„Cudownie żarzące się rubiny, zielenie – od soczystej do rozpływającej się w mleku, przezroczyste błękity, głębokie granaty i ten niesłychany kolor żółty (…). Kolor, to było mocne uderzenie. Dla oczu, odzwyczajanych przez tyle lat systematycznie przez nasz przemysł od radości życia wyrażonej barwą, oczu wychowanych na dystyngowanych zgniłościach i szarościach naszej ‘Cepelii’, jej tkaninach i powściągliwej ceramice. Ale to tylko kolor. A forma? Gra to szkło nie tylko misternością i kruchością, ale właśnie masywnością i topornością, a zarazem płynnością” – tak na łamach miesięcznika „Ty i ja” Teresa Kuczyńska opisała pierwsze wyniki szklanych eksperymentów Jerzego Słuczan-Orkusza przy Lipowej 3 w Krakowie. Prezentowane po raz pierwszy w 1971 roku w salonie Desy naczynia użytkowe i formy artystyczne Orkusza zachwyciły publiczność bogactwem barw, fantazyjnymi zdobieniami, plastycznością. Utrzymane w stylu retro, odbiegające od ówczesnego wzornictwa, od nowoczesnej estetyki lat 60. i 70. XX w. „szkło krakowskie” podbiło szybko polski i europejski rynek. Dziś jego popularność wraca ze zdwojoną siłą. Prace Jerzego Słuczan-Orkusza, Zofii Pasek, Michała Jakubasa czy Barbary Świstackiej prezentowane są na najważniejszych wystawach polskiego designu, obecne w jego opracowaniach, a przede wszystkim poszukiwane przez kolekcjonerów.