Sztukę pastelu można porównać do najkruchszej porcelany – pięknej i nietrwałej. Ze względu na niezwykłą delikatność pastelowej kredki artyści rzadko sięgają po to malarskie medium. Jednak, jak żadna inna technika pozwala, ze względu na świetlistość i świeżość barwy oraz możliwość różnorodnego łączenia kolorów, uzyskać wyjątkowe efekty. Mistrzem tej efemerycznej sztuki na polskim gruncie był niezaprzeczalnie Teodor Axentowicz. Artysta potrafił w swych pracach, zarówno buduarowych portretach, jak i huculskich przedstawieniach, połączyć graficzne możliwości z dekoracyjnością efektów, uzyskując niepowtarzalny styl. Godną polecenia jest praca młodopolskiego mistrza przedstawiająca emblematyczny temat dla jego twórczości: młodą hucułkę i starego lirnika. Na przestrzeni wieków pastel był lubianą techniką wśród portrecistów. Duży potencjał artystyczny oraz szybkość pracy doceniali w swej twórczości m.in.: Józef Kidoń, Wilk Ossecki czy Zofia Katarzyna-Pruszkowska. Po wojnie, artyści łączyli nowe rozwiązania formalne z możliwościami pasteli, czego efekty możemy znaleźć w prezentowanych w ofercie pracach m.in.: Stasysa, Michał Zaborowskiego czy Jacek Sempolińskiego. Rysunki stworzone kredką, będące wypadkową malarstwa i grafiki były nieodzownym elementem pracy artystów. Godne uwagi są stworzone w tej technice monochromatyczne rysunki Ludwika Lillego, subtelne akty Tadeusza Gronowskiego czy wczesna praca Edwarda Dwurnika.