystów wrocławskich czy jeleniogórskich. W dobie realizmu studiowanie górskiej natury popularyzował Carl Ernst Morgenstern – malarz i grafik, profesor Kunstgewerbeschule we Wrocławiu, twórca klasy pejzażowej w tejże szkole. Morgenstern i jego uczniowie urządzali wiosenne i letnie wyprawy, podczas których malarsko rejestrowali zmienną przyrodę gór. Na przełomie XIX i XX wieku, wraz z rozwojem ruchu reformy życia (Lebensreform) miejscowości takie jak Przesieka, Karpacz, a przede wszystkim Szklarska Poręba, „perła Karkonoszy”, stały się ważnymi kurortami. W ostatniej dekadzie XIX stulecia w Szklarskiej Porębie osiedli bracia-pisarze, Carl i Gerhart Hauptmannowie, a wokół nich zgromadziła się niewielka kolonia artystyczna. To właśnie w Szklarskiej Porębie i pobliskim Jagniątkowie noblista Gerhart tworzył swoje najważniejsze dramaty. Miejscowość przyciągała zarówno malarzy, jak również pisarzy, muzyków czy naukowców. Letniskowe wsie karkonoskie wabiły turystów pragnących odpocząć od zgiełku miasta, jak również stanowiły też miejsce artystycznego eksperymentu. Już po I wojnie światowej, w 1922 roku, powstała w miasteczku grupa/kolonia artystyczna Stowarzyszenie Artystów św. Łukasza (Künstlervereinigung St. Lukas in Ober-Schreiberhau). W budynku starego tartaku (nazywanego Młynem Łukasza, niem. Lukasmühle) dwunastu malarzy, grafików i rzeźbiarzy stworzyło przestrzeń spotkań i wystaw. Zafascynowani krajobrazem gór malarze poświęcili się całkowicie wrażeniowemu malarstwu pejzażowemu, a ich twórczość z pieczołowitością odtwarzała topografię terenu. Ich twórczość wyrastała z ideałów pielęgnowania tożsamości rodzimej krainy (ruch Heimatschutzbewegung). Do grupy należeli m.in. Georg Wichmann, Alfred Nickisch, Paul Weimann, Franz von Jackowsky, Hermann von Rietschoten, Paul Aust, których dzieła są prezentowane na aukcji. Po II wojnie światowej Szklarska Poręba, stanowiąc nadal kolonię artystyczną, przyciągała twórców polskich. W 1947 roku w miasteczku osiadł Wlastimil Hofman. Porzucił Kraków, a w Karkonoszach nadal tworzył wizyjne, symbolistyczne w charakterze malarstwo. Od 1953 roku w sanatorium „Bukowiec” w Kowarach mieszkał Józef Gielniak, wybitny polski grafik doby powojennej. Jego oryginalna twórczość i ciekawa osobowość artystyczna przyciągała do sanatorium luminarzy polskiej kultury. Karkonosze stały się inspirującym miejscem tworzenia dla paru pokoleń niemieckich i polskich artystów. Ich dzikie piękno zostało z czasem oswojone, a Szklarska Poręba dołączyła do wyobrażonej wspólnoty górskich kolonii/uzdrowisk – razem z Davos, Zakopanem czy Monte Verità w Asconie, stając się niemiecko-polską „czarodziejską górą”.